Between Xmas and New Year

I know many people are gonna hate me for saying this but I miss my job. Why, oh why should there be two-week long vacations in the middle of the winter? TO spend the days fighting with my husband about not doing anything different, or to spend loads of money on food and sweets? The only money I don't regret spending is what I gave for gifts. If I had more I would spend it all!
Right now, it's Friday afternoon, I'm so restless I can't read anymore, I've already solved three SUDOKU puzzles and I don't know what to do with myself. Sex is ruled out for today since Makis is doing his siesta right now, and tonight he's DJing so I bid goodbye to any fun for today!
One good thing though is Ispend ages surfing th internet and I found this page of the TIME magazine suggesting the best sites of the year. One of them, Heather's blog from Utah, USA is hilarious. I've been reading it for the past half hour and I'm LOL.

Η Μέθοδος Της Ορλεάνης

Δεύτερη μέρα Χριστουγέννων και με βρίσκει να διαβάζω «Τη Μέθοδο της Ορλεάνης» της Ευγενίας Φακίνου. Το ξεκίνησα το πρωί και το τέλειωσα το βραδάκι. Είναι ένα βιβλίο που κυλάει γάργαρο μέσα σου, ειδικά σε μένα που έψαχνα καιρό για ένα καλό διαβαστερό βιβλίο. Έλεγα ότι έφταιγα εγώ που δε διάβαζα όπως πριν ότι κάτι μου είχε συμβεί αλλά τελικά μάλλον ήταν τα βιβλία που διάλεγα. Αυτό λοιπόν είναι ένα διαμαντάκι κι ευχαριστώ την Όλγα που μου το χάρισε. Με τον καφέ στο χέρι λοιπόν το ξεκινάω και βυθίζομαι στο μαγικό σύμπαν της Φακίνου που φέρνει στο νου την Αστραδενή και τη Μεγάλη Πράσινη. Κι ας είναι αυτό μια ιστορία άλλης εποχής. Είναι το μαγικό και ο θάνατος και όλα αυτά τόσο φυσιολογικά που δεν σου φαίνονται παραμύθι. Είναι και το παραμύθι με κόρες ξανθές από Βόρειες Χώρες με ορφανά και κομμένα κεφάλια που επιπλέουν στο νερό. Είναι ο έρωτας που δε ζήσαμε ακόμη, γυναίκες αιώνια παρθένες και ο μεγάλος έρωτας που δεν πεθαίνει ποτέ.
Είναι όλα σα μια σούπα μυρωδική και νόστιμη και πάνω απ’όλα χορταστική ιδανική για ένα πρωί Χριστουγέννων που αλλιώς θα ήταν όπως όλα τα πρωινά. Κάνω μια στάση να φτιάξω μια πίτα για το μεσημεριανό, όπως και οι γυναίκες του βιβλίου και μετά συνεχίζω. Υπογραμμίζω τα λόγια που μου αρέσουν.

Οι Άντρες λοιπόν: Δε μιλάνε πολύ, λένε μια κουβέντα και πρέπει να καταλάβεις πέντε, τιμωρούνε άδικα και κρατάνε κακία για πάντα. Αλλά αγαπάνε για πάντα μερικές φορές. Έπειτα ποιος είπε ότι χρειάζονται πάντα τα λόγια: « Η αγάπη μπορεί να είναι και σιωπηλή, να μη χρειάζεται λόγια».

Οι Γυναίκες είναι αδυσώπητες σκληρές αλλά και γεμάτες ιστορίες, μαγειρεύουν, σιδερώνουν, ράβουν, φροντίζουν τα καθημερινά και τα σημαντικά, προσαρμόζονται σε νέες πατρίδες και αγαπάνε μια φορά και για πάντα. Για την αγάπη τους αψηφούν το γονιό τους, τις τάξεις, την κοινωνία, την πατρίδα.
Όλη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τους γυναικείους χαρακτήρες και ορίζεται μέσα από τις καθημερινές μικροδουλειές. Αυτές δείχνουν και το πέρασμα των εποχών. Η ιστορία κυλάει χωρίς να ξέρουμε ακριβώς πότε ή που. Γύρω στα μισά του βιβλίου έχουμε μια συγκεκριμένη χρονική αναφορά (τους Βαλκανικούς Πολέμους) και αργότερα τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ερχομό των προσφύγων. Για τον τόπο ξέρουμε μόνο ότι είναι στο νότο.
Οι γυναίκες κάνουν τις δουλειές του σπιτιού και σε αυτό νιώθεις ότι λίγα έχουν αλλάξει. Μήπως ακόμη και τώρα οι γυναίκες δεν κάνουν αυτά τα μικρά καθημερινά που είναι αόρατα στους άντρες αλλά τόσο σημαντικά. Οι γυναίκες δε φροντίζουν για τα ρούχα, για τα γιατροσόφια, για την απασχόληση των παιδιών, για την εκπαίδευση τους μέσα απ’τις ιστορίες;
Η φιλία ανάμεσα στις γυναίκες επίσης έχει σημαντική θέση στο βιβλίο. Οι γυναίκες χάνουν την ταυτότητα τους όταν παντρεύονται γίνονται η γυναίκα κάποιου η μάνα, η γιαγιά. Μόνο για τις φίλες τους παραμένουν η Παρασκευούλα, η Σεβαστή, η Μαρία η Δόμνα και η Άννα, η Όλγα, η Λαμπρινή, η Στέλλα, θα πρόσθετα εγώ.

Απ’το πρωί αναστενάζω διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Είναι αλήθεια ότι ένα βιβλίο μας συνεπαίρνει όταν βρίσκουμε κάτι απ’τον εαυτό μας σ’αυτό. Έτσι κι εγώ πρέπει να ξυπνήσω όπως η Αρέθα, να μη φοβάμαι να πονέσω, είναι ωραίο παιχνίδι αλλά επικίνδυνο να ζεις μια φαντασίωση. «…διότι οι συνεχείς αποδράσεις από την πραγματικότητα το μόνο που κάνουν είναι να σε αποξενώνουν από τα γήινα. Δε λύνουν τα προβλήματα». Άλλωστε «οι έρωτες οι ανεκπλήρωτοι, οι ανολοκλήρωτοι, οι φανταστικοί μάς καταδιώκουν διαρκώς και βρίσκουν πάντα τον τρόπο να παίρνουν εκδίκηση».

Χριστούγεννα

Σήμερα τέλειωσα ακόμη ένα βιβλίο, μου το χάρισε η φίλη μου η Μαρία για τη γιορτή μου. Τελευταία οι φίλοι μου χαρίζουν πολλά βιβλία. Αυτό είναι καλό και κακό: Καλό γιατί με σκέφτονται και ξέρουν ότι αυτό είναι το πιο ευπρόσδεκτο δώρο και κακό γιατί διαβάζω βιβλία που δεν τα έχω επιλέξει απολύτως και εκνευρίζομαι, χάνω χρόνο από τα βιβλία που θέλω πραγματικά να διαβάσω. Αυτό, εν πάσει περιπτώσει δεν ήταν έτσι, γιατί η Μαρία με ρώτησε ποιο βιβλίο θέλω.
Εϊναι λοιπόν το "Για μια συντροφιά ανάμεσα μας" του Ν. Θέμελη. Μια και είχα διαβάσει την τριλογία, και μου είχε αρέσει πολύ, είχα υψηλές προσδοκίες. Όμως απογοητεύτηκα. Αυτό το βιβλίο μου φάνηκε πολύ σύντομο, ότι ο συγγραφέας ήθελε να ξεπετάξει ένα βιβλίο και δεν το δούλεψε πολύ. Το ιστορικό υπόβαθρο ειδικά που στα άλλα βιβλία του ήταν πλούσιο, σε αυτό είναι πολύ περιορισμένο. Οι ήρωες δε, δεν αναπτύσσονται δεν είσαι σίγουρος ότι τους ξέρεις παρόλο που είναι αρκετά προβλέψιμοι και κλισαρισμένοι. Ναι, αυτό είναι: δεν είναι ήρωες αυτοί αλλά καρικατούρες, στερεότυπα μιας εποχής που γίνονταν μεγάλες ανακατατάξεις στην Ευρώπη. Τώρα σταματάω, θα συνεχίσω αργότερα γιατί ήρθε η Μαρία. Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Νέα Εργασία

Blogging after along time. Επιτέλους ήρθαν οι διακοπές! Ανυπομονούσα είναι η αλήθεια κι ας μην κουράζομαι τόσο όσο πι φίλοι μου . Καμιά φορά ντρέπομαι, όταν ας πούμε η πωλήτρια στο Σούπερ Μάρκετ με ρωτάει «πως κι έτσι νωρίς σήμερα;». Ψελλίζω μια δικαιολογία και φεύγω με τις ενοχές μου. Παλιότερα έλεγα ότι δε με νοιάζει καθόλου αν το παιδί μου σπουδάσει ή όχι. Τώρα τελευταία τα πράγματα έχουν γίνει πολύ σκληρά. Νομίζω ότι ο μόνος τρόπος να έχεις μια ελπίδα για καλύτερη ζωή είναι να έχεις κάποια εφόδια. Βλέπω τους φίλους που εργάζονται στις οικοδομές ή στα εργοστάσια, ή πωλητές και τρομάζω. Η εκμετάλλευση γίνεται προκλητική πλέον. Η ιστορία που με σόκαρε πιο πολύ είναι αυτή με τις καμαριέρες που θα προσλάβει το Χίλτον της Ρόδου: Μια καμαριέρα μέχρι τώρα στοίχιζε στο ξενοδοχείο περίπου 2.000 ευρώ, με την ασφάλιση της και τα όλα της. Τώρα όμως βρέθηκε τρόπος να πληρώνουν περίπου 700 ευρώ το μήνα σε ένα γραφείο που κάνει «εισαγωγή» εργατικού δυναμικού από χώρες της πρώην Σ. Ένωσης. Οι δε γυναίκες που θα εργάζονται θα παίρνουν στο χέρι γύρω στα 300 ευρώ και θα τους παρέχεται μια υποτυπώδης στέγη και τροφή. Δεν ήξερα για ποιον να λυπηθώ περισσότερο. Για τις καμαριέρες που μαθαίνουν ότι θα μείνουν χωρίς δουλειά Χριστουγεννιάτικα ή για τις άλλες , τις φτωχές Ουκρανές που θα έρθουν να δουλέψουν σα σκλάβες για 300 ευρώ και θα στείλουν και στις οικογένειες τους από αυτά!

Όσο για μας τι να πω; Εμείς παραπονιόμαστε ότι δεν τα βγάζουμε πέρα με 2 μισθούς, και γκρινιάζουμε για τις 2 ώρες που θα μείνουμε παραπάνω στο σχολείο. Έλεος, κάτι είναι πολύ λάθος εδώ πέρα.

Άλλα ξεκίνησα να γράφω και αλλού κατέληξα. Ήθελα να πω ότι ακόμη κι εγώ ανυπομονούσα για διακοπές! Σταματώ εδώ όμως. Τώρα θα έχω χρόνο και θα ασχοληθώ περισσότερο.

“What’s Bred in the Bone"

Διαβάζω και πάλι. Λίγο, λίγο, 15-20 σελίδες την ημέρα (μόνο), αλλά διαβάζω. Ξανάρχισα την περασμένη εβδομάδα, όταν πήγα στην Αθήνα. Τα τραίνα είναι ιδανικά για διάβασμα. Αγαπώ και τα τραίνα και τα βιβλία πολύ και ο συνδυασμός είναι απόλαυση για μένα. Επιπλέον, τώρα η τεχνολογία μας προσφέρει και μουσική σε συσκευασία MP3, οπότε η απόλαυση μεγαλώνει.

Το βιβλίο που διαβάζω τώρα λέγεται “What’s bred in the Bone” του Καναδού Robertson Davies, υποψήφιο για Booker το 1987 (αν σημαίνει κάτι αυτό). Διαδραματίζεται στις αρχές του αιώνα, σε μια επαρχιακή πόλη του Καναδά. Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει πιο πολύ είναι η άγνοια των ανθρώπων όσον αφορά σεξουαλικά ζητήματα, ό,τι έχει να κάνει με το σώμα τους γενικά, ο επαρχιωτισμός, η στενομυαλιά. Κι όλα αυτά με χιούμορ και ζωντανές περιγραφές χαρακτήρων. Δεν το έχω τελειώσει ακόμη, όταν το κάνω θα το γιορτάσω γιατί έχω μήνες να τελειώσω βιβλίο.

Κατά τα άλλα σήμερα άρχισα τα ΠΕΚ για πρωτοδιόριστους καθηγητές. Δε θα κριτικάρω, το περιεχόμενο του μαθήματος. Θα πω μόνο ότι με στενοχωρεί που είμαστε όλοι απογοητευμένοι από την κατάσταση στην Παιδεία, όλοι ξέρουμε τα προβλήματα, γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Και πάνω πάνω η κουβέντα «δε γίνεται τίποτε». Πως δε γίνεται ρε, συ, γίνεται, αλλά πρέπει να δουλέψουμε παραπάνω, πρέπει να κάνουμε και καμία απεργία ή κάτι τέλοσπάντων. Και πάνω απ’όλα να έχουμε ανοιχτό το μυαλό μας και την καρδιά μας.

For booklovers only

More internet surfing today and I found another interesting article about book hunting in Britain. I suggest you see the slide show with some of the most beautiful bookshops in London. I'm so jealous!!!!

Bad hair Day

I just read this funny article about bad hair days. I loved this point: "Some men don't like going to the hairdresser because (a) the hairdresser insists on talking to them and (b) it costs double what the barber charges. You'd think that men would love having their hair washed, trimmed and played with by a attentive, chatty woman. Wrong. They don't like being held captive and asked what they did on the weekend. They like to sit in a chair for a short time, say nothing, think nothing and get out quick"...(the bold letters are mine. Why is it that almost every day I find evidence that men hate talking about themselves (unless they brag about something), but I still get angry when my man refuses to speak to me? How many more years do I need to understand?

Μανάδες

Αυτό το σχέδιο του Αργύρη Μαυρέα από το 9 της Ελευθεροτυπίας, το αφιερώνω στην Ασπασία, κι αν ποτέ διαβάσει αυτό το blog, θα καταλάβει.
Κι εγώ σημέρα ούτε καν έλεγξα αν η κασετίνα της μικρής έχει ξυσμένα μολύβια και γόμα. Τί δύσκολο που είναι να αφήνεις τα παιδιά να μεγαλώνουν!

Γαλέρα

Τελικά η Γαλέρα έχει και site στο Διαδύκτιο! Εμ, βέβαια, τι το περάσαμε!Μπορείτε να τους βρείτε εδώ. Και για να αποδώσουμε και credit εκέι που πρέπει, διάβασα για πρώτη φορά για το περιοδικό στον Πιτσιρίκο, τον star των μπλογκερς.

Λάρισα

Μια φωτό από το περίφημο παζάρι Λάρισας, που γίνεται κάθε Σεπτέμβριο.

Μετά από σχόλια των αναγνωστών αυτού του μπλογκ (2 είναι όλοι κι όλοι, τους ξέρω προσωπικά) κάθομαι να γράψω και σήμερα για να επανορθώσω μια εσφαλμένη εντύπωση. Είμαι πολύ αυστηρή στις κρίσεις μου, λέει, και ιδιαίτερα για τη Λάρισα και τους ανθρώπους της. Εγώ αυστηρή , το άκρον άωτον της ανεκτικότητας! Όσον αφορά τη Λάρισα όμως, την αγαπώ τόσο πολύ που μου επιτρέπεται να τα λέω χύμα.

Και εξηγούμαι: Όταν ήρθα στη Λάρισα, για μόνιμη εγκατάσταση πριν από δέκα χρόνια (πότε πέρασαν, γαμώτο?) έλεγα με περισσή βεβαιότητα ότι ήμουν πια πολύ μεγάλη για νέες φιλίες (στα 23, τρομάρα μου) και ότι δεν περίμενα τίποτε νέο στον τομέα των σχέσεων. Όμως ευτυχώς διαψεύστηκα με τον καλύτερο τρόπο. Πολύ γρήγορα ξεκίνησα 2 φιλίες που κρατάνε ακόμη και θα κρατάνε χρόνια (Μαρία Γ. + Λαμπρινή, Φιλενάδες πρώτες, σύμβουλοι και συμπαραστάτες σε καλές και δύσκολες στιγμές. Και τι δεν κάναμε μαζί, γάμους, παιδιά, θανάτους αντιμετωπίσαμε, πρώτη μέρα στο σχολείο, babysitting, εγχειρήσεις, δανεικά, τσιμπούσια, ξενύχτια και άλλα που δε λέγονται δημοσίως. Κορίτσια να είστε πάντα καλά!). Η Λάρισα έφερε και την Ασπασία στη ζωή μου, τη μέντορα μου σε όλα τα θέματα: εκπαιδευτικά, διοικητικά, σεξουαλικά, γαστρονομικά.

Δε σταμάτησα εκεί όμως, έβαλα κι άλλους ανθρώπους στη ζωή μου και συνεχίζω να βάζω, (καλημέρα Όλγα, καινούρια φίλη) χίλιοι καλοί χωράνε άλλωστε. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Η Λάρισα μου’δωσε μια πατρίδα σ’έμενα την άπατρι. 11 χρόνια στη Ρόδο ούτε μια φορά δεν ξεστόμισα «είμαι Ροδίτισσα» και στη Λάρισα το δεύτερο χρόνο έλεγα «Είμαι Λαρισαία» (δε με πιστεύανε βέβαια αλλά άσχετο). Η Λάρισα, μου έδωσε μια ωραία βάση για να ξεκινάω τα ταξίδια και τις περιπλανήσεις μου, με έκανε να εκτιμήσω τα λαχανικά και τα όσπρια που δεν έτρωγα όταν ήμουνα μικρή, η Λάρισα είναι η πόλη που μεγαλώνω το παιδί μου και είναι ωραία για βόλτες με το ποδήλατο, οικογενειακές, μοναχικές, ό,τι γουστάρεις βρε παιδί μου. Ότι είναι βολική και ανθρώπινη σε καθημερινή βάση δεν το αμφισβητεί κανείς, ότι είναι ασχημούλα επίσης. Αλλά τι να κάνουμε δεν είναι όλες γοητευτικές και ντίβες σαν τη Θεσσαλονίκη ή τη Ρόδο, υπάρχουν και οι άλλες με τη στραβή μύτη και τη μεγάλη καρδιά.

Έγραφα χθες ότι η πολιτιστικά είναι μια έρημη χώρα η πόλη μου και έρχεται σήμερα ένα άρθρο στην Κυριακάτικη να με διαψεύσει. Μιλάει για την Πινακοθήκη Λάρισας που στηρίχτηκε στη συλλογή του μεγάλου φιλότεχνου γιατρού, Γιάννη Κατσίγρα. Η πινακοθήκη είναι πράγματι φοβερή. Όχι σαν κτίριο, αυτό δε λέει αλλά σαν συλλογή. Μέχρι τώρα όμως δε συνοδεύεται από τις εκδηλώσεις που θα την κάνουν ζωντανό κομμάτι της πόλης.

Αυτά για τη Λάρισα, αλλά δε μπορώ να κλείσω χωρίς να αναφερθώ στο Λαρισαίο που με έφερε εδώ. Χρόνια πολλά αγάπη μου, έχεις γενέθλια μεθαύριο!

Δεύτερο ποστ σήμερα

Αφού έβαλα το παιδί για ύπνο ηρέμησαν τα πράγματα, γιατί το προηγούμενο ποστ γράφτηκε με τη μικρή να φωνάζει συνέχεια: «Κοίτα, μαμά, κοίτα, διπλό ανάποδο φλικ φλακ με το ένα χέρι» (λέμε, τώρα) ή λίγο αργότερα να με ρωτάει: «Πες μου τι να κάνω, εσύ καλά έχεις τη μετάφραση σου και περνάει η ώρα σου» (νομίζει ότι κάνω μια μετάφραση, λυπηθείτε με, τι να του πω του παιδιού; «Γράφω το δικτυακό μου ημερολόγιο, κάποια μέρα θα καταλάβεις»;). Εν τέλει έπεσε ξερή για ύπνο, (εμ, βέβαια, μετά από τόσα φλικ φλακ) και μπόρεσα κι εγώ να ανοίξω κανένα σοβαρό έντυπο.
Διάβασα ένα άρθρο που μου άρεσε πολύ στη Γαλέρα, το καινούριο πολιτικό σατιρικό έντυπο του σκιτσογράφου Γιάννη Καλαϊτζή. Δεν έχουν δικτυακό τόπο, αξίζει να το αγοράσετε. Έχει απ’όλα μέσα: γελοιογραφίες, κόμικς, άρθρα. Αναδημοσιεύω εδώ λίγο για να πάρετε μια ιδέα:
«Γκρέμιστα, γκρέμιστα όλα πια!» του Στέλιου Ελληνιάδη
Ένας φίλος μου αρχιτέκτονας – πολεοδόμος, Βερολινέζος, ήρθε στην Αθήνα για ολιγοήμερη επίσκεψη και με παρακάλεσε να του δείξω τα πιο ενδιαφέροντα κτίρια που χτίστηκαν στην πόλη την τελευταία εικοσαετία. Κώλωσα. Ο Χέρμαν παίζει μπουζούκι, διαβάζει την Ιλιάδα αμετάφραστη και νανουρίζει τα παιδιά του με ελληνική Μυθολογία. …Τι να του δείξω να μην τον απογοητεύσω? … Με έπιασε πανικός. Πήρα μερικούς φίλους αρχιτέκτονες, να μου υποδείξουν κάποιο κτίριο. Τι ψάχνεις; μου είπε η Άννα, εδώ παλεύουμε να σώσουμε τα Ξενία, που αποτελούν σημαντικά μοντέλα αρχιτεκτονικής, και τα διατηρητέα νεοκλασικά της Αθήνας που ενώ προς στιγμήν νομίζαμε ότι είχαν γλιτώσει χάρη στον Τρίτση και τη Μελίνα, τώρα δέχονται νέα σαρωτική εξοντωτική επίθεση…»

Για τη Λάρισα που ζω τι να πω. Δέκα χρόνια έχω εδώ πέρα κι ένα (1) ενδιαφέρον κτίριο δεν έχω δει. Εντάξει η πόλη έχει συμμορφωθεί πολύ με το δίκτυο πεζοδρόμων, και η καθημερινή ζωή είναι εύκολη αλλά είναι όπως το L.A. όπως διάβασα κάπου αλλού σήμερα: a cultural wasteland. Και οι μονοκατοικίες γκρεμίζονται η μια πίσω από την άλλη, τελευταία αυτή απέναντι απ’το σπίτι μου, που είχε το σκεμπετζίδικο ο Βλάσης. (Για όσους δεν ξέρουν , σκεμπές είναι κάτι σαν πατσάς, αλλά τρώγεται το απόγευμα, να στρώσει το στομάχι για να δεχτεί τη νέα δόση αλκοόλ! Α, όλα κι όλα, εδώ ξέρουμε να πίνουμε! )

Busy Week

Saturday evening, I find the time to write after all. This evening I replied to e-mails, did some things I wanted to do for weeks even found time to read some magazines. I still don’t feel like reading though. This blog is supposed to be about books but it seems that since I started writing I don’t read much. Is there a connection, I wonder? I’m listening to Corrine Bailey Rae, a new discovery. In England she is being hailed as the new Billy Holiday. OK, she’s good but not that good. People are so easy to fool, they want so much to experience the new Billy or the new Rolling Stones or the new Hemingway. Our own lives seem to have no value whatsoever, the present sacks, the past is always appealing.
This reminds me of a quandary I faced a few years ago. I was trying to decide myself, whether to live my life according to the past or the present. Sounds funny? It was a really low period, professionally, I felt I had made so many mistakes and I was paying for them by working in crap jobs and doing a hundred different things just to make ends meet. I just couldn’t forgive myself, couldn’t forget the past and move on to the present. For weeks on end even months I would remember the “MISTAKES” and cry and feel down. But then one day I woke up and didn’t want to be down anymore. I moved on. I wouldn’t be so harsh on myself anymore and look ahead. But then if I wanted to apply that to all aspects of my life what was going to happen to my relationship? That (surprise, surprise) wasn’t going very well either and only if I looked in the past and believed in what had once been there, could I survive the present. So now what? Do I look ahead as far as professional life is concerned and trust the good ole past times to find courage to face the every day wear and tear of a relationship? Hell, yeah. Whatever works is fine! That’s my tip for today!
That’s all about the past. Now time has passed, things have been looking up professionally, the relationship is still here, so it seems I’m doing something right.

This week was so busy because I had a name day to prepare too. And so many mishaps along the way. Things started going wrong when the washing machine broke down last Friday. We fixed it (at 50 euros it was a cheat), and then the next day the oven breaks down right in the middle of baking two trays of brownies and two trays of muffins. Thank goodness I have good neighbours who helped out. Another 50 euros down the drain, and then yesterday, the door of the (same) washing machine breaks beyond repair. The factory has closed down, of course (damn Margaret Thatcher, it was a Hotpoint). So today we signed for a BOSCH one destined to last forever according to the salesman. That salesman had an irritating way of repeating about the “Γερμαναράδες” and how good they are at making washing machines and cars. He must have said it at least three times! So this week not only did I spend 100 euros to repairs, put down a deposit for a 504-euro washing machine but had the brilliant idea of going on strike for two days losing another 100 euros. What a week! Tonight I’m staying in to balance the bill a bit.

Saturday night

It's Saturday evening, mydaughter is having a friend for a sleepover, husband is DJing so I'm having a relatively stress free evening. I have to finish a translation but that's for later. Anyway I was surfing the internet and I found this traveller's site and it's fascinating. There is an article about the on-going debate between tourists and travellers, that I found very amusing. I'd love to be a traveller myself but so far I've only been a tourist. Getting to know other countries seems like a life's dream. The people mentioned in the site seem to leave their lives behind them so easily. Why is it that I am so constrained by family, job and money matters? Sometimes I wonder whether I did well to start a family: it's not that having a child hasn't given me otherwise unknown rewards. It has. But sometimes I keep wondering what I would have done if I hadn't.
Two years ago, while I was teaching in a school in a small town I met a Teacher, a philologist, appointed as a librarian, who was a really intellectual person. He has a deep love for books, a way to transmit knowledge and love for what he has read. He has spent all his life reading and travelling to places few people go like Jordan, Syria, cradles of ancient civilisations. Whenever I had a gap period I would go to the library and just give him a suggestion and he would start talking and I would just listen bedazzled. Don't take it wrong, the man was in his forties but looks fifty or something and is anything but goodlooking. Anyway one day I told him how I envied him the time he had available to himself to read and travel. And he replied he envied my life, my child, my having a partner to return to and the whole lot. It's kind of sad really how we people are never satisfied with what we have and always think that someone else is living the life we would like. At least I feel it all the time.
These days I don't envy the Teacher anymore, last year I had all the time of the world to satisfy my passion for books and loneliness (and traveling, come to think of it).
These days I envy my friend in Canada and she knows why. Anyway, at least she proves that there is life after 40! Especially sex life ;-)

The photo is Soufli at dawn.

Athens for a day

Κάθε φορά που πάω στην Αθήνα, νιώθω ότι πάω σε άλλη χώρα.
Σαν επαρχιωτάκι που κοιτάει θαμπωμένο τους μεγάλους δρόμους και τα φώτα, όπως όταν ήμουνα 9 χρονών και από τα Καμένα Βούρλα βρέθηκα στη Ρόδο.

Έτσι και χθες λοιπόν, ξύπνησα στο ωραίο ξερό κλίμα της Αθήνας, μετά από έναν ύπνο χωρίς διακοπές, τον ύπνο της ευχάριστης εξάντλησης, όταν έχεις κάνει πράγματα που αγαπάς ( φοβερή εμπειρία η όπερα) . Μετά βρέθηκα στο κέντρο ανάμεσα σε ανθρώπους που ψάχνουν δίσκους, βιβλία και άλλα συναφή. Αυτό δεν το ζεις στην επαρχία. Εδώ οι άνθρωποι το πολύ, πολύ να ψάχνουν γα ρούχα.

Μπήκα, βγήκα από το μετρό, περπάτησα με τις μπότες τις ψηλοτάκουνες (αν μου ΄λεγε κάποιος πριν από 2 χρόνια ότι θα φορούσα τα ψηλά τακούνια για να περπατήσω τόσες ώρες στην Αθήνα θα του έλεγα: «Δεν θα ΄σαι καλά». Τώρα το κάνω ευχαρίστως και τσαντίζομαι όταν με πειράζουν. Και δεν έχω και τη χάρη μιας ψηλόλιγνης Ουκρανής καλλονής, τρομάρα μου, ούτε πάω τόσο γρήγορα), ήπια καφέ, έφαγα καλά, μάζεψα ένα σωρό έντυπο υλικό για να το διαβάσω στο τραίνο και τελικά βρήκα παρέα και δε διάβασα τίποτε, και γύρισα πίσω στην υιοθετημένη μου πατρίδα.

Μ’αρέσουν αυτές οι αποδράσεις, έστω και σύντομες, αγχωτικές και με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου.

Ένα άλλο καλό που προέκυψε από το ταξίδι μου ήταν ότι ξανάρχισα να διαβάζω. Ναι, είχα πάθει μια ίωση που με εμπόδιζε να διαβάζω πάνω από δυο σελίδες τη φορά. Με αυτό το ρυθμό όχι το «Ζωή : Οδηγίες Χρήσης» του Ζόρζ Πέρεκ δε θα τέλειωνα ποτέ αλλά ούτε ένα αρθράκι στην Athens Voice. (άλλο καλό του ταξιδιού, τη ρούφηξα την εφημερίδα μιλάμε). Αλλά στο ταξίδι διάβασα το μισό από το βιβλίο που είχα μαζί μου και το υπόλοιπο το συνέχισα εδώ χθες. Είναι ακόμη ένα απ΄τα βιβλία που μου έφερε η Ασπασία (καλή της ώρα όπου κι αν βρίσκεται) άγνωστο εδώ στην Ελλάδα από μια μαύρη συγγραφέα. Λέγεται «Bone Black» και η συγγραφέας Bell Hooks.

Τώρα ακούω μια καλή μουσική εκπομπή σε έναν περιφερειακό σταθμό, το Ράδιο Λυχνάρι. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα κάθε Κυριακή βράδυ, 9 με 10.

Και αυτό το ποστ κλείνει με ευχαριστίες: ευχαριστώ πολύ το σύντροφο μου που είναι αυτός που είναι και ποτέ δεν έκανε θέμα το που πάω, ποιον συναντάω και γιατί έχω ανάγκη να ξεφεύγω. Ευχαριστώ επίσης τους φίλους στην Αθήνα που πάντα έχουν καλές προτάσεις και με τη γενναιοδωρία τους είναι σαν να επιχορηγούν τα ταξίδια μου! Παιδιά σας περιμένω στην έδρα μου για να ανταποδώσω με «τσίπρα» και gourmet απολαύσεις στο Νικόδημο.

Thank God It's Friday

I don't have any particular thing to write. It's just Friday and I'm happy that this bloody week is over and I'm writing in English cuz I feel I am being censored in Greek. I just feel bad cuz I mentioned this blog to people I shouldn't have and now I'm worrying about it! Yak!
But anyway tonight I'm going out with my friends to pre-celebrate my birthday, which is on Monday. That's all!

ΚΑΡΠΟΧΩΡΙ

Έχω πολλές μέρες να γράψω στο μπλογκ. Έχω και πολλές μέρες να διαβάσω βιβλίο λογοτεχνικό. Το έχω αφήσει στη μέση και δε λέω να βρω την όρεξη να το τελειώσω. Διαβάζω μόνο «Ο Εκπαιδευτικός στην Τάξη» του David Fontana και άλλα σχετικά όπως «Class Dynamics» της Jill Hadfield. Επιπλέον έχω πάθει κι ένα κόλλημα με το SUDOKU, έχω βγει από τα νερά μου. Σήμερα έχω ένα μικρό κενό μεταξύ δουλειάς 1 και δουλειάς 2 και θέλω να μεταφέρω ένα σκηνικό από το σχολείο που με έχει προβληματίσει. Φέτος δουλεύω σε δυο Δημοτικά σχολεία του νομού Καρδίτσας, στο Καρποχώρι και στο 1 ΔΣ Σοφάδων. Σήμερα θα μιλήσω για το Καρποχώρι. Είναι ένα μικρό χωριό κάπου 15 χιλιόμετρα από την Καρδίτσα και 55 χλμ από τη Λάρισα που μένω εγώ. Το σχολείο έχει 47 παιδάκια συνολικά. Η πιο μικρή μου τάξη (η Τρίτη) έχει 3 παιδιά. Το περιστατικό που θέλω να περιγράψω συνέβη στην Τρίτη, μας το διηγήθηκε ο δάσκαλος της τάξης. Ρώτησε τα παιδιά λοιπόν πώς περνάνε τις ώρες τους μετά το σχολείο. Απαντάει λοιπόν ο Χάρης: «Αν έχω μαθήματα να κάνω, διαβάζω, μετά πάω στο γήπεδο και κλωτσάω τον πάγκο και καμιά φορά τρώω φιστίκια». Τέλος. Αυτά είναι τα χόμπι του παιδιού, οι δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου που θα καλλιεργήσουν το μυαλό και την ψυχή του. Και μετά εγώ αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο πίσω στα Αγγλικά τα παιδιά της Ε και της ΣΤ. Αυτό το περιστατικό ήταν σαν να μου άνοιξε ένα καινούριο παράθυρο. Τώρα πρέπει να αλλάξω εντελώς την προσέγγιση μου στο μάθημα. Είναι επίσης μια καλή υπενθύμιση του ότι δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες για όλους, πάει και τελείωσε. Υπενθύμιση του πόσο προνομιούχοι είμαστε εμείς και τα παιδιά μας.

Happy family

My daughter painted this today at school. I don't know what psychologists will say about our family but what I loved most was the hairy legs of Makis and my earrings and dress!

Το τραπέζι της Κυριακής

Διάβασα αυτό στην Ελευθεροτυπία. Ο Γιάννης Τριάντης το αλίευσε από Τα Νέα της 27ης Σεπτεμβρίου. Το κοπιάρω αυτούσιο.
" Δρόμοι ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ
Μια Κυριακή...
... μεσημέρι στη Γαλλία. Ολόγυρα στο στρωμένο τραπέζι, μπροστά στα μυρωδάτα φαγητά, όλοι συζητούν ζωηρά, κι παππούς κι η γιαγιά, καθώς ο μπαμπάς κόβει το ψητό και η μαμά μέσα από την αχνιστή κατσαρόλα της σερβίρει τα παιδιά, που έχουν κιόλας αδειάσει το πρώτο πιάτο. Όνειρο. Το οικογενειακό τραπέζι είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο από αυτό, λέει ο κοινωνιολόγος Ζαν-Κλοντ Καουφμάν, ίσως πιο περίπλοκο και από τη σεξουαλικότητα και τον Φρόυντ. Πράγματι, λέει ο Καουφμάν, τα ταμπού που έχουν σχέση με το φαγητό ήταν πάντα περισσότερα από τα ταμπού του σεξ.
Το τραπέζι...

... μοιάζει με θυσιαστήριο. Μπορεί να δίνει χαρές, μα δίνει και λύπες. H νοικοκυρά μπορεί να μαγειρεύει με πάθος, μα το πάθος κλείνει μέσα του την ελπίδα και η ελπίδα πηγαίνει χέρι χέρι με την απογοήτευση. Ας πάρουμε για παράδειγμα μια νοικοκυρά που επικαλείται ο Καουφμάν. H Προυν, 33 ετών, θυμάται τη θαλπωρή του οικογενειακού τραπεζιού στα παιδικά της χρόνια. «Καθόμασταν όλοι γύρω στο τραπέζι και κουβεντιάζαμε και γελούσαμε». Μάταια προσπαθεί σήμερα να ξαναζωντανέψει εκείνες τις μέρες στο δικό της τραπέζι. Το μόνο που θέλει ο σύζυγός της είναι να τρώει και να βλέπει τηλεόραση. Το οικογενειακό τραπέζι μοιάζει σήμερα με δοκιμασία: Άραγε έχουν πράγματα να πουν μεταξύ τους όσοι κάθονται ολόγυρά του; H απάντηση που δίνει ο Καουφμάν είναι «Όχι». Μία στις δύο γαλλικές οικογένειες τρώνε και βλέπουν τηλεόραση. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, λέει ο Καουφμάν στην εφημερίδα «Χέραλντ Τρίμπιουν», γιατί η κουβέντα μοιάζει με ένα κουτί της Πανδώρας που ποτέ δεν ξέρεις τι θα βγει από μέσα. Σήμερα, το καπάκι μένει κλειστό. Πάντως, η ελπίδα για επικοινωνία δεν λέει να σβήσει. H Σαρλότ και ο σύζυγός της, συνταξιούχοι πια, τρώνε συνήθως σούπα και γιαούρτι, μα περνούν όλες τους τις ώρες σχεδιάζοντας το γεύμα που θα σερβίρουν στα εγγόνια τους την επόμενη φορά που θα τους επισκεφθούν (αν τους επισκεφθούν).
Οι Γαλλίδες...
... νοικοκυρές ονειρεύονται πως το μαγείρεμα θα τους φέρει αγάπη και ευτυχία. Όμως, μια έρευνα που έκανε ο Καουφμάν, έβγαλε ένα απογοητευτικό αποτέλεσμα. Όταν τις ρώτησε ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό τους, οι περισσότερες νοικοκυρές απάντησαν: Να παρατήσω το μαγείρεμα. Δεν είναι να απορεί κανείς. Ας δούμε τι λέει η Μαϊτέ, που μόλις το παράτησε. «Μαγειρεύεις ένα ωραίο γεύμα και ύστερα όλοι θέλουν να πάνε στα Μακντόναλντς». Τώρα, τους αφήνει τα υλικά για σάντουιτς στο ψυγείο κι ο καθένας τα φτιάχνει μόνος του.
Οι παλιές...
... νοικοκυρές έλεγαν στους καλεσμένους τους, όταν τους ζητούσαν τη συνταγή για ένα νόστιμο φαγητό που τους είχε σερβίρει: «A, είναι πάρα πολύ απλό!». Τίποτα δεν είναι πια απλό στο σπιτικό φαγητό. Πάνω στο οικογενειακό τραπέζι δεν μπαίνουν μόνο τα πιάτα, αλλά όλα τα προβλήματα των σύγχρονων βιαστικών και μοναχικών ανθρώπων".

Εκεί που λέει ότι το μόνο που θέλει ο σύζυγος της είναι να βλέπει τηλεόραση, θα μπορούσε και να λέει να διαβάζει την εφημερίδα του. Μου 'ρθε να κλάψω.

Comics

I just discovered the blog of a favourite cartoonist, Spiros Derveniotis and this is a sample of his work. Dedicated to my friend Aspasia who loves training, especially men.

Good news

I'm soooooo happy!!! I just learned the area I'll be teaching and it's really near Larissa, so I won't have to go away and leave the family behind!
Tomorrow morning I am off to Karditsa. The photo is from last year's carnival party in Lavara Primary School.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΡΕΛΛΑΜΕΝΕΣ, women on the Edge, mujeres alteradas

Hello friends
I'm still reading the Mulvaneys, but I just wanted to talk about another book that I read recently and I read again every day to make me feel better. It's by an Argentinian comic designer called MAITENA, who started designing for an Argentinian newspaper but was so good that became internationally known. What surprised me most was that although she was writing about her Buenos Aires experiences she was equally relevant to me in Greece. And hilariously funny too. I've already bought it for one of my friends and lent to more and they all love it! I think this is a characteristic of great writers to be able to express their times in whatever medium they use. You can find more about Maitena at her site http://www.clubcultura.com/clubhumor/maitena/

Αυτά λοιπόν για τη Μαϊτένα. Όσο για τα δικά μας εδώ, δεν έχω και πολύ όρεξη να γράψω γιατί έχω αγωνία για την τοποθέτηση μου. Σήμερα έληξε η προθεσμία για υποβολή αιτήσεων των διοριστέων του ΑΣΕΠ (ειδικότητα Αγγλικής Γλώσσας). Χθες πέρασα όλο το πρωί να προσπαθώ να επικοινωνήσω με διάφορες Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης για να μου πούνε πού βρίσκονται τα κενά. Αλλά σχεδόν κανείς δεν ήξερε συγκεκριμένα, με αποκορύφωμα τις Κυκλάδες που μου είπανε ότι τα κενά αλλάζουν κάθε μέρα! Δηλαδή σήμερα υπάρχει κενό Αγγλικών στην Κίμωλο και αύριο στη Σχοινούσα. Άντε βγάλε άκρη.

Ωραία Φωτό

Αντί δικής μου φωτογραφίας παραθέτω αυτές τις αυθεντικές μαγείρισσες. Μόλις τέλειωσα κι εγώ την μαρμελάδα μου. Όσοι πιστοί προσέλθετε.
Η σελίδα είναι από το περιοδικό της Καθημερινής και η φωτογραφία είναι του Γερμανού φωτογράφου Stefan Moses. More info here

Καλώς ήρθατε

Καλώς ήρθατε στο blog της Άννας. Το παράξενο όνομα βγάινει από το αγαπώ να διαβαζω. Όσοι με ξέρετε θα αναγνωρίσετε ότι είναι ταιριαστός τίτλος. Είναι 18 Σεπτεμβρίου σήμερα και έχει γενέθλια η φίλη μου η Ασπασία, στον Καναδα. Να ζήσεις Ασπασούλα και να είσαι ευτυχισμένη!

Φέτος που ήρθε η Ασπασία στα πάτρια εδάφη μου έφερε μια βαλίτσα με βιβλία και τώρα διαβάζω συνεχώς. Έχω διαβάσει ήδη 3 από αυτά και είμαι στη μέση του "We were the Mulvaneys" της Joyce Carol Oates. Εντυπωσιακό βιβλίο πραγματικά. Είναι το δεύτερο βιβλίο της Oates που διαβάζω. Διάβασα και το βιβλίο "Η Ξανθιά" που είναι μια μυθιστορηματική βιογραφία της Marilyn Monroe.
Οι Mulvaneys είναι μια επική ιστορία μιας οικογένειας στην Αμερική τη δεκαετία του 1970. Ζουν σε μια φάρμα όπως αυτές που βλέπουμε στις ταινίες και αυτή η φάρμα παίζει εξίσου πρωταγωνιστικό ρόλο όσο και οι υπόλοιποι ήρωες του βιβλίου.
Η οικογένεια περιγράφεται στην αρχή πανευτυχής, πλούσια προνομιούχα, δημοφιλής αλλά δημιουργείται από την αρχή η υποψία ότι η πτώση δε θα αργήσει να έρθει.
Θα επανέλθω όμως γιατί τώρα πρέπει να διακόψω για να ασχοληθώ με το entertainment της κόρης μου και της φίλης της.

First Day

This is the first time I'm doing something like that. I want to create a blog about the books I read. I'm already keeping sort of a diary so I thought why not do it publicly.