Μετά από σχόλια των αναγνωστών αυτού του μπλογκ (2 είναι όλοι κι όλοι, τους ξέρω προσωπικά) κάθομαι να γράψω και σήμερα για να επανορθώσω μια εσφαλμένη εντύπωση. Είμαι πολύ αυστηρή στις κρίσεις μου, λέει, και ιδιαίτερα για τη Λάρισα και τους ανθρώπους της. Εγώ αυστηρή , το άκρον άωτον της ανεκτικότητας! Όσον αφορά τη Λάρισα όμως, την αγαπώ τόσο πολύ που μου επιτρέπεται να τα λέω χύμα.
Και εξηγούμαι: Όταν ήρθα στη Λάρισα, για μόνιμη εγκατάσταση πριν από δέκα χρόνια (πότε πέρασαν, γαμώτο?) έλεγα με περισσή βεβαιότητα ότι ήμουν πια πολύ μεγάλη για νέες φιλίες (στα 23, τρομάρα μου) και ότι δεν περίμενα τίποτε νέο στον τομέα των σχέσεων. Όμως ευτυχώς διαψεύστηκα με τον καλύτερο τρόπο. Πολύ γρήγορα ξεκίνησα 2 φιλίες που κρατάνε ακόμη και θα κρατάνε χρόνια (Μαρία Γ. + Λαμπρινή, Φιλενάδες πρώτες, σύμβουλοι και συμπαραστάτες σε καλές και δύσκολες στιγμές. Και τι δεν κάναμε μαζί, γάμους, παιδιά, θανάτους αντιμετωπίσαμε, πρώτη μέρα στο σχολείο, babysitting, εγχειρήσεις, δανεικά, τσιμπούσια, ξενύχτια και άλλα που δε λέγονται δημοσίως. Κορίτσια να είστε πάντα καλά!). Η Λάρισα έφερε και την Ασπασία στη ζωή μου, τη μέντορα μου σε όλα τα θέματα: εκπαιδευτικά, διοικητικά, σεξουαλικά, γαστρονομικά.
Δε σταμάτησα εκεί όμως, έβαλα κι άλλους ανθρώπους στη ζωή μου και συνεχίζω να βάζω, (καλημέρα Όλγα, καινούρια φίλη) χίλιοι καλοί χωράνε άλλωστε. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Η Λάρισα μου’δωσε μια πατρίδα σ’έμενα την άπατρι. 11 χρόνια στη Ρόδο ούτε μια φορά δεν ξεστόμισα «είμαι Ροδίτισσα» και στη Λάρισα το δεύτερο χρόνο έλεγα «Είμαι Λαρισαία» (δε με πιστεύανε βέβαια αλλά άσχετο). Η Λάρισα, μου έδωσε μια ωραία βάση για να ξεκινάω τα ταξίδια και τις περιπλανήσεις μου, με έκανε να εκτιμήσω τα λαχανικά και τα όσπρια που δεν έτρωγα όταν ήμουνα μικρή, η Λάρισα είναι η πόλη που μεγαλώνω το παιδί μου και είναι ωραία για βόλτες με το ποδήλατο, οικογενειακές, μοναχικές, ό,τι γουστάρεις βρε παιδί μου. Ότι είναι βολική και ανθρώπινη σε καθημερινή βάση δεν το αμφισβητεί κανείς, ότι είναι ασχημούλα επίσης. Αλλά τι να κάνουμε δεν είναι όλες γοητευτικές και ντίβες σαν τη Θεσσαλονίκη ή τη Ρόδο, υπάρχουν και οι άλλες με τη στραβή μύτη και τη μεγάλη καρδιά.
Έγραφα χθες ότι η πολιτιστικά είναι μια έρημη χώρα η πόλη μου και έρχεται σήμερα ένα άρθρο στην Κυριακάτικη να με διαψεύσει. Μιλάει για την Πινακοθήκη Λάρισας που στηρίχτηκε στη συλλογή του μεγάλου φιλότεχνου γιατρού, Γιάννη Κατσίγρα. Η πινακοθήκη είναι πράγματι φοβερή. Όχι σαν κτίριο, αυτό δε λέει αλλά σαν συλλογή. Μέχρι τώρα όμως δε συνοδεύεται από τις εκδηλώσεις που θα την κάνουν ζωντανό κομμάτι της πόλης.
Αυτά για τη Λάρισα, αλλά δε μπορώ να κλείσω χωρίς να αναφερθώ στο Λαρισαίο που με έφερε εδώ. Χρόνια πολλά αγάπη μου, έχεις γενέθλια μεθαύριο!
2 comments:
εμ πως να πιστέψουνε άμα λες "είμαι Λαρισαία"... Πες "ειμ'Λαρ'σαία", να τους πείσεις όλους... Χρόνια πολλά προώρως και στον Λαρ'σαίο σου. -Στάθης
Παρασκευή 11 Νοεμβίου, αργά το απόγευμα. Ταξιδεύω από το Βόλο (όπου είμαι για το πανελλήνιο συνέδριο πληροφορικής pci 2005)
προς τη Λάρισα. Η φίλη μου μού έχει υποσχεθεί μια ωραία βραδυά στη νυχτερινή Λάρισα και δε με διέψευσε καθόλου.
Πρώτος σταθμός το εστιατόριο "Τηγανάκια". Γεμάτο από κόσμο (βγαίνουν πολύ οι Λαρισαίοι, φαίνεται) και συνεπώς πολύς καπνός
(το μόνο αρνητικό στο μαγαζί). Το φαγητό όμως είναι υπέροχο, ειδικά τα γεμιστά μανιτάρια και το κοτόπουλο με τη γλυκιά σάλτσα,
η διακόσμηση πρωτότυπη (σουρωτήρια για "καπέλα" στα φωτιστικά) και οι τιμές πολύ καλές, καμμία σχέση με τις εξωφρενικές της Αθήνας.
Το πρόγραμμα συνεχίζει στο ΑlloBar (ελπίζω να το γράφω σωστά). Πολύ χαριτωμένο, ωραία μουσική, νέος κόσμος.
Το καλύτερο σάς το άφησα για το τέλος... Μετακινείστε συχνά το βράδυ για να διασκεδάσετε με το ποδήλατο? εγώ πάντως όχι, αλλά
μάλλον οι Λαρισαίοι το συνηθίζουν. Τέλεια αίσθηση να σε κτυπάει το δροσερό νυχτερινό αεράκι και να μη σκέφτεσαι για ταξί ή το
πού να παρκάρεις. Έξω δε από το μπαρ υπήρχε ειδική θέση για να παρκάρουν τα ποδήλατα. Μήπως αυτή η πόλη πρέπει να
αδελφοποιηθεί με το Γκέτεμποργκ? Άννα μου, πέρασα πολύ ωραία, σ'ευχαριστώ!
Post a Comment