ΚΑΡΠΟΧΩΡΙ

Έχω πολλές μέρες να γράψω στο μπλογκ. Έχω και πολλές μέρες να διαβάσω βιβλίο λογοτεχνικό. Το έχω αφήσει στη μέση και δε λέω να βρω την όρεξη να το τελειώσω. Διαβάζω μόνο «Ο Εκπαιδευτικός στην Τάξη» του David Fontana και άλλα σχετικά όπως «Class Dynamics» της Jill Hadfield. Επιπλέον έχω πάθει κι ένα κόλλημα με το SUDOKU, έχω βγει από τα νερά μου. Σήμερα έχω ένα μικρό κενό μεταξύ δουλειάς 1 και δουλειάς 2 και θέλω να μεταφέρω ένα σκηνικό από το σχολείο που με έχει προβληματίσει. Φέτος δουλεύω σε δυο Δημοτικά σχολεία του νομού Καρδίτσας, στο Καρποχώρι και στο 1 ΔΣ Σοφάδων. Σήμερα θα μιλήσω για το Καρποχώρι. Είναι ένα μικρό χωριό κάπου 15 χιλιόμετρα από την Καρδίτσα και 55 χλμ από τη Λάρισα που μένω εγώ. Το σχολείο έχει 47 παιδάκια συνολικά. Η πιο μικρή μου τάξη (η Τρίτη) έχει 3 παιδιά. Το περιστατικό που θέλω να περιγράψω συνέβη στην Τρίτη, μας το διηγήθηκε ο δάσκαλος της τάξης. Ρώτησε τα παιδιά λοιπόν πώς περνάνε τις ώρες τους μετά το σχολείο. Απαντάει λοιπόν ο Χάρης: «Αν έχω μαθήματα να κάνω, διαβάζω, μετά πάω στο γήπεδο και κλωτσάω τον πάγκο και καμιά φορά τρώω φιστίκια». Τέλος. Αυτά είναι τα χόμπι του παιδιού, οι δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου που θα καλλιεργήσουν το μυαλό και την ψυχή του. Και μετά εγώ αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο πίσω στα Αγγλικά τα παιδιά της Ε και της ΣΤ. Αυτό το περιστατικό ήταν σαν να μου άνοιξε ένα καινούριο παράθυρο. Τώρα πρέπει να αλλάξω εντελώς την προσέγγιση μου στο μάθημα. Είναι επίσης μια καλή υπενθύμιση του ότι δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες για όλους, πάει και τελείωσε. Υπενθύμιση του πόσο προνομιούχοι είμαστε εμείς και τα παιδιά μας.