Athens for a day

Κάθε φορά που πάω στην Αθήνα, νιώθω ότι πάω σε άλλη χώρα.
Σαν επαρχιωτάκι που κοιτάει θαμπωμένο τους μεγάλους δρόμους και τα φώτα, όπως όταν ήμουνα 9 χρονών και από τα Καμένα Βούρλα βρέθηκα στη Ρόδο.

Έτσι και χθες λοιπόν, ξύπνησα στο ωραίο ξερό κλίμα της Αθήνας, μετά από έναν ύπνο χωρίς διακοπές, τον ύπνο της ευχάριστης εξάντλησης, όταν έχεις κάνει πράγματα που αγαπάς ( φοβερή εμπειρία η όπερα) . Μετά βρέθηκα στο κέντρο ανάμεσα σε ανθρώπους που ψάχνουν δίσκους, βιβλία και άλλα συναφή. Αυτό δεν το ζεις στην επαρχία. Εδώ οι άνθρωποι το πολύ, πολύ να ψάχνουν γα ρούχα.

Μπήκα, βγήκα από το μετρό, περπάτησα με τις μπότες τις ψηλοτάκουνες (αν μου ΄λεγε κάποιος πριν από 2 χρόνια ότι θα φορούσα τα ψηλά τακούνια για να περπατήσω τόσες ώρες στην Αθήνα θα του έλεγα: «Δεν θα ΄σαι καλά». Τώρα το κάνω ευχαρίστως και τσαντίζομαι όταν με πειράζουν. Και δεν έχω και τη χάρη μιας ψηλόλιγνης Ουκρανής καλλονής, τρομάρα μου, ούτε πάω τόσο γρήγορα), ήπια καφέ, έφαγα καλά, μάζεψα ένα σωρό έντυπο υλικό για να το διαβάσω στο τραίνο και τελικά βρήκα παρέα και δε διάβασα τίποτε, και γύρισα πίσω στην υιοθετημένη μου πατρίδα.

Μ’αρέσουν αυτές οι αποδράσεις, έστω και σύντομες, αγχωτικές και με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου.

Ένα άλλο καλό που προέκυψε από το ταξίδι μου ήταν ότι ξανάρχισα να διαβάζω. Ναι, είχα πάθει μια ίωση που με εμπόδιζε να διαβάζω πάνω από δυο σελίδες τη φορά. Με αυτό το ρυθμό όχι το «Ζωή : Οδηγίες Χρήσης» του Ζόρζ Πέρεκ δε θα τέλειωνα ποτέ αλλά ούτε ένα αρθράκι στην Athens Voice. (άλλο καλό του ταξιδιού, τη ρούφηξα την εφημερίδα μιλάμε). Αλλά στο ταξίδι διάβασα το μισό από το βιβλίο που είχα μαζί μου και το υπόλοιπο το συνέχισα εδώ χθες. Είναι ακόμη ένα απ΄τα βιβλία που μου έφερε η Ασπασία (καλή της ώρα όπου κι αν βρίσκεται) άγνωστο εδώ στην Ελλάδα από μια μαύρη συγγραφέα. Λέγεται «Bone Black» και η συγγραφέας Bell Hooks.

Τώρα ακούω μια καλή μουσική εκπομπή σε έναν περιφερειακό σταθμό, το Ράδιο Λυχνάρι. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα κάθε Κυριακή βράδυ, 9 με 10.

Και αυτό το ποστ κλείνει με ευχαριστίες: ευχαριστώ πολύ το σύντροφο μου που είναι αυτός που είναι και ποτέ δεν έκανε θέμα το που πάω, ποιον συναντάω και γιατί έχω ανάγκη να ξεφεύγω. Ευχαριστώ επίσης τους φίλους στην Αθήνα που πάντα έχουν καλές προτάσεις και με τη γενναιοδωρία τους είναι σαν να επιχορηγούν τα ταξίδια μου! Παιδιά σας περιμένω στην έδρα μου για να ανταποδώσω με «τσίπρα» και gourmet απολαύσεις στο Νικόδημο.