Blogging after along time. Επιτέλους ήρθαν οι διακοπές! Ανυπομονούσα είναι η αλήθεια κι ας μην κουράζομαι τόσο όσο πι φίλοι μου . Καμιά φορά ντρέπομαι, όταν ας πούμε η πωλήτρια στο Σούπερ Μάρκετ με ρωτάει «πως κι έτσι νωρίς σήμερα;». Ψελλίζω μια δικαιολογία και φεύγω με τις ενοχές μου. Παλιότερα έλεγα ότι δε με νοιάζει καθόλου αν το παιδί μου σπουδάσει ή όχι. Τώρα τελευταία τα πράγματα έχουν γίνει πολύ σκληρά. Νομίζω ότι ο μόνος τρόπος να έχεις μια ελπίδα για καλύτερη ζωή είναι να έχεις κάποια εφόδια. Βλέπω τους φίλους που εργάζονται στις οικοδομές ή στα εργοστάσια, ή πωλητές και τρομάζω. Η εκμετάλλευση γίνεται προκλητική πλέον. Η ιστορία που με σόκαρε πιο πολύ είναι αυτή με τις καμαριέρες που θα προσλάβει το Χίλτον της Ρόδου: Μια καμαριέρα μέχρι τώρα στοίχιζε στο ξενοδοχείο περίπου 2.000 ευρώ, με την ασφάλιση της και τα όλα της. Τώρα όμως βρέθηκε τρόπος να πληρώνουν περίπου 700 ευρώ το μήνα σε ένα γραφείο που κάνει «εισαγωγή» εργατικού δυναμικού από χώρες της πρώην Σ. Ένωσης. Οι δε γυναίκες που θα εργάζονται θα παίρνουν στο χέρι γύρω στα 300 ευρώ και θα τους παρέχεται μια υποτυπώδης στέγη και τροφή. Δεν ήξερα για ποιον να λυπηθώ περισσότερο. Για τις καμαριέρες που μαθαίνουν ότι θα μείνουν χωρίς δουλειά Χριστουγεννιάτικα ή για τις άλλες , τις φτωχές Ουκρανές που θα έρθουν να δουλέψουν σα σκλάβες για 300 ευρώ και θα στείλουν και στις οικογένειες τους από αυτά!
Όσο για μας τι να πω; Εμείς παραπονιόμαστε ότι δεν τα βγάζουμε πέρα με 2 μισθούς, και γκρινιάζουμε για τις 2 ώρες που θα μείνουμε παραπάνω στο σχολείο. Έλεος, κάτι είναι πολύ λάθος εδώ πέρα.
Άλλα ξεκίνησα να γράφω και αλλού κατέληξα. Ήθελα να πω ότι ακόμη κι εγώ ανυπομονούσα για διακοπές! Σταματώ εδώ όμως. Τώρα θα έχω χρόνο και θα ασχοληθώ περισσότερο.
No comments:
Post a Comment