Paths That Cross

Εδώ και μερικές μέρες το σκέφτομαι αυτό το τραγούδι της Patti Smith (από το δίσκο Dreams of Life, 1988). Το άκουγα στη Ρόδο από το παλιό μου πικαπ (MONY) και με είχε συγκινήσει από τότε. Τώρα που συνειδητοποιώ ότι κάποια από τα άτομα με τα οποία επικοινωνούμε από δω μέσα ίσως τα έχουμε ξανασυναντήσει κάπου θυμάμαι πάλι αυτό το τραγούδι. Και χαίρομαι. Αφιερωμένο στη Μαρία, την Τέτη, το Μακ, τον Αθήναιο.

Speak to me
Speak to me heart
I feel a needing to bridge the clouds
Softly go
A way I wish to know
A way I wish to know

Oh you'll ride
Surely dance
In a ring
Backwards and forwards
Those who seek feel the glow
A glow we will all know
A glow we will all know

On that day
Filled with grace
And the heart's communion
Steps we take
Steps we trace
Into the light of reunion

Paths that cross will cross again
Paths that cross will cross again …

Δράμα

Φιλενάδα, σου βάζω λινκ να δεις τους συμπατριώτες σου! Έλα μη στενοχωριέσαι που δεν είπα ότι και η Δράμα είναι όμορφη! Δεν έχω πάει κι έτσι επιφυλάσσομαι!

Όμορφη Πόλη

Εκδρομή στο Βόλο σήμερα (με πικνίκ στην παραλία) και αφορμή για κάποιες σκέψεις. Επέστρεψε και η φίλη μου από μια άλλη ωραία πόλη την Καστοριά, και στο τηλέφωνο μοιραζόμαστε τα ίδια αισθήματα: Τι ωραίο που είναι να ζεις σε μια όμορφη πόλη! Πόσο σε ξεκουράζει να γυρίζεις σπίτι σου και να περνάς μέσα από ένα πάρκο, μπροστά απ’την παραλία. Να φτάνεις σπίτι κι όταν κάθεσαι να φας να βλέπεις δέντρα έξω απ’το παράθυρο, κι όχι τα βρακιά της απέναντι.
Να βγαίνεις για ένα καφέ στα πέντε βήματα και να έχεις αυτή τη θέα.
Ή αυτή τη θέα (από το πάρκο Γλυπτικής στην παραλία του Βόλου. Δυστυχώς δε σημείωσα τους καλλιτέχνες, αν μπορεί κάποιος ας βοηθήσει)
Θα ήθελα να ζω σε μια όμορφη πόλη, όπως ο Βόλος. Αλλά ακόμη κι εκεί υπάρχουν πολυκατοικίες και ακάλυπτοι και ελενίτ παντού. Υπάρχουν κάποιοι φίλοι που δεν καταλαβαίνουν γιατί λέω ότι θα μου άρεσε να ζήσω στο εξωτερικό. Ξέρω ότι σε μεγάλο βαθμό έχω μια ρομαντική άποψη για κάποιες πόλεις, αλλά δε μπορεί άλλο η καθημερινότητα στη Φλωρεντία και άλλο στη Λάρισα και ρε παιδί μου. Είμαι σίγουρη ότι οι άνθρωποι όταν είναι κουρασμένοι λίγο προσέχουν τα όμορφα κτίρια ή τις πλατείες αλλά και η τόση ασχήμια που βιώνουμε από μικροί στις πόλεις μας, δε μπορεί κάτι κακό θα έχει ως επακόλουθο.Έπειτα υπάρχουν και χώρες όπου οι καλλιτέχνες φτιάχνουν σπίτια σαν κι αυτό εδώ.


Τον κο Hundertwasser δεν τον γνώριζα αλλά πήρα ως δώρo ένα ημερολόγιο και σήμερα αξιώθηκα να το ψάξω λιγάκι. Σπουδαίος ζωγράφος-αρχιτέκτονας-δημιουργός λοιπόν ο Αυστριακός. Εδώ θα βρείτε πολλά ωραία γι αυτόν και το πιο ενδιαφέρον είναι το μανιφέστο του για την απελευθέρωση της αρχιτεκτονικής σύμφωνα με το οποίο θα 'πρεπε όλοι να είμαστε ελευτθεροι να φτιάξουμε το σπίτι μας όπως μας αρέσει και να αναλάβουμε και την ευθύνη αν αυτό γκρεμιστεί. " Ήρθε η ώρα", λέει "να επαναστατήσουμε έναντια στις κυβικές κατασκευές παρόμοιες με αυτές των κοτόπουλων ή των κουνελιών, που δεν ταιριάζουν στην ανθρώπινη φύση μας". Αχ, ναι, να επαναστατήσουμε!

Party again

Ο καλός μου φίλος ο Σ. μου είπε να κάτσω σπίτι, στον άντρα μου και στο παιδί μου και να αφήσω τα πάρτι με άγνωστους μπόγκερζ. Έτσι κι εγώ σήμερα κάνω γενική την κουζίνα, μαγείρεψα νηστήσιμα, και θα φτιάξω και κουλουράκια!
Εσείς όμως παιδιά να περάσετε όλοι καλά, να χορέψετε μέχρι τελικής πτώσεως, μη μανουριάσετε. Για παραπάνω οδηγίες εδώ και εδώ. Θα βγω κι εγώ σήμερα, δε νομίζω να χορέψω αλλά θα διασκεδάσω οπωσδήποτε για να παρηγορηθώ.

ΥΓ1 Ξέχασα να σας πω να ερωτευτείτε!
ΥΓ2 Ο γλυκός μου ο αντρούλης μόλις του ανέφερα ότι σήμερα είναι το πάρτι των μπλογκερζ μου είπε: "Κι εσύ γιατί δεν πας;". Γι αυτό τον αγαπώ.

Γράμμα σε μια φίλη

Παρακάτω είναι ένα e-mail που έγραψα σε μια φίλη στον Καναδά. Είναι totally honest, δεν έχω αλλάξει τίποτε (μόνο που έβγαλα κάτι). Θέλω να δω τι θα γίνει αν βγάλω όλες μου τις σκέψεις στη φόρα. Here it is then (with a sigh).

Hello gelafren
I just checked my e-mails and it's the perfect time to answer cuz Makis is out and Aggeliki is playing with a friend of hers. I just came back from the gym and I was thinking about calling my friends. I'm in a very good mood lately. It's the holiday of course and I'm not tired at all. It's spring at last and I feel better and it shows. It's the first time in years people are flirting me again and I'm flirting back. Nothing serious, just innocent play, but I enjoy it all the same feeling desirable and good looking. (I've lost some kilos too now that I work out, 5 since January and I'm still losing). My latest hobby is the blogging thing and I get a lot of appreciation from there too, people I don't know, telling me about my writing and reading me, and wishing me well.
As for Makis we are OK, our regular routine. ....................(censored)........... I think I've resigned to the fact that this is as much as he can give right now and if it's not enough for me I'll have to look elsewhere (friend, hobboes etc). He gets things totally out of proportion that's why he's so prone to getting depressed. I think if he wasn't with me he would be in serious trouble. Today for example he had a flat tyre and he totally freaked out, standing in the middle of the street and holding his head with both hands and yelling how things like that happen only to him. Hello, I wanted to tell him, it's just a tyre! He wanted to find a tyre shop (voulkanizater) right there and then (it was Kiriaki ton Vaion today). When I suggested that we do it tomorrow since we don't have school and there's a place we can fix it near our house he started shouting that we would mess the car and that he wanted to tidy everything up. Can you believe him? Anyway I didn't pay much attention and then he calmed down and came to his senses. After that he was all smiles and tenderness.
I'm happy about you and M. He seems like the man that could be with you my friend. I hope he comes to his senses too and realize what he's missing. I mean I don't understand what this man could possibly ask for that he already hasn't got with you? Fantastix sex, he's got, a sensible woman who doesn't break his balls, he's got, an independent, practical woman who even has her own set of tools, he's got, what for goodness sake does he want?

OK, don't worry about tax forms etc. I'll send them as soon as they are ready
Kisses
ANNA

Free comments

Μόλις διάβασα αυτό το άρθρο στον Guardian.
Δεν έχω πολύ χρόνο για να το σχολιάσω, απλώς το βάζω εδώ για να συμβάλλω κι εγώ στη συζήτηση που γίνεται αυτές τις μέρες στο μπλογκοχωριό μας. Το θέμα με τα σχόλια απασχολεί και άλλους λοιπόν.

PARTY

Ζηλεύωωωωωωω. Θέλω κι εγώ να πάω στο πάρτι αλλά δεν το βλέπω. Ίσως το καλοκαίρι αν κάνετε κι ένα 2ο. Καλή επιτυχία πάντως και καλή διασκέδαση σε όλους. Αν ήμουνα εκεί θα χόρευα με το χαρακτηριστικό μου στυλ που απαιτεί κάποια τετραγωνικά χώρου!

Satisfy my soul

Αν ο κος Κουκουζέλης έχει δίκιο, μιλάμε η λίμπιντο, η τοστερόνη μου (όπως έλεγε και μια ηχογραφημένη φωνή όταν παιζόταν η ταινία) και όλες οι σχετικές ορμόνες μου είναι στο ύψη. Μιλάμε, θέλω να γράφω κάθε μέρα.

Ακούω αυτό το τραγούδι από αυτό το CD και τρελαίνομαι, γουστάρω τρομερά. Θυμάμαι πως πρωτοάκουσα Marley.
Ήμουνα Γ΄ λυκείου στη Ρόδο το 1990. Ιούνιος μήνας λίγο πριν αρχίσουν οι Πανελλήνιες και οι καθηγητές ξεκινάνε απεργία διαρκείας. Εμείς ξαφνικά βρισκόμαστε ξεκρέμαστοι. Από τη μια να πρέπει να διαβάζουμε για να είμαστε ανά πάσα στιγμή να δώσουμε εξετάσεις κι απ’την άλλη είναι καλοκαίρι, κάνει ζέστη, θέλουμε να πάμε για μπάνιο, θέλουμε να τριγυρνάμε όλη μέρα και να γνωρίζουμε ηλιοκαμένα Εγγλεζάκια, να ακούμε μουσική…
Σε μια απ’τις βόλτες μας λοιπόν, με την τότε φίλη Σοφία, γνωρίζουμε δυο ωραία παιδιά από την Αγγλία, που όμως έχουν μεγαλώσει στη Κύπρο, (είχαν γονείς στρατιωτικούς αν δεν κάνω λάθος) και έχουν ξεμείνει στη Ρόδο περιμένοντας ένα ιστιοπλοϊκό που θα τους πήγαινε στη Τζαμάικα. Σοβαρά. Εν τω μεταξύ δουλεύουν στα πλοιαράκια που κάνουν τη διαδρομή Ρόδο-Λίνδο. Είναι και άφραγκα τα παιδιά, κι εμείς πάντα πονετικές κανονίζουμε να πάμε στο δωμάτιο τους με φαγητό. Φτιάχνουμε δυο πίτσες λοιπόν, παίρνουμε και μπύρες και καλές ξεδιαλεγμένες αριβάρουμε σε μια αυλή με κάτι άθλια ενοικιαζόμενα. Να μην τα πολυλογώ περάσαμε πολύ ωραία και στο τέλος ο Μάικ μου χάρισε μια κασέτα με Bob Marley. No woman no cry, Is this love, Redempotion Song, Could you be loved όλα τα υπέροχα τραγούδια. Θα μου πεις, και με το δίκιο σου, εσύ μέχρι τότε δεν είχες ξανακούσει ρέγκε; Είχα βρε παιδί μου αλλά ήμουνα βαθιά χωμένη στο Νικ Κέιβ τότε, τους Waterboys, Cure, Triffids, το Robyn Hitchcock και άλλα τέτοια χαρούμενα κομματάκια.
Από εκείνη την κασέτα άκουγα ξανά και ξανά το Satisfy my soul. Το είχα καταλάβει από τότε ότι το κορμί είναι εύκολο να το ικανοποιήσεις (σιγά αυτό το κάνω και μόνη μου) αλλά την ψυχή;;;

Ντενεκεδούπολη

Διάβασα αυτό το ποστ για τη Λιλιπούπολη και θυμήθηκα μια άλλη μεγάλη αγάπη των παιδικών μου χρόνων την Ντενεκεδούπολη. Φανταστείτε τώρα την έκπληξη μου όταν την περασμένη εβδομάδα πάω με τη μικρή και τις φίλες της σε μια σχολική παράσταση της Ντενεκεδούπολης και ποιά είναι εκεί αυτοπροσώπως; Η Ευγενία Φακίνου με τη γνωστή εμφάνιση με το κόκκινο μαντήλι.
Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι αυτή η γυναίκα με τα βιβλία της με έχει μεγαλώσει κυριολεκτικά. Πρώτα η Ντενεκεδούπολη, στην αρχή της εφηβείας η Αστραδενή, λίγο μετά το Έβδομο Ρούχο και η Μεγάλη Πράσινη. Τώρα δεν τα έχω εδώ αυτά τα βιβλία, είναι στη Ρόδο στο πατρικό μου και πολύ θα ήθελα να τα ξανανοίξω να δω αν θα με συγκινούσαν και σήμερα όπως τότε. Ειδικά για τη Μεγάλη Πράσινη νομίζω ότι βλέπω μπροστά μου τη σκηνή που η ηρωίδα γύριζει στο σπίτι απ'τη λαϊκή, αφήνει κάτω τις τσάντες με τις ντομάτες και το σκάει απ'τη ζωή της και τον εαυτό της.
Φέτος ξανάδιαβασα ένα ωραίο βιβλίο της Φακίνου, τη Μέθοδο της Ορλεάνης. Ας είναι καλά η γυναίκα να γράφει ωραία βιβλία για να τo σκάμε κι εμείς.

Είπα να γράψω και κάτι για τα βιβλία να δικαιολογήσει και αυτό το μπλογκ τον τίτλο του. Από τότε που άρχισα το μπλόγκιν διαβάζω σίγουρα λιγότερα βιβλία γιατί από μπλογκοδιάβασμα άλλο τίποτε. Το έγραψα στα Αγγλικά για άσκηση.
Και μια φωτό, σημερινή, στο φυσικό μου χώρο, στο σχολείο.

Joseph Heller - Catch 22

I finished this book after reading it for about 30 days, maybe more. This is not my usual time for a 400-page novel but it wasn’t an easy one. It’s not a book like “Da Vinci’s Code” or “The time traveler’s wife” which are both unputdownable.
The writer is Joseph Heller. He is not a prolific writer judging from the five novels he has written during his 76 years (1923 -1999). I read in the book’s short biography note that the writer served as a bombardier during WW2 and later this experience inspired him to start writing the book. In the edition I read, there’s an introduction Howard Jacobson and he mentions that Heller had once said to Kurt Vonnegut that if it wasn’t for the War he’d have been in the dry cleaning business. Meaning to say he was a quiet man, not at all academic or bookish.
While I was reading the book, people were asking me “What are you reading now Anna?”, as they usually do. This time I didn’t know what to say. OK, I said the title and the writer but after that, any attempt to describe what kind of book that was, utterly failed. I began by saying it was about the War. “Isn’t that boring?” people would say? Well, no. This book is everything but boring. It is actually addictive in a quiet, subversive way. Its anarchic sense of humor, the way it unpredictably ends his sentences. Take this for example in the first pages of the book. Yossarian, the American( of Armenian origin?) hero of the book is in hospital, trying to avoid dangerous missions as a head bombardier. Dunbar his friend is also in hospital “Dunbar was lying motionless on his back again with his eyes staring up at the ceiling like a doll’s. He was working hard at increasing his life span. He did it by cultivating boredom. Dunbar was working so hard at increasing his life span that Yossarian thought he was dead.” (Don’t tell me it doesn’t remind you some of the people you know).
The situation is this: American soldiers are situated in a camp in Italy from where they take off to bomb strategic targets of nearby towns. It’s toward the end of the War. Yossarian tries to do anything to avoid getting killed. He thinks everyone has conspired to get him killed: The Germans, but also the General the doctors of the hospital, the other soldiers he flies with. At one point he warns the chaplain about going to the other wards: ‘Be careful, in those other words, Father…That’s where they keep the mental cases…This is the only sane ward in the whole hospital. Everybody is crazy but us. This is probably the only sane ward in the whole world’. And he’s right since Yossarian is the only one who wants so badly to live.
Life is a paradox in this camp. It’s bizarre and Yossarian isn’t the kind of hero who appeals to the readers immediately. But he grows on you. The only reason he stays in the hospital for is to keep himself alive. He has already flown 25 missions when the book starts but the general keeps raising the number of the missions required to send someone home. From then the whole book takes us from one deadly mission to another until Yossarian is the only one left from the original group of friends.
The array of strange people appearing in the book is endless. There are people who are promoted because of their names, there are officers who refuse to see anyone and mess hall officers who conduct black market interactions and trade in everything. There are brave soldiers but mostly normal young people who are so scared they can’t hear in order to avoid flying. There’s even soldier who manages to row his way to Sweden (starting from Italy)
There are hardly any women in this book. Only nurses and prostitutes. There’s no time for love here. Only for lust
While reading it and after I finished it I kept thinking about the war, any war and about military service. All the men I know who have served in the army, keep saying how absolutely insane everything is there. This book says the same thing but in a tragic way. The title is about that too. As far as I know this phrase “Catch 22” was introduced in the language by Joseph Heller. It means an absolute impasse, a no-way out. “What’s the catch?” the soldiers keep asking? “Catch 22” the officers answer. It soesn’t make much sense, does it? Well, that’s exactly it!
At least Yossarian is alive at the end. We don’t know how but he manages to survive. The writer himself says in the preface: “But Yossarian is still alive when the novel ends. At the end of the successor novel he is still alive… Sooner or later, I must concede, Yossarian now seventy, will have to pass away, too. But it won’t be by my hand.” He wrote these lines in 1994. Five years later he died so Yossarian will live forever.

This book wasn’t love at first sight for me. But even now a month after I finished it I’m thinking about it. Doesn’t this say something?

This article refers to this edition of the book

Three Little Birds

Ήρθαν σήμερα στο σχολείο μας αυτές οι τρεις κυρίες και τους καλάρεσε. Έμειναν μέχρι τις 12:30 αλλά μετά είχαν κάτι άλλες δουλειές και έφυγαν!

Fishing for compliments

Χθες το βράδυ συνάντησα στο γυμναστήριο ένα γνωστό που μου έφτιαξε το κέφι. Αυτό το παιδί πάντα μου αλλάζει τη διάθεση. Δεν είναι κούκλος, το λέω απ΄την αρχή για να μη σας μπούνε ιδέες. Ούτε κάνουμε παρέα, τυχαίνει να είναι φίλος φίλων. Είναι ένα τύπος στην ηλικία μου περίπου, που έχει κάνει χίλιες δουλειές, από νταλικέρης στο Άμστερνταμ ως ιχθυοπώλης στα Τρίκαλα και είναι μια ζωή στον άσο. Αλλά είναι τόσο χαρούμενος και ξέρει να σου πει τη σωστή κουβέντα κάθε φορά. Όταν πρόσφατα τρακάρισα και ήμουνα χάλια, τον συναντάω και μου λέει: «Εσύ, καλά έτσι; Δεν πιστεύω να σε πήρε από κάτω;» «Έ όσο να’ναι» του λέω εγώ. «Α όχι όχι, ξέρεις πόσα αμάξια έχω τρακάρει εγώ; Και καλά αμάξια, καινούρια που ούτε καν ήταν δικά μου. Τα δανειζόμουν και τα έκανα συντρίμμια!» Κόκκαλο εγώ! Είναι γνωστό νομίζω ότι ο άνθρωπος με ένα αρρωστημένο τρόπο ανακουφίζεται όταν ακούει ιστορίες χειρότερες απ’τη δική του. «Υπάρχουν και χειρότερα» λέμε λες και είναι αυτός λόγος να χαιρόμαστε. Δεν ανακουφίστηκα γι αυτό όμως. Αλλά γιατί ο Γ. που είχε περάσει χειρότερα από μένα και είναι σίγουρα σε δεινότερη οικονομική κατάσταση από μένα, επέζησε παρόλα αυτά, και είναι μια χαρά. Άρα υπάρχει ελπίδα. Μετά από εκείνη τη συνάντηση είχα γυρίσει σπίτι και τα πράγματα μου φαινόντουσαν λίγο καλύτερα. Χθες πάλι μου λέει: «Πως και τόσο αργά Αννούλα; Εσύ έρχεσαι συνήθως κατά τις 5». «Να, μωρε είχα να πάω σε μια θεατρική παράσταση και καθυστέρησα.» «Καλά ρε συ, πως τα προλαβαίνεις όλα αυτά; Και δουλειά και παιδί, και παραστάσεις και γυμναστήριο και κάνεις και ωραία κέικ; Εγώ γιατί δε βρίσκω μια σαν και σένα να παντρευτώ;» Ομολογώ αν μου έλεγε και πόσο ομόρφυνα τώρα που έχασα μερικά κιλά, θα του έδινα ένα φιλί!

Lifestyle in Larisa

Έχω τόσες μέρες να μπλογκάρω λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων (λέγε με μετάφραση) και ανυπομονούσα να έρθει αυτή η ώρα. Τώρα έχω ξεχάσει όσα ήθελα να γράψω.
Ας πω αυτά που σκεφτόμουν χθες καθώς γύριζα γι άλλη μια φορά απ’την Αθήνα.
10 χρόνια πριν αυτό το ταξίδι (Αθήνα –Λάρισα) το έκανα κάθε 15 μέρες απαρεγκλίτως. Μα με χιόνια, μα με βροχές, μα με την υποχώρηση του εδάφους στη Μαλακάσα, με απεργίες και σεισμούς εγώ κάθε 15 (ενίοτε και συχνότερα) έφτιαχνα το σακιδιάκι μου κι έπαιρνα τη βραδινή κλινάμαξα για Λάρισα. Δευτέρα πρωί πρωί γυρνούσα Αθήνα πάντα με κλάματα και κακή διάθεση. Τον Ιούνιο του 1995 τα μάζεψα για τα καλά τα πραγματάκια μου (10 χαρτοκιβώτια με βιβλία και περιοδικά και 2-3 με μαγειρικά σκεύη) και μετακόμισα οριστικά εδώ. Χωρίς κανένα ενδοιασμό που άφηνα την πρωτεύουσα. Για δυο καλούς φίλους στενοχωρήθηκα μόνο και τη θεία μου τη Σοφία.
Προχθές πήγα πάλι Αθήνα (3 φορά μέσα σε ένα μήνα σχεδόν) για να επιστρέψω το Σουζούκι στη Μαρία. Το βράδυ πήγαμε για φαΐ σε ένα τρεντυ εστιατόριο (λες να μαγείρευε ο Αθήναιος;) και την άλλη μέρα έφυγα. Στο τραίνο ξεκοκάλισα τα φρι έντυπα και ζήλεψα το παζάρι βινυλίων στο Γκάζι. Προσπάθησα να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου αν έμενα στην Αθήνα και αποφάσισα ότι καλά έκανα που έφυγα. Εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο μοδέρνα, δεν έχουμε τόσα πολλά καταστήματα και για διασκέδαση τελικά καταλήγουμε σε 2-3 μέρη (το εξής ένα: Αλομπάρ). Αλλά η καθημερινότητα είναι πραγματικά πολύ πιο εύκολη, τριγυρνάμε παντού με τα ποδήλατα μας (ακόμη και όταν βγαίνουμε για ποτά), μπορείς άνετα να πεις, «πετάγομαι μια στιγμή στην Άννα, και έρχομαι», και γενικά όλα είναι φτηνότερα και πιο προσβάσιμα εδώ. Οι γιατροί, το φαγητό, οι μετακινήσεις.
Ζηλεύω αφάνταστα τις συναυλίες της Αθήνας και το θέατρο (φέτος είδα μόνο μια παράσταση εδώ), αλλά μάλλον αξίζει περισσότερο να έρχομαι για ένα Σ/Κ θεάτρου ή μουσικής και να χαίρομαι the best of two worlds.
Αφιερωμένο στην Κωνσταντίνα.