Fishing for compliments

Χθες το βράδυ συνάντησα στο γυμναστήριο ένα γνωστό που μου έφτιαξε το κέφι. Αυτό το παιδί πάντα μου αλλάζει τη διάθεση. Δεν είναι κούκλος, το λέω απ΄την αρχή για να μη σας μπούνε ιδέες. Ούτε κάνουμε παρέα, τυχαίνει να είναι φίλος φίλων. Είναι ένα τύπος στην ηλικία μου περίπου, που έχει κάνει χίλιες δουλειές, από νταλικέρης στο Άμστερνταμ ως ιχθυοπώλης στα Τρίκαλα και είναι μια ζωή στον άσο. Αλλά είναι τόσο χαρούμενος και ξέρει να σου πει τη σωστή κουβέντα κάθε φορά. Όταν πρόσφατα τρακάρισα και ήμουνα χάλια, τον συναντάω και μου λέει: «Εσύ, καλά έτσι; Δεν πιστεύω να σε πήρε από κάτω;» «Έ όσο να’ναι» του λέω εγώ. «Α όχι όχι, ξέρεις πόσα αμάξια έχω τρακάρει εγώ; Και καλά αμάξια, καινούρια που ούτε καν ήταν δικά μου. Τα δανειζόμουν και τα έκανα συντρίμμια!» Κόκκαλο εγώ! Είναι γνωστό νομίζω ότι ο άνθρωπος με ένα αρρωστημένο τρόπο ανακουφίζεται όταν ακούει ιστορίες χειρότερες απ’τη δική του. «Υπάρχουν και χειρότερα» λέμε λες και είναι αυτός λόγος να χαιρόμαστε. Δεν ανακουφίστηκα γι αυτό όμως. Αλλά γιατί ο Γ. που είχε περάσει χειρότερα από μένα και είναι σίγουρα σε δεινότερη οικονομική κατάσταση από μένα, επέζησε παρόλα αυτά, και είναι μια χαρά. Άρα υπάρχει ελπίδα. Μετά από εκείνη τη συνάντηση είχα γυρίσει σπίτι και τα πράγματα μου φαινόντουσαν λίγο καλύτερα. Χθες πάλι μου λέει: «Πως και τόσο αργά Αννούλα; Εσύ έρχεσαι συνήθως κατά τις 5». «Να, μωρε είχα να πάω σε μια θεατρική παράσταση και καθυστέρησα.» «Καλά ρε συ, πως τα προλαβαίνεις όλα αυτά; Και δουλειά και παιδί, και παραστάσεις και γυμναστήριο και κάνεις και ωραία κέικ; Εγώ γιατί δε βρίσκω μια σαν και σένα να παντρευτώ;» Ομολογώ αν μου έλεγε και πόσο ομόρφυνα τώρα που έχασα μερικά κιλά, θα του έδινα ένα φιλί!