“Η ατυχία της λαιμαργίας ήταν η κωδικοποίηση των αρετών και των αμαρτημάτων συνέπεσε με την πρώτη άνθιση του χριστιανικού μοναστικού βίου και την παράλληλη ανάπτυξη της ιδέας ότι πρέπει ν’απαρνηθούμε το σώμα, να το αγνοήσουμε, να το περιφρονήσουμε και, αν κριθεί αναγκαίο να το δαμάσουμε και να το υποτάξουμε. Ήταν φυσικό και αναμενόμενο οι εχθροί των ηδονών και οι ένοικοι των μοναστηριών (και όλων όσων οι απόψεις, τους κατέτασσαν σε μία από τις δύο κατηγορίες) να συνωμοτήσουν για να θέσουν τη λαιμαργία στον ίδιο κατάλογο με τη λαγνεία – δυο παρορμητικές τάσεις , που αν αφεθούν ανεξέλεγκτες και εκραγούν θα γινόταν τροχοπέδη για την απρόσκοπτη λειτουργία τέτοιων ιδρυμάτων και θεσμών. Καθώς οι πατέρες της εκκλησίας αφιέρωναν ώρες και σελίδες συζητώντας εξαντλητικά για τη λαγνεία αλλά και για τις λεπτές διαφορές ανάμεσα στους αμαρτωλούς και τους συγχωρητέους τρόπους να κάνεις έρωτα, το αυξανόμενο μίσος για τη φύση του ανθρώπου άρχισε αναπόφευκτα ν εστιάζεται στο φαγητό, την άλλη βασική πηγή αισθησιακής απόλαυσης.”
Oι εκδόσεις Oxford University Press και στα καθ'ημάς οι εκδόσεις Νεφέλη έχουν βγάλει μια σειρά βιβλίων (βασισμένων σε διαλέξεις) με γενικό θέμα τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Μέχρι στιγμής έχω διαβάσει τη Λαγνεία και τη Λαιμαργία δύο αμαρτήματα που όπως βλέπετε και στο παραπάνω απόσπασμα συνδέονται στενά.
Και τα δύο βιβλία κινούνται περίπου με τον ίδιο τρόπο: Εξετάζουν το ζήτημα της Λαγνείας και της Λαιμαργίας μέσα από τις ιστορικές πηγές ξεκινώντας από πατερικά κείμενα και φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας
Ειδικά το βιβλίο της Λαιμαργίας έχει πολύ πλούσιο υλικό. Παρόλο που η Λαιμαργία δε θεωρείται τόσο σημαντικό αμάρτημα όσο ο φόνος ας πούμε, ή η αλαζονεία, εν τούτοις όλη η κοινωνία φαίνεται αποφασισμένη να το πατάξει και σε λίγο καιρό θα κοιτάμε μετά βδελυγμίας όποιον τρώει λίγο παραπάνω ή θα τον εξορίζουμε κι αυτόν εκτός εστιατορίου. Ένα άλλο σημείο που μου άρεσε ήταν ότι κανείς σχεδόν δεν παραδέχεται ότι ο λαίμαργος μπορεί να τρώει απλά επειδή του αρέσει. Αλλά όχι, πρέπει να υπάρχει κάτι πίσω από αυτήν παρεκτροπή, άσχημα παιδικά χρόνια, έλλειψη αγάπης, επικοινωνίας, σεξ and who knows what else. Ε, όχι ρε παιδιά, τρώμε γιατί μας αρέσει να τρώμε και γιατί είναι τόσο ωραία αυτά που μαγειρεύουμε που δε μπορούμε να σταματήσουμε.
Επίσης διάβασα και μια πολύ ωραία ιστορία, διήγημα σε ψηφιακή μορφή. Μπορείτε να τη βρείτε εδώ και μάλιστα σπεύστε γιατί ο συγγραφέας πιθανόν να την κατεβάσει. Εγώ τη διάβασα ανάποδα (απ'το τελευταίο κεφάλαιο) αλλά εδώ σας παραπέμπω στο πρώτο μέρος.
Thursday, January 25, 2007
Saturday, January 20, 2007
Bookcrossing again
Ένα πολύ σύντομο ποστ για να πω ξανά για το bookcrossing. Παρόλο που είμαι μέλος πολύ καιρό ομολογώ ότι δεν είχα ασχοληθεί αρκετά. Αλλά τώρα άρχισα να το ψάχνω περισσότερο και ανακάλυψα κάτι που λέγεται bookring και κάτι άλλο που λέγεται bookray. Εξηγώ: και τα δύο έχουν να κάνουν με ελεγχόμενη ανταλλαγή βιβλίων όπου ένα μέλος στέλνει σε ένα άλλο ένα βιβλίο που του άρεσε κι εκείνος στον επόμενο και ούτω καθ’εξής. Στο bookring το βιβλίο επιστρέφει στον ιδιοκτήτη ενώ στο bookray μένει στον τελευταίο αναγνώστη. Δεν είναι απίθανο; Να λάβεις ένα βιβλίο που έχει ταξιδέψει στο μισό κόσμο τουλάχιστον; Και τα βιβλία που κυκλοφορούν καλύπτουν όλα τα γούστα αν κάνετε κλικ εδώ θα δείτε την ποικιλία και την ποσότητα των βιβλίων που ταξιδεύουν. Από χθες εγγράφηκα σε 3-4 τέτοια bookrings και περιμένω με αγωνία τα βιβλιαράκια. Το ταξίδι δεν έχει ξεκινήσει ακόμη και φαντάζομαι ότι η διαδικασία είναι ιδιαίτερα χρονοβόρα αλλά αν πάρεις το κολάι θα μπορούσες να περάσεις ένα χρόνο χωρίς να αγοράζεις βιβλία πληρώνοντας μόνο τα ταχυδρομικά έξοδα τα οποία ευτυχώς στη χώρα μας είναι χαμηλά.
Wednesday, January 17, 2007
2 μπεστ σέλερ κι ένα άλλο
Σουέλ – Ιωάννα Καρυστιάνη
Το πρώτο που διάβασα της Καρυστιάνη ήταν το «Μικρά Αγγλία» το οποίο με είχε γοητεύσει με την ατμόσφαιρα του. Μου θύμιζε μάλιστα την (αγαπημένη) «Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση όσο αφορά τις ματαιωμένες προσδοκίες.
Διάβασα και το Κουστούμι στο Χώμα το οποίο θυμάμαι αμυδρά, και τον Άγιο της Μοναξιάς το οποίο θυμάμαι ότι με εκνεύρισε αφάνταστα., Μου’ρχοταν να το πάρω και να το πετάξω στον τοίχο. Φέτος διάβασα κι αυτό, το καινούριο. Ο τίτλος πολλά υποσχόμενος, καθώς και ο ήρωας, ένας γέρος ναυτικός που αρνείται να βγει στη στεριά για να μη γυρίσει στη δυσλειτουργική του οικογένεια και δη στη γκρινιάρα γυναίκα του. Υπάρχει και μια ερωμένη που περιμένει στα 60 της σαν Πηνελόπη και του μιλάει μέρα νύχτα, παρόλο που αυτός λείπει. Υπάρχει κι ένας μάγειρας στο πλοίο που τον αγαπάει και τον προσέχει και του μαγειρεύει φοβερά φαγητά. Όλα τα καλά συστατικά λοιπόν τα βρήκε η συγγραφέας. Τα ανακάτεψε και έγραψε αυτό το όμορφο βιβλιαράκι που διαβάζεται ξεκούραστα αλλά αμφιβάλλω αν θα το θυμάμαι μετά από 5 χρόνια. Επιπλέον μου την έδωσε ο ναυτικός που ήταν τόσο μα τόσο δειλός, αρνούνταν να πάρει μια απόφαση και ταλαιπωρούσε ένα σωρό κόσμο γύρω του για να μην αναφέρω πόσους έβαζε σε κίνδυνο.
Κινέζικα Κουτιά – Σώτη Τριανταφύλλου
Απ’την άλλη έχουμε το καινούριο βιβλίο της Τριανταφύλλου. Κινέζικα Κουτιά που σημαίνει κουτιά το ένα μέσα στο άλλο όπως οι Ρώσικες μπάμπουσκες δηλαδή μεταφορικά άλυτο πρόβλημα. Διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη του 1990 την οποία η συγγραφέας ξέρει σαν την ανάποδη του χεριού της (Να μην πω πόσο τη ζηλεύω γι αυτό). Νομίζω το να περιγράφει ένα τόπο και την ατμόσφαιρα του, την εποχή του είναι το μεγάλο ταλέντο της συγγραφέα. Από το Εργοστάσιο των Μολυβιών στο Άλμπατρος και σε όλα τα μικρότερα αφηγήματα ενδιάμεσα. Τα Κινέζικα Κουτιά είναι ένα λιγότερο φιλόδοξο μυθιστόρημα απ’ότι το Άλμπατρος νομίζω. Εκεί ήταν η εποχή, εποχή ανακατατάξεων αλλαγής ρόλων ανατροπών. Στη Νέα Υόρκη του 90 υπάρχουν πάλι ανατροπές ο αιώνας τελειώνει και αλλάζει με τρόπου που δε φανταζόμαστε, αλλά όλα γίνονται πιο υπόγεια με λιγότερο δραματικό τρόπο. Ακόμη και οι φόνοι που γίνονται δε φωνάζουν δεν έχουν πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες είναι άλλωστε κυρίως φόνοι μεταναστών. ΚΙ εδώ έχουμε ένα ήρωα αιώνια ερωτευμένο με την ίδια γυναίκα την πρώην γυναίκα του που δε λέει να ξεπεράσει. Αλλά, δεν ξέρω αυτός ο ήρωας που πάσχει από αϋπνίες και τον απασχολεί το φενγκ σούι με έπεισε περισσότερο.
Κι ένα τρίτο:
The Book on the Bookshelf – Henry Petroski
Αυτό είναι ένα βιβλίο που καταπιάνεται με την ιστορία του ραφιού και κατά συνέπεια ασχολείται με την ιστορία του βιβλίου σαν αντικείμενο από την αρχαιότητα ως σήμερα. Μπορεί να ακούγεται βαρετό αλλά είναι πραγματικά συναρπαστικό και γεμάτο πληροφορίες που δεν είχα ξαναδιαβάσει όπως για παράδειγμα ότι στις Μεσαιωνικές βιβλιοθήκες έδεναν με αλυσίδες τα βιβλία για να μην τα παίρνουν. Είναι γεμάτο με όμορφα σχέδια από βιβλιοθήκες, παπύρους και γραφεία άλλων εποχών, και συμβουλές για την ταξινόμηση αλλά και τη φροντίδα των βιβλίων που φτάνουν σε τέτοια λεπτομέρεια όπως το πώς να τραβάμε ένα βιβλίο από ένα φισκαρισμένο ράφι έτσι ώστε να μην καταστρέφουμε τη ράχη του.
Το πρώτο που διάβασα της Καρυστιάνη ήταν το «Μικρά Αγγλία» το οποίο με είχε γοητεύσει με την ατμόσφαιρα του. Μου θύμιζε μάλιστα την (αγαπημένη) «Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση όσο αφορά τις ματαιωμένες προσδοκίες.
Διάβασα και το Κουστούμι στο Χώμα το οποίο θυμάμαι αμυδρά, και τον Άγιο της Μοναξιάς το οποίο θυμάμαι ότι με εκνεύρισε αφάνταστα., Μου’ρχοταν να το πάρω και να το πετάξω στον τοίχο. Φέτος διάβασα κι αυτό, το καινούριο. Ο τίτλος πολλά υποσχόμενος, καθώς και ο ήρωας, ένας γέρος ναυτικός που αρνείται να βγει στη στεριά για να μη γυρίσει στη δυσλειτουργική του οικογένεια και δη στη γκρινιάρα γυναίκα του. Υπάρχει και μια ερωμένη που περιμένει στα 60 της σαν Πηνελόπη και του μιλάει μέρα νύχτα, παρόλο που αυτός λείπει. Υπάρχει κι ένας μάγειρας στο πλοίο που τον αγαπάει και τον προσέχει και του μαγειρεύει φοβερά φαγητά. Όλα τα καλά συστατικά λοιπόν τα βρήκε η συγγραφέας. Τα ανακάτεψε και έγραψε αυτό το όμορφο βιβλιαράκι που διαβάζεται ξεκούραστα αλλά αμφιβάλλω αν θα το θυμάμαι μετά από 5 χρόνια. Επιπλέον μου την έδωσε ο ναυτικός που ήταν τόσο μα τόσο δειλός, αρνούνταν να πάρει μια απόφαση και ταλαιπωρούσε ένα σωρό κόσμο γύρω του για να μην αναφέρω πόσους έβαζε σε κίνδυνο.
Κινέζικα Κουτιά – Σώτη Τριανταφύλλου
Απ’την άλλη έχουμε το καινούριο βιβλίο της Τριανταφύλλου. Κινέζικα Κουτιά που σημαίνει κουτιά το ένα μέσα στο άλλο όπως οι Ρώσικες μπάμπουσκες δηλαδή μεταφορικά άλυτο πρόβλημα. Διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη του 1990 την οποία η συγγραφέας ξέρει σαν την ανάποδη του χεριού της (Να μην πω πόσο τη ζηλεύω γι αυτό). Νομίζω το να περιγράφει ένα τόπο και την ατμόσφαιρα του, την εποχή του είναι το μεγάλο ταλέντο της συγγραφέα. Από το Εργοστάσιο των Μολυβιών στο Άλμπατρος και σε όλα τα μικρότερα αφηγήματα ενδιάμεσα. Τα Κινέζικα Κουτιά είναι ένα λιγότερο φιλόδοξο μυθιστόρημα απ’ότι το Άλμπατρος νομίζω. Εκεί ήταν η εποχή, εποχή ανακατατάξεων αλλαγής ρόλων ανατροπών. Στη Νέα Υόρκη του 90 υπάρχουν πάλι ανατροπές ο αιώνας τελειώνει και αλλάζει με τρόπου που δε φανταζόμαστε, αλλά όλα γίνονται πιο υπόγεια με λιγότερο δραματικό τρόπο. Ακόμη και οι φόνοι που γίνονται δε φωνάζουν δεν έχουν πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες είναι άλλωστε κυρίως φόνοι μεταναστών. ΚΙ εδώ έχουμε ένα ήρωα αιώνια ερωτευμένο με την ίδια γυναίκα την πρώην γυναίκα του που δε λέει να ξεπεράσει. Αλλά, δεν ξέρω αυτός ο ήρωας που πάσχει από αϋπνίες και τον απασχολεί το φενγκ σούι με έπεισε περισσότερο.
Κι ένα τρίτο:
The Book on the Bookshelf – Henry Petroski
Αυτό είναι ένα βιβλίο που καταπιάνεται με την ιστορία του ραφιού και κατά συνέπεια ασχολείται με την ιστορία του βιβλίου σαν αντικείμενο από την αρχαιότητα ως σήμερα. Μπορεί να ακούγεται βαρετό αλλά είναι πραγματικά συναρπαστικό και γεμάτο πληροφορίες που δεν είχα ξαναδιαβάσει όπως για παράδειγμα ότι στις Μεσαιωνικές βιβλιοθήκες έδεναν με αλυσίδες τα βιβλία για να μην τα παίρνουν. Είναι γεμάτο με όμορφα σχέδια από βιβλιοθήκες, παπύρους και γραφεία άλλων εποχών, και συμβουλές για την ταξινόμηση αλλά και τη φροντίδα των βιβλίων που φτάνουν σε τέτοια λεπτομέρεια όπως το πώς να τραβάμε ένα βιβλίο από ένα φισκαρισμένο ράφι έτσι ώστε να μην καταστρέφουμε τη ράχη του.
Η φωτογραφία άπό τη συνάντηση Bookcrossing που έγινε την Κυριακή, εδώ στη Λάρισα. Στο τραπέζι διακρίνονται τα βιβλία, οι καφέδες, τα γλυκά ευρωπαϊκά και εξωτικά - τα τελευταία, ευγενική προσφορά του γιατρού. Δεν διακρίνονται αλλά ήταν εκεί η ωραία ατμόσφαιρα, η αγάπη για τα βιβλία, το χιούμορ, ο έρωτας (έλα Ελπίς, μην κλαις, θα γυρίσει ο μικρός και θα σ'αγαπάει ακόμη πιο πολύ). Την επόμενη φορά στο Βόλο!
Saturday, January 13, 2007
ΦΡΑΝΚ ΜΑΚ ΚΟΡΤ – Ο Δάσκαλος
Ήδη ανέφερα αυτό το βιβλίο (εκδόσεις Scripta) περιληπτικά. Ήταν πραγματικά πολύ καλό και είχαν δίκιο οι κριτικοί της Ελευθεροτυπίας και των Νέων που το πρότειναν. Είναι σημαντικό ανάγνωσμα για όλους αλλά για τους εκπαιδευτικούς είναι απαραίτητο.
Ο Φρανκ Μακ Κορτ είναι ένας Ιρλανδός που γεννήθηκε στην Αμερική αλλά μωρό ακόμη επέστρεψε με τους γονείς τους στα πατρογονικά εδάφη. Εκεί έζησε μια απαίσια παιδική ηλικία που ενέπνευσε πολύ αργότερα το βιβλίο/αυτοβιογραφία "Οι στάχτες της Άντζελας". Το’χω διαβάσει κι αυτό και ήταν πολύ καταθλιπτικό, έκλαιγα συνέχεια με τις περιπέτειες του μικρού Φράνκ στην Καθολική Ιρλανδία και κυρίως τη φτώχεια και την ανέχεια. Στο παρόν βιβλίο αναφέρει συχνά αυτά τα παιδικά χρόνια και δίνει μια ιδέα για το πώς ήταν.
Αυτό λοιπόν το βιβλίο πιστεύω ότι είναι απαραίτητο για όλους τους δασκάλους για τους παρακάτω λόγους : Για τους μεν καινούριους έτσι ώστε να πάρουν μια ιδέα για το τι τους περιμένει αλλά και να παρηγορούνται τις στιγμές της ανασφάλειας τις στιγμές της πλήρους απογοήτευσης και της κατάθλιψης. Εδώ στην Ελλάδα λέμε συνέχεια «Μα εμείς (οι φιλόλογοι, οι μαθηματικοί οι χημικοί) δεν διδαχτήκαμε ΠΩΣ να διδάσκουμε. Δεν κάναμε παιδαγωγικά μαθήματα, μαθήματα ψυχολογίας κλπ, κλπ. Λοιπόν I’ve got news for you, ακόμη κι αν κάνατε αυτά τα μαθήματα πάλι με το ίδιο δέος θα μπαίνατε στην τάξη είτε είναι Δευτέρα Δημοτικού είτε είναι Πρώτη Γυμνασίου είτε είναι τμήμα Αισθητικών στο χ ΙΕΚ . Και ο Φρανκ το βιώνει στο πετσί του, μετά από 30 χρόνια δάσκαλος νιώθει την ίδια ανασφάλεια κάθε φορά, κάθε Σεπτέμβριο.
Για τους δε έμπειρους δασκάλους αυτό το βιβλίο είναι μια παρηγοριά, ένα χτύπημα στην πλάτη, σαν να πίνεις ένα ποτάκι μ’ένα εξίσου παλιό συνάδελφο που φοράει κι αυτός ένα από εκείνα τα χαρακτηριστικά μπλε μπουφανάκια (Fred Perry) που φοράνε οι δάσκαλοι. Λοιπόν τα παιδιά είναι τα ίδια και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Τα παιδιά βαριούνται, τα παιδιά αντιμιλάνε, τα παιδιά σου ζητάνε πάντα κάτι παραπάνω, τα πηγαίνεις κινηματογράφο κι εκείνα διαμαρτύρονται για την ταινία και μιλάνε και κάνουν φασαρία.
Όσο για το επάγγελμα του δασκάλου είναι επίσης κακοπληρωμένο κι εκεί, ακόμη και στην Αμερική οι δάσκαλοι κάνουν δεύτερη δουλειά και ίσως αν είναι τυχεροί έχουν περάσει απαίσια παιδικά χρόνια στην Ιρλανδία κι όταν συνταξιοδοτηθούν γράφουν ένα βιβλίο και γίνονται επιτέλους πλούσιοι!
Πάντως μια και πλησιάζουν πάλι αυτές οι (ανεκδιήγητες) εξετάσεις του ΑΣΕΠ να πω ότι νομίζω ότι όλοι οι υποψήφιοι εκπαιδευτικοί αλλά και οι υπηρετούντες πρέπει να διαβάζουν υποχρεωτικά το βιβλίο του David Fontana «Ο Εκπαιδευτικός στην Τάξη» (εκδόσεις Σαββάλας) μια και είναι το πιο ρεαλιστικό και κατανοητό βιβλίο παιδαγωγικής απ’όσα κυκλοφορούν. Για τους υποψήφιους των αγγλικών ένα άλλο πολύ καλό βιβλίο είναι το Diary of an English Τeacher. (Θα γράψω περισσότερες πληροφορίες αύριο)
Αυτά προς το παρόν. Ξεκίνησαν τη Δευτέρα τα σχολεία κι έκανα σε όλα τα παιδιά μια γραπτή άσκηση που λέγεται “Resolutions”. Δηλαδή τι στόχους βάλατε για την καινούρια χρονιά, τι θέλετε να καταφέρετε, τι αποφασίσατε να κάνετε και τι να μην. Η δικιά μου resolution για φέτος είναι να διαβάσω τουλάχιστον 52 βιβλία, ένα για κάθε βδομάδα. Έκανα μια καταγραφή του τι διάβασα πέρσι και τα αποτελέσματα πολύ φτωχά μόλις 49 βιβλία. Αν αφαιρέσεις δυο-τρία που δεν τελείωσα, ένα δυο λευκώματα και κόμικς ο αριθμός πέφτει πολύ. Ιδού και η λίστα του 2006:
ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ το 2006 (σε τυχάια σειρά)
1. JOSEPH HELLER – Catch 22
2. PHILIP ROTH – The plot against America
3. NICK HORNBY – Η Κάθοδος των Τεσσάρων
4. W.D. WINGFIELD, A Touch of Frost
5. ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ, Ο Θείος Τάκης.
6. GUSTAVE FLAUBERT – Μαντάμ Μποβαρί
7. CAROLE SHIELDS, Unless
8. HENRY FIELDING - Tom Jones (μισό)
9. ΛΑΡΡΥ ΚΟΥΛ – Τον κανένα θα τον φάω τελευταίο
10. ΖΩΡΖ ΠΕΡΕΚ – Ζωή Οδηγίες Χρήσης (μισό)
11. ANDREW CRUMEY - Μόμπιους Ντίκ
12. GILES SMITH - Lost in Music
13. ZADIE SMITH- On Beauty
14. JOHN IRVING – Until I find you
15. LEVON BLISS - Football and me
16. HANS MAGNUS ENZENSBERGER - Πολιτική και Πολιτισμός
17. ΚΟΥΡΤ ΒΟΝΕΓΚΑΤ – Άνθρωπος χωρίς Πατρίδα
18. NICK BANTOCK - Griffin & Sabine trilogy
19. ANNE FADIMAN - Ex Libris
20. STUART MCBRIDE – Cold Granite
21. KRIS NESCOTT - Ένας Επικίνδυνος δρόμος
22. TOBIAS HILL - The Cryptographer
23. ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΝΤΟΝΕΛΙ - Τριανταφυλλάκι
24. ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΙ – Άννα Καρένινα
25. STUART MCBRIDE - Dying Light.
26. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ - Ο Χάλκινος Οφθαλμός
27. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ – Το Εβένινο Λαούτο
28. SIMON BLACKBURN - Λαγνεία
29. ΚΑΡΛΟΣ ΜΑΡΙΑ ΝΤΟΜΙΝΓΚΕΖ - Το Χάρτινο Σπίτι
30. JILLIANE HOFFMAN - Chanel No 5
31. ΣΤΙΒΕΝ ΒΙΖΙΝΣΕΥ - Εγκώμιο Ωρίμων Γυναικών
32. ΣΩΛ ΜΠΕΛΟΟΥ - Ράβελσταϊν
33. ΜΑΣΙΜΟ ΚΑΡΛΟΤΟ - Η Αλήθεια του Αλιγάτορα
34. ΠΑΥΛΙΝΑ ΝΑΣΙΟΥΤΖΙΚ - Μαμάδες Βορείων Προαστίων
35. KAZUO ISHIGURO - Never Let me go
36. KATE LONG - A bad mother’s handbook
37. ΕΥΗ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ - Σχεδόν Σούπερ
38. ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΠΑΟΛΙΝΙ – Έραγκον
39. NANCY FAIRBANKS - Γαστρονομικό Μυστήριο με Συνταγές
40. IRVINE WELSH - - Διαφθορά (τρία τέταρτα)
41. ΜΑΙΤΕΝΑ – Γυναίκες Τρελαμένες 3
42. JOHN IRVING – The fourth Hand
43. ΠΑΥΛΙΝΑ ΝΑΣΙΟΥΤΖΙΚ – Μυστικές Εταιρείες και Ελληνικά Πάθη (μισό)
44. GEORGE PELEKANOS – Ζήτημα Τιμής (μισό)
45. ΑΛΑΙΝ ΝΤΕ ΜΠΟΤΟΝ - Μικρή Φιλοσοφία του Έρωτα
46. BRIGITTE COPPIN - Αστεία και Τέρατα από της Γης τα Πέρατα
47. DAVID ROBERTS , GEREMY LESLIE - Pick Me Up
48. DEAN BAKOPOULOS – Please don’t come back from the moon
49. NICK BANTOCK - Urgent 2nd Class: Creating Curious Collage, Dubious Documents, and Other Art from Ephemera
Ο Φρανκ Μακ Κορτ είναι ένας Ιρλανδός που γεννήθηκε στην Αμερική αλλά μωρό ακόμη επέστρεψε με τους γονείς τους στα πατρογονικά εδάφη. Εκεί έζησε μια απαίσια παιδική ηλικία που ενέπνευσε πολύ αργότερα το βιβλίο/αυτοβιογραφία "Οι στάχτες της Άντζελας". Το’χω διαβάσει κι αυτό και ήταν πολύ καταθλιπτικό, έκλαιγα συνέχεια με τις περιπέτειες του μικρού Φράνκ στην Καθολική Ιρλανδία και κυρίως τη φτώχεια και την ανέχεια. Στο παρόν βιβλίο αναφέρει συχνά αυτά τα παιδικά χρόνια και δίνει μια ιδέα για το πώς ήταν.
Αυτό λοιπόν το βιβλίο πιστεύω ότι είναι απαραίτητο για όλους τους δασκάλους για τους παρακάτω λόγους : Για τους μεν καινούριους έτσι ώστε να πάρουν μια ιδέα για το τι τους περιμένει αλλά και να παρηγορούνται τις στιγμές της ανασφάλειας τις στιγμές της πλήρους απογοήτευσης και της κατάθλιψης. Εδώ στην Ελλάδα λέμε συνέχεια «Μα εμείς (οι φιλόλογοι, οι μαθηματικοί οι χημικοί) δεν διδαχτήκαμε ΠΩΣ να διδάσκουμε. Δεν κάναμε παιδαγωγικά μαθήματα, μαθήματα ψυχολογίας κλπ, κλπ. Λοιπόν I’ve got news for you, ακόμη κι αν κάνατε αυτά τα μαθήματα πάλι με το ίδιο δέος θα μπαίνατε στην τάξη είτε είναι Δευτέρα Δημοτικού είτε είναι Πρώτη Γυμνασίου είτε είναι τμήμα Αισθητικών στο χ ΙΕΚ . Και ο Φρανκ το βιώνει στο πετσί του, μετά από 30 χρόνια δάσκαλος νιώθει την ίδια ανασφάλεια κάθε φορά, κάθε Σεπτέμβριο.
Για τους δε έμπειρους δασκάλους αυτό το βιβλίο είναι μια παρηγοριά, ένα χτύπημα στην πλάτη, σαν να πίνεις ένα ποτάκι μ’ένα εξίσου παλιό συνάδελφο που φοράει κι αυτός ένα από εκείνα τα χαρακτηριστικά μπλε μπουφανάκια (Fred Perry) που φοράνε οι δάσκαλοι. Λοιπόν τα παιδιά είναι τα ίδια και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Τα παιδιά βαριούνται, τα παιδιά αντιμιλάνε, τα παιδιά σου ζητάνε πάντα κάτι παραπάνω, τα πηγαίνεις κινηματογράφο κι εκείνα διαμαρτύρονται για την ταινία και μιλάνε και κάνουν φασαρία.
Όσο για το επάγγελμα του δασκάλου είναι επίσης κακοπληρωμένο κι εκεί, ακόμη και στην Αμερική οι δάσκαλοι κάνουν δεύτερη δουλειά και ίσως αν είναι τυχεροί έχουν περάσει απαίσια παιδικά χρόνια στην Ιρλανδία κι όταν συνταξιοδοτηθούν γράφουν ένα βιβλίο και γίνονται επιτέλους πλούσιοι!
Πάντως μια και πλησιάζουν πάλι αυτές οι (ανεκδιήγητες) εξετάσεις του ΑΣΕΠ να πω ότι νομίζω ότι όλοι οι υποψήφιοι εκπαιδευτικοί αλλά και οι υπηρετούντες πρέπει να διαβάζουν υποχρεωτικά το βιβλίο του David Fontana «Ο Εκπαιδευτικός στην Τάξη» (εκδόσεις Σαββάλας) μια και είναι το πιο ρεαλιστικό και κατανοητό βιβλίο παιδαγωγικής απ’όσα κυκλοφορούν. Για τους υποψήφιους των αγγλικών ένα άλλο πολύ καλό βιβλίο είναι το Diary of an English Τeacher. (Θα γράψω περισσότερες πληροφορίες αύριο)
Αυτά προς το παρόν. Ξεκίνησαν τη Δευτέρα τα σχολεία κι έκανα σε όλα τα παιδιά μια γραπτή άσκηση που λέγεται “Resolutions”. Δηλαδή τι στόχους βάλατε για την καινούρια χρονιά, τι θέλετε να καταφέρετε, τι αποφασίσατε να κάνετε και τι να μην. Η δικιά μου resolution για φέτος είναι να διαβάσω τουλάχιστον 52 βιβλία, ένα για κάθε βδομάδα. Έκανα μια καταγραφή του τι διάβασα πέρσι και τα αποτελέσματα πολύ φτωχά μόλις 49 βιβλία. Αν αφαιρέσεις δυο-τρία που δεν τελείωσα, ένα δυο λευκώματα και κόμικς ο αριθμός πέφτει πολύ. Ιδού και η λίστα του 2006:
ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ το 2006 (σε τυχάια σειρά)
1. JOSEPH HELLER – Catch 22
2. PHILIP ROTH – The plot against America
3. NICK HORNBY – Η Κάθοδος των Τεσσάρων
4. W.D. WINGFIELD, A Touch of Frost
5. ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ, Ο Θείος Τάκης.
6. GUSTAVE FLAUBERT – Μαντάμ Μποβαρί
7. CAROLE SHIELDS, Unless
8. HENRY FIELDING - Tom Jones (μισό)
9. ΛΑΡΡΥ ΚΟΥΛ – Τον κανένα θα τον φάω τελευταίο
10. ΖΩΡΖ ΠΕΡΕΚ – Ζωή Οδηγίες Χρήσης (μισό)
11. ANDREW CRUMEY - Μόμπιους Ντίκ
12. GILES SMITH - Lost in Music
13. ZADIE SMITH- On Beauty
14. JOHN IRVING – Until I find you
15. LEVON BLISS - Football and me
16. HANS MAGNUS ENZENSBERGER - Πολιτική και Πολιτισμός
17. ΚΟΥΡΤ ΒΟΝΕΓΚΑΤ – Άνθρωπος χωρίς Πατρίδα
18. NICK BANTOCK - Griffin & Sabine trilogy
19. ANNE FADIMAN - Ex Libris
20. STUART MCBRIDE – Cold Granite
21. KRIS NESCOTT - Ένας Επικίνδυνος δρόμος
22. TOBIAS HILL - The Cryptographer
23. ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΝΤΟΝΕΛΙ - Τριανταφυλλάκι
24. ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΙ – Άννα Καρένινα
25. STUART MCBRIDE - Dying Light.
26. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ - Ο Χάλκινος Οφθαλμός
27. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ – Το Εβένινο Λαούτο
28. SIMON BLACKBURN - Λαγνεία
29. ΚΑΡΛΟΣ ΜΑΡΙΑ ΝΤΟΜΙΝΓΚΕΖ - Το Χάρτινο Σπίτι
30. JILLIANE HOFFMAN - Chanel No 5
31. ΣΤΙΒΕΝ ΒΙΖΙΝΣΕΥ - Εγκώμιο Ωρίμων Γυναικών
32. ΣΩΛ ΜΠΕΛΟΟΥ - Ράβελσταϊν
33. ΜΑΣΙΜΟ ΚΑΡΛΟΤΟ - Η Αλήθεια του Αλιγάτορα
34. ΠΑΥΛΙΝΑ ΝΑΣΙΟΥΤΖΙΚ - Μαμάδες Βορείων Προαστίων
35. KAZUO ISHIGURO - Never Let me go
36. KATE LONG - A bad mother’s handbook
37. ΕΥΗ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ - Σχεδόν Σούπερ
38. ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΠΑΟΛΙΝΙ – Έραγκον
39. NANCY FAIRBANKS - Γαστρονομικό Μυστήριο με Συνταγές
40. IRVINE WELSH - - Διαφθορά (τρία τέταρτα)
41. ΜΑΙΤΕΝΑ – Γυναίκες Τρελαμένες 3
42. JOHN IRVING – The fourth Hand
43. ΠΑΥΛΙΝΑ ΝΑΣΙΟΥΤΖΙΚ – Μυστικές Εταιρείες και Ελληνικά Πάθη (μισό)
44. GEORGE PELEKANOS – Ζήτημα Τιμής (μισό)
45. ΑΛΑΙΝ ΝΤΕ ΜΠΟΤΟΝ - Μικρή Φιλοσοφία του Έρωτα
46. BRIGITTE COPPIN - Αστεία και Τέρατα από της Γης τα Πέρατα
47. DAVID ROBERTS , GEREMY LESLIE - Pick Me Up
48. DEAN BAKOPOULOS – Please don’t come back from the moon
49. NICK BANTOCK - Urgent 2nd Class: Creating Curious Collage, Dubious Documents, and Other Art from Ephemera
Thursday, January 04, 2007
Πριγκίπισσες - Φιλίπ Λεσερμέιερ & Ρεμπέκα Ντοτρεμέρ
Ο Μάκης όλο με μαλώνει, να μην αγοράζω, λέει, στο παιδί βιβλία με πριγκίπισσες και βασιλιάδες γιατί του δημιουργούν λάθος εικόνα για την πραγματικότητα. Να του αγοράζω, λέει, πιο επιστημονικά βιβλία , για το ανθρώπινο σώμα για τη φυσική και λοιπά. Τότε εγώ του λέω άμα του αρέσουν αυτά τα βιβλία να πάει σε ένα βιβλιοπωλείο και να τα πάρει, τα βιβλιοπωλεία είναι καλά μέρη δε σε δαγκώνουν. Κι εκεί λήγει η συζήτηση μας κι εγώ αγοράζω ό,τι βιβλία θέλω. Άλλωστε οι πριγκίπισσες που διαβάζουμε εμείς είναι νέου τύπου, μη μηχανάκια και i-pod, διαβαστερές και σουρλουλούδες καθόλου δεν τις ενδιαφέρουν τα λούσα και χτενίσματα άσε που άμα λάχει μεταμορφώνονται και σε βατραχίνες για τον έρωτα τους.
Ειδικά το βιβλίο Πριγκίπισσες των Φιλίπ Λεσερμέιερ και Ρεμπέκα Ντοτρεμέρ (εκδόσεις Μεταίχμιο) είναι άπαιχτο. Το ανέφερα ξανά αυτό το βιβλίο αλλά τότε δεν είχα εντρυφήσει. Σήμερα που το έπιασα και το κοίταξα με προσοχή έχω μαγευτεί, έχω κολλήσει ,θέλω να μπω εκεί μέσα και να μείνω μερικές βδομάδες. Σε κάθε σελίδα που γυρίζαμε κάναμε Αααααα με τη μικρή και στην επόμενη Ωωωωωω, σα χαζές μάνα και κόρη.
Είναι ένα βιβλίο αφιερωμένο σε διάφορες ξεχασμένες πριγκίπισσες και στις συνήθειες τους αλλά και σε συμβουλές για το πώς να ξεχωρίζετε τις αληθινές πριγκίπισσες από τις άλλες τις ντεμέκ. Ορίστε και 3 εικόνες για να καταλάβετε τι εννοώ. Η πρώτη είναι αγαπημένη της κόρης μου, η πριγκίπισσα Μισοφέγγαρη που περνάει ατέλειωτες ώρες στέλνοντας μηνύματα καπνού στις φίλες της πράγμα που εκνευρίζει αφάνταστα τους γονείς της.
Ειδικά το βιβλίο Πριγκίπισσες των Φιλίπ Λεσερμέιερ και Ρεμπέκα Ντοτρεμέρ (εκδόσεις Μεταίχμιο) είναι άπαιχτο. Το ανέφερα ξανά αυτό το βιβλίο αλλά τότε δεν είχα εντρυφήσει. Σήμερα που το έπιασα και το κοίταξα με προσοχή έχω μαγευτεί, έχω κολλήσει ,θέλω να μπω εκεί μέσα και να μείνω μερικές βδομάδες. Σε κάθε σελίδα που γυρίζαμε κάναμε Αααααα με τη μικρή και στην επόμενη Ωωωωωω, σα χαζές μάνα και κόρη.
Είναι ένα βιβλίο αφιερωμένο σε διάφορες ξεχασμένες πριγκίπισσες και στις συνήθειες τους αλλά και σε συμβουλές για το πώς να ξεχωρίζετε τις αληθινές πριγκίπισσες από τις άλλες τις ντεμέκ. Ορίστε και 3 εικόνες για να καταλάβετε τι εννοώ. Η πρώτη είναι αγαπημένη της κόρης μου, η πριγκίπισσα Μισοφέγγαρη που περνάει ατέλειωτες ώρες στέλνοντας μηνύματα καπνού στις φίλες της πράγμα που εκνευρίζει αφάνταστα τους γονείς της.
Μετά έχουμε την πριγκίπισσα Κιτα Μεκιάλο που φοράει τα πιο εκκεντρικά φορέματα και αγαπάει την εκκεντρική διακόσμηση (αυτή θα μπορούσα να είμαι εγώ αλλά το όνομα μου δεν είναι συνδεδεμένο με τα μεγαλύτερα σκάνδαλα). 
Έτσι καταλήγω ότι μάλλον είμαι η Πριγκίπισσα Αλεξία του βασιλείου της Λεξιμανίας που διαβάζει ό,τι βρει μπροστά της, διηγήματα, ποιήματα, φιλοσοφία ανόητα μυθιστορήματα (και κουτιά από κορν φλέικς προσθέτω εγώ) και γράφει και την ιστορία της ζωής της.
Monday, January 01, 2007
Πρωτοχρονιά
Πριν μια βδομάδα έγραφα για τα δώρα που έδωσα ή θα έδινα, οι διακοπές ήταν μπροστά μου και όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Σήμερα πρώτη μέρα του χρόνου είμαι απίστευτα κουρασμένη, ο παππούς είναι ακόμη στο νοσοκομείο και περνάω τις μέρες μου μαγειρεύοντας, φροντίζοντας, καθισμένη σε μια καρέκλα νοσοκομείου, διαβάζοντας, διαβάζοντας πολύ (τουλάχιστον), κλαίγοντας που και που αλλά και αισιόδοξη ότι δε μπορεί θα γυρίσει και θα έρθουν πιο χαρούμενες μέρες. Ακούω από χθες ένα τραγούδι που λέει «χαμογέλα, μικρή μου, χαμογέλα μόνο αυτό αξίζει» (Compay Segundo/Lou Vega - Niña Sonrie) και το παίρνω στα σοβαρά νομίζω πάλι, ότι μιλάει για μένα.
Έχω διαβάσει τόσα ωραία κείμενα αυτές τις μέρες, στις εφημερίδες και στα βιβλία, έχω βρει τόσες ωραίες αφορμές για μπλόγκιν αλλά τώρα που επιτέλους βρίσκω μια ήσυχη στιγμή δεν τα θυμάμαι. Από βιβλία διάβασα και παρασύρθηκα στη ιστορία του το Έραγκον του μικρού Κρίστοφερ Παολίνι. Μου αρέσει Χριστουγεννιάτικα να διαβάζω ένα παραμύθι τα προηγούμενα χρόνια διάβαζα Χάρι Πότερ ή τον απίθανο Πούλμαν και την τριλογία με τη Λύρα. Φέτος ήταν ο Έραγκον. Μετά καταβρόχθισα στα γρήγορα ένα αμάρτημα που δεν είναι καθόλου αμαρτία, τη Λαγνεία, του Simon Blackburn και μετά το Τέταρτο Χέρι του Τζων Ίρβινγκ. Στο γνωστό ύφος του Ίρβινγκ με τα γνωστά κολλήματα με τα γκροτέσκα ατυχήματα και το σεξ. Αλλά δεν ήταν τόσο καλό όσο αυτό που διάβασα το καλοκαίρι. Τώρα, πριν λίγες ώρες, άρχισα το Δάσκαλο του Φρανκ Μακ Κόρτ. Μου αρέσει πάρα πολύ ειδικά τα κομμάτια που μιλάνε για τη ζωή του δάσκαλου μέσα στην τάξη και τους μαθητές, το έχω γεμίσει ήδη σημειώσεις και υπογραμμίσεις να τις διαβάσω στους συναδέλφους μου όταν γυρίσουμε στο σχολείο.
Κάτι άλλο που διαβάζω σιγά σιγά αλλά με μεγάλη ευχαρίστηση είναι το τελευταίο (ή προτελευταίο τεύχος του Time με θέμα τον άνθρωπο της χρονιάς. Όπως θα μάθατε είμαστε εμείς, εσείς κι εγώ οι χρήστες του ίντερνετ, οι μπλόγκερς, οι βιντεάδες του You Tube,΄που κάναμε τη διαφορά φέτος και θα συνεχίσουμε. Αυτό το τεύχος λοιπόν είναι γεμάτο από ιστορίες απλών ανθρώπων που άλλαξαν ριζικά τη ζωή του. Η πιο συγκινητική η νοικοκυρά από την Κορέα που έγινε δημοσιογράφος ενός νέου δικτύου ειδήσεων που γράφονται από ανθρώπους όπως αυτή. Αλλά και η ιστορία της Xάριετ Κλωσνερ που διαβάζει δυο τρία βιβλία την ΗΜΕΡΑ είναι εντυπωσιακή και απορεί λέει η Χάριετ με τους ανθρώπους που διαβάζουν μόνο ένα βιβλίο τη βδομάδα. Και εξηγεί το ΤΙΜΕ γιατί οι κριτικές της έχουν τόση απήχηση: “Online critics have a kind of plain-folks authenticity that the professionals can’t match. They’re not fancy. They don’t have an agenda. They just read for fun, the way you do. Publishers treat Klausner as a pro, sending her free books – 50 a week- in hopes of getting her attention.”
Αλλά και η Καθημερινή έχει ένα μικρό κομματάκι για μας: "Για χιλιάδες Έλληνες το 2006 άλλαξε τη ζωή του. Δεν παντρεύτηκαν, δεν χώρισαν, δεν έγιναν πλούσιοι. Συνέβη κάτι λιγότερο συναρπαστικό: ανακάλυψαν τις παράπλευρες χάρες του ίντερνετ. Ανακάλυψαν το μπλογκ, ανέβασαν τα τραγούδια και τις μουσικές τους στο MySpace, κατέβασαν τo αγαπημένο βίντεο τους στο YouTube".
Το 2006 για μένα ήταν έτσι κι έτσι: ξεκίνησε το Φλεβάρη με τροχαίο ατύχημα που μου στοίχισε (ευτυχώς μόνο) ένα αυτοκίνητο και έκλεισε με πολλές επισκέψεις στο νοσοκομείο για τον πεθερό μου. Ενδιάμεσα, βγήκα αρκετά, ήπια πολύ, έτρεξα πολύ, διάβασα πολύ, πήγα 2 φορές διακοπές, γνώρισα καινούριους ανθρώπους , μπορεί και να ξεκίνησα δυο καινούριες φιλίες, άλλαξα σχολείο και πήγα σε ένα καλύτερο στο οποίο ανυπομονώ να γυρίσω. Νομίζω γενικά θετικός ο απολογισμός, έ, τι λέτε; Και για το 2007 είμαι σίγουρη ότι θα είναι ακόμη καλύτερα τα πράγματα γιατί ελπίζω ότι δεν θα ξανατρακάρω.
Κλείνω αυτό το πρώτο κειμενάκι του χρόνου με ένα ερώτημα. Την ιδέα την πήρα από δω που μπορείτε να δείτε πολύ ωραία κείμενα. Εσείς λοιπόν για ποιο λόγο είστε αισιόδοξοι;
Έχω διαβάσει τόσα ωραία κείμενα αυτές τις μέρες, στις εφημερίδες και στα βιβλία, έχω βρει τόσες ωραίες αφορμές για μπλόγκιν αλλά τώρα που επιτέλους βρίσκω μια ήσυχη στιγμή δεν τα θυμάμαι. Από βιβλία διάβασα και παρασύρθηκα στη ιστορία του το Έραγκον του μικρού Κρίστοφερ Παολίνι. Μου αρέσει Χριστουγεννιάτικα να διαβάζω ένα παραμύθι τα προηγούμενα χρόνια διάβαζα Χάρι Πότερ ή τον απίθανο Πούλμαν και την τριλογία με τη Λύρα. Φέτος ήταν ο Έραγκον. Μετά καταβρόχθισα στα γρήγορα ένα αμάρτημα που δεν είναι καθόλου αμαρτία, τη Λαγνεία, του Simon Blackburn και μετά το Τέταρτο Χέρι του Τζων Ίρβινγκ. Στο γνωστό ύφος του Ίρβινγκ με τα γνωστά κολλήματα με τα γκροτέσκα ατυχήματα και το σεξ. Αλλά δεν ήταν τόσο καλό όσο αυτό που διάβασα το καλοκαίρι. Τώρα, πριν λίγες ώρες, άρχισα το Δάσκαλο του Φρανκ Μακ Κόρτ. Μου αρέσει πάρα πολύ ειδικά τα κομμάτια που μιλάνε για τη ζωή του δάσκαλου μέσα στην τάξη και τους μαθητές, το έχω γεμίσει ήδη σημειώσεις και υπογραμμίσεις να τις διαβάσω στους συναδέλφους μου όταν γυρίσουμε στο σχολείο.
Κάτι άλλο που διαβάζω σιγά σιγά αλλά με μεγάλη ευχαρίστηση είναι το τελευταίο (ή προτελευταίο τεύχος του Time με θέμα τον άνθρωπο της χρονιάς. Όπως θα μάθατε είμαστε εμείς, εσείς κι εγώ οι χρήστες του ίντερνετ, οι μπλόγκερς, οι βιντεάδες του You Tube,΄που κάναμε τη διαφορά φέτος και θα συνεχίσουμε. Αυτό το τεύχος λοιπόν είναι γεμάτο από ιστορίες απλών ανθρώπων που άλλαξαν ριζικά τη ζωή του. Η πιο συγκινητική η νοικοκυρά από την Κορέα που έγινε δημοσιογράφος ενός νέου δικτύου ειδήσεων που γράφονται από ανθρώπους όπως αυτή. Αλλά και η ιστορία της Xάριετ Κλωσνερ που διαβάζει δυο τρία βιβλία την ΗΜΕΡΑ είναι εντυπωσιακή και απορεί λέει η Χάριετ με τους ανθρώπους που διαβάζουν μόνο ένα βιβλίο τη βδομάδα. Και εξηγεί το ΤΙΜΕ γιατί οι κριτικές της έχουν τόση απήχηση: “Online critics have a kind of plain-folks authenticity that the professionals can’t match. They’re not fancy. They don’t have an agenda. They just read for fun, the way you do. Publishers treat Klausner as a pro, sending her free books – 50 a week- in hopes of getting her attention.”
Αλλά και η Καθημερινή έχει ένα μικρό κομματάκι για μας: "Για χιλιάδες Έλληνες το 2006 άλλαξε τη ζωή του. Δεν παντρεύτηκαν, δεν χώρισαν, δεν έγιναν πλούσιοι. Συνέβη κάτι λιγότερο συναρπαστικό: ανακάλυψαν τις παράπλευρες χάρες του ίντερνετ. Ανακάλυψαν το μπλογκ, ανέβασαν τα τραγούδια και τις μουσικές τους στο MySpace, κατέβασαν τo αγαπημένο βίντεο τους στο YouTube".
Το 2006 για μένα ήταν έτσι κι έτσι: ξεκίνησε το Φλεβάρη με τροχαίο ατύχημα που μου στοίχισε (ευτυχώς μόνο) ένα αυτοκίνητο και έκλεισε με πολλές επισκέψεις στο νοσοκομείο για τον πεθερό μου. Ενδιάμεσα, βγήκα αρκετά, ήπια πολύ, έτρεξα πολύ, διάβασα πολύ, πήγα 2 φορές διακοπές, γνώρισα καινούριους ανθρώπους , μπορεί και να ξεκίνησα δυο καινούριες φιλίες, άλλαξα σχολείο και πήγα σε ένα καλύτερο στο οποίο ανυπομονώ να γυρίσω. Νομίζω γενικά θετικός ο απολογισμός, έ, τι λέτε; Και για το 2007 είμαι σίγουρη ότι θα είναι ακόμη καλύτερα τα πράγματα γιατί ελπίζω ότι δεν θα ξανατρακάρω.
Κλείνω αυτό το πρώτο κειμενάκι του χρόνου με ένα ερώτημα. Την ιδέα την πήρα από δω που μπορείτε να δείτε πολύ ωραία κείμενα. Εσείς λοιπόν για ποιο λόγο είστε αισιόδοξοι;
Η φωτό, το θέατρο μας, τη νύχτα. Άντε, τώρα έχετε δυο λόγους να έρθετε στη Λάρισα.
Subscribe to:
Posts (Atom)