Πρωτοχρονιά

Πριν μια βδομάδα έγραφα για τα δώρα που έδωσα ή θα έδινα, οι διακοπές ήταν μπροστά μου και όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Σήμερα πρώτη μέρα του χρόνου είμαι απίστευτα κουρασμένη, ο παππούς είναι ακόμη στο νοσοκομείο και περνάω τις μέρες μου μαγειρεύοντας, φροντίζοντας, καθισμένη σε μια καρέκλα νοσοκομείου, διαβάζοντας, διαβάζοντας πολύ (τουλάχιστον), κλαίγοντας που και που αλλά και αισιόδοξη ότι δε μπορεί θα γυρίσει και θα έρθουν πιο χαρούμενες μέρες. Ακούω από χθες ένα τραγούδι που λέει «χαμογέλα, μικρή μου, χαμογέλα μόνο αυτό αξίζει» (Compay Segundo/Lou Vega - Niña Sonrie) και το παίρνω στα σοβαρά νομίζω πάλι, ότι μιλάει για μένα.

Έχω διαβάσει τόσα ωραία κείμενα αυτές τις μέρες, στις εφημερίδες και στα βιβλία, έχω βρει τόσες ωραίες αφορμές για μπλόγκιν αλλά τώρα που επιτέλους βρίσκω μια ήσυχη στιγμή δεν τα θυμάμαι. Από βιβλία διάβασα και παρασύρθηκα στη ιστορία του το Έραγκον του μικρού Κρίστοφερ Παολίνι. Μου αρέσει Χριστουγεννιάτικα να διαβάζω ένα παραμύθι τα προηγούμενα χρόνια διάβαζα Χάρι Πότερ ή τον απίθανο Πούλμαν και την τριλογία με τη Λύρα. Φέτος ήταν ο Έραγκον. Μετά καταβρόχθισα στα γρήγορα ένα αμάρτημα που δεν είναι καθόλου αμαρτία, τη Λαγνεία, του Simon Blackburn και μετά το Τέταρτο Χέρι του Τζων Ίρβινγκ. Στο γνωστό ύφος του Ίρβινγκ με τα γνωστά κολλήματα με τα γκροτέσκα ατυχήματα και το σεξ. Αλλά δεν ήταν τόσο καλό όσο αυτό που διάβασα το καλοκαίρι. Τώρα, πριν λίγες ώρες, άρχισα το Δάσκαλο του Φρανκ Μακ Κόρτ. Μου αρέσει πάρα πολύ ειδικά τα κομμάτια που μιλάνε για τη ζωή του δάσκαλου μέσα στην τάξη και τους μαθητές, το έχω γεμίσει ήδη σημειώσεις και υπογραμμίσεις να τις διαβάσω στους συναδέλφους μου όταν γυρίσουμε στο σχολείο.

Κάτι άλλο που διαβάζω σιγά σιγά αλλά με μεγάλη ευχαρίστηση είναι το τελευταίο (ή προτελευταίο τεύχος του Time με θέμα τον άνθρωπο της χρονιάς. Όπως θα μάθατε είμαστε εμείς, εσείς κι εγώ οι χρήστες του ίντερνετ, οι μπλόγκερς, οι βιντεάδες του You Tube,΄που κάναμε τη διαφορά φέτος και θα συνεχίσουμε. Αυτό το τεύχος λοιπόν είναι γεμάτο από ιστορίες απλών ανθρώπων που άλλαξαν ριζικά τη ζωή του. Η πιο συγκινητική η νοικοκυρά από την Κορέα που έγινε δημοσιογράφος ενός νέου δικτύου ειδήσεων που γράφονται από ανθρώπους όπως αυτή. Αλλά και η ιστορία της Xάριετ Κλωσνερ που διαβάζει δυο τρία βιβλία την ΗΜΕΡΑ είναι εντυπωσιακή και απορεί λέει η Χάριετ με τους ανθρώπους που διαβάζουν μόνο ένα βιβλίο τη βδομάδα. Και εξηγεί το ΤΙΜΕ γιατί οι κριτικές της έχουν τόση απήχηση: “Online critics have a kind of plain-folks authenticity that the professionals can’t match. They’re not fancy. They don’t have an agenda. They just read for fun, the way you do. Publishers treat Klausner as a pro, sending her free books – 50 a week- in hopes of getting her attention.”

Αλλά και η Καθημερινή έχει ένα μικρό κομματάκι για μας: "Για χιλιάδες Έλληνες το 2006 άλλαξε τη ζωή του. Δεν παντρεύτηκαν, δεν χώρισαν, δεν έγιναν πλούσιοι. Συνέβη κάτι λιγότερο συναρπαστικό: ανακάλυψαν τις παράπλευρες χάρες του ίντερνετ. Ανακάλυψαν το μπλογκ, ανέβασαν τα τραγούδια και τις μουσικές τους στο MySpace, κατέβασαν τo αγαπημένο βίντεο τους στο YouTube".

Το 2006 για μένα ήταν έτσι κι έτσι: ξεκίνησε το Φλεβάρη με τροχαίο ατύχημα που μου στοίχισε (ευτυχώς μόνο) ένα αυτοκίνητο και έκλεισε με πολλές επισκέψεις στο νοσοκομείο για τον πεθερό μου. Ενδιάμεσα, βγήκα αρκετά, ήπια πολύ, έτρεξα πολύ, διάβασα πολύ, πήγα 2 φορές διακοπές, γνώρισα καινούριους ανθρώπους , μπορεί και να ξεκίνησα δυο καινούριες φιλίες, άλλαξα σχολείο και πήγα σε ένα καλύτερο στο οποίο ανυπομονώ να γυρίσω. Νομίζω γενικά θετικός ο απολογισμός, έ, τι λέτε; Και για το 2007 είμαι σίγουρη ότι θα είναι ακόμη καλύτερα τα πράγματα γιατί ελπίζω ότι δεν θα ξανατρακάρω.
Κλείνω αυτό το πρώτο κειμενάκι του χρόνου με ένα ερώτημα. Την ιδέα την πήρα από δω που μπορείτε να δείτε πολύ ωραία κείμενα. Εσείς λοιπόν για ποιο λόγο είστε αισιόδοξοι;

Η φωτό, το θέατρο μας, τη νύχτα. Άντε, τώρα έχετε δυο λόγους να έρθετε στη Λάρισα.