Tuesday, October 03, 2006

Δάσκαλοι και απεργία

Ξεκινάω να γράψω για την απεργία που συνεχίζεται και όλο τα παρατάω. Τα κείμενα μού βγαίνουν χωρίς νόημα, μια ατέρμονη λίστα από παράπονα. «Σύνελθε Άννα» λέω, «εδώ δεν ήρθες να μας πεις τον πόνο σου». Αλλά σήμερα το ξανασκέφτηκα. Αν δεν πω εδώ τον πόνο μου πού θα τον πω; Στις συνελεύσεις των εκπαιδευτικών;

Η παρακάτω σκηνή είναι απ’ τις πρώτες μέρες της απεργίας στο προαύλιο του σχολείου της κόρης μου. Ο διευθυντής ανακοινώνει ότι η απεργία συνεχίζεται και να πάρουμε τα παιδιά μας. Μια μαμά δίπλα μου αρχίζει να διαμαρτύρεται.
- (μαμά) Ορίστε κατάσταση, κι άλλη μέρα απεργία. Δεν ντρέπονται οι δάσκαλοι; Τί θα κάνω εγώ τώρα, θα χάσω πάλι το μεροκάματο;
- (Άννα) Έχετε δίκιο σε αυτό που λέτε, κι αν θέλετε να σας τα κρατήσω εγώ τα παιδιά, αλλά πείτε μου κάτι: απ’το σχολείο όπως είναι σήμερα είστε ευχαριστημένη;
- (μαμά) Όχι, είναι χάλια, δεν βλέπεις τη σκεπή που στάζει, τη βρωμιά, ….;
- (Άννα) Ε, για αυτά απεργούμε, αν δεν απεργήσουμε εμείς ποιος θα απεργήσει;

(Αργότερα έμαθα ότι η κυρία δεν εργάζεται, και δεν είχε προφανώς πρόβλημα με τα παιδιά)

Δωδέκατη μέρα της απεργίας των εκπαιδευτικών σήμερα, με μεγάλα ποσοστά στην Αθήνα και τη Θεσ/νίκη και μικρότερα εώς ανύπαρκτα στην περιφέρεια. Στο νομό Καρδίτσας που δουλεύω εγώ κυμαίνεται γενικά στο 10% και στη Λάρισα κάπου εκεί.
Γιατί απεργούμε. Όπως είπα και στο προηγούμενο ποστ ο καθένας απεργεί για τους δικούς του λόγους, αλλά όλοι όσοι απεργούμε ελπίζουμε κάτι να αλλάξει. Πάντως δεν απεργούμε για να ξεκουραστούμε, όπως μας κατηγορούν. Για τα επίσημα αιτήματα μπορείτε να πάτε εδώ, στην ιστοσελίδα της ΔΟΕ και να τα δείτε προσεκτικά. Λένε ότι παλεύουμε για το οικονομικό. Ότι ζητάμε πολλά γιατί, λέει ο βασικός είναι 600 ευρώ άρα εσύ που πας κύριε και μου ζητάς 1300 ευρώ, και μάλιστα με τόσες λίγες ώρες δουλειάς; Αυτό με τις λίγες ώρες δουλειάς έχω βαρεθεί να το ακούω και το προσπερνάω γιατί δεν απευθύνεται σε μένα. Όπως είπε και ο Θας δεν είναι σωστό να μιλάω για τον εαυτό μου αλλά σας πληροφορώ ότι σαν τη Μαρία που περιγράφει υπάρχουν πολλές.
Τώρα για τα υπόλοιπα αιτήματα νομίζω ότι δε θα διαφωνήσει κανείς. Η μείωση των μαθητών σε είκοσι ανά τάξη θα έπρεπε να είναι αυτονόητη αλλά δεν είναι όπως και πολλά άλλα. Η σωστή υποδομή στα σχολεία μας επίσης αλλά ούτε αυτό είναι.

Έχει και αηδίες μέσα το φυλλάδιο της ΔΟΕ, όπως η μείωση του ωραρίου, που θεωρώ προκλητική. Ας το θεωρήσω συνδικαλιστικό τερτίπι κι ας το παρακάμψω. Δεν έχω κάνει καμία ευρεία έρευνα αλλά με όσους εκπαιδευτικούς μιλάω είναι οι περισσότεροι θετικοί στο να μένουν παραπάνω στο σχολείο για να προετοιμάσουν τα μαθήματα, να υποστηρίξουν τα παιδιά και ό,τι χρειάζεται. Αλλά με ένα μισθό που θα σου επιτρέπει να μην ψάχνεις για δεύτερη δουλειά το απόγευμα. Και επιπλέον για ποιά προετοιμασία μιλάμε στο σχολείο όταν δεν έχουμε καλά καλά υπολογιστές, όταν αγοράζουμε γραφική ύλη οι ίδιοι, όταν δεν υπάρχουν καν τουαλέτες για να φρεσκαριστείς βρε παιδί μου. (Πέρσι στο χωριό που ήμουν όποτε πήγαινα στην τουαλέτα ερχόταν και ο Θανασάκης και μου φώναζε απ’έξω: «Άντε κυρία, πάλι κατουράς;»). Άντε να μην πω για τη βροχή και τα χιόνια.

Οι φίλοι μου λένε να μην είμαι αφελής: «Αν σας έδινε έστω και 100 ευρώ θα τα μαζεύατε και θα γυρίζατε στο σχολείο». Έτσι είναι, τα θεσμικά αιτήματα φαίνονται να είναι πάντα ένα προκάλυμμα για τα οικονομικά. Εγώ όμως θα ήθελα πραγματικά να δω να πέφτουν χρήματα στην εκπαίδευση κι ας μην πήγαιναν στους μισθούς των εκπαιδευτικών. Εδώ και 4-5 χρόνια που ασχολούμαι με τη Δημόσια εκπαίδευση έχω γυρίσει πολλά σχολεία. Η διαφορά Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι τεράστια. Στα Γυμνάσια και τα Λύκεια υπάρχουν καλύτερες υποδομές, εργαστήρια, βιβλιοθήκες, εξοπλισμός γυμναστικής. Σε κανένα από τα Δημοτικά που έχω δουλέψει δεν έχω δει κανονική Βιβλιοθήκη που να λειτουργεί. Η βιβλιοθήκη συνίσταται σε κάποια ράφια με βιβλία, σε κάθε τάξη χωριστά που με κανένα τρόπο δεν προωθούν την ανάγνωση και τη διαμόρφωση αναγνωστικής κουλτούρας. Στο φετινό σχολείο έχει συμβεί το εξής παράδοξο: Χτίστηκε πέρσι καινούριο κτίριο αλλά επειδή όταν εγκρίθηκε το σχέδιο, το σχολείο ήταν τετραθέσιο, χτίστηκαν μόνο τέσσερις αίθουσες. Φέτος το σχολείο έχει και πάλι έξι τάξεις και τις στεγάζουμε στους διαδρόμους και στη σοφίτα. Ούτε λόγος για επιπλέον χώρους ή για ένα άλλο όνειρο αυτό της χωριστής αίθουσας για την ξένη γλώσσα.

Η Ρενάτα μια συνάδελφος στην Ελευσίνα γράφει κι αυτή για την απεργία και για το τί συμβαίνει στα σχολεία για να μη νομίζετε ότι είναι η γνώμη ενός ατόμου μόνο.

Ο Hrf, συνάδελφος της Δευτεροβάθμιας έπιασε το θέμα των σχολικών βοηθημάτων αλλά κάνει και μερικά επίκαιρα σχόλια για την Παιδεία γενικότερα.

Συνεχίζουμε λοιπόν την απεργία με την ελπίδα να γίνει κάτι αλλά και με τη συναίσθηση ότι δύσκολα αλλάζουν οι καταστάσεις. Και για τους φίλους που μου λένε ότι δε συμφωνούν με την απεργία ως μέσο διεκδίκησης έχω να πω ότι δεν ξέρω κανένα άλλο τρόπο.

Να το κλείσω αισιόδοξα όμως: βαρέθηκα να είμαι σπίτι μου, θέλω να γυρίσω στο σχολείο, να δω τα παιδάκια μου, ν'αρχίσουμε τα A,B,C πάλι και τα παιχνίδια στην αυλή, να τους διαβάσω τ'αγαπημένα μου παιδικά βιβλία. Ξέρω καλά πόσο τυχερή είμαι που κάνω αυτή τη δουλειά, και γι αυτό έχω την υποχρεώση να παλεύω να τη βελτιώσω.

8 comments:

Σταυρούλα said...

Άννα, πολύ ωραία το έθεσες! Κι εγώ το πεθύμησα το σχολείο και τα παιδάκια μου ! :)

Unknown said...

Άννα μου καλησπέρα !

Όταν ο καθένας απεργεί για τους
δικούς του λόγους, πάντα τίποτα
δεν γίνεται και αυτό το ξέρει πολύ
καλά η εξουσία.
Ο σκόπος είναι όλοι να απεργούν για
τον λόγο που γίνεται η απεργία.
Όλοι όμως

Αφού οι δάσκαλοι απεργούν και
ζητούν αξιοπρέπεια, τότε όλοι
γι αυτό πρέπει να απεργούν και όχι
για τους δικούς τους λόγους.

Εγώ δεν είμαι εκπαιδευτικός
αλλά ένας απλός Έλληνας πολίτης

Αυτοί που δεν απεργούν έχουν όλοι
διοριστεί με πολιτικά κριτήρια
αυτό συμβαίνει σε αυτόν τον
τόπο, όλα τα άλλα είναι
φιλοσοφίες φτηνές.

Αυτοί που κυβερνάνε ξέρουν πως
ακριβώς σκεπτόμαστε και πως θα
αντιδράσουμε, σε εμάς απομένει
και κυρίως σε αυτούς που έχουν
γνώσεις και γνώση να τους αποδείξουμε ότι δεν μας ξέρουν
τόσο καλά όσο πιστεύουν.

Το θέμα βέβαια είναι πολύ μεγάλο
και κυρίως κοινωνικό και δεν
λύνετα μέσα σε λίγες γραμμές.
Πάντως η απεργία σωστά γίνεται
και όποιος αντέξει !

καλό σου πρωινό

Anonymous said...

Θέλω να κλείσω τα μάτια και όταν τα ανοίξω να' μαι και πάλι στο σχολείο μαζί με τα πιτσιρίκια μου και όλα να έχουν αλλάξει. Αλλά επειδή αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια συνεχίζω να έχω τα μάτια ανοιχτά και να απεργώ ελπίζοντας. Δεν ξέρω πια τι άλλο να κάνω...

Sophia said...

XAXAXAXA!!!Καλό!! Ξεχωριστή αίθουσα για το μάθημα των αγγλικών!!! (Είμαστε συνάδελφοι). Μόνο σε κάτι τεράστια σχολεία, και φυσικά, στην Β/θμια, γίνεται πραγματικότητα αυτό το όνειρο!! Για να μην μιλήσω για τον αριθμό των παιδιών κυρίως στα μεγάλα μέρη, γιατί στα μικρά έχουμε μια κάποια ευελιξία! Κανείς δεν στέλνει το παιδί του σε φροντιστήριο που η τάξη του έχει πάνω από 12-15 παιδιά, στο σχολείο όμως, κανείς δεν διαμαρτύρεται που είναι 27-30 παστωμένα σε μια χάλια αίθουσα με μηδέν υποδομή! Παράδοξο?

Annabooklover said...

@sailor: Δε συμφωνώ μαζί σου ότι όσοι δεν απεργούν έχουν διοριστεί με πολιτικά κριτήρια.
@Σοφία 1: Υπομονή Σοφία, κι εγώ δεν ξέρω τί να πω και τί να κάνω πια.
@Σοφία 2: Και μετά φταίμε εμείς που δεν μαθαίνονται οι ρημάδες οι γλώσσες στο σχολείο.
@Πάνος: Καλά τα λες Πάνο μου αλλά δε βλέπω φως!

ΤΑΣΟΣ said...

ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΚΑΙ ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ

http://olonos.blogspot.com/

Stathis and/or Maria said...

Το Σαββατοκύριακο βρεθήκαμε σε ένα προάστιο έξω από τη Φρανκφούρτη στο σπίτι μία φιλικής οικογένειας με παιδιά που πηγαίνουν σε τάξεις αντίστοιχες με το προνήπιο και την Τρίτη δημοτικού.
Πιάσαμε κουβέντα για τα σχολεία στις δύο χώρες και εντυπωσιαστήκαμε αμφότεροι.
Για παράδειγμα…
-Η φίλη μου έλεγε ότι επειδή το δημοτικό σχολείο της κόρης τους είναι πολύ μικρό, δεν υπάρχει βιβλιοθήκη, οπότε οι γονείς πήραν τη πρωτοβουλία να φτιάξουν μία. Η βιβλιοθήκη θα ανοίγει μία φορά την εβδομάδα και θα υπάρχει πρόγραμμα ώστε 2-3 γονείς θα βρίσκονται εκεί εκ περιτροπής για να τη λειτουργούν.
-Το Σάββατο απόγευμα πήγαμε στη γιορτή του Μήλου που γινόταν στην περιοχή. Μήλα διαφόρων ειδών, γλυκά, χυμοί, μαρμελάδες. Πολύς κόσμος κυρίως οικογένειες. Εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα όταν είδα ότι σε πολλά περίπτερα ήταν γονείς οι οποίοι είχαν φτιάξει μαρμελάδες ή γλυκά από μήλο και τα πουλούσαν για να ενισχύσουν το σχολείο των παιδιών τους.
-Δεν ήξερα επίσης ότι όλο και πιο πολλά παιδιά πηγαίνουν στο νηπιαγωγείο που βρίσκεται στο δάσος της περιοχής, στο οποίο δεν υπάρχει κάποιος κλειστός χώρος για το μάθημα αλλά τα παιδιά είναι μονίμως έξω είτε έχει ζέστη είτε κρύο (εκτός καταιγίδας! από ό,τι μου διευκρίνισαν…)

Annabooklover said...

Εντυπωσιακό πράγματι! Αυτό είναι ένα άλλο θέαμ του ελληνικού σχολείου ότι δεν προσπαθούμε να εκμεταλευτούμε (με την καλή έννοια) τη δύναμη των γονιών. Είμαι σίγουρη ότι πολλοί θα πουν "μα οι γονείς δεν ενδιαφέρονται" κλπ, κλπ. Δε νομίζω να υπάρχει γονιός που να αρνιόταν να βοηθήσει σε μια τέτοια προσπάθεια.
Μου δώσατε μια πολύ καλή ιδέα παιδιά, τη σημειώνω.