Δάσκαλοι και απεργία

Ξεκινάω να γράψω για την απεργία που συνεχίζεται και όλο τα παρατάω. Τα κείμενα μού βγαίνουν χωρίς νόημα, μια ατέρμονη λίστα από παράπονα. «Σύνελθε Άννα» λέω, «εδώ δεν ήρθες να μας πεις τον πόνο σου». Αλλά σήμερα το ξανασκέφτηκα. Αν δεν πω εδώ τον πόνο μου πού θα τον πω; Στις συνελεύσεις των εκπαιδευτικών;

Η παρακάτω σκηνή είναι απ’ τις πρώτες μέρες της απεργίας στο προαύλιο του σχολείου της κόρης μου. Ο διευθυντής ανακοινώνει ότι η απεργία συνεχίζεται και να πάρουμε τα παιδιά μας. Μια μαμά δίπλα μου αρχίζει να διαμαρτύρεται.
- (μαμά) Ορίστε κατάσταση, κι άλλη μέρα απεργία. Δεν ντρέπονται οι δάσκαλοι; Τί θα κάνω εγώ τώρα, θα χάσω πάλι το μεροκάματο;
- (Άννα) Έχετε δίκιο σε αυτό που λέτε, κι αν θέλετε να σας τα κρατήσω εγώ τα παιδιά, αλλά πείτε μου κάτι: απ’το σχολείο όπως είναι σήμερα είστε ευχαριστημένη;
- (μαμά) Όχι, είναι χάλια, δεν βλέπεις τη σκεπή που στάζει, τη βρωμιά, ….;
- (Άννα) Ε, για αυτά απεργούμε, αν δεν απεργήσουμε εμείς ποιος θα απεργήσει;

(Αργότερα έμαθα ότι η κυρία δεν εργάζεται, και δεν είχε προφανώς πρόβλημα με τα παιδιά)

Δωδέκατη μέρα της απεργίας των εκπαιδευτικών σήμερα, με μεγάλα ποσοστά στην Αθήνα και τη Θεσ/νίκη και μικρότερα εώς ανύπαρκτα στην περιφέρεια. Στο νομό Καρδίτσας που δουλεύω εγώ κυμαίνεται γενικά στο 10% και στη Λάρισα κάπου εκεί.
Γιατί απεργούμε. Όπως είπα και στο προηγούμενο ποστ ο καθένας απεργεί για τους δικούς του λόγους, αλλά όλοι όσοι απεργούμε ελπίζουμε κάτι να αλλάξει. Πάντως δεν απεργούμε για να ξεκουραστούμε, όπως μας κατηγορούν. Για τα επίσημα αιτήματα μπορείτε να πάτε εδώ, στην ιστοσελίδα της ΔΟΕ και να τα δείτε προσεκτικά. Λένε ότι παλεύουμε για το οικονομικό. Ότι ζητάμε πολλά γιατί, λέει ο βασικός είναι 600 ευρώ άρα εσύ που πας κύριε και μου ζητάς 1300 ευρώ, και μάλιστα με τόσες λίγες ώρες δουλειάς; Αυτό με τις λίγες ώρες δουλειάς έχω βαρεθεί να το ακούω και το προσπερνάω γιατί δεν απευθύνεται σε μένα. Όπως είπε και ο Θας δεν είναι σωστό να μιλάω για τον εαυτό μου αλλά σας πληροφορώ ότι σαν τη Μαρία που περιγράφει υπάρχουν πολλές.
Τώρα για τα υπόλοιπα αιτήματα νομίζω ότι δε θα διαφωνήσει κανείς. Η μείωση των μαθητών σε είκοσι ανά τάξη θα έπρεπε να είναι αυτονόητη αλλά δεν είναι όπως και πολλά άλλα. Η σωστή υποδομή στα σχολεία μας επίσης αλλά ούτε αυτό είναι.

Έχει και αηδίες μέσα το φυλλάδιο της ΔΟΕ, όπως η μείωση του ωραρίου, που θεωρώ προκλητική. Ας το θεωρήσω συνδικαλιστικό τερτίπι κι ας το παρακάμψω. Δεν έχω κάνει καμία ευρεία έρευνα αλλά με όσους εκπαιδευτικούς μιλάω είναι οι περισσότεροι θετικοί στο να μένουν παραπάνω στο σχολείο για να προετοιμάσουν τα μαθήματα, να υποστηρίξουν τα παιδιά και ό,τι χρειάζεται. Αλλά με ένα μισθό που θα σου επιτρέπει να μην ψάχνεις για δεύτερη δουλειά το απόγευμα. Και επιπλέον για ποιά προετοιμασία μιλάμε στο σχολείο όταν δεν έχουμε καλά καλά υπολογιστές, όταν αγοράζουμε γραφική ύλη οι ίδιοι, όταν δεν υπάρχουν καν τουαλέτες για να φρεσκαριστείς βρε παιδί μου. (Πέρσι στο χωριό που ήμουν όποτε πήγαινα στην τουαλέτα ερχόταν και ο Θανασάκης και μου φώναζε απ’έξω: «Άντε κυρία, πάλι κατουράς;»). Άντε να μην πω για τη βροχή και τα χιόνια.

Οι φίλοι μου λένε να μην είμαι αφελής: «Αν σας έδινε έστω και 100 ευρώ θα τα μαζεύατε και θα γυρίζατε στο σχολείο». Έτσι είναι, τα θεσμικά αιτήματα φαίνονται να είναι πάντα ένα προκάλυμμα για τα οικονομικά. Εγώ όμως θα ήθελα πραγματικά να δω να πέφτουν χρήματα στην εκπαίδευση κι ας μην πήγαιναν στους μισθούς των εκπαιδευτικών. Εδώ και 4-5 χρόνια που ασχολούμαι με τη Δημόσια εκπαίδευση έχω γυρίσει πολλά σχολεία. Η διαφορά Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι τεράστια. Στα Γυμνάσια και τα Λύκεια υπάρχουν καλύτερες υποδομές, εργαστήρια, βιβλιοθήκες, εξοπλισμός γυμναστικής. Σε κανένα από τα Δημοτικά που έχω δουλέψει δεν έχω δει κανονική Βιβλιοθήκη που να λειτουργεί. Η βιβλιοθήκη συνίσταται σε κάποια ράφια με βιβλία, σε κάθε τάξη χωριστά που με κανένα τρόπο δεν προωθούν την ανάγνωση και τη διαμόρφωση αναγνωστικής κουλτούρας. Στο φετινό σχολείο έχει συμβεί το εξής παράδοξο: Χτίστηκε πέρσι καινούριο κτίριο αλλά επειδή όταν εγκρίθηκε το σχέδιο, το σχολείο ήταν τετραθέσιο, χτίστηκαν μόνο τέσσερις αίθουσες. Φέτος το σχολείο έχει και πάλι έξι τάξεις και τις στεγάζουμε στους διαδρόμους και στη σοφίτα. Ούτε λόγος για επιπλέον χώρους ή για ένα άλλο όνειρο αυτό της χωριστής αίθουσας για την ξένη γλώσσα.

Η Ρενάτα μια συνάδελφος στην Ελευσίνα γράφει κι αυτή για την απεργία και για το τί συμβαίνει στα σχολεία για να μη νομίζετε ότι είναι η γνώμη ενός ατόμου μόνο.

Ο Hrf, συνάδελφος της Δευτεροβάθμιας έπιασε το θέμα των σχολικών βοηθημάτων αλλά κάνει και μερικά επίκαιρα σχόλια για την Παιδεία γενικότερα.

Συνεχίζουμε λοιπόν την απεργία με την ελπίδα να γίνει κάτι αλλά και με τη συναίσθηση ότι δύσκολα αλλάζουν οι καταστάσεις. Και για τους φίλους που μου λένε ότι δε συμφωνούν με την απεργία ως μέσο διεκδίκησης έχω να πω ότι δεν ξέρω κανένα άλλο τρόπο.

Να το κλείσω αισιόδοξα όμως: βαρέθηκα να είμαι σπίτι μου, θέλω να γυρίσω στο σχολείο, να δω τα παιδάκια μου, ν'αρχίσουμε τα A,B,C πάλι και τα παιχνίδια στην αυλή, να τους διαβάσω τ'αγαπημένα μου παιδικά βιβλία. Ξέρω καλά πόσο τυχερή είμαι που κάνω αυτή τη δουλειά, και γι αυτό έχω την υποχρεώση να παλεύω να τη βελτιώσω.