Who's afraid of the big bad book?

Με τα βιβλία η σχέση μου αρχίζει πολύ παλιά. Δε θυμάμαι το πρώτο βιβλίο που έπιασα στα χέρια μου, θα ήμουνα μωρό. Έχω ένα μπαμπά που λατρεύει τα βιβλία και μου μετέδωσε αυτή του την αγάπη αυτούσια. Από μικρά μας έφερνε εμένα και τον αδερφό μου ένα σωρό βιβλία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά γύρω στο 1977 που μας έφερε μια σειρά από Γαλλικά βιβλία. Κανείς μας δε μιλούσε Γαλλικά ακόμη, αλλά μάλλον τα είχε βρει σε προσφορά και τα πήρε. Ο πατέρας μου αγαπάει τα βιβλία τόσο πολύ που αγοράζει κι ένα σωρό πατάτες, που δε διαβάζει. Ή αγόραζε βιβλία για να τα διαβάσω εγώ όταν μεγαλώσω, βιβλία δύσκολα ή πολύ εξειδικευμένα, εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας. (Περιττό να πω ότι για το μπαμπά μου είμαι πολύ σπουδαίο άτομο και περιμένει τρομερά επιτεύγματα, όπως το να πάρω το Νόμπελ Λογοτεχνίας ας πούμε. Το ότι δεν έχω αρχίσει ακόμη να γράφω δεν τον πτοεί, εκείνος πάντα πιστεύει σε μένα.) Η μεγαλύτερη αγοραστική πατάτα που έχει κάνει είναι η αγορά των απάντων του Λένιν (36 τόμοι δερματόδετοι). Αμφιβάλλω αν ανοίχτηκαν έστω και μια φορά. Και ο μπαμπάς μου είναι δεξιός! (κατά κάποιο τρόπο, εκείνος λέει ότι είναι ένας φιλελεύθερος αριστερός, άντε βγάλε άκρη). Αν κάποιος ενδιαφέρεται γι αυτά τα βιβλία πάντως, ευχαρίστως να του τα χαρίσουμε, υπάρχει μόνο το πρόβλημα της μεταφοράς από τη Ρόδο.

Συνειδητά τώρα, το πρώτο βιβλίο που θυμάμαι να διαβάζω και να με συγκινεί ήταν η ιστορία της Μικρής Φαντέτ. Ήμουνα Δευτέρα Δημοτικού στα Καμένα Βούρλα και η δασκάλα μου, η κυρία Βάσω, στο τέλος της χρονιάς μου χάρισε ένα βιβλίο. Το είχα διαβάσει δέκα φορές και δεν ξέρω πώς, μάλλον σε κάποια μετακόμιση, το έχασα. Φέτος μια φίλη μου ζήτησε να της βρω «Το ημερολόγιο της καρδιάς» της Γεωργίας Σάνδη. Εκεί που έψαχνα στην Πρωτοπορία, για τα βιβλία της συγγραφέα, έπεσα πάλι πάνω στη Μικρή Φαντέτ. (απαίσιο εξώφυλλο αλλά never judge a book by its cover). Έκανα μεγάλη χαρά και τώρα επιτέλους το ξαναπόκτησα και το έχω δίπλα στο κρεβάτι μου.

Από τότε πολλά βιβλία, παιδικά, εφηβικά, για μεγάλους, από τότε που γέννησα την κόρη μου ξαναγύρισα στα παιδικά και τα ευχαριστιέμαι τρομερά. Κάνω κι εγώ ό,τι έκανε ο μπαμπάς μου, αγοράζω βιβλία τάχα μου για την Αγγελική, στην ουσία για μένα. Μα είναι τόσο όμορφα! Έχουμε κι ένα φοβερό βιβλιοπωλείο για παιδιά τη Σκάλα Παιδικό, και όποτε πάω δεν μπορώ να ξεκολλήσω. Η εικονογράφηση έχει πάει σε άλλα επίπεδα, ειδικά στα ξένα βιβλία αλλά κι εδώ έχουμε πολύ καλούς εικαστικούς, συγγραφείς, εκδότες.

Σήμερα θα σας δείξω μερικές σελίδες από το βιβλίο "Who’s afraid of the big bad book" της Lauren Child. Είναι μια Αγγλίδα συγγραφέας με ένα ιδιαίτερο τρόπο εικονογράφησης που συνδυάζει τη ζωγραφική, το κολλάζ και τη φωτογραφία.

Έχει μεταφραστεί κι ένα δικό της στα Ελληνικά το «Ποτέ, μα ΠΟΤΕ στη ζωή μου δε θα φάω ντομάτα», εκδόσεις Πατάκη που είναι πολύ καλό για τα παιδάκια που δεν τρώνε όλα αυτά τα υγιεινά πράγματα που λέγονται λαχανικά.

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι η ιστορία του Χέρμπι που είναι βιβλιοφάγος. Διαβάζει παντού γι αυτό και ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου βρίσκεις και κανένα αρακά πατημένο. Μια μέρα ήρθε κι ένας φίλος του να κοιμηθεί στο σπίτι. Το βράδυ το δωμάτιο ήταν άνω κάτω, έπεσε για ύπνο και το πρώτο βιβλίο που έπιασε στα χέρια του ήταν ένα βιβλίο με παραμύθια.

Μετά από λίγη ώρα ξυπνάει από μια τσιριχτή κοριτσίστικη φωνή: "Τι δουλειά έχεις εσύ στη σελίδα μου; Μά που είμαι;"

Δε θα σας πω όλη την ιστορία αλλά είναι ιδανικό για παιδιά που έχουν διαβάσει πολλά παραμύθια κι έχουν ένα σημείο αναφοράς. Το διαβάζω και στα παιδιά του σχολείου. Σε μερικές τάξεις αρέσει πολύ γιατί θυμούνται τα παραμύθια και διασκεδάζουν με τις ανατροπές. Σε άλλες δεν έχει καμιά επιτυχία γιατί δεν αναγνωρίζουν ούτε ένα ήρωα. (Δυστυχώς υπάρχουν και παιδιά που δεν ξέρουν τη Χρυσομαλλούσα, τον Παπουτσωμένο Γάτο, ούτε καν τη Σταχτοπούτα)

Το φοβερό όμως με το «Κακό Βιβλίο» είναι ότι μας δείχνει το κόλπο για να μπούμε μέσα στις ιστορίες που αγαπάμε εύκολα και γρήγορα. Ένα έχω να σας πω… το κόλπο πιάνει!