Nick Hornby

Μόλις τέλειωσα το βιβλίο «Η κάθοδος των Τεσσάρων» του αγαπημένου Νικ Χόρνμπι.
Το Νικ τον αγαπάω πολύ. Το πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν το Ηigh Fidelity. Γύρω στο ‘96. Θυμάμαι ότι το διάβασα και νόμιζα ότι μιλούσε για μένα και τη σχέση μου με τη μουσική. Ειδικά εκεί που πάει στο σπίτι κάτι φίλων της Λόρας και έχουν απαίσια δισκοθήκη αλλά παρόλα αυτά είναι καλοί άνθρωποι, αυτό ήταν μια αποκάλυψη για μένα τότε. Ήμουν τότε 24 κάπως μεγάλη για να διαλέγω τους φίλους μου σύμφωνα με τη μουσική αλλά έτσι έκανα. Μπορούσα να διαγράψω ανθρώπους εν μια νυκτί αν επέμεναν να ακούνε Βίσση και ξέρω γω τι άλλο ακούγανε τότε. Και έρχεται ο Νικ και μου λέει είναι ΟΚ, μπορείς να τους κάνεις παρέα. Μόλις το διάβασα το έδωσα και στο Μάκη και το διασκέδασε κι εκείνος άσε που ο Νικ έχει γεννηθεί κι αυτός το 57, και εργάστηκε ως καθηγητής και έχει τα μαλλιά του ξυρισμένα σχεδόν (ίδιος ο Μάκης). Άρχισε λοιπόν μια σχέση μεγάλης αγάπης με το Χόρνμπι. Μετά διάβασα το Fever Pitch, που δε με αφορούσε και τόσο γιατί ήταν κυρίως για το ποδόσφαιρο αλλά κάτι ήξερα κι εγώ από άντρες που κολλάνε στις μανίες τους και δε βλέπουν τη ζωή που περνάει από δίπλα τους.
Το επόμενο που μου άρεσε πολύ ήταν το About a boy, ενώ το How to be Good, το βαρέθηκα κάπως. Πριν μερικές εβδομάδες είδα την Κάθοδο... στο βιβλιοπωλείο αλλά δεν το αγόρασα. Διάβασα την περίληψη και δε με ενθουσίασε. Ωστόσο το πρότεινα σε μια φίλη κι εκείνη το πήρε οπότε τώρα το δανείστηκα κι εγώ. Τo άρχισα το σταμάτησα κι άρχισα ένα άλλο ενδιάμεσα, το βαρέθηκα αλλά τελικά το τελείωσα και το χάρηκα. Τo βασικό του μειονέκτημα είναι ότι έχει αυτούς τους τέσσερις ήρωες και προσπαθεί να δώσει μια διαφορετική φωνή και στους τέσσερις. Δεν είναι όμως πάντα προφανές ποιος απ’τους τέσσερις μιλάει αν δεν προσέξεις τους τίτλους. Εκτός αυτού απ’τους τέσσερις χαρακτήρες αυτός που μου φάνηκε ο πιο πειστικός ήταν της Μορίν της γυναίκας με τα πραγματικά βάσανα.
Η ιστορία έχει ως εξής. Τέσσερις εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, συναντούνται τυχαία στην ταράτσα ενός ψηλού κτιρίου με σκοπό να αυτοκτονήσουν. Αντί γι αυτό όμως πιάνουν κουβέντα ο ένας με τον άλλο και φεύγουν. Από κει και μετά αισθάνονται ότι κάτι τους ενώνει και καθώς γνωρίζονται καλύτερα τους φεύγει και η διάθεση να αυτοκτονήσουν. Παρακολουθούμε τη ζωή των τεσσάρων ανθρώπων μας εξηγούν με δικά τους λόγια γιατί ήθελαν να αυτοκτονήσουν. Νομίζω ότι το πιο ωραίο κομμάτι του βιβλίου είναι εκεί που ο Τζει Τζει μιλάει για τη σχέση του με τα βιβλία. Η Τζες πάλι εντελώς ασεβής τα αποκαθηλώνει όλα: «Επειδή μερικοί άνθρωποι είναι έτσι, δε συμφωνείτε; Δεν επιτρέπεται να πεις τίποτε για τα βιβλία, επειδή τα βιβλία είναι, ξέρετε, ο Θεός ο ίδιος. …Και λέω…Αν ένα βιβλίο είναι σκατά, θα το πω». Αλλά κι εκεί που η Μορίν μια πενηντάρα, θρησκευόμενη, στερημένη γυναίκα ακούει τη μουσική του Nick Drake και βάζει τα κλάματα είναι μια δυνατή σκηνή.
Γενικά το βιβλίο ξεκινάει χλιαρά, κάπου στη μέση γίνεται ενδιαφέρον και προς το τέλος πάλι τα χαλάει ο Χόρνμπι. Η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο κι εδώ μια και ο ένας ήρωας είναι πρώην μέλος συγκροτήματος και το γεγονός της διάλυσης του συγκροτήματος του διέλυσε και τη ζωή. Αυτό που δε μου άρεσε ήταν ότι ενώ κάθε φορά που αλλάζει ο αφηγητής (πρωτοπρόσωπη αφήγηση) κι ενώ δηλώνεται ποιος μιλάει εγώ μπορεί να το ξεχνούσα στην επόμενη σελίδα γιατί δεν είχαν ένα ξεχωριστό ύφος. Ειδικά η φτωχή Μορίν δεν ξεχώριζε καθόλου από τον πλούσιο πρώην TV σταρ. Επίσης ένα άλλο ενοχλητικό ήταν ότι σε κάθε ιδιωματισμό που έβρισκα προσπαθούσα να φανταστώ πως θα το είχε γράψει ο συγγραφέας στα Αγγλικά, αυτό όμως αφορά εμένα που έχω διαβάσει όλα τα προηγούμενα στα Αγγλικά. Η Μαρία που μου το δάνεισε το βρήκε πολύ αστείο και επίκαιρο.

Το κείμενο το έγραψα κανά δυο βδομάδες νωρίτερα. Τώρα διαβάζω «The plot against America» του Philip Roth. Απόφασισα όμως να το ανεβάσω με αφορμή ένα καινούριο μπλογκ που ανακάλυψα. Αυτό είναι το μπλογκ που είχα σκοπό να κάνω κι εγώ όταν ξεκίνησα το Σεπτέμβριο αλλά το ριάλιτι σόου των μπλογκ με παρέσυρε κι άρχισα να γράφω για ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, τον εαυτό μου ; -) Τέλοσπάντων, ελπίζω να ξεκολλήσω τώρα και να γυρίσω στα βιβλία μου που τα ξέρω καλά και τ’αγαπάω. Άσε που διαβάζω κάτι τέτοια κείμενα για τα βιβλία που τα ζηλεύω.