Wednesday, November 23, 2005
For booklovers only
More internet surfing today and I found another interesting article about book hunting in Britain. I suggest you see the slide show with some of the most beautiful bookshops in London. I'm so jealous!!!!
Bad hair Day
I just read this funny article about bad hair days. I loved this point: "Some men don't like going to the hairdresser because (a) the hairdresser insists on talking to them and (b) it costs double what the barber charges. You'd think that men would love having their hair washed, trimmed and played with by a attentive, chatty woman. Wrong. They don't like being held captive and asked what they did on the weekend. They like to sit in a chair for a short time, say nothing, think nothing and get out quick"...(the bold letters are mine. Why is it that almost every day I find evidence that men hate talking about themselves (unless they brag about something), but I still get angry when my man refuses to speak to me? How many more years do I need to understand?
Μανάδες
Αυτό το σχέδιο του Αργύρη Μαυρέα από το 9 της Ελευθεροτυπίας, το αφιερώνω στην Ασπασία, κι αν ποτέ διαβάσει αυτό το blog, θα καταλάβει.
Κι εγώ σημέρα ούτε καν έλεγξα αν η κασετίνα της μικρής έχει ξυσμένα μολύβια και γόμα. Τί δύσκολο που είναι να αφήνεις τα παιδιά να μεγαλώνουν!
Thursday, November 17, 2005
Sunday, November 13, 2005
Λάρισα
Μια φωτό από το περίφημο παζάρι Λάρισας, που γίνεται κάθε Σεπτέμβριο.
Μετά από σχόλια των αναγνωστών αυτού του μπλογκ (2 είναι όλοι κι όλοι, τους ξέρω προσωπικά) κάθομαι να γράψω και σήμερα για να επανορθώσω μια εσφαλμένη εντύπωση. Είμαι πολύ αυστηρή στις κρίσεις μου, λέει, και ιδιαίτερα για τη Λάρισα και τους ανθρώπους της. Εγώ αυστηρή , το άκρον άωτον της ανεκτικότητας! Όσον αφορά τη Λάρισα όμως, την αγαπώ τόσο πολύ που μου επιτρέπεται να τα λέω χύμα.
Και εξηγούμαι: Όταν ήρθα στη Λάρισα, για μόνιμη εγκατάσταση πριν από δέκα χρόνια (πότε πέρασαν, γαμώτο?) έλεγα με περισσή βεβαιότητα ότι ήμουν πια πολύ μεγάλη για νέες φιλίες (στα 23, τρομάρα μου) και ότι δεν περίμενα τίποτε νέο στον τομέα των σχέσεων. Όμως ευτυχώς διαψεύστηκα με τον καλύτερο τρόπο. Πολύ γρήγορα ξεκίνησα 2 φιλίες που κρατάνε ακόμη και θα κρατάνε χρόνια (Μαρία Γ. + Λαμπρινή, Φιλενάδες πρώτες, σύμβουλοι και συμπαραστάτες σε καλές και δύσκολες στιγμές. Και τι δεν κάναμε μαζί, γάμους, παιδιά, θανάτους αντιμετωπίσαμε, πρώτη μέρα στο σχολείο, babysitting, εγχειρήσεις, δανεικά, τσιμπούσια, ξενύχτια και άλλα που δε λέγονται δημοσίως. Κορίτσια να είστε πάντα καλά!). Η Λάρισα έφερε και την Ασπασία στη ζωή μου, τη μέντορα μου σε όλα τα θέματα: εκπαιδευτικά, διοικητικά, σεξουαλικά, γαστρονομικά.
Δε σταμάτησα εκεί όμως, έβαλα κι άλλους ανθρώπους στη ζωή μου και συνεχίζω να βάζω, (καλημέρα Όλγα, καινούρια φίλη) χίλιοι καλοί χωράνε άλλωστε. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Η Λάρισα μου’δωσε μια πατρίδα σ’έμενα την άπατρι. 11 χρόνια στη Ρόδο ούτε μια φορά δεν ξεστόμισα «είμαι Ροδίτισσα» και στη Λάρισα το δεύτερο χρόνο έλεγα «Είμαι Λαρισαία» (δε με πιστεύανε βέβαια αλλά άσχετο). Η Λάρισα, μου έδωσε μια ωραία βάση για να ξεκινάω τα ταξίδια και τις περιπλανήσεις μου, με έκανε να εκτιμήσω τα λαχανικά και τα όσπρια που δεν έτρωγα όταν ήμουνα μικρή, η Λάρισα είναι η πόλη που μεγαλώνω το παιδί μου και είναι ωραία για βόλτες με το ποδήλατο, οικογενειακές, μοναχικές, ό,τι γουστάρεις βρε παιδί μου. Ότι είναι βολική και ανθρώπινη σε καθημερινή βάση δεν το αμφισβητεί κανείς, ότι είναι ασχημούλα επίσης. Αλλά τι να κάνουμε δεν είναι όλες γοητευτικές και ντίβες σαν τη Θεσσαλονίκη ή τη Ρόδο, υπάρχουν και οι άλλες με τη στραβή μύτη και τη μεγάλη καρδιά.
Έγραφα χθες ότι η πολιτιστικά είναι μια έρημη χώρα η πόλη μου και έρχεται σήμερα ένα άρθρο στην Κυριακάτικη να με διαψεύσει. Μιλάει για την Πινακοθήκη Λάρισας που στηρίχτηκε στη συλλογή του μεγάλου φιλότεχνου γιατρού, Γιάννη Κατσίγρα. Η πινακοθήκη είναι πράγματι φοβερή. Όχι σαν κτίριο, αυτό δε λέει αλλά σαν συλλογή. Μέχρι τώρα όμως δε συνοδεύεται από τις εκδηλώσεις που θα την κάνουν ζωντανό κομμάτι της πόλης.
Αυτά για τη Λάρισα, αλλά δε μπορώ να κλείσω χωρίς να αναφερθώ στο Λαρισαίο που με έφερε εδώ. Χρόνια πολλά αγάπη μου, έχεις γενέθλια μεθαύριο!
Μετά από σχόλια των αναγνωστών αυτού του μπλογκ (2 είναι όλοι κι όλοι, τους ξέρω προσωπικά) κάθομαι να γράψω και σήμερα για να επανορθώσω μια εσφαλμένη εντύπωση. Είμαι πολύ αυστηρή στις κρίσεις μου, λέει, και ιδιαίτερα για τη Λάρισα και τους ανθρώπους της. Εγώ αυστηρή , το άκρον άωτον της ανεκτικότητας! Όσον αφορά τη Λάρισα όμως, την αγαπώ τόσο πολύ που μου επιτρέπεται να τα λέω χύμα.
Και εξηγούμαι: Όταν ήρθα στη Λάρισα, για μόνιμη εγκατάσταση πριν από δέκα χρόνια (πότε πέρασαν, γαμώτο?) έλεγα με περισσή βεβαιότητα ότι ήμουν πια πολύ μεγάλη για νέες φιλίες (στα 23, τρομάρα μου) και ότι δεν περίμενα τίποτε νέο στον τομέα των σχέσεων. Όμως ευτυχώς διαψεύστηκα με τον καλύτερο τρόπο. Πολύ γρήγορα ξεκίνησα 2 φιλίες που κρατάνε ακόμη και θα κρατάνε χρόνια (Μαρία Γ. + Λαμπρινή, Φιλενάδες πρώτες, σύμβουλοι και συμπαραστάτες σε καλές και δύσκολες στιγμές. Και τι δεν κάναμε μαζί, γάμους, παιδιά, θανάτους αντιμετωπίσαμε, πρώτη μέρα στο σχολείο, babysitting, εγχειρήσεις, δανεικά, τσιμπούσια, ξενύχτια και άλλα που δε λέγονται δημοσίως. Κορίτσια να είστε πάντα καλά!). Η Λάρισα έφερε και την Ασπασία στη ζωή μου, τη μέντορα μου σε όλα τα θέματα: εκπαιδευτικά, διοικητικά, σεξουαλικά, γαστρονομικά.
Δε σταμάτησα εκεί όμως, έβαλα κι άλλους ανθρώπους στη ζωή μου και συνεχίζω να βάζω, (καλημέρα Όλγα, καινούρια φίλη) χίλιοι καλοί χωράνε άλλωστε. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Η Λάρισα μου’δωσε μια πατρίδα σ’έμενα την άπατρι. 11 χρόνια στη Ρόδο ούτε μια φορά δεν ξεστόμισα «είμαι Ροδίτισσα» και στη Λάρισα το δεύτερο χρόνο έλεγα «Είμαι Λαρισαία» (δε με πιστεύανε βέβαια αλλά άσχετο). Η Λάρισα, μου έδωσε μια ωραία βάση για να ξεκινάω τα ταξίδια και τις περιπλανήσεις μου, με έκανε να εκτιμήσω τα λαχανικά και τα όσπρια που δεν έτρωγα όταν ήμουνα μικρή, η Λάρισα είναι η πόλη που μεγαλώνω το παιδί μου και είναι ωραία για βόλτες με το ποδήλατο, οικογενειακές, μοναχικές, ό,τι γουστάρεις βρε παιδί μου. Ότι είναι βολική και ανθρώπινη σε καθημερινή βάση δεν το αμφισβητεί κανείς, ότι είναι ασχημούλα επίσης. Αλλά τι να κάνουμε δεν είναι όλες γοητευτικές και ντίβες σαν τη Θεσσαλονίκη ή τη Ρόδο, υπάρχουν και οι άλλες με τη στραβή μύτη και τη μεγάλη καρδιά.
Έγραφα χθες ότι η πολιτιστικά είναι μια έρημη χώρα η πόλη μου και έρχεται σήμερα ένα άρθρο στην Κυριακάτικη να με διαψεύσει. Μιλάει για την Πινακοθήκη Λάρισας που στηρίχτηκε στη συλλογή του μεγάλου φιλότεχνου γιατρού, Γιάννη Κατσίγρα. Η πινακοθήκη είναι πράγματι φοβερή. Όχι σαν κτίριο, αυτό δε λέει αλλά σαν συλλογή. Μέχρι τώρα όμως δε συνοδεύεται από τις εκδηλώσεις που θα την κάνουν ζωντανό κομμάτι της πόλης.
Αυτά για τη Λάρισα, αλλά δε μπορώ να κλείσω χωρίς να αναφερθώ στο Λαρισαίο που με έφερε εδώ. Χρόνια πολλά αγάπη μου, έχεις γενέθλια μεθαύριο!
Saturday, November 12, 2005
Δεύτερο ποστ σήμερα
Αφού έβαλα το παιδί για ύπνο ηρέμησαν τα πράγματα, γιατί το προηγούμενο ποστ γράφτηκε με τη μικρή να φωνάζει συνέχεια: «Κοίτα, μαμά, κοίτα, διπλό ανάποδο φλικ φλακ με το ένα χέρι» (λέμε, τώρα) ή λίγο αργότερα να με ρωτάει: «Πες μου τι να κάνω, εσύ καλά έχεις τη μετάφραση σου και περνάει η ώρα σου» (νομίζει ότι κάνω μια μετάφραση, λυπηθείτε με, τι να του πω του παιδιού; «Γράφω το δικτυακό μου ημερολόγιο, κάποια μέρα θα καταλάβεις»;). Εν τέλει έπεσε ξερή για ύπνο, (εμ, βέβαια, μετά από τόσα φλικ φλακ) και μπόρεσα κι εγώ να ανοίξω κανένα σοβαρό έντυπο.
Διάβασα ένα άρθρο που μου άρεσε πολύ στη Γαλέρα, το καινούριο πολιτικό σατιρικό έντυπο του σκιτσογράφου Γιάννη Καλαϊτζή. Δεν έχουν δικτυακό τόπο, αξίζει να το αγοράσετε. Έχει απ’όλα μέσα: γελοιογραφίες, κόμικς, άρθρα. Αναδημοσιεύω εδώ λίγο για να πάρετε μια ιδέα:
«Γκρέμιστα, γκρέμιστα όλα πια!» του Στέλιου Ελληνιάδη
Ένας φίλος μου αρχιτέκτονας – πολεοδόμος, Βερολινέζος, ήρθε στην Αθήνα για ολιγοήμερη επίσκεψη και με παρακάλεσε να του δείξω τα πιο ενδιαφέροντα κτίρια που χτίστηκαν στην πόλη την τελευταία εικοσαετία. Κώλωσα. Ο Χέρμαν παίζει μπουζούκι, διαβάζει την Ιλιάδα αμετάφραστη και νανουρίζει τα παιδιά του με ελληνική Μυθολογία. …Τι να του δείξω να μην τον απογοητεύσω? … Με έπιασε πανικός. Πήρα μερικούς φίλους αρχιτέκτονες, να μου υποδείξουν κάποιο κτίριο. Τι ψάχνεις; μου είπε η Άννα, εδώ παλεύουμε να σώσουμε τα Ξενία, που αποτελούν σημαντικά μοντέλα αρχιτεκτονικής, και τα διατηρητέα νεοκλασικά της Αθήνας που ενώ προς στιγμήν νομίζαμε ότι είχαν γλιτώσει χάρη στον Τρίτση και τη Μελίνα, τώρα δέχονται νέα σαρωτική εξοντωτική επίθεση…»
Για τη Λάρισα που ζω τι να πω. Δέκα χρόνια έχω εδώ πέρα κι ένα (1) ενδιαφέρον κτίριο δεν έχω δει. Εντάξει η πόλη έχει συμμορφωθεί πολύ με το δίκτυο πεζοδρόμων, και η καθημερινή ζωή είναι εύκολη αλλά είναι όπως το L.A. όπως διάβασα κάπου αλλού σήμερα: a cultural wasteland. Και οι μονοκατοικίες γκρεμίζονται η μια πίσω από την άλλη, τελευταία αυτή απέναντι απ’το σπίτι μου, που είχε το σκεμπετζίδικο ο Βλάσης. (Για όσους δεν ξέρουν , σκεμπές είναι κάτι σαν πατσάς, αλλά τρώγεται το απόγευμα, να στρώσει το στομάχι για να δεχτεί τη νέα δόση αλκοόλ! Α, όλα κι όλα, εδώ ξέρουμε να πίνουμε! )
Διάβασα ένα άρθρο που μου άρεσε πολύ στη Γαλέρα, το καινούριο πολιτικό σατιρικό έντυπο του σκιτσογράφου Γιάννη Καλαϊτζή. Δεν έχουν δικτυακό τόπο, αξίζει να το αγοράσετε. Έχει απ’όλα μέσα: γελοιογραφίες, κόμικς, άρθρα. Αναδημοσιεύω εδώ λίγο για να πάρετε μια ιδέα:
«Γκρέμιστα, γκρέμιστα όλα πια!» του Στέλιου Ελληνιάδη
Ένας φίλος μου αρχιτέκτονας – πολεοδόμος, Βερολινέζος, ήρθε στην Αθήνα για ολιγοήμερη επίσκεψη και με παρακάλεσε να του δείξω τα πιο ενδιαφέροντα κτίρια που χτίστηκαν στην πόλη την τελευταία εικοσαετία. Κώλωσα. Ο Χέρμαν παίζει μπουζούκι, διαβάζει την Ιλιάδα αμετάφραστη και νανουρίζει τα παιδιά του με ελληνική Μυθολογία. …Τι να του δείξω να μην τον απογοητεύσω? … Με έπιασε πανικός. Πήρα μερικούς φίλους αρχιτέκτονες, να μου υποδείξουν κάποιο κτίριο. Τι ψάχνεις; μου είπε η Άννα, εδώ παλεύουμε να σώσουμε τα Ξενία, που αποτελούν σημαντικά μοντέλα αρχιτεκτονικής, και τα διατηρητέα νεοκλασικά της Αθήνας που ενώ προς στιγμήν νομίζαμε ότι είχαν γλιτώσει χάρη στον Τρίτση και τη Μελίνα, τώρα δέχονται νέα σαρωτική εξοντωτική επίθεση…»
Για τη Λάρισα που ζω τι να πω. Δέκα χρόνια έχω εδώ πέρα κι ένα (1) ενδιαφέρον κτίριο δεν έχω δει. Εντάξει η πόλη έχει συμμορφωθεί πολύ με το δίκτυο πεζοδρόμων, και η καθημερινή ζωή είναι εύκολη αλλά είναι όπως το L.A. όπως διάβασα κάπου αλλού σήμερα: a cultural wasteland. Και οι μονοκατοικίες γκρεμίζονται η μια πίσω από την άλλη, τελευταία αυτή απέναντι απ’το σπίτι μου, που είχε το σκεμπετζίδικο ο Βλάσης. (Για όσους δεν ξέρουν , σκεμπές είναι κάτι σαν πατσάς, αλλά τρώγεται το απόγευμα, να στρώσει το στομάχι για να δεχτεί τη νέα δόση αλκοόλ! Α, όλα κι όλα, εδώ ξέρουμε να πίνουμε! )
Busy Week
Saturday evening, I find the time to write after all. This evening I replied to e-mails, did some things I wanted to do for weeks even found time to read some magazines. I still don’t feel like reading though. This blog is supposed to be about books but it seems that since I started writing I don’t read much. Is there a connection, I wonder? I’m listening to Corrine Bailey Rae, a new discovery. In England she is being hailed as the new Billy Holiday. OK, she’s good but not that good. People are so easy to fool, they want so much to experience the new Billy or the new Rolling Stones or the new Hemingway. Our own lives seem to have no value whatsoever, the present sacks, the past is always appealing.
This reminds me of a quandary I faced a few years ago. I was trying to decide myself, whether to live my life according to the past or the present. Sounds funny? It was a really low period, professionally, I felt I had made so many mistakes and I was paying for them by working in crap jobs and doing a hundred different things just to make ends meet. I just couldn’t forgive myself, couldn’t forget the past and move on to the present. For weeks on end even months I would remember the “MISTAKES” and cry and feel down. But then one day I woke up and didn’t want to be down anymore. I moved on. I wouldn’t be so harsh on myself anymore and look ahead. But then if I wanted to apply that to all aspects of my life what was going to happen to my relationship? That (surprise, surprise) wasn’t going very well either and only if I looked in the past and believed in what had once been there, could I survive the present. So now what? Do I look ahead as far as professional life is concerned and trust the good ole past times to find courage to face the every day wear and tear of a relationship? Hell, yeah. Whatever works is fine! That’s my tip for today!
That’s all about the past. Now time has passed, things have been looking up professionally, the relationship is still here, so it seems I’m doing something right.
This week was so busy because I had a name day to prepare too. And so many mishaps along the way. Things started going wrong when the washing machine broke down last Friday. We fixed it (at 50 euros it was a cheat), and then the next day the oven breaks down right in the middle of baking two trays of brownies and two trays of muffins. Thank goodness I have good neighbours who helped out. Another 50 euros down the drain, and then yesterday, the door of the (same) washing machine breaks beyond repair. The factory has closed down, of course (damn Margaret Thatcher, it was a Hotpoint). So today we signed for a BOSCH one destined to last forever according to the salesman. That salesman had an irritating way of repeating about the “Γερμαναράδες” and how good they are at making washing machines and cars. He must have said it at least three times! So this week not only did I spend 100 euros to repairs, put down a deposit for a 504-euro washing machine but had the brilliant idea of going on strike for two days losing another 100 euros. What a week! Tonight I’m staying in to balance the bill a bit.
This reminds me of a quandary I faced a few years ago. I was trying to decide myself, whether to live my life according to the past or the present. Sounds funny? It was a really low period, professionally, I felt I had made so many mistakes and I was paying for them by working in crap jobs and doing a hundred different things just to make ends meet. I just couldn’t forgive myself, couldn’t forget the past and move on to the present. For weeks on end even months I would remember the “MISTAKES” and cry and feel down. But then one day I woke up and didn’t want to be down anymore. I moved on. I wouldn’t be so harsh on myself anymore and look ahead. But then if I wanted to apply that to all aspects of my life what was going to happen to my relationship? That (surprise, surprise) wasn’t going very well either and only if I looked in the past and believed in what had once been there, could I survive the present. So now what? Do I look ahead as far as professional life is concerned and trust the good ole past times to find courage to face the every day wear and tear of a relationship? Hell, yeah. Whatever works is fine! That’s my tip for today!
That’s all about the past. Now time has passed, things have been looking up professionally, the relationship is still here, so it seems I’m doing something right.
This week was so busy because I had a name day to prepare too. And so many mishaps along the way. Things started going wrong when the washing machine broke down last Friday. We fixed it (at 50 euros it was a cheat), and then the next day the oven breaks down right in the middle of baking two trays of brownies and two trays of muffins. Thank goodness I have good neighbours who helped out. Another 50 euros down the drain, and then yesterday, the door of the (same) washing machine breaks beyond repair. The factory has closed down, of course (damn Margaret Thatcher, it was a Hotpoint). So today we signed for a BOSCH one destined to last forever according to the salesman. That salesman had an irritating way of repeating about the “Γερμαναράδες” and how good they are at making washing machines and cars. He must have said it at least three times! So this week not only did I spend 100 euros to repairs, put down a deposit for a 504-euro washing machine but had the brilliant idea of going on strike for two days losing another 100 euros. What a week! Tonight I’m staying in to balance the bill a bit.
Subscribe to:
Posts (Atom)