Ένα σύντομο βιβλίο με διηγήματα, που διαβάζεται απνευστί σε μια ώρα μέσα και αποτυπώνει ιστορίες της σύγχρονης ζωής μας σε χωριά και πόλεις.
Κρύβουν εκπλήξεις αυτά τα μικρά αφηγήματα που δεν τις λέω για να μην το χαλάσω. Εκεί που λες ότι ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάει εκεί σου πετάει μια ανατροπή και σε κάνει να χαμογελάς, να σκας στα γέλια ή να δακρύζεις, ανάλογα. Ειδικά τα κείμενα που σατιρίζουν κάποιους πολύ καθημερινούς τύπους που όλοι γνωρίζουμε αυτά είναι πολύ καλά.
Γενικά όμως αυτό που μου άρεσε είναι ότι αποτυπώνουν μια αμηχανία μπροστά σε σοβαρές στιγμές. Νιώθω ότι την καταλαβαίνω αυτή τη συγγραφέα. Είναι μια κοπέλα σαν κι εμένα περίπου (πιο ξανθιά, πιο αδύνατη) αλλά γεννημένη το 71, θέλει να πει κάτι. Ψάχνει κι αυτή ίσως το μεγάλο θέμα (που ΄λεγε κι ο Μέλβιλ) αλλά εν τω μεταξύ λέει «ας γράψω αυτά τα λίγα γιατί θα σκάσω βρε παιδί μου». Το διήγημα που μου άρεσε πιο πολύ ήταν το «Αθήνα, εννέα Δεκεμβρίου» γιατί αποτύπωσε με μεγάλη ακρίβεια τις εσωτερικές σκέψεις του ήρωα και τα σκαμπανεβάσματα.
Κρύβουν εκπλήξεις αυτά τα μικρά αφηγήματα που δεν τις λέω για να μην το χαλάσω. Εκεί που λες ότι ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάει εκεί σου πετάει μια ανατροπή και σε κάνει να χαμογελάς, να σκας στα γέλια ή να δακρύζεις, ανάλογα. Ειδικά τα κείμενα που σατιρίζουν κάποιους πολύ καθημερινούς τύπους που όλοι γνωρίζουμε αυτά είναι πολύ καλά.
Γενικά όμως αυτό που μου άρεσε είναι ότι αποτυπώνουν μια αμηχανία μπροστά σε σοβαρές στιγμές. Νιώθω ότι την καταλαβαίνω αυτή τη συγγραφέα. Είναι μια κοπέλα σαν κι εμένα περίπου (πιο ξανθιά, πιο αδύνατη) αλλά γεννημένη το 71, θέλει να πει κάτι. Ψάχνει κι αυτή ίσως το μεγάλο θέμα (που ΄λεγε κι ο Μέλβιλ) αλλά εν τω μεταξύ λέει «ας γράψω αυτά τα λίγα γιατί θα σκάσω βρε παιδί μου». Το διήγημα που μου άρεσε πιο πολύ ήταν το «Αθήνα, εννέα Δεκεμβρίου» γιατί αποτύπωσε με μεγάλη ακρίβεια τις εσωτερικές σκέψεις του ήρωα και τα σκαμπανεβάσματα.
4 comments:
Όταν είδα την φωτογραφία της Κιτσοπούλου (γυμνή, αγκαλιά με μια κιθάρα, στη μπανιέρα της ξάπλα) στο αφιέρωμα του Athens Voice σε νέους λογοτέχνες, νευρίασα πολύ. Δυστυχώς (;) δεν μπορώ να ξεχωρήσω τον καλλιτέχνη από το έργο του. Η Κιτσοπούλου διάλεξε αυτόν τον τρόπο να προβληθεί και ναι μεν μπράβο της, αφού κατάφερε να της αφιερώσουν ένα δισέλιδο, αλλά επλίζω ότι ο λογοτέχνης δεν θα χρειάζεται να τσιτσιδωθεί για να του δώσουν ολίγην σημασία.
Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, αλλά η προαναφερθήσα παρουσίαση, μάλλον με «πάγωσε».
Η φωτογράφιση θα σε νευρίαζε τόσο αν δεν ήταν συγγραφέας και ήταν μόνο ηθοποιός;
ΤΟ βιβλιαράκι είναι ενδιαφέρον πάντως.
Αγαπητέ max εαν δεν είχε κανα-δυο γυμνές φωτογραφίσεις θα είχε κοντά 90000 hits στο google; Ή θα την ήξερε γενικά κανένας;
Σαν συγγραφέας δεν ξέρω τι λέει πάντως είναι ωραίο μουράκι...
Το βιβλίο είναι συγκλονιστικό.. ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ! Φίλε/η Max μην επιτρέψεις σε μία (ατυχή ενδεχομένως) ενσταντανέ να σου στερήσει μία τόσο δυνατή αναγνωστική απόλαυση..
Post a Comment