Saturday, March 24, 2007

Διάφορα πάλι

Δεν μπορώ να γράψω, έχω μπλοκάρει, διαβάζω όμως, τον τελειώνω το Μόμπι τον καλό μου φίλο, τον διαβάζω στο κολυμβητήριο που πάω την κόρη μου και φαντάζομαι μια τεράστια φάλαινα να ξεπηδάει απ’το νερό και να καταβροχθίζει τους «κακούς» προπονητές.

Διαβάζω αρθράκια διάφορα που μ’αρέσουν και κατ’απαίτηση των αναγνωστών (Τι κάνεις Βίκυ; Καλά;) αυτού του μπλογκ σας τα παραθέτω.

Πρώτον: αφιερωμένο σε όσους δεν διαβάζουν (Τάσο aka Καλτσόβρακο και Μανώλη a.k.a McManus, αλλά και Γιάννη Χάρη για σας το λέω) το παρακάτω άρθρο από τους Times με το τοπ τεν των βιβλίων που οι άνθρωποι παρατάνε. Κι ακόμα ένα αρθράκι που απενοχοποιεί όσους δε διαβάζουν τα βιβλία που όλοι λένε ότι έχουν διαβάσει το πιο καλό κομμάτι το εξής : "Perhaps we need a little less guilt and one-upmanship in this enterprise of reading. Let's openly acknowledge that there are a library of ways to read, and that, being humans, we are somewhat prone to forgetting, imagining, delaying, and even not doing. If we were a little more open and honest about what we haven't read, and if our colleagues were a little less judgmental and sanctimonious, we might loosen the harness of guilt that holds us back from actually picking up some book we've forsaken in the past. Who knows? Admitting that we don't read might actually help us to read again".

Δεύτερον: Μια και πρόσφατα έγραφα για το πώς δουλεύει ο εγκέφαλος και τη γνωσιακή επιστήμη ένα άρθρο από το Wired για το πώς τα παιχνίδια ίσως να μην είναι τόσο κακά τελικά. Αγαπημένο απόσπασμα αυτό εδώ που εξηγεί μια άσκηση: Βλέπουμε στην οθόνη του υπολογιστή μας λέξεις που αναφέρονται σε χρώματα αλλά γραμμένες με διαφορετικό χρώμα από αυτό που δηλώνουν. Κάπως έτσι δηλαδή: κίτρινο. Στα πρώτα δέκα χρώματα έχουμε τον έλεγχο αλλά μετά από λίγο ο εγκέφαλος γίνεται ζελέ και άστα να πάνε.

Τρίτον: στο προηγούμενο ποστ σας έγραφα για τους Night On earth που άκουσα εδώ στη μικρή μας Λάρισα. Σήμερα στο Κ της Καθημερινής εξώφυλλο η – φοβερή φωνή – Σοφία Σαρρή. Μπράβο Σοφία, και εις ανώτερα!

7 comments:

Anonymous said...

Αυτό το Ulysses το κοιτάζω χρόνια στην βιβλιοθήκη μου, αλλά πάντα το αναβάλω. Τουλάχιστο δεν είμαι ο μόνος τελικά.
Ελάχιστα είναι τα βιβλία που παράτησα χωρίς να τα τελειώσω, αλλά έχω αρχίσει να το κάνω περισσότερο πλέον, μιας και τώρα που πάτησα τα τριάντα διαπίστωσα πως δεν μου μένει αρκετός χρόνος να τελειώσω όλα αυτα τα βιβλία που θέλω να διαβάσω!

Κώστας
(www.sarampalis.org)

Anonymous said...

Πόθεν έβγαλες το συμπέρασμα καλή μου (με τρείς βιβλιοθήκες εις την πτωχικήν οικίαν μου): ότι ΔΕΝ διαβάζω; χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Librofilo said...

Το θέμα είναι εάν διαβάζουμε γιά τον εαυτό μας ή γιά τους άλλους (εννοώ γιά να μας βλέπουν ή να μας εκτιμούν περισσότερο οι άλλοι).Επειδή θεωρώ ότι οι περισσότεροι κάνουν το δεύτερο,μάλλον το άρθρο πηγαίνει σ'αυτούς.Α και κάτι άσχετο..Όταν διαβάζεις Μόμπυ Ντικ,τι να γράψεις και τι να πεις.Άλλαλος μένεις...

bibliofagos said...

Αγαπητή φίλη, ρίξτε μια ματιά στο σημερινό ποστ στο μπλογκ μου , πιστεύω ότι αφορά όλους όσους από μας αγαπούν την ελληνική λογοτεχνία. Ευχαριστώ.

Anonymous said...

Ωπωωω ωραία άρθρα που θάχω να διαβάσω!!! Είμαι η Βίκυ, Αννα μου, και είμαι καλά - σήμερα αναχώρηση για το ...χωριό και παίρνω μαζί μου το laptop να τα διαβάσω όλα εκεί με την ησυχία μου και να σου στέλνω ευχές.

Αχ τα κολυμβητήρια....

Annabooklover said...

Άργησα λίγο να απαντήσω αλλά εδώ είμαι.
Για το αν τελειώνουμε όλα τα βιβλία που αρχίζουμε, συμφωνών με τον Κώστα παίζει ρόλο η ηλικία. Όταν είσαι 18 έχεις χ΄ρονο και για βλακείες. Παραπέμπω στο ποστ του Λιμπροφίλο με το απάοσπασμά από τον Κούντερα. Πολύ καλό!
Ο Μόμπι πραγματικά σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό.
Βιβλιοφάγε σε διαβάζω προσεκτικά.
Βίκυ, τυχερούλα σε ζηλεύω!

scalidi said...

Άκου ειρωνεία: δεν έχω διαβάσει το Μόμπι Ντικ, αλλά έχω διαβάσει το Μόμπιους Ντικ... Να είσαι καλά και να συνεχίσει τις όμορφες αναγνώσεις σου. Καλό Πάσχα να περάσεις