Διάφορα πάλι

Δεν μπορώ να γράψω, έχω μπλοκάρει, διαβάζω όμως, τον τελειώνω το Μόμπι τον καλό μου φίλο, τον διαβάζω στο κολυμβητήριο που πάω την κόρη μου και φαντάζομαι μια τεράστια φάλαινα να ξεπηδάει απ’το νερό και να καταβροχθίζει τους «κακούς» προπονητές.

Διαβάζω αρθράκια διάφορα που μ’αρέσουν και κατ’απαίτηση των αναγνωστών (Τι κάνεις Βίκυ; Καλά;) αυτού του μπλογκ σας τα παραθέτω.

Πρώτον: αφιερωμένο σε όσους δεν διαβάζουν (Τάσο aka Καλτσόβρακο και Μανώλη a.k.a McManus, αλλά και Γιάννη Χάρη για σας το λέω) το παρακάτω άρθρο από τους Times με το τοπ τεν των βιβλίων που οι άνθρωποι παρατάνε. Κι ακόμα ένα αρθράκι που απενοχοποιεί όσους δε διαβάζουν τα βιβλία που όλοι λένε ότι έχουν διαβάσει το πιο καλό κομμάτι το εξής : "Perhaps we need a little less guilt and one-upmanship in this enterprise of reading. Let's openly acknowledge that there are a library of ways to read, and that, being humans, we are somewhat prone to forgetting, imagining, delaying, and even not doing. If we were a little more open and honest about what we haven't read, and if our colleagues were a little less judgmental and sanctimonious, we might loosen the harness of guilt that holds us back from actually picking up some book we've forsaken in the past. Who knows? Admitting that we don't read might actually help us to read again".

Δεύτερον: Μια και πρόσφατα έγραφα για το πώς δουλεύει ο εγκέφαλος και τη γνωσιακή επιστήμη ένα άρθρο από το Wired για το πώς τα παιχνίδια ίσως να μην είναι τόσο κακά τελικά. Αγαπημένο απόσπασμα αυτό εδώ που εξηγεί μια άσκηση: Βλέπουμε στην οθόνη του υπολογιστή μας λέξεις που αναφέρονται σε χρώματα αλλά γραμμένες με διαφορετικό χρώμα από αυτό που δηλώνουν. Κάπως έτσι δηλαδή: κίτρινο. Στα πρώτα δέκα χρώματα έχουμε τον έλεγχο αλλά μετά από λίγο ο εγκέφαλος γίνεται ζελέ και άστα να πάνε.

Τρίτον: στο προηγούμενο ποστ σας έγραφα για τους Night On earth που άκουσα εδώ στη μικρή μας Λάρισα. Σήμερα στο Κ της Καθημερινής εξώφυλλο η – φοβερή φωνή – Σοφία Σαρρή. Μπράβο Σοφία, και εις ανώτερα!