5

1. Όταν ήμουνα στη Φιλοσοφική για μία σύντομη περίοδο συμμετείχα σε μια ομάδα που έβγαζε ένα λογοτεχνικό περιοδικό. Λεγόταν «Ύβρις». Πρόσφατα βρήκα μέσω αυτού του μπλογκ ένα από τα άλλα παιδιά με τα οποία συνεργαζόμασταν και χάρηκα πολύ! Αν για κάτι έχω μετανιώσει για τα φοιτητικά μου χρόνια είναι που δε γνώρισα πιο πολλούς ανθρώπους. Τώρα 12 χρόνια μετά έχω επαφή μόνο με μία (1) συμφοιτήτρια από εκείνη την εποχή την οποία δε γνώρισα στο Πανεπιστήμιο αλλά έτυχε να δουλεύουμε στο ίδιο φροντιστήριο. Ξέρω βέβαια ότι ήμουνα απασχολημένη με κανονική δουλειά, να περνάω τα μαθήματα στην ώρα μου, είχα και το αμόρε στη Λάρισα και πηγαινοερχόμουνα, έτσι πέρασαν 4 χρόνια χωρίς πολλές νέες γνωριμίες! Αν τώρα ξαναγυρνούσα θα πήγαινα σε όλα τα πάρτι, θα έχανα και καμιά παράδοση, θα τέλειωνα πιο αργά τις σπουδές.

2. Για τα βιβλία: Έχω διαβάσει παπαριές και παπαριές. Excuse my French, αλλά πραγματικά είναι η λέξη που ταιριάζει απόλυτα! Από μικρή το έκανα αυτό, διάβαζα τον αγαπημένο μου Ιούλιο Βερν και τους μυστικούς εφτά και αργότερα τον Καζαντζάκη και το Άρωμα αλλά εκεί γύρω στα 16 έπαιρνα κρυφά και τα μπελ/βιπερ του πατέρα μου και τα ρουφούσα μέσα σε 2 μέρες. Νομίζω ότι τα πιο βασικά πράγματα για το σεξ (και το έγκλημα) από εκεί τα έμαθα. Τώρα τελευταία έχω νικήσει τον καταναγκασμό μου που λέει ότι πρέπει να τελειώνω όλα τα βιβλία που αρχίζω κι έτσι έχω μια στοίβα με μισοτελειωμένα βιβλία. Ήδη φέτος είμαστε στο Μάρτιο και έχω μισοδιαβάσει τουλάχιστον 3 βιβλία.
Πάντως κι εγώ όπως όλοι οι σοβαροί συγγραφείς, άλλωστε (δείτε εδώ) όταν θέλω να χαλαρώσω ψάχνω μια χορταστική ιστορία αγάπης!

3. Η αγαπημένη μου ηρωίδα όλων των βιβλίων και πασών των ιστοριών είναι η Έμη του Στρατή Τσίρκα από τη «Λέσχη». Αυτό το βιβλίο το διάβασα γύρω στα 20 και ήταν μια αποκάλυψη. Τώρα θυμάμαι μόνο την Έμη.

4. Γενικά ο σκληρός δίσκος έχει αρχίσει να φυραίνει. Στα 20 θυμόμουνα και 50 τηλέφωνα απ’έξω και όλα τα ονόματα των Εγγλέζων που γνωρίζαμε τα καλοκαίρια με τις φίλες μου (και πιστέψτε με ήταν πολλά) (Μαρία μη γελάς). Τώρα ...χωρίς τη μνήμη του κινητού μου είμαι χαμένη, πρόσφατα μάλιστα αγόρασα κι ένα επιπλέον γκίγκα μνήμης και το κουβαλάω μαζί μου, η μόνη μου ελπίδα είναι να αρχίσουν να μας τα εμφυτεύουν αυτά τα επιπλέον γκίγκα στον εγκέφαλο.

5. Με ρώτησε κάποιος άσχετος «Και τί θέλεις να κάνεις για τον εαυτό σου;». Για μένα αυτή η ερώτηση είναι άκρως εγωιστική, δε μπορώ να δω τον εαυτό μου έξω από τις ομάδες στις οποίες ανήκω είτε αυτές λέγονται δουλειά είτε λέγονται οικογένεια. Το βράδυ όμως πριν κοιμηθώ αφού έχω κλείσει το βιβλίο μου και για να ηρεμήσω κάτι ταχυκαρδίες που με πιάνουν σκέφτομαι ότι μπαίνω στο αεροπλάνο και καταβαίνω σε μια άγνωστη πόλη. Αυτή την αγωνία του αγνώστου αλλά και το να κοιτάς τα πάντα με μάτια ορθάνοιχτα, αυτή θέλω να ζήσω. Πότε θα βρω το κουράγιο να ταξιδέψω; Όλο λέω, αργότερα, να μεγαλώσει το παιδί, να αποταμιεύσω χρήματα, να τελειώσω κι αυτή τη μετάφραση και κυρίως να πείσω το μοναδικό άνθρωπο με τον οποίο θέλω να πάω και μου αρνείται. Ας το πάρω πια απόφαση ότι δε θα πειστεί κι ας ξεκινήσω μόνη μου.


Ευχαριστώ τη Μαρία που με κάλεσε να παίξω κι ας μην είμαι καλή στα παιχνίδια. Τώρα που το ξαναδιαβάζω μου φαίνεται ότι θα έπρεπε να το ονομάσω 5 πράγματα για τα οποία μετανιώνω.
Ποιους να καλέσουμε τώρα; Οι περισσότεροι έχουν ήδη παίξει. Καλώ τον Τάσο, το Βιολόγο, τους φίλους μου, τον Sui Generis και τον Ανδρέα.