Stuart MacBride, Dying Light

Η βδομάδα μου χάλια. Χωρίς πολλά διαβάσματα γιατί πέφτω ξερή για ύπνο και στο ενδιάμεσο τρέχω σε νοσοκομεία και γιατρούς. Τις ώρες αναμονής διαβάζω το δεύτερο βιβλίο του Stuart McBride, από το Αμπερντίν της Σκοτίας, το Dying Light. Σας είχα γράψει και για το πρώτο, θυμάστε;
Όταν περιμένω στα Επείγοντα δε θέλω να κοιτάζω γύρω μου, δε θέλω να βλέπω τους ανθρώπους που έρχονται με τις πυτζάμες τους και τις παλιές παντόφλες τους, ντρέπομαι, στενοχωριέμαι. Καλύτερα να διαβάζω για πτώματα και νεκροψίες στο βιβλίο, καλύτερα να ψάχνω το δολοφόνο εκεί ανάμεσα στις σελίδες και να μην κοιτάζω τον κρατούμενο που τον έφεραν με χειροπέδες. Έπειτα είναι κι η εξέταση το πρωί, τα τηλέφωνα χτυπάνε συνέχεια και οι άνθρωποι είναι ανυπόμονοι δε σταματάνε μπροστά στην κλειστή πόρτα, στο γιατρό που εξετάζει κάποιον άλλο. Ανοίγουν και ξαφνικά το προσωπικό γίνεται δημόσιο, δεν φτάνει που ντρέπεσαι το γιατρό, τώρα σε βλέπουν κι όλοι οι περαστικοί.
Εκεί κατά τη μία το βράδυ, αν είναι καθημερινή, τα πράγματα ησυχάζουν στο νοσοκομείο. Οι γιατροί οι νοσηλευτές και οι τραυματιοφορείς παίρνουν μια ανάσα είναι ή ώρα του ντιλίβερι, της πίτσας και του σάντουιτς. Εγώ συνεχίζω το διάβασμα. Άλλη μια τέτοια νύχτα και θα το τελειώσω. Μ'αρέσει πιο πολύ απ'το πρώτο τελικά.

Την Παρασκευή - μια ανάσα πριν το δεύτερο γύρο νοσοκομειακών επισκέψεων του Σ/Κ - βγήκα για μια βόλτα στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο με τα παιδικά βιβλία. Βρήκα ένα παλιό βιβλιαράκι, μάλλον το ανατύπωσαν εκ νέου, η εικονογράφηση παλιακή κι αυτή και το κείμενο ένα παιδικό τραγουδάκι. Ντίλι, ντίλι, ντιλι. Τα βράδια που δεν μπορώ να κοιμηθώ το λέω και τα ξαναλέω μέσα μου και σιγά σιγά ξεχνιέμαι.