Leon Tolstoy, Anna Karenina

Αυτή η αλλαγή της ώρας πραγματικά μου εξασφάλισε 60 λεπτά επιπλέον σήμερα γιατί ξύπνησα πολύ νωρίς, έφαγα νωρίς και ούτω καθ’εξής. Να και το καινούριο μου ποστ λοιπόν. (Εδώ κολλάει το λαϊκόν άσμα «Ως και ο γάτος έβγαλε τη γάτα στη ταράτσα και μοναχά εμείς οι δυο χαθήκαμε απ΄την πιάτσα»).

Για βιβλία δεν έχω να σας πω πολλά γιατί εδώ και 10 μέρες περίπου έχω μπει στο σύμπαν του Λέοντα Τολστόι. Έχω φύγει για τη Ρωσία και ταξιδεύω μεταξύ Μόσχας και Πετρούπολης ακολουθώντας την άλλη Άννα, τον ωραίο καιροσκόπο Βρόνσκι, το βαρύ αλλά γοητευτικό Λέβιν, την αθώα Κίττυ. Περιπλανιόμουν για μέρες σε διάφορα βιβλία, τα έπιανα, διάβαζα μερικές σελίδες και τα παρατούσα. Τίποτε δε με συγκινούσε και μια μέρα είπα να ξεκινήσω αυτό. Η ερώτηση μου είναι η εξής: πως και δεν το είχα διαβάσει αυτό το βιβλίο μέχρι τώρα; Ε; Θα έπρεπε να είναι required reading σε κάθε φιλολογική σχολή ανεξάρτητα απ’τη γλώσσα. Είναι ένας ποταμός αυτό το μυθιστόρημα, μια βίβλος των ανθρώπινων σχέσεων που διαβάζεται σαν να γράφτηκε χθες και όχι το 1880. Ισορροπεί τόσο εξαίσια ανάμεσα στο ερωτικό και το πολιτικό, το κοινωνικό και το ατομικό που τα βράδια δε θέλω να το αφήσω. Το ότι δεν το έχω τελειώσει ακόμη οφείλεται σε πολλή δουλειά, σε ταξιδάκια στην Αθήνα, σε παρελάσεις κλπ, κλπ.

Το περασμένο Π/Σ ήμουν Αθήνα. Ούτε 48 ώρες δε συμπλήρωσα αλλά μου έφτασε. Είναι σαν να παίρνω μια τζούρα απ’το αγαπημένο μου τσιγάρο - εγώ που δεν καπνίζω- αυτά τα ταξιδάκια στην Αθήνα. Σε λίγες ώρες προσπαθώ να χωρέσω όλους τους φίλους παλιούς και νέους, υπαρκτούς και λογοτεχνικούς, αλλά και άλλες αγαπημένες δραστηριότητες όπως βιβλιοψώνια, θέατρο, εικαστικά.

Το βιβλιοπωλείο του Ελευθερουδάκη ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο. Όταν έγινε και το μεγάλο κτίριο δε, μπορούσα να χάνομαι με τις ώρες. Ειδικά απ’το παιδικό τμήμα ποτέ δε φεύγω με άδεια χέρια. Αυτή τη φορά πήρα ένα φανταστικό βιβλίο τύπου εγκυκλοπαίδειας με τίτλο Pick Me Up (stuff you need to know). Είναι περισσότερο για παιδιά γιατί κάποια θέματα τα καλύπτει πολύ επιφανειακά με μια απλή αναφορά. Αλλά σε όποια σελίδα και να πέσει το μάτι σου υπάρχει κάτι να μάθεις. Το εντυπωσιακό είναι ότι είναι ένα βιβλίο με εικονογράφηση που θυμίζει πολύ τηλεόραση και ταινίες και έχει συνέχεια αναφορές σε άλλες σελίδες σαν να ήταν ένα δικτυακό κείμενο ας πούμε. Είναι ένας θησαυρός για το σχολείο που προσπαθώ να συνδέσω το μάθημα μου με τα άλλα μαθήματα. Αλλά και στο σπίτι περνάμε ώρες κοιτάζοντας τις λεπτομέρειες, ψάχνοντας τις διαφορές. Η εικόνα από ένα δισέλιδο που λέει You are what you read και έχει διάφορους λαούς και τους συγγραφείς τους. Στη Ρωσία, ο Τολστόι.

Το άλλο βιβλίο που πήρα ήταν κι αυτό ένα παιδικό με αυτοκόλλητα, για τη ζωή στους ωκεανούς. Μήπως από αυτά που σας έγραψα μαντεύετε ποιον μπλόγκερ συνάντησα πριν την επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο; Για να δείτε την απάντηση πρέπει να μαυρίσετε με το ποντικάκι σας τις επόμενες λέξεις . Τον hfr.

Είχα και ραντεβού με τον Αθήναιο αλλά δεν ήρθε. Δεν πειράζει όμως, καλή καρδιά. Το υποψιαζόμουν από πριν ότι τέτοιοι άντρες υπάρχουν μόνο στα βιβλία, και στο μυαλό των κοριτσιών. Για φαντάσου να εμφανιζόταν και να μου χάλαγε τη φαντασίωση;

Πίσω στη Λάρισα, μια τρελή εβδομάδα με επιστροφή στα σχολεία, (οι συνδικαλιστές είχαν και το θράσος να μας επισκεφτούν για να ζητήσουν την ψήφο μας), γιορτή 28ης και παρέλαση στο χωριό, όπου καθώς συνοδεύαμε τα παιδιά στην πλατεία παρελάσαμε κι εμείς ουσιαστικά, με όλους τους κατοίκους να χειροκροτάνε ενθουσιασμένοι, εμένα να μου πιάνεται το φόρεμα σε ένα μηχανάκι, άσε θέαμα γίναμε πάλι. Ευτυχώς είχαμε και τα τύμπανα να μας δίνουν το ρυθμό.

Πάνω απ'όλα όμως ο Οκτώβριος που τελειώνει είναι ο μήνας των χρυσάνθεμων. Εδώ, τα φυτώρια και τα ανθοπωλεία είναι χάρμα οφθαλμών αυτές τις μέρες. Το 'χώ συνήθεια κάθε χρόνο στη γιορτή του πατέρα μου να αγοράζω ένα. Συνήθως μου ξεραίνονται μέχρι την επόμενη χρονιά αλλά φέτος έχει κρατήσει. Μόνο που δεν άνθισε ακόμη. Μπαμπά μου, Χρόνια Πολλά, σε περιμένω να πάμε για τσίπουρα.

Letter to Nick Cave

Hi Nick, what’s up?
It’s Sunday morning, here in Greece, election day and I’m sitting in front of my computer. My daughter is watching The Lion King for the umpteenth time and I ‘ve put my headphones on and listen to music. I’m also reading the Observer Music Monthly and I happened to come across your discussion along with other musicians about music nowadays. It’s a great conversation, I really felt I was there with you people talking about the things we love about music. But you know I just wanted to tell you Nick that what you say about the advertisement is not fair. You mention how you heard the other day the song “Hurt” by Johnny Cash coming from TV and then you realized it was just an ad (you were revolted by this). Well don’t be so sorry Nick cause you know if it wasn’t the ad I wouldn’t have heard the piece. I haven’t even seen the commercial yet but music producers suddenly remembered the song and played it a lot on the radio. Not only that, they didn’t say the name or anything but you know I just jotted down the lyrics and then I want to a lyrics site, typed them in and it found it for me. So three cheers for the internet, for MySpace, for free downloads, otherwise poor teachers like me wouldn’t listen to music at all, we would be stuck to the Nick Cave vinyl we had bought in the 80s.
I used to be a big fan of yours Nick. I had a crash on you when I was 15. I had vowed to buy all your records including those with Birthday Party. I didn’t even have a boyfriend back then but listening to “From her to eternity” made me cry and I played it again and again. I had only one friend back then and he lived far from my island, in Athens. He would always call me and tell me "Are you coming for Nick's concert?", and I wouldn't and I'd cry some more. When I finally went to Athens to study it was the nineties, I had already met great man who couldn’t believe we would make love listening to Nick Cave and Nikki Sudden but there, first loves are not easily forgotten. I came to a couple of your concerts, I even bought a book of yours but I didn't have a crash anymore. I even stopped collecting your records. My brother (just a couple of years younger) still considers it a sacred duty of his to buy your CDs, though so I get to listen to them every summer I visit.
You sound a bit bitter, in this conversation Nick, but you shouldn’t. Of course there are many great groups out there and it’s great people are listening to their i-pods all the time. Since yesterday evening I’ve listened to a lot of music, music I wouldn’t even know if I only bought CDs. Since yesterday evening I listened to Bent, Roger Sanchez, Band Ane, Seckou Keita, Julieta Venegas, Alice Russel, Page France, Hefner (the last two from a music blog I just found). Only two of them seem worth of buying their CDs but I’m glad I heard them.
Anyway, that’s all I had to tell you Nick in case you ever read this. And don’t worry, we people who loved your music wouldn’t mind if it was used in ads too. If nothing else, it would remind them of an era long gone.

1 χρόνος και κάτι blogging, 100 posts, 34 χρόνια παρουσίας στη γη (έλεγα να το γράψω την Τρίτη αλλά ήθελα να απαντήσω στο Νικ), 16 χρόνια with a great man (μαζεύτηκαν πολλές επέτειοι αυτή τη βδομάδα)

Διάφορα

- Δεν είναι εποχή για διάβασμα φαίνεται. Έχω ένα σωρό στη στοίβα με τα βιβλία που θέλω να διαβάσω, με αυτά που μου έχουν δανείσει ή αυτά που αγόρασα παρορμητικά. Αλλά δεν τα καταφέρνω. Ανακάλυψα όμως ότι μπορώ να διαβάζω δοκίμια αυτή τη δύσκολη εποχή για το μυθιστόρημα. Αγόρασα το Πολιτική και Πολιτισμός του Hans Magnus Enzensberger και το διαβάζω παράλληλα με τον Άνθρωπο χωρίς Πατρίδα του Κουρτ Βόνεγκατ. Το πρώτο πολύ ενδιαφέρον με ένα Γερμανικό σοβαρό αλλά πνευματώδη τρόπο, το δεύτερο όχι και τόσο. Σαν παραλήρημα ενός μεγάλου ανθρώπου που μιλάει χωρίς ειρμό για διάφορα που τον απασχολούν. Όχι ότι δεν είναι σωστά αυτά που λέει για την κατάσταση στην Αμερική και τους Αμερικανούς πολιτικούς Άλλα δεν είναι τόσο γραπτά κείμενα, όσο ομιλίες που έδωσε σε Πανεπιστήμια(;) διανθισμένα από με μερικά αποφθέγματα και αστεία. Η εισαγωγή της Σώτης Τριανταφύλλου είναι πιο ενδιαφέρουσα και σίγουρα είναι καλό ερέθισμα για να διαβάσουμε και τα υπόλοιπα βιβλία του εκτός από το Σφαγείο Νο 5.
- Επίσης διάβασα την τριλογία του Γκρίφιν και της Σαμπίν. Υπέροχο βιβλίο πραγματικά και ακόμη πιο καταπληκτική η εικονογράφηση. Μια ιστορία αγάπης που περνάει από πολλά κύματα και σκοτάδια μέχρι να βρεθεί σε ήρεμο λιμάνι. Ευτυχώς που άκουσα τη συμβουλή του φίλου που το πρότεινε και δεν αγόρασα μόνο το πρώτο βιβλίο γιατί θα είχα πεθάνει απ’την αγωνία μου μέχρι να μάθω τι απέγινε αυτός ο μεγάλος έρωτας. Αγόρασα και ένα άλλο βιβλίο του συγγραφέα που δεν έχει ιστορία μόνο μας δείχνει τα περίτεχνα κολλάζ που φτιάχνει. Χάρμα οφθαλμών και τα δυο.
- Πριν απ’αυτά είχα διαβάσει κι άλλο ένα βιβλιαράκι μη μυθοπλαστικό, το Ex Libris της Anne Fadiman. Σύντομο κι αυτό ανήκει στη σειρά βιβλίων για το βιβλίο όπως και το Χάρτινο Σπίτι και καν δυο άλλα που έχω στο πρόγραμμα (The book on the Shelf π.χ). Είναι μερικά άρθρα που είχαν δημοσιευτεί σε Αμερικάνικα περιοδικά και μιλάνε για διάφορα βιβλιοφιλικά θέματα όπως πώς να ενώσετε δυο βιβλιοθήκες όταν παντρεύεστε, την ακατανίκητη συνήθεια να διαβάζουμε ένα κείμενο σαν να πρόκειται να το διορθώσουμε και άλλα πολύ ενδιαφέροντα. Το αγαπημένο μου κομμάτι όμως είναι το εξής: Η συγγραφέας όταν ήταν 11 και ο αδελφός της 13 επισκέφτηκε τη Γαλλία με τους γονείς τους. Και τα δύο παιδιά ήταν από τότε μεγάλοι βιβλιοφάγοι και γενικά προέρχονταν από μια οικογένεια που διάβαζε πολύ και αγαπούσε τρομερά το βιβλία. Ένα πρωί λοιπόν, ο αδελφός της άφησε το βιβλίο που διάβαζε το προηγούμενο βράδυ, με τις σελίδες ανοιγμένες προς τα κάτω,. Το μεσημέρι γύρισαν από τη βόλτα τους και βρήκαν ένα σημείωμα της καμαριέρας προς τον αδερφό της «Sir, You must never do that to a book». Αυτό το κομμάτι μου θύμισε το φίλο μου το Βαγγέλη, επίσης μεγάλο βιβλιοφάγο, που δεν δάνειζε ποτέ τα βιβλία του. Μια μέρα λοιπόν με είδε να ακουμπάω κι εγώ ένα βιβλίο με τις σελίδες ανοιχτές προς τα κάτω και έφριξε. «Γι αυτό δε δανείζω τα βιβλία μου», μού είπε με μια αίσθηση αηδίας, σαν να τον είχα προσβάλλει προσωπικά. Πολλά χρόνια αργότερα με συγκίνησε πολύ όταν μου πρότεινε να μου δανείσει ένα βιβλίο, κι εγώ βέβαια αρνήθηκα γιατί ήξερα με τί πόνο ψυχής το έκανε.
- Είδατε εδώ στο πλάι αυτό το library thing που σας δείχνει μερικά βιβλία απ’τη βιβλιοθήκη μου; Είναι ένα πολύ ωραίο σάιτ που μπορείς να καταχωρήσεις τα βιβλία σου και σου λέει αμέσως ποιοι άλλοι άνθρωποι έχουν κοινά βιβλία με σένα και ούτω καθεξής. Μάλλον είναι μια καινούρια τάση αυτό, να καταχωρούμε, να προσπαθούμε να οργανώσουμε, να βάλουμε τάξη στο χάος των αντικειμένων μπας και βάλουμε τάξη και στη ζωή μας. Από εκεί λοιπόν πληροφορήθηκα και για ένα άλλο σάιτ που καταχωρείς κάθε είδους συλλογές. Για μένα που μαζέυω κάθε είδους αντικείμενα και εφήμερα (από κάρτες, μέχρι τενεκδένια παιχνίδια) είναι σαν να βρίσκω το εικονικό μου σπίτι. Δεν έχω βρει ακόμη το σάιτ για τους δίσκους και τα CD που πιστεύω ότι θα είχε και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

- Όταν αρχίσαμε την απεργία,λέγαμε: «Δεν μπορούμε να γυρίσουμε στο σχολείο ταπεινωμένοι, τι θα πούμε στους μαθητές μας;» Προσωπικά γύρισα στο σχολείο προχθές, δε νιώθω ταπεινωμένη είναι η αλήθεια, αλλά το πρόβλημα μου ήταν τι θα πω σε αυτό το μπλογκ. Τα παιδιά με δέχτηκαν με χαρά, ελπίζω κι εσείς…

Δύο (πρώην) απεργοί εκπαιδευτικοί βγήκαν για τσίπουρα σήμερα (α, όλα κι όλα, η φτώχεια θέλει καλοπέραση) και φάγανε τρία πιατάκια.

Δάσκαλοι και απεργία

Ξεκινάω να γράψω για την απεργία που συνεχίζεται και όλο τα παρατάω. Τα κείμενα μού βγαίνουν χωρίς νόημα, μια ατέρμονη λίστα από παράπονα. «Σύνελθε Άννα» λέω, «εδώ δεν ήρθες να μας πεις τον πόνο σου». Αλλά σήμερα το ξανασκέφτηκα. Αν δεν πω εδώ τον πόνο μου πού θα τον πω; Στις συνελεύσεις των εκπαιδευτικών;

Η παρακάτω σκηνή είναι απ’ τις πρώτες μέρες της απεργίας στο προαύλιο του σχολείου της κόρης μου. Ο διευθυντής ανακοινώνει ότι η απεργία συνεχίζεται και να πάρουμε τα παιδιά μας. Μια μαμά δίπλα μου αρχίζει να διαμαρτύρεται.
- (μαμά) Ορίστε κατάσταση, κι άλλη μέρα απεργία. Δεν ντρέπονται οι δάσκαλοι; Τί θα κάνω εγώ τώρα, θα χάσω πάλι το μεροκάματο;
- (Άννα) Έχετε δίκιο σε αυτό που λέτε, κι αν θέλετε να σας τα κρατήσω εγώ τα παιδιά, αλλά πείτε μου κάτι: απ’το σχολείο όπως είναι σήμερα είστε ευχαριστημένη;
- (μαμά) Όχι, είναι χάλια, δεν βλέπεις τη σκεπή που στάζει, τη βρωμιά, ….;
- (Άννα) Ε, για αυτά απεργούμε, αν δεν απεργήσουμε εμείς ποιος θα απεργήσει;

(Αργότερα έμαθα ότι η κυρία δεν εργάζεται, και δεν είχε προφανώς πρόβλημα με τα παιδιά)

Δωδέκατη μέρα της απεργίας των εκπαιδευτικών σήμερα, με μεγάλα ποσοστά στην Αθήνα και τη Θεσ/νίκη και μικρότερα εώς ανύπαρκτα στην περιφέρεια. Στο νομό Καρδίτσας που δουλεύω εγώ κυμαίνεται γενικά στο 10% και στη Λάρισα κάπου εκεί.
Γιατί απεργούμε. Όπως είπα και στο προηγούμενο ποστ ο καθένας απεργεί για τους δικούς του λόγους, αλλά όλοι όσοι απεργούμε ελπίζουμε κάτι να αλλάξει. Πάντως δεν απεργούμε για να ξεκουραστούμε, όπως μας κατηγορούν. Για τα επίσημα αιτήματα μπορείτε να πάτε εδώ, στην ιστοσελίδα της ΔΟΕ και να τα δείτε προσεκτικά. Λένε ότι παλεύουμε για το οικονομικό. Ότι ζητάμε πολλά γιατί, λέει ο βασικός είναι 600 ευρώ άρα εσύ που πας κύριε και μου ζητάς 1300 ευρώ, και μάλιστα με τόσες λίγες ώρες δουλειάς; Αυτό με τις λίγες ώρες δουλειάς έχω βαρεθεί να το ακούω και το προσπερνάω γιατί δεν απευθύνεται σε μένα. Όπως είπε και ο Θας δεν είναι σωστό να μιλάω για τον εαυτό μου αλλά σας πληροφορώ ότι σαν τη Μαρία που περιγράφει υπάρχουν πολλές.
Τώρα για τα υπόλοιπα αιτήματα νομίζω ότι δε θα διαφωνήσει κανείς. Η μείωση των μαθητών σε είκοσι ανά τάξη θα έπρεπε να είναι αυτονόητη αλλά δεν είναι όπως και πολλά άλλα. Η σωστή υποδομή στα σχολεία μας επίσης αλλά ούτε αυτό είναι.

Έχει και αηδίες μέσα το φυλλάδιο της ΔΟΕ, όπως η μείωση του ωραρίου, που θεωρώ προκλητική. Ας το θεωρήσω συνδικαλιστικό τερτίπι κι ας το παρακάμψω. Δεν έχω κάνει καμία ευρεία έρευνα αλλά με όσους εκπαιδευτικούς μιλάω είναι οι περισσότεροι θετικοί στο να μένουν παραπάνω στο σχολείο για να προετοιμάσουν τα μαθήματα, να υποστηρίξουν τα παιδιά και ό,τι χρειάζεται. Αλλά με ένα μισθό που θα σου επιτρέπει να μην ψάχνεις για δεύτερη δουλειά το απόγευμα. Και επιπλέον για ποιά προετοιμασία μιλάμε στο σχολείο όταν δεν έχουμε καλά καλά υπολογιστές, όταν αγοράζουμε γραφική ύλη οι ίδιοι, όταν δεν υπάρχουν καν τουαλέτες για να φρεσκαριστείς βρε παιδί μου. (Πέρσι στο χωριό που ήμουν όποτε πήγαινα στην τουαλέτα ερχόταν και ο Θανασάκης και μου φώναζε απ’έξω: «Άντε κυρία, πάλι κατουράς;»). Άντε να μην πω για τη βροχή και τα χιόνια.

Οι φίλοι μου λένε να μην είμαι αφελής: «Αν σας έδινε έστω και 100 ευρώ θα τα μαζεύατε και θα γυρίζατε στο σχολείο». Έτσι είναι, τα θεσμικά αιτήματα φαίνονται να είναι πάντα ένα προκάλυμμα για τα οικονομικά. Εγώ όμως θα ήθελα πραγματικά να δω να πέφτουν χρήματα στην εκπαίδευση κι ας μην πήγαιναν στους μισθούς των εκπαιδευτικών. Εδώ και 4-5 χρόνια που ασχολούμαι με τη Δημόσια εκπαίδευση έχω γυρίσει πολλά σχολεία. Η διαφορά Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι τεράστια. Στα Γυμνάσια και τα Λύκεια υπάρχουν καλύτερες υποδομές, εργαστήρια, βιβλιοθήκες, εξοπλισμός γυμναστικής. Σε κανένα από τα Δημοτικά που έχω δουλέψει δεν έχω δει κανονική Βιβλιοθήκη που να λειτουργεί. Η βιβλιοθήκη συνίσταται σε κάποια ράφια με βιβλία, σε κάθε τάξη χωριστά που με κανένα τρόπο δεν προωθούν την ανάγνωση και τη διαμόρφωση αναγνωστικής κουλτούρας. Στο φετινό σχολείο έχει συμβεί το εξής παράδοξο: Χτίστηκε πέρσι καινούριο κτίριο αλλά επειδή όταν εγκρίθηκε το σχέδιο, το σχολείο ήταν τετραθέσιο, χτίστηκαν μόνο τέσσερις αίθουσες. Φέτος το σχολείο έχει και πάλι έξι τάξεις και τις στεγάζουμε στους διαδρόμους και στη σοφίτα. Ούτε λόγος για επιπλέον χώρους ή για ένα άλλο όνειρο αυτό της χωριστής αίθουσας για την ξένη γλώσσα.

Η Ρενάτα μια συνάδελφος στην Ελευσίνα γράφει κι αυτή για την απεργία και για το τί συμβαίνει στα σχολεία για να μη νομίζετε ότι είναι η γνώμη ενός ατόμου μόνο.

Ο Hrf, συνάδελφος της Δευτεροβάθμιας έπιασε το θέμα των σχολικών βοηθημάτων αλλά κάνει και μερικά επίκαιρα σχόλια για την Παιδεία γενικότερα.

Συνεχίζουμε λοιπόν την απεργία με την ελπίδα να γίνει κάτι αλλά και με τη συναίσθηση ότι δύσκολα αλλάζουν οι καταστάσεις. Και για τους φίλους που μου λένε ότι δε συμφωνούν με την απεργία ως μέσο διεκδίκησης έχω να πω ότι δεν ξέρω κανένα άλλο τρόπο.

Να το κλείσω αισιόδοξα όμως: βαρέθηκα να είμαι σπίτι μου, θέλω να γυρίσω στο σχολείο, να δω τα παιδάκια μου, ν'αρχίσουμε τα A,B,C πάλι και τα παιχνίδια στην αυλή, να τους διαβάσω τ'αγαπημένα μου παιδικά βιβλία. Ξέρω καλά πόσο τυχερή είμαι που κάνω αυτή τη δουλειά, και γι αυτό έχω την υποχρεώση να παλεύω να τη βελτιώσω.