Friday, August 25, 2006

Larry Cool, Τον "Κανένα" θα τον φάω τελευταίο,

Διάβασα «τον Κανένα θα τον Φάω Τελευταίο» (εκδόσεις Τυφλόμυγα -Αμόνι) και ξετρελάθηκα. Είναι το βιβλίο που σας είχα πει ότι μου είχε στείλει ο Λάρρυ Κουλ. Είχα μάλιστα και αγωνία γιατί από πρώτη ματιά, ( εξώφυλλο, περίληψη στο πίσω μέρος) δεν μου είχε κάνει καλή εντύπωση και πώς θα έγραφα αρνητικά σχόλια; (Έχω πρόβλημα, το ξέρω)

Αλλά το βιβλίο ήταν μια αποκάλυψη. Κάθισα κι εγώ και το διάβασα μονοκοπανιά, μόνο στο τέλος άφησα 5-6 σελίδες γιατί είχε πάει τρεις το πρωί και δεν ήθελα να τελειώσει.
Είναι πολύ παράξενο αυτό το βιβλίο, γραμμένο σε καθαρεύουσα κυρίως που στην αρχή σου φαίνεται δύσκολη και αναγκάζεσαι να διαβάζεις αργά, σαν έχεις στραμπουλίξει τη γλώσσα σου. Μετά το συνηθίζεις όμως και αρχίζεις θυμάσαι διάφορες παλιές λέξεις. Όπου οι λέξεις είναι πολύ παράξενες, ο Λάρρυ σε βοηθάει, μη φοβάσαι. Για παράδειγμα όταν πάει στο μπακάλη με μία λίστα για ψώνια, ιδού τι διαβάζει : «… οπώραι, ζυμαρικά, γεώμηλα, οίνος, λυκοπερσικά –δηλαδή τομάτες- ορνίθιον, λεπτοκομμένον κρέας, γάλα, άρτος, δαύκοι – κοινώς καρότα- σέλινον, σκόροδον, πεφρυγμένος άρτος, απορρυπαντικόν και τρωγάλια δηλαδή ξηροί καρποί».

Ο ήρωας είναι ένας τύπος που έχει χάσει τη μνήμη του και ψάχνει να βρει ποιος είναι, στο Λονδίνο κα τη Νέα Υόρκη αλλά και στην Ιθάκη των παιδικών του χρόνων. Από δω και πέρα όμως, φράσεις όπως Δίκτυο, μνήμη, unrecovered error αποκτούν διπλή σημασία. Είναι μια ιστορία για το web και τους ανθρώπους που χάνονται μέσα του και χάνουν μαζί και τη μνήμη τους, για τους εικονικούς έρωτες ή το εικονικό σεξ αλλά και για την επανάσταση και τη φιλία.

Μου άρεσε πολύ, μου θύμισε το «1984» του Όργουελ, παρόλο που είναι ένα σύντομο βιβλίο καταφέρνει να δημιουργήσει το δικό του σύμπαν, ένα σύμπαν στο οποίο οι γυναίκες αντί να περιμένουν τον Οδυσσέα τους υφαίνοντας, γράφουν την πτυχιακή τους εργασία και κάθε βράδυ τη σβήνουν πατώντας το πλήκτρο backspace.

Αυτό που με διαολίζει είναι ότι το βιβλιαράκι κατά πάσα πιθανότητα θα μείνει μυστικό, λίγοι άνθρωποι θα το διαβάσουν ενώ κάτι σαπουνόφουσκες τύπου «Μαμάδες Βορείων Προαστίων» πουλάνε σαν τρελές. Καλή τύχη Λάρρυ.


Διάβασα και το “The Last Confession of Mabel Stark” του Robert Hough. Είναι μια ιστορία μιας φοβερής γυναίκας που γεννήθηκε γύρω στο 1896 και έγινε σπουδαία θηριοδαμάστρια τη χρυσή εποχή του τσίρκου (1920-1930) στην Αμερική. Πολύ ωραίο κι αυτό το βιβλίο, το θράσος και το θάρρος αυτής της γυναίκας ήταν τα πιο εντυπωσιακά. Βασίζεται σε κάποια πραγματικά γεγονότα που ο συγγραφέας συμπλήρωσε με τη φαντασία του.

Α, ναι ξέχασα ότι αγόρασα και το τρίτο βιβλίο της Μαϊτένα, της σκιτσογράφου από την Αργεντινή. Τα προηγούμενα δύο βιβλία της από τη σειρά Γυναίκες Τρελλαμένες (εκδόσεις Bell) μου είχαν αρέσει πολύ. Ακροβατούσαν ανάμεσα στο αστείο και το πικρό, όπως και οι σχέσεις που περιγράφει άλλωστε. Αυτό το τρίτο όμως μου φάνηκε σαν επανάληψη, δεν είχε τόσο οίστρο, δεν ξέρω ή εγώ τα βαρέθηκα ή πράγματι δύο βιβλιαράκια είναι αρκετά. (Αυτά τα βιβλία είναι τα πρώτα για τα οποία έγραψα σε αυτό το μπλογκ περίπου ένα χρόνο πριν, το Σεπτέμβριο του 2005). Τουλάχιστον μου δώσανε κι ένα μπλουζάκι με το βιβλίο :-)



Τώρα μετά από δύο καλά βιβλία κάνω ένα διάλειμμα, διαβάζω διάφορα άρθρα που αφορούν τη δουλειά μου, έχω σκοπό να γράψω κι εγώ κάτι για την εκπαιδευτική τεχνολογία. Από το 2003 που τέλειωσα το μεταπτυχιακό δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα και τώρα που άρχισα να τα ξαναψάχνω βλέπω καινούριους τρόπους να εκμεταλλευτείς την τεχνολογία μέσα στην τάξη. Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν ένα κείμενο για το blogging σε ένα σοβαρό journal (language Learning and Technology) του χώρου.

6 comments:

Anonymous said...

Τα χαρακτηριστικά της νεοελληνικής λογοτεχνίας είναι η στασιμότητα και η ασημαντότητα. Η κατάσταση αυτή πρέπει να ανατραπεί από νέα έργα που διαθέτουν δύναμη, ζωντάνια και πρωτοτυπία.
Πρέπει να εγκαταλείψουμε τους κυρίαρχους εκδοτικούς οίκους γιατί
εκδίδουν αποκλειστικά συμβατικά έργα. Κι αυτό γιατί είτε φοβούνται να διακινδυνεύσουν και ένα ευρώ στην έκδοση ενός πρωτοποριακού μυθιστορήματος, είτε αποβλέποντας στην χειραγώγηση του καταναλωτικής μάζας παράγουν αποβλακωτικά βιβλία.
Πρέπει να εγκαταλείψουμε τους κυρίαρχους κριτικούς λογοτεχνίας οι οποίοι είτε από ανικανότητα να διακρίνουν το σημαντικό, είτε λόγω διαπλεκόμενων συμφερόντων προωθούν ανούσια υποπροϊόντα.
Πρέπει να εγκαταλείψουμε τους συμβιβασμένους συγγραφείς που μοναδικό τους κίνητρο είναι η άμετρη ματαιοδοξία, και οι οποίοι παράγουν όλη αυτή την πλημυρίδα των άψυχων και βαρετών βιβλίων.
Πρέπει να εγκαταλείψουμε το μεγάλο αναγνωστικό κοινό που δεν έχει κρίση και συμμορφώνεται χωρίς αντίσταση σε κάθε επιβαλλόμενη μόδα.
Πρέπει να επιμείνουμε σ' ότι ξεπηδά αυθεντκό απ' τη ψυχή μας και σ' εκείνους τους λίγους που νοιώθουν την ίδια ανάγκη με μάς για το καινούργιο και το ουσιαστικό.

Annabooklover said...

Ωραίο, σαν μανιφέστο μου ακούγεται. Απ'τη μεριά μου θα προσπαθήσω να "επιμείνω σ' ότι ξεπηδά αυθεντκό απ' τη ψυχή μου και σ' εκείνους τους λίγους που νοιώθουν την ίδια ανάγκη με μένα για το καινούργιο και το ουσιαστικό".

SILIO D'APRILE said...

συμπάσχω!... (όχι πάντως ισοπεδωτικά αλλά ανανεωτικά)

herinna/ said...

Είχα την τύχη να παραβρίσκομαι στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου του Λάρρυ Κουλ, όπου ο ίδιος μίλησε για το βιβλίο του και ο αξιαγάπητος έφηβος γιός του, μας διάβασε αποσπάσματα με τρόπο απίστευτα παραστατικό. Ο Λάρρυ εξήγησε τους λόγους που τον έκαναν να το γράψει στην καθαρεύουσα, -όπου στη νέα ελληνική οι λέξεις έχουν χάσει το νοημά τους και η καινούργια μεστή γλώσσα δεν έχει εφευρεθεί-, είπε για την εικονική και την απτή πραγματικότητα, έθεσε ερωτήματα που δεν θα τα έλεγα φιλοσοφικά αλλά ουσίας, γιατί το αν και κατά πόσο βιώνει μια πραγματικότητα ο καθένας από μας είναι ένα θέμα προς σκέψη για όλους μας, ακούστηκαν και οι απόψεις των παρισταμένων με εξαίρεση εμένα, που το μόνο που ήθελα ήταν αφού γνώρισα το Λάρρυ, να πάρω το βιβλίο και να παω να πέσω με τα μούτρα μέσα του. "Τον κανένα θα τον φάω τελευταίο" είναι ένα μυθιστόρημα θα τολμούσα να πω μπροστά από την εποχή του και σαν τέτοιο, είναι καταδικασμένο να παραμείνει γνωστό μεταξύ γνωστών. Ωστόσο πάντα έρχεται μια ώρα δικαίωσης για συγγραφείς όπως ο Λάρρυ, που του εύχομαι αυτό να γίνει σύντομα κι όσο ο ίδιος βρίσκεται εν ζωή ώστε να σπάσει σ' αυτόν τον τόπο το συνήθειο της μνείας με κόλυβα και παξιμαδάκια, όταν οι χλαπάτσες την ίδια στιγμή κατακλύζουν την αγορά. Θα ήθελα κι άλλα πολλά να πω για το βιβλίο αυτό, αλλά δεν θέλω να καταχραστώ άλλο το χώρο σας, επιφυλάσσομαι για ένα ειδικό αφιέρωμα στο σάιτ μου σε πρώτη ευκαιρία. Συγχαρητήρια για το όμορφο και τόσο ενδιαφέρον blog σας.

Annabooklover said...

Πραγματική τύχη που γνωρίσατε από κοντά τον συγγραφέα!
Το παιχνίδι με το διπλό νόημα των λέξεων ήταν πραγματικά συναρπαστικό στο βιβλίο.

Anonymous said...

Δεν έχει τόση σημασία πόσοι θα διαβάσουν "ΤΟΝ ΚΑΝΕΝΑ ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ". Η πρωτοπορεία αποτελείται εξ ορισμού από λίγους. Αν ήθελα να γράψω ένα βιβλίο για το ευρύ κοινό θα μού ήταν εύκολο, πρώτον διότι θα χρησιμοποιούσα μια εύκολη γλώσσα και δεύτερον, διότι διαθέτω ικανότητα δημιουργίας πλοκής όπως αποδεικνύει στο βιβλίο. Θα μού ήταν όμως εξαιρετικά ανιαρό να γράψω ένα συμβατικό μυθιστόρημα. Δεν μπήκα καν στο δίλημμα μεταξύ ενός βιβλίου που θα αναγνωρίζονταν από το ευρύ κοινό ή αυτού που θεωρώ σημαντικό. Έγραψα αυτό που νομίζω ότι άξιζε να γραφτεί για να μην χάσει τον χρόνο του ο αναγνώστης.