Διάβασα ένα άρθρo στην Ελευθεροτυπία για τη νέα τάση (ελληνιστί trend) στις πρωτεύουσες του κόσμου. Αντί , λέει οι άνθρωποι να πηγαίνουν σε πανάκριβα εστιατόρια μαζεύονται σε σπίτια όπου ο οικοδεσπότης τούς μαγειρεύει καλά μεν αλλά με πολύ λιγότερα χρήματα. Για να βρεθείς εκεί πρέπει να ξέρεις κάποιον που ξέρει τον ιδιοκτήτη και πάει λέγοντας γιατί υπάρχει και ο φόβος της εφορίας. Είχα ξαναδιαβάσει γι αυτό, αναφερόταν στη Ρώμη όπου αυτή η φάση γινόταν για οικονομικούς κυρίως λόγους. Τώρα λέει είναι σαν παιχνίδι, είναι μόδα, έχει ένα συνωμοτικό χαρακτήρα και πολλές φορές το αντίτιμο είναι τόσο όσο σε ένα εστιατόριο ίσως και ακριβότερο.
Εδώ δε βλέπω να πιάνει αυτή η μόδα γιατί ακόμη το να φας έξω δεν είναι απαγορευτικό. (Τουλάχιστον εδώ που ζω εγώ). Νομίζω όμως ότι σε μερικά χρόνια θα αλλάξει η μόδα στην Ελλάδα και το εξωτερικό και το σκηνικό θα διαμορφωθεί κάπως έτσι:
Συναντάς ένα παλιό σου συμμαθητή που έχεις χρόνια να δεις.
- Τι κάνεις ρε Σάββα, πώς πάει;
- Μια χαρά, εσύ;
- Ωραία, ωραία, θες να βρεθούμε να τα πούμε γιατί τώρα βιάζομαι;
- Α, τέλεια και ξέρω ένα φανταστικό μέρος να σε πάω για φαγητό.
- Για λέγε, για λέγε…
- Είναι μια τύπισσα μωρέ σε μια πολυκατοικία εδώ κοντά, που μαγειρεύει πολύ ωραία.
- Α, ναι; Και τι κουζίνα μαγειρεύει;
- Α, εξαίρετα πράγματα, που δεν έχεις φάει εδώ και χρόνια, έχει κάτι άκριες με αγρότες και βρίσκει φασολάκια, μπάμιες, φάβα και τέτοια. Κάνει κάτι γιουβαρλάκια απίστευτα, νομίζεις ότι ξανάγινες παιδί!
- Τι μου λες ρε Σάββα, σοβαρά, μήπως κάνει και γεμιστά; Έχω να φάω απ'το 2000…
- Ναι, σου λέω, άντε να βρεθούμε αύριο, αλλά να ξέρεις θα στοιχίσει κάτι παραπάνω αν πάρεις λαχανικά.
- Να πάμε ρε Σάββα, αλλά να προσέχουμε, γιατί έχω μια καταδίκη για κουτσό κι αν με ξαναπιάσουνε, είμαι χαμένος.
5 comments:
καταπληκτική φάση
δε ξέρω, εγώ πολλές φορές έχω νοιώσει να μου τον έχουν πιάσει κανονικά σε εστιατόρια έξω κ να χω φάεςι μετριότητες ή έστω απλά να είναι υπερκοστολογημένοι
πάντως νομίζω ότι τον Έλληνα ειδικά στο trend η αίσθηση της παρανομίας -που τον κάνει πιο ΜΑΓΚΑ- είναι τελικά αυτή που θα τονς τραβήξει
Το πρόβλημα με το φαγητό "έξω" είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις τί σου βάζουν στο πιάτο, δεινόσαυρο ψητό ή λάδι πικραγγουριάς... Κι αν το καταλάβεις κάποια στιγμή, είναι πλέον αργά.
Καλύτερα στους φίλους με ρεφενέ λοιπόν ή ακόμα καλύτερα στο σπίτι με φίλους και σίγουρο περιεχόμενο στο πιάτο... Και ποιος τρώει πλέον τα βράδια, εκτός από τους υπέρβαρους κοιλαράδες που οδεύουν προγραμματισμένα για καρδιακά και άλλα κυκλοφοριακά προβλήματα? :-)
Άχ, αυτό μου θύμησε τα φοιτητικά μου στην αγγλία. Ένα χρόνο δεν είχα αγοράσει ποτέ υλικά. Οι υπόλοιποι Έλληνες του ξενώνα (με τους οποίους σημειωτέον δεν είμασταν παρέα, συναντιόμασταν μόνο για το φαγητό), αγοράζανε όλα τα υλικά (και πάντα σε τεράστιες ποσότητες), και εγώ τους μαγείρευα γιουβαρελάκια, και γιουβετσάκια και μουσακά...
(άραγε ήμουν παράνομος επειδή πληρωνόμουν με υλικά?)
Εντάξει ΚΟΥΑΝ, νομίζω ότι το έγκλημα έχει παραγραφεί και δε θα σε καταδώσω.
Τώρα για το κουτσό που δε σχολίασε κανείς, σας ενημερώνω ότι απαγορεύτηκε και σε μια πολιτεία των ΗΠΑ όπως διάβασα στο TIME. Εσείς αδιαφορείτε αλλά το ζήτημα είναι σοβαρό φίλοι μου :-)
Δεν ξέρω πού ζεις εσύ, εδώ στην Αθήνα όμως ο παραλογισμός των τιμολογίων στα δήθεν εστιατόρια (για πολλούς λόγους ο χαρακτηρισμός) έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνεις επί 400 φορές το κόστος με ανύπαρκτη γαστριμαργική αντίληψη και χαμηλό επίπεδο εξυπηρέτησης από τους υπευθύνους αλλά με υψηλές απαιτήσεις εσόδων μόνον και μόνον από τη "μόστρα" των τραπεζοκαθισμάτων... Το κόλπο λαμβάνει χώρα, όντως, στη Ρώμη και αλλού. Αλλά και στην Αθήνα, ήδη, κάποιοι προτείνουν την ιδέα και βρίσκουν πρόθυμους φίλους-συνδαιτυμόνες... Γιατί όχι;!
Post a Comment