Monday, August 07, 2006

Μου συμβαίνει συχνά αυτό: να διαβάσω ένα καλό βιβλίο και μετά να μη μπορώ να βρω το επόμενο καλό. Είναι λίγο όπως οι σχέσεις, δεν είναι; Μετά από μια πολύ καλή σχέση οι επόμενες σου φάινονται λίγες, μέτριες, μέχρι να βρεις τον επόμενο μεγάλο έρωτα ;-) (Εδώ η ειδική στις σχέσεις , χα, χα, χα)

Τελοσπάντων αφού τέλειωσα τον Τζάκ, έπιασα τον Αστυνόμο Χαρίτο. ( Βασικός Μέτοχος του Πέτρου Μάρκαρη). Έχω μακριά σχέση με τον κο Χαρίτο όποτε δεν τον θεωρώ καινούριο αμόρε. Ας τα πάρουμε απ’την αρχή λοιπόν, όπως θάλεγε και η Dr Garcia η ψυχαναλύτρια του Τζακ:

Πριν από τρία χρόνια, καλοκαίρι του 2003 ήρθαμε πάλι Ρόδο. Ο μπαμπάς μου, όπως έχω ξαναπεί, είναι μανιώδης αναγνώστης και δη αστυνομικών μυθιστορημάτων. Εκείνες τις μέρες είχε διαβάσει το βιβλίο «Ο Τσε αυτοκτόνησε» και ήταν όλο χαρά γιατί είχε καλή παρέα όσο το διάβαζε. Εγώ δεν είχα ξαναδιαβάσει Μάρκαρη έχοντας μια επιφύλαξη για τους Έλληνες συγγραφείς αστυνομικών. (ΟΚ, λάθος μου, το ομολογώ). Διάβασα τον Τσε όμως και κόλλησα, τα πήρα με αντίστροφη σειρά (Άμυνα Ζώνης, Νυχτερινό Δελτίο) και τα λάτρεψα. Δεν είχα δει ούτε την τηλεοπτική σειρά με το Μηνά Χατζησάββα οπότε ήμουνα ελεύθερη να τον φαντάζομαι όπως θέλω.

Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ είναι ότι οι ήρωες εξελίσσονται με το κάθε βιβλίο και δεν είναι στατικοί. Θυμάμαι στο πρώτο βιβλίο ο Χαρίτος μπορεί να έδινε και καμιά σφαλιάρα στη γυναίκα του ενώ στο τελευταίο, το φετινό είναι πολύ κύριος. Στο Βασικό Μέτοχο για να πω την αλήθεια, το καθαρά αστυνομικό μέρος μου φάνηκε κάπως παρατραβηγμένο. Και αυτό με τη φωτογραφία στο τέλος μου φάνηκε καθαρή τύχη.

Αλλά μια άλλη κρυφή πρωταγωνίστρια στο βιβλίο είναι η Αθήνα η ίδια. Με τα καφενεία και τις καφέτεριες της με τους κεντρικούς δρόμους και τα δρομάκια, με την κίνηση και τη ζέστη της. Λέει κάπου ότι οι κάτοικοι της Αθήνας υπομένουν την κόλαση της μέρας για να απολαύσουν τις βραδινές ώρες που είναι όνειρο, ειδικά το καλοκαίρι. Δεν είναι έτσι πράγματι;

Είχα σημειώσει κι άλλα πολλά να σας γράψω αλλά στα αστυνομικά έχει πολύ σημασία η έκπληξη όποτε να μη σας το χαλάσω. Για όσους έχουν διαβάσει και τα υπόλοιπα αυτό στέκεται στο ύψος του, αν και νομίζω ότι ο Τσε ήταν καλύτερος. Αλλά και όσοι θέλετε ν’αρχίσετε με αυτό, δεν ειναι κακή ιδέα, διαβάστε όμως το Μάρκαρη αξίζει (εκδόσεις Γαβριηλίδη).

Τέλειωσε και ο Χαρίτος όμως, κι εγώ έχω δυο μέρες που δε διαβάζω τίποτε. Έχω αρχίσει τρία βιβλία δηλαδή, αλλά τα παρατάω πριν τη σελίδα 100. Το πρώτο μια απίστευτη πατάτα που λέγεται «Σοκολάτα για φόνο» κάποιας Nancy Fairbanks (εκδόσεις Λυχνάρι) από την Αμερική. Παρασύρθηκα από τον υπέρτιτλο που λέει «Γαστρονομικό μυστήριο με συνταγές». Σκέφτομαι η καλή σου, πως αφού με ενδιαφέρει και η γαστρονομία και τα μυστήρια, καλό θα είναι. Αλλά πολύ σούπα ρε παιδί μου ένα στυλ γραφής τόσο ανιαρό και αφελές λες και απευθύνεται σε παιδιά.

Μετά βρήκα πάλι στη βιβλιοθήκη του μπαμπά την περίφημη «Διαφθορά» του Irvine Welsh, με ήρωα τον αστυνόμο Bruce Robertson στο Εδιμβούργο. Είναι του ίδιου συγγραφέα που είχε γράψει το Trainspotting. Φανταστείτε τώρα μια ιστορία ενός αστυνόμου πολύ χειρότερο από τα ρεμάλια του Trainspotting. Μιλάμε για ένα βρωμιάρη, τεμπέλη, πανέξυπνο, πανούργο, μισογύνη, μέθυσο, και λίγα λέω. Σε κάθε σελίδα σου’ρχεται να ξεράσεις, μιλάμε για τρομερή αηδία, διάβασα το μισό σχεδόν και μετά είπα, «Δεν πας καλά ρε Άννα, γιατί πρέπει να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε αυτό το μαρτύριο». Αλλά βέβαια πήγα κι εγώ και άκουσα τον Bruce Robertson τον ίδιο, τί περίμενα, αντί να ακούσω τις προτάσεις άλλων καλών παιδιών με τρόπους και με ανατροφή. :-)

Το τρίτο που έπιασα χθες είναι μια βιογραφία του Τσε από έναν αγαπημένο συγγραφέα τον Paco Ignacio Taibo II. Αλλά είναι κι αυτό τόσο μεγάλο που δεν μπορώ να το κουβαλάω πέρα δώθε μαζί μου. Οπότε πάλι στον άσσο. Γιατί άφησα τα ωραία μου βιβλιαράκια πίσω στο σπίτι; Ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα!

14 comments:

Ελπίδα said...

Καλά να περνάς Αννούλα μου και να διαβάζεις και να μας ενημερώνεις εφ΄όσον έχεις χρόνο και κυρίως διάθεση. Όταν διαβάσεις και το δικό μου, να μου πεις! Έβαλα την βρύση, μόλις! Σ΄ευχαριστώ πολύ πολύ!Πολλά φιλιά!

Annabooklover said...

Το βιβλίο σου το είχα παραγγείλει πριν φύγω αλλά δεν είχε προλάβει να έρθει οπότε στο γύρίσμό. Η βιβλιοπώλης μου είπε μάλιστα ότι είχε πουλήσει 2-3 ακόμη. Μπράβο Ελπίδα-Κατερίνα!

anastassios said...

Άννα, ο βασικός μέτοχος μου έκανε και εμένα πολύ καλή παρέα στο Πήλιο. Το σχόλιό σου για την πραγματική πρωταγωνίστρια του βιβλίου θα με βρει απόλυτα σύμφωνο. Η Αθήνα μέσα από διαφορετικές προοπτικές.

Άσχετο αλλά επιτέλους έχω σύνδεση στο δίκτυο για να διαβάσω και πολλά post σου που έχω χάσει. Επιτέλους!

Annabooklover said...

Τάσο κι εγώ παρακολουθώ τα ποστ σου, μου άρεσαν ειδικά αυτά για τη Μήλο στην οποία σκεφτόμαστε να πάμε του χρόνου, αλλά δε μπορώ να αφήσω σχόλιο στο μπλογκ σου. Έχω προσπαθήσει πάνω από δέκα φορές!

anastassios said...

Ευχαριστώ πολύ για τις επισκέψεις!
Όσο για Μήλο έχω τις καλύτερες πληροφορίες! Δωρεάν :-)

Ελπίδα said...

Σ΄ευχαριστώ Αννούλα μου!Μ΄ανέβασες το ηθικό και το χρειαζόμουν!

UrbanTulip said...

Γεια σου άννα! Ωραίο blog :)
λοιπον εγω πηρα χθες το Lunar Park του Bret Easton Ellis. Αυτός ο τύπος γράφει καλά και είναι και λίγο ψυχάκιας....μ αρεσει

Anonymous said...

Αστυνομική λογοτεχνία ε;Και εγω την αντιμετωπιζω -αδικαιολογητα μάλλον-"κάπως".Δεν ξέρω γιατί,αλλά υποθέτω πως αξίζει να κανω μια προσπάθεια να τη δω διαφορετικά.
Τι θα μου σύστηνες για αρχή;

Annabooklover said...

Ρεγκίνα μου γιατί;
Από Έλληνες, ανεπιφύλακτα Μάρκαρη, από ξένους, Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν (Μεταίχμιο)ή οποιοδήποτε από εκδόσεις Αγρα. Για κάτι πιο λάιτ τον Ιταλό Αντρέα Καμιλλέρι (εκδόσεις Πατάκη).
Αλλά και οι Εγγλέζες P.D James και Ruth Rendall είναι γοητευτικές

ovi said...

Εντάξει με τιμώρησες, δεν έχω διαβάσει ποτέ ελληνικό αστυνομικό αν και μου αρέσει το είδος. Και εδώ που βρίσκομαι ...μάλλον δύσκολο το βλέπω!!! ;)

Anonymous said...

Η Διαφθορά του Welsh, είναι φοβερό βιβλίο, έχω γράψει και εγώ γι' αυτό στο blog μου. Αυτό που καταφέρνει να κάνει ο Welsh είναι να δημιουργήσει έναν ήρωα ρεμάλι που πάρα ταύτα, ο αναγνώστης σχεδόν ταυτίζεται μαζί του σε ορισμένα σημεία, τον συμπαθεί, ελπίζει πως στο τέλος κάτι θα γίνει και θα σωθεί από την ακολασία. ΚΑΛΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ δεν είναι ΣΟΥΠΕΡ; Μιλάμε για φοβερή ΑΝΑΤΡΟΠΗ! Σ' αφήνει μ' ανοιχτό το στόμα...

Annabooklover said...

Τώρα ΚΕΙΜ με έφτιαξες.'Εχει τόσο καλό τέλος; Εγώ δεν το τέλειωσα, το παράτησα στη μέση.

Anonymous said...

Απλά δεν είναι ακριβώς αυτό που θα αποκαλούσα "γυναικεία λοχοτεχνία" - παρόλο που δεν πιστεύω σε τέτοιες διακρίσεις. Π.χ. η αδελφή μου έπιασε τη "διαφθορά" και ούτε τις πρώτες δύο σελίδες μπόρεσε να διαβάσει. Μπράβο που έφτασες στο μισό, αν αντέχεις, ένα συναρπαστικό φινάλε σε περιμένει!

Annabooklover said...

Τώρα προσβλήθηκα. Σοβαρά σου φαίνομαι να διαβάζω "γυναικεία" λογοτεχνία;
Για το βιβλίο τώρα που το σκέφτομαι αξίζουν συγχαρητήρια στο συγγραφέα που κατάφερε να βρει τις λέξεις και να φτιάξει ένα τόσο αηδιαστικό ήρωα. Αλλά εγώ διαλέγω να τον αφήσω αυτό τον ήρωα, δε τον θέλω στη ζωή μου βρε παιδί μου, δε θέλω να φαντάζομαι ούτε ότι υπάρχει.