Tom Jones by Henry Fielding

Διαβάζω τον Tom Jones του Henry Fielding. Βιβλίο επικών διαστάσεων με τις 800 τόσες σελίδες του στο Αγγλικό πρωτότυπο. Φαντάζομαι θα έφτανε τις 1000 τουλάχιστον στην Ελληνική μετάφραση. Και τι άθλος θα ήταν να μεταφραστεί αυτό το τεράστιο έργο του 18ου αιώνα που οι Εγγλέζοι γράφουν ακόμη με τα thy και thou οι λέξεις έχουν άλλη ορθογραφία και η σύνταξη θυμίζει αρχαία ελληνικά. (έκανα λάθος όμως, τώρα έψαξα και είδα ότι έχει μεταφραστεί από την Έφη Καλλιφατίδη, στις εκδόσεις Gutenberg. Όποιος έχει υπ’όψη του τη μετάφραση ας μας πει.)

Όταν ήμασταν στο Πανεπιστήμιο είχαμε κάνει υποχρεωτικά ένα άλλο βιβλίο του συγγραφέα, το Joseph Andrews, που έμοιαζε κάπως στην πλοκή και τις ιδέες αλλά ήταν πολύ μικρότερο. Το συγκεκριμένο είναι ένα τούβλο, ευτυχώς σε έκδοση Penguin ξέρετε με τις πολύ λεπτές σελίδες για να μη βαραίνει, να μπορείς να το κρατάς ακόμη και με το ένα χέρι και με το άλλο να κρατάς το χερούλι στο βαγόνι του μετρό.

Το βιβλίο τώρα είναι ένα κωμικό μυθιστόρημα ηθών. Η ηθική της εποχής μας φαίνεται αστεία πια, αλλά φαντάζομαι στην εποχή του θα είχε σοκάρει τρομερά. Απ’ότι διαβάζω μάλιστα θεωρούνταν τρομερό να το έχει διαβάσει μια κοπέλα εκείνη την εποχή μια και μιλάει για έρωτες εκτός γάμου, για γάμους που δεν εγκρίνονται από τον πατέρα και …φτου κακά για προγαμιαίο σεξ! Ε, βέβαια, θα ήταν κάτι σαν να διαβάζει τη Γκαμιανί ένα σημερινό δεκατετράχρονο. Ο Φίλντινγκ όμως έχει πλάκα, μιλάει για όλα αυτά με ένα πολύ σοβαρό ύφος, βάζει τους ήρωες του να μιλάνε με τον τρόπο της εποχής τους, με κάτι προτάσεις τρεις γραμμές για να πούνε «Ευχαριστώ που με θυμήθηκες στη διαθήκη σου». Σε κάθε κεφάλαιο γράφει έναν πρόλογο που μας λέει με λίγα λόγια τι θα ακολουθήσει. Στην αρχή του βιβλίου λέει ότι μπορεί να μη μας ενδιαφέρουν όλα οπότε να διαβάζουμε την περίληψη και να πράττουμε αναλόγως. Παρομοιάζει μάλιστα το βιβλίο του με κατάλογο εστιατορίου που περιγράφονται τα διάφορα πιάτα.

Είναι γεμάτο συμβουλές για το γάμο και την ανατροφή των παιδιών και μου αρέσει που δε χάνει χρόνο με περιγραφές περιττές. Λέει, ας πούμε, όταν θέλει να δείξει ότι μια ηρωίδα είναι ιδιαίτερα άσχημη ότι μοιάζει με μια κυρία σε πίνακα του William Hogarth.


(Ορίστε και ο πίνακας, δεν είναι φοβερό το ίντερνετ;). Και όταν περιγράφει την ωραία του βιβλίου την παρομοιάζει με ένα άγαλμα, την Αφροδίτη των Μεδίκων.

Το βιβλίο δεν το έχω τελειώσει ακόμη, οπότε μάλλον θα σας ξαναγράψω γι αυτό. Και ήθελα πραγματικά να το διαβάσω πιο γρήγορα. Αλλά η γλώσσα το ύφος με δυσκολεύουν κάπως. «Μα γιατί το διαβάζεις;» με ρώτησε μια φίλη. Μα μου αρέσει κι ας με ζορίζει. Μόνο που έχω πάρει και το τελευταίο του John Irving (εντελώς διαφορετικό ύφος) και ήθελα αυτό να κρατάω την Τετάρτη που αρχίζει το δεύτερο μέρος των διακοπών. Φεύγουμε για Ρόδο, για το σπίτι των γονιών μου, το βασίλειο των αστυνομικών βιβλίων θα σας ξαναγράψω από εκεί σίγουρα. Ο αστυνόμος Χαρίτος μου έχει δώσει ραντεβού μαζί με διάφορους συναδέλφους του απ’όλο τον κόσμο. Έχω να πάω από πέρσι και ο μπαμπάς μου θα έχει κάνει φοβερές προμήθειες.

Υ.Γ. Μου συνέβη και ένα απίθανο για μένα γεγονός. Ο Λάρρυ Κουλ, δικτυακός ποιητής και συγγραφέας, μου έγραψε για να μου στείλει το βιβλίο του. Όπως είδα στο Μπουκατάκ με πρόλαβαν και ήδη το διάβασαν, εγώ βασανίζομαι με τον Τομ ακόμη. Αλλά χάρηκα τόσο πολύ με το γεγονός, αισθάνθηκα σαν να γράφω κι εγώ στην αγαπημένη μου Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας, ή στα Βιβλία του Βήματος, ή στο Βιβλιοδρόμιο των Νέων. Είχα ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Είμαι πολύ ψώνιο;

Υ.Γ. 2 Δεύτερα πρωί και συμπληρώνω το κείμενο με παραπομπή σε άρθρο του Αθήναιου με το ίδιο θέμα: "My name is Jones, Tom Jones", έγραφε το Φεβρουάριο και μου αρέσει εκεί που λέει ότι ο Τομ είναι μεγάλος αλήτης!