Reading Lolita in Tehran

Χθες το μεσημέρι καθίσαμε να φάμε. Ο Μάκης έχει μια (μόνο) κακή συνήθεια, θέλει ανοιχτή την τηλεόραση όταν τρώμε και ταυτόχρονα να διαβάζουμε την εφημερίδα (μισή – μισή ) και να σχολιάζουμε. Η εφημερίδα δε με ενοχλεί, η τηλεόραση με διαολίζει. Anyway, χθες καθώς τρώγαμε είχα την αίσθηση ότι από μέρα σε μέρα θα ξεσπάσει ο πόλεμος και θα λέμε: «Δεν το περίμενα, ήμουνα σίγουρη ότι η Ελλάδα θα μείνει απ’έξω». Έτσι έλεγαν και οι Εγγλέζοι όταν ξέσπασε ο 2ος Παγκόσμιος.

Η μικρή μέσα παίζει με μια φίλη της εγώ κάθομαι στον υπολογιστή μου (έβαλα και ένα ταψί γεμιστά στο φούρνο) και ήθελα να σας γράψω για ένα ωραίο βιβλίο που διάβασα πέρσι: «Reading Lolita in Tehran” της Azar Nafisi. Έχει βγει και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Το βιβλίο μιλάει λοιπόν για μια καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης που το 1995 παραιτήθηκε από τη θέση της για πολιτικούς λόγους. Είχε όμως την ιδέα να καλέσει 7 φοιτήτριες της και να συνεχίσει τα μαθήματα της στο σπίτι της. Κάτι σαν ιδιαίτερα μαθήματα δηλαδή με θέμα την Αγγλική Λογοτεχνία. Μόνο κοπέλες γιατί θα ήταν πολύ επικίνδυνο να βάλουν και άντρες στην παρέα τους (σύμφωνα με την κυβέρνηση). Το βιβλίο διηγείται τις ιστορίες των μαθητριών και της καθηγήτριας αλλά και των βιβλίων. Βιβλίων κλασικών όπως η Λολίτα του Ναμπόκοφ, που παίρνουν καινούριο νόημα σε αυτή την κοινωνία. Η διήγηση μου άρεσε πολύ γιατί κλέβουμε ματιές από μια άλλη χώρα που προσωπικά δεν ξέρω καλά. Αλλά τελικά όλους τους ανθρώπους άσχετα από το που ζούμε μας απασχολούν τα ίδια πράγματα, ο έρωτας, η φιλία, το φαγητό , τα παιδιά μας, η τέχνη. Οι γυναίκες που βλέπουμε ντυμένες στα μαύρα έχουν και μια άλλη ζωή χρωματιστή και ενδιαφέρουσα.
Το πιο ωραίο ήταν ότι ενώ ο κόσμος άλλαζε γύρω τους - οι φονταμεταλιστές δεν κρατούσαν τις υποσχέσεις τους για ισότητα και δημοκρατία - οι ηρωίδες του βιβλίου συνεχίζουν να διαβάζουν. Καθόλου ανυποψίαστες. Είναι σαν το διάβασμα να είναι η σωτηρία τους, η μόνη σταθερή στη ζωή τους.
Κάτι άλλο που μετράει στα συν του βιβλίου είναι ότι σε ωθεί να (ξανα)διαβάσεις τα κείμενα που συζητάει. Μου αρέσει πολύ αυτό. Συνήθως αγοράζω δυο τρία βιβλία μαζί αλλά μετά το ένα βιβλίο σε οδηγεί σε κάτι άλλο και παρακάμπτεις αυτά που είχες αγοράσει, επιστρέφεις αργότερα, μια πορεία με πολλά ζιγκ ζάγκ.

Η Αζάρ Ναφίσι έφυγε από την Τεχεράνη και πήγε στις ΗΠΑ όπου και διδάσκει πλέον. Κάποιες φοιτήτριες της έφυγαν και κείνες για άλλες χώρες με περισσότερες ελευθερίες. Κάποιες έμειναν πίσω να το παλέψουν από μέσα και μάλιστα έγιναν και οι ίδιες καθηγήτριες στο Πανεπιστήμιο.

Σήμερα το θυμάμαι πολύ έντονα αυτό το βιβλίο, και περιδιαβαίνω το ίντερνετ βρίσκοντας ιστορίες που μοιάζουν. Από τη σελίδα των μπλογκ του Guardian βρήκα αυτό το πολύ ενδιαφέρον μπλογκ από το Λίβανο. Προσέξτε τους υπότιτλους:

Lebanon is under savage attack by Israel to collectively punish the Lebanese for Hizbollah's actions. For updates on the latest events, go here. To access all Lebanese blogs, go here.To help save Lebanon, go here. To save your life, go north. Me? I'm furious, sad, quiet and collected but the violence is suffocating

Σε ένα άλλο μπλογκ από το Τελ Αβίβ η μπλόγκερ βγάζει φωτογραφία την τηλεόραση της που δείχνει ένα Ισραηλινό κανάλι να δείχνει ένα Αραβικό κανάλι που δείχνει το Ισραηλινό κανάλι. Μπερδευτήκατε; Κι όμως έτσι είναι και λέει η σχολιάστρια:

This is just one example of how mad and complex this conflict is: We watch each other's television broadcasts, we talk to one another, and then...we bomb each other.


Αυτά λοιπόν από τη Λάρισα.