Brownies

Είναι αργά, κανονικά θα έπρεπε να είμαι στο κρεβάτι μου αλλά εγώ έχω κολλήσει με τα μπλογκ και ούτε καν σιδέρωσα.
Συζητούσαμε με τη φίλη μου νωρίτερα (που έχει κολλήσει και κείνη) και λέγαμε ότι είναι λίγο σαν reality show. Τα ριάλιτι τα μισώ, τα μπλογκ τα λατρεύω. Κι ας μην είναι τόσο αθώα. Κάνω λινκ σε ένα κείμενο για το μπλόγκιν που μου άρεσε (το βρήκα στο http://naftilos.blogspot.com/) και επισυνάπτω τη φωτογραφία από t-shirt Αμερικάνας μπλογκερ. Το μπλουζάκι λέει "I'll give you a cookie if you comment on my weblog".
Άλλα μπλογκ προσφέρουν άλλα δώρα, εμείς εδώ προσφέρουμε δωρεάν μπράουνις που είναι και η σπεσιαλιτέ μου, σύμφωνα με μαρτυρίες!

ΠΙΣΤΕΥΩ

Επειδή ένας συνάδελφος με κατηγόρησε ότι δεν πιστεύω σε τίποτε.

Πιστεύω στον άνθρωπο και στις δυνατότητες του.

Πιστεύω τα παιδιά και τους τρελλούς.

Πιστεύω στη φιλία. Ανάμεσα στις γυναίκες, στους άντρες, ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, ανάμεσα σε ανθρώπους και ζώα, σε μικρούς και μεγάλους. Φιλία μέσα από γράμματα, τηλέφωνα, ίντερνετ, πρόσωπο με πρόσωπο, στην ίδια ή σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα σε άλλη ηπειρο.

Πιστέυω στον έρωτα. Στο μεγάλο, τον παθιασμένο, τον αδήφαγο που τελειώνει γρήγορα αλλά και τον άλλο τον καθημερινό, τον υπόγειο που κρατάει για πάντα.


Εκτός από αυτούς τους θεούς, έχω και κάποιους ημίθεους: λατρεύω το καλό φαί, το σεξ, το διάβασμα, τη μουσική, το χορό, τα ταξίδια, τη θάλασσα, τα αλεξίπτωτα, το ποδήλατο, τη γεωγραφία, τη βότκα, τα μολύβια, τις φωτογραφίες, τα τσίγκινα κουτιά, τα γράμματα, όχι απαραίτητα με αυτη τη σειρά.

Lousy month

Και η ατυχία συνεχίζεται: γυρίζω σήμερα το μεσημέρι σπίτι αφού περπάτησα 5 χιλιόμετρα με τα πόδια μέχρι τη στάση του λεωφορείου, και βλέπω ότι μου έχουν κλέψει το ποδήλατο. Αυτό ισοδυναμεί με καταστροφή εδώ στη Λάρισα. Συν το ότι δεν έχω αυτοκίνητο ακόμη.
Και τώρα το βράδυ με ειδοποιούν και για ακόμη χειρότερα νέα, μια φίλη έχασε τον πατέρα της.
Δεν μπορώ να ξυπνήσω και να είναι Μάρτιος και να έχει έρθει η Άνοιξη;
Αμάν πια αυτός ο κωλοφλέβαρος.

Τα Γιουβαρλάκια μου

Σάββατο πρωί, δεκάδες δουλειές να γίνουν συν μαγείρεμα που μας προέκυψε εκτάκτως σήμερα, συνήθως το Σάββατο έχω ρεπό απ’το μαγείρεμα, σε αντίθεση με όλους τους άλλους μάγειρες.
Τα γιουβαρλάκια δεν ήταν το φόρτε μου ποτέ. Το θεωρούσα πολύ κλασικό, πολύ μαμαδίστικο, το είχα κάνει και μια φορά και ήταν αποτυχία οπότε το απέφευγα. Συν το ότι η Αγγελική το έτρωγε οπωσδήποτε μια φορά την εβδομάδα στον παιδικό σταθμό οπότε δεν υπήρχε ανάγκη να το κάνω κι εγώ. Φέτος όμως, τέρμα ο παιδικός, και η ευρύτερη οικογένεια το ζητούσε επίμονα όπότε μπήκα στη διαδικασία να το μάθω καλά. Η συνταγή είναι της μαμάς μου, την παρακολούθησα δυο φορές να το κάνει και κατέγραφα την κάθε της κίνηση.

Σήμερα ξεκίνησα κατά τις 10:30 βάζοντας ένα κόκαλο να βράσει για να γίνει πιο νόστιμος ο ζωμός. Εκεί κατά τη μία παρά τέταρτο η κουζίνα ήταν βομβαρδισμένη, ο νεροχύτης φίσκα στο άπλυτο πιάτο το ίδιο και το πλυντήριο αλλά το φαγητό μου πέτυχε. Έγινε μια σούπα…πεντανόστιμη. Και προσέξτε δεν είναι τα συμβατικά γιουβαρλάκια εστιατορίου γιατί εδώ έχουμε πολλούς περιορισμούς. Έχουμε δυο ανθρώπους με καρδιακή ανεπάρκεια, τρεις που τους αρέσει το αυγολέμονο και δυο που δεν τους αρέσει, πέντε που το θέλουν σαν σούπα. Πρέπει επιπλέον να φτιάξουμε μια καζάνα φαγητό για να φάνε έξι άτομα που τρώνε σαν οχτώ και να περισσέψει και λίγο φαγητό για το βράδυ. Σας μιλάω για τρομερό γρίφο. Αλλά όταν το σέρβιρα στο τραπέζι δέχτηκα τα συγχαρητήρια όλων.
Θυμήθηκα εκείνο το επεισόδιο στα Φιλαράκια που η Μόνικα θα ετοίμαζε το δείπνο Thanksgiving και ο καθένας της ζητούσε κάτι που θυμόταν απ’τα παιδικά του χρόνια. Άλλος ήθελε τις πατατούλες ξεροψημένες, άλλος λιωμένες άλλος τη σαλτσούλα στο πλάι και η Μόνικα τα έκανε όλα. Και μετά με ρωτάει η Μαρία γιατί ταυτίζομαι με τη Μόνικα και όχι με τη Ρέιτσελ. Τι σχέση έχω εγώ με τη Ρέιτσελ; (Εκτός από τον Μπραντ ;-)

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Διαβάζω αρκετά μπλογκ μαγειρικής της Μάτζικας, του Αθήναιου, της Νίνας απ’τη Σουηδία και ένα δυο ξένα. Θα ήθελα κι εγώ να μαγειρεύω πιο ωραία πράγματα, πιο exquisite, να έλεγα αύριο να κάνω κάτι καλό αλλά δεν αντέχω. Όλη τη βδομάδα μαγειρεύω εννιά με δέκα το βράδυ και την Κυριακή κάνω δυο φαγητά, ένα για την ίδια μέρα κι ένα για την άλλη. Δεν έχω την αντοχή να σκεφτώ, να ψωνίσω και να μαγειρέψω κάτι που θα θέλει τεράστια υπομονή και σχολαστικότητα. Ίσως στις διακοπές. Αν και τώρα που το σκέφτομαι έχω μια Μαντινεία Τσελέπου στο ντουλάπι και θέλω να φτιάξω κάτι εξαιρετικό γι αυτό το κρασί! Ώρες ώρες αισθάνομαι ότι είμαι μια εργάτρια, και η κουζίνα το εργοστάσιο μου.

Friday night

Μια εβδομάδα μετά. Είμαι πολύ καλύτερα, σήμερα βγήκα και για ένα καφέ για πρώτη φορα μετά από το ατύχημα. Είδα κανα δυο φίλους βρήκα και ένα γνωστό με τον οποίο ανακάλυψα ότι μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος για τα βιβλία. Το αγαπημένο μου μπαράκι το Αλομπάρ, έχει αυτό το καλό: όλο και κάποιον ενδιαφέροντα τυπάκο θα γνωρίσεις εκεί.

Τέλος πάντων σκέφτομαι όλες αυτές τις μέρες κάτι ενδιαφέρον να γράψω και δε μου βγαίνει, είχα και το τρέξιμο με το αυτοκίνητο. Ήθελα να γράψω και ένα σχόλιο για τους φίλους που μου συμπαραστάθηκαν τόσο αυτές τις μέρες άλλα όποτε ξεκινούσα με έπιαναν τα κλάματα και σταματούσα. Ειδικά τη Μαρία και το Βάγιο, είμαι πολύ τυχερή που τους έχω φίλους!

Εν τω μεταξύ όμως η ζωή προχωράει και στο σχολείο το θέμα συζήτησης ήταν η περίφημη εκπομπή του Χαρδαβέλλα για το σεξ και το ίντερνετ. Εγώ δεν την είδα καθόλου, δεν έχω ιδέα τί έλεγε αλλά από αυτά που έλεγαν αυτές οι κυρίες κατάλαβα δυο πράγματα για τις ίδιες: 1ον δεν έχουν ιδέα τί είναι το ιντερνετ και 2ον έχω σοβαρές αμφιβολίες για το αν ξέρουν anything για το σεξ!

Αυτά προς το παρόν. Τώρα ακούω Pandora's box που το βρήκα στο μπλογκ του Λιάκου. Είναι σαν να έχεις τον προσωπικό σου DJ στο σπίτι. Εγώ βέβαια έχω ήδη ένα (λατρεμένο) DJ στο σπίτι, αλλά τώρα λείπει.

Στενοχώριες

Ακόμη πολύ πεσμένη. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου, μού έρχεται η εικόνα και ο ήχος της στιγμής του ατυχήματος. Δεν ξέρουμε καθόλου και τι μας επιφυλάσσει η ΤΟΥΟΤΑ όσο αφορά την εκτίμηση της ζημιάς. Σκεφτόμαστε τα χειρότερα σενάρια για να είμαστε προετοιμασμένοι.
Επίσης δεν μπορώ να ξεπεράσω τις ενοχές μου. Τι έκανα, τι έκανα;;; Ρωτώ και ξαναρωτώ τον εαυτό μου και ξέρω ότι θα μου πάρει πολύ καιρό να τον συγχωρήσω. Τι αχάριστοι που είμαστε όταν όλα πάνε καλά! Σκεφτόμενη τώρα την περασμένη εβδομάδα λέω «Τι ευτυχισμένη που ήμουν και πόσο καλά μου πήγαιναν όλα!» Τώρα …τα βλέπω όλα γκρίζα.
Οι αγαπημένες μου ασχολίες δε με ευχαριστούν, θέλω μόνο να είμαι αγκαλιά με την κόρη μου και τον άντρα μου. Το βράδυ της Παρασκευής δεν μπορούσα να κοιμηθώ απ’την υπερένταση. Το ίδιο και η μικρή. Την πήρα τελικά στο κρεβάτι μου και έτσι με το να την έχω δίπλα μου ησύχασα κάπως.
Είμαι εδώ, είμαι καλά αυτό είναι το σημαντικό. Τώρα σκέφτομαι πόσο είχα κλάψει πέρσι όταν γρατζούνισα απλώς το αυτοκίνητο και έδωσα 100 ευρώ για να το φτιάξω. Τι χαζή που ήμουνα. Λες να μου φαίνεται έτσι κι αυτό μετά από μερικούς μήνες; Τα μεγέθη είναι εντελώς διαφορετικά βέβαια αλλά το σκεπτικό το ίδιο. Ούτε μουσική θέλω να ακούσω, ούτε να διαβάσω, τίποτε. Αύριο σχολείο. Θέλω πολύ να πάω, να μπω σε ένα ρυθμό, μια ρουτίνα πάλι.

Τράκα

Χάλια η σημερινή μέρα. Τράκαρα με το αυτοκίνητο, γλύστρισα στον πάγο, η συνάδελφος που καθόταν πίσω χτύπησε ευτυχώς ελαφρά, το αυτοκίνητο χάλια, έσπασε ο πίσω άξονας, ζημιά από 5.000 ευρώ και πάνω. Σκατά, σκατά. Το ότι θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι πολύ χειρότερα, να έχουμε χτυπήσει κλπ, κλπ, δε με παρηγορεί. Θα μπορούσε να είναι και πολύ καλύτερα, να μην έχουμε χτυπήσει και τώρα να πίνω τα ποτάκια μου με τις φιλενάδες μου. Αντί γι αυτό έχω πονοκέφαλο, δε θα μπορώ να κοιμηθώ απ'τις τύψεις και το άγχος και γενικά είμαι χάλια. Κλαψ, κλαψ.

Λάρισα - Καρποχώρι

Να και οι φωτογραφίες που υποσχέθηκα. Την πρωτη την
ονόμασα "open roads".

Εδώ έχουμε ένα πλυμμηρισμένο χωράφι, που έχει παγώσει

Κι εδώ η αυλή του σχολείου για να μην νομίζετε ότι υπερβάλλω

Φλάντζες, χιόνια και παντεσπάνι

Κάθομαι πριν από λίγο να κοιτάξω τα αγαπημένα μου μπλογκ, και κατά λάθος βρίσκομαι στο δικό μου. Και τι βλέπω; Τρία σχόλια και μάλιστα τα δύο από «αγνώστους». Έπεσα απ’τα σύννεφα! Δηλαδή αν κατάλαβα η ‘Μένω εκτός’ έχει ξαναπέρασει από δω και της άρεσε? Τι να πω; Είμαι συγκινημένη! Η Μαρία στον Τύρναβο θα με καταλάβει! Μετά από αυτό επισκέφτηκα κι εγώ τη νέα μου δικτυακή φίλη και διάβασα όλα τα δικά της στην αρχή από ευγένεια και μετά επειδή κόλλησα με τον λυρισμό και τον αισθαντισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι μας αρέσει και των δυο η Κική Δημουλά.

Κατά τα άλλα, σήμερα ήταν μια πολύ κουραστική μέρα. Συνεργάζομαι με έναν επιχειρηματία εδώ στη Λάρισα που δεν ξέρει Αγγλικά κι εγώ του μεταφράζω που και που επαγγελματικές επιστολές. Σήμερα λοιπόν είχε έρθει ένα αντιπρόσωπος από την Αγγλία και ήμασταν από τις 2:30 ως τις 6:30 (αμέσως μετά την πρωινή δουλειά) όλοι μαζί να συζητάμε για χημικά αυτοκινήτων, φλάντζες και τον καλύτερο τρόπο να αφαιρείς τα γράσα. Στο τέλος βαρέθηκα πια. Αναρωτιέμαι μερικές φορές γιατί τα κάνω όλα αυτά , γιατί δεν κάθομαι επιτέλους στα αυγά μου και στη δουλίτσα μου (που όπως είπαμε τη λατρεύω), αλλά επιμένω να μπλέκομαι σε χίλια δυο. Μεταφράσεις, διερμηνείες, μέχρι και μεταφράσεις με SMS, έκανα πέρσι που ήμουν μακριά. Αλλά δεν μπορώ αλλιώς! Όταν καμιά φορά (σπανίως δηλαδή) δεν έχω καμία εκκρεμότητα και κάθομαι στον καναπέ για δυο τρεις ώρες με πιάνει τρέλλα, σηκώνομαι και αρχίζω να ταχτοποιώ, τα ταχτοποιημένα και να εφευρίσκω δουλειές. Κάποιο όνομα θα έχει η περίπτωση μου στην ψυχιατρική. Να μην ξεχάσω να ρωτήσω τη Στέλλα, ή και τη Μαρία, την προσωπική μου ψυχολόγο!
Έπειτα είναι και το χρηματικό κομμάτι (ε, τι τζάμπα τα κάνω όλα αυτά;). Κακά τα ψέματα, η δουλειά μου τέλεια μεν αλλά εμένα μ’αρέσει το παντεσπάνι. Πως αλλιώς θα βγούνε τα ταξιδάκια στην Αθήνα (next weekend), οι όπερες και τα βιβλία;

Αυτά για σήμερα. Σταματώ τώρα γιατί νυστάζω. Θα επανέλθω σύντομα όμως με μια juicy ιστορία από το γυμναστήριο. Τις φωτογραφίες τις έβγαλα σήμερα το πρωί στο δρόμο για το σχολείο! (Τελικά αρνείται να μου φορτώσει τις φωτό κι εγώ έχω αποκοιμηθεί στο πληκτρολόγιο, κι είναι και βρώμικο παναθεμα το, βλέπε Λίτσα) (Επίσης μέχρι να γίνει η φόρτωση εκφόρτωση κοίταξα 2-3 άλλα μπλογκ και κόλλησα με τον Αθηναίο. Μάκαρι να ήμαουν λίγο τίγρης αλλά είμαι αθεράπευτα dog person, δηλαδή "Πιστός που τρελλαίνεται για την αλητεία μόνο κ μόνο για να μπορεί να γυρίσει κ να κουνήσει την ουρά του με λατρεία στα αγαπημένα του πρόσωπα".

Home Alone

Χιόνια πάλι σήμερα στην Καρδίτσα και είμαι σπίτι μόνη. Καιρός να γράψω λίγο σε αυτό το μπλογκ που το έχω ξεχάσει εγώ πόσο μάλλον ο θεός.
New Year resolutions: Να μην ξαναπαραπονεθώ για τη δουλειά μου. Όχι ότι παραπονιέμαι και συχνά αλλά πρέπει να το κόψω εντελώς. Μιλάμε κάθε μέρα βλέπω να χειροτερεύουν τα πράγματα, προχθές η κοπέλα που μας κάνει babysitting που και που, μας έλεγε ότι δουλεύει 12-14 ώρες την ημέρα και καταφέρνει να βγάζει 650 ευρώ το μήνα. Σήμερα ντρέπομαι να πάω στο σούπερ μάρκετ γιατί θα με ρωτάνε γιατί δεν πήγα στη δουλειά και δεν μπορώ να εξηγώ.
Παρεμπιπτόντως, δε θέλω να ακούω και μαλακίες περί δασκάλων που λουφάρουν με τα χιόνια. Δεν ξέρω αν πράγματι η πρόσβαση σε όλα τα σχολεία του νομού Καρδίτσας είναι δύσκολη έως αδύνατη αλλά υπάρχουν και πολλά ζητήματα που τα αγνοεί όποιος κάνει σχόλια του τύπου: «Τα κλείσατε πάλι τα σχολεία, κουραστήκατε ε;» Ένα θα σας πω: Στο σχολείο που θα είχα μάθημα σήμερα, η τουαλέτα είναι έξω μακριά από τις τάξεις, και δεν υπάρχει κοινός χώρος για να μαζευτούν τα παιδιά στα διαλείμματα. Άντε κράτησε εσύ τώρα 70 παιδάκια από τις 8 ως τη 1 μέσα στις τάξεις. Συν το ότι η στέγη μας δεν είναι σε καλή κατάσταση και κάθε φορά που χιονίζει στάζει! Μη νομίζετε ότι υπερβάλλω αλλά στα περισσότερα Δημοτικά σχολεία των χωριών είναι κάπως έτσι τα πράγματα. Εκτός αν είναι τυχεροί και κάποιος πλούσιος ομογενής έχει αφήσει κληρονομιά στο σχολείο όποτε ρέει το παραδάκι. Εμείς πάντως αγοράζουμε οι ίδιοι το χαρτί για τις φωτοτυπίες (να μη σου πω και το χαρτί υγείας…)
Μην παρεξηγήσετε για παράπονο την όλη αφήγηση. Όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες η δουλειά αυτή καθ’αυτή είναι φανταστική. Να μιλάς στα πιτσιρίκια, να προσπαθείς να τους γνωρίσεις έναν άλλο κόσμο, άλλους ανθρώπους, είναι φοβερό προνόμιο. Και δεν ξεχνάμε ποτέ ότι μπορεί να ξεχάσουν αυτά που τους είπες, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να νιώσουν.

Αυτά με τη δουλειά. Κατά τα άλλα η ζωή κυλάει ήρεμα, ανακάλυψα και την power yoga (μαζί με τον ωραίο γυμναστή ; -) .
Θα σταματήσω τώρα για να χαζέψω και λίγο στα αγαπημένα μου μπλογκ, αν και τα πράγματα δε θα είναι πια τα ίδια: Η Λίλη σταματάει. Κρίμα, γιατί είχε γίνει σα μια μακρινή φίλη κι ας μη τη γνώρισα ποτέ.