Και σήμερα άκουσα στο αυτοκίνητο όλο τον καινούριο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου κι έχω εντυπωσιαστεί. Είναι σπάνιο πια στις μέρες μας να ακούσω ένα ολόκληρο CD από την αρχή ως το τέλος. Η αποσπασματικότητα των mp3, το καλό και το κακό τους, είναι ότι το CD σαν έργο τέχνης έχει χάσει για μένα τη μαγεία που είχε κάποτε. Χθες όμως πήρα κάτι χρήματα έκτακτα και τα επένδυσα σε μουσική.
Ο Διάφανος λοιπόν , πολύ διαφορετικός απ’ τον προηγούμενο. Το προηγούμενο ομολογώ το άκουσα δυο φορές όλες κι όλες. Προσπαθούσα, προσπαθούσα αλλά δεν τα κατάφερα να το αγαπήσω. Αυτό όμως είναι αλλιώς, έχει πραγματικά τραγούδια, με ιστορίες όπως αυτές που λέει ο Θανάσης από το 1990. Το Θανάση τον ξέρουμε και λίγο ως Λαρισαίοι, ο Μάκης δηλαδή, έκανε κάποτε παρέα μαζί του, μετά ήρθαν τα παιδιά, οι γάμοι και χαθήκανε. Αυτό που θυμάμαι πάντα και τα ξαναθυμηθήκαμε προχθές είναι ότι έχει γράψει τους στίχους για το Μαύρο Γάτο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Τότε λοιπόν 10 χρόνια και βάλε πριν έλεγε ο Θανάσης ότι έβγαλε χρήματα από αυτό το τραγούδι. Το Σάββατο το βράδυ ακούστηκε το τραγούδι στο Ντιλ. «Πέφτουν τα δικαιώματα στο Θανάση» αναφωνήσαμε κι οι δυο με χαρά κι ας μην τα έχει ανάγκη πια. Κι εκείνο το τραγούδι ήταν μια ιστορία.
Αυτό που μου αρέσει σ' αυτό το δίσκο είναι ότι τα τραγούδια είναι διαφορετικά. Έχει καλαματιανούς και συρτούς και λίγο τζαζ και λίγο μπλουζ και φράσεις απροσδόκητες. Διάβασα μια κριτική στην Ελευθεροτυπία για το δίσκο που εξήρε το πόνημα για την ποιότητα του και την πρωτοτυπία αλλά έλεγε ότι δεν είναι σπουδαίος καλλιτεχνικά. Ειδικά το τραγούδι «Το Κομμωτριάκι» έγραφε ότι είναι κακό. Οι στίχοι στο συγκεκριμένο τραγούδι εμένα μου φαίνεται ότι ξεκινάνε καλά αλλά ειδικά το ρεφρέν είναι πολύ αμήχανο. Αλλά κακό δε θα το έλεγα. Και γενικά όπως προείπα είχα πολύ καιρό να ακούσω δίσκο έτσι ασταμάτητα. Μάλιστα δεν πρόλαβα να τον ακούσω όλο στο πήγαινε και ανυπομονούσα να τελειώσω το μάθημα ν’ακούσω το υπόλοιπο.
Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι αυτό που λέγεται «Πες Μου Κάτι». Έχει διάφορες παράξενες φωνές που στην αρχή νομίζεις ότι τραγουδάνε άλλη γλώσσα. Κι έχει και τον εξής στίχο: «Πες μου κάτι αφόρητο. Σαν τη φράση «ξέρεις τι έχω κάνει εγώ για σένα». Πες μου κάτι ψεύτικό σαν τον ήλιο του χειμώνα και σαν την ορκισμένη αγάπη της». Μπράβο Θανάση!
Άλλη ωραία έκπληξη του δίσκου ήταν το κομμάτι 10. Άκουγα τη μουσική και κάποιες λέξεις να απαγγέλλονται και ξαφνικά ακούω κάπου ανάμεσα «Αθήναιος» και λέω δε μπορεί αυτό παρά είναι σύμπτωση και συνεχίζω κι ακούω κι άλλα γνωστά ονόματα όλοι μπλόγκερζ. Ασυναίσθητα έτεινα το αυτί μου προς το ηχείο, ενώ οδηγούσα είπαμε ευτυχώς δεν είχε κίνηση, αλλιώς θα είχα κοπανήσει κανέναν. Μετά έρχομαι στο σπίτι, το γουγλίζω και βλέπω ότι κι άλλοι εξεπλάγησαν ευχάριστα. Ο Θανάσης ασχολείται και με το μπλογκιν δηλαδή; Αυτό δεν το ξέρω αλλά θα το μάθω!
Κλείνω τώρα αυτό το εκτός θέματος σημείωμα, γιατί με πήρε τηλέφωνο μια φίλη να πάμε για χορό. Είχα πει δε θα βγω γιατί βγήκα και χθες αλλά για χορό δε μπορώ να πω όχι.
Και μια φωτογραφία απ'το ωραίο Μεταξοχώρι που ηχογράφησε το CD ο καλλιτέχνης.
No comments:
Post a Comment