Παναγιώτης Αγαπητός, Το Εβένινο Λαούτο, Ο Χάλκινος Οφθαλμός

Οχτώμιση το πρωί του Σαββάτου. Μόλις τέλειωσα και το 2ο βιβλίο του Παναγιώτη Αγαπητού «Ο Χάλκινος Οφθαλμός». Διάβασα και το επίμετρο και είναι τόση η χαρά μου για τα δυο βιβλία που μου’ρχεται να τα ξαναρχίσω απ’την αρχή. Το Εβένινο Λαούτο εκδόθηκε το 2003. Δεν ξέρω για ποιο λόγο ανέβαλλα να το διαβάσω τόσο καιρό. Ευτυχώς η φίλη μου η Λαμπρινή μου το έστειλε πριν λίγο καιρό μαζί με το καινούριο τον Οφθαλμό. Εδώ και μια βδομάδα που τα διαβάζω έχω χαθεί στις ιστορίες τους και το χωροχρόνο τους. Είναι δυο ιστορίες μυστηρίου που διαδραματίζονται τον 9ο αιώνα, το πρώτο στην Καισάρεια και το δεύτερο στη Θεσσαλονίκη. Από τις πρώτες σελίδες του Λαούτου όπου οι ήρωες φτάνουν οδικώς στην Καισάρεια μπαίνουμε στο κλίμα της εποχής με τις δημόσιες εκτελέσεις τους ανασκολοπισμούς, τις δυσκολίες μετακίνησης, τους στρατιωτικούς, τις ίντριγκες.
Κεντρικός ήρωας ο Λέοντας κάτι σαν δικαστής, απεσταλμένος του αυτοκράτορα Θεόφιλου ως πρεσβευτής. Κάποιες συγκυρίες τον αναγκάζουν να αναλάβει να εξιχνιάσει μια περίπλοκη ιστορία φόνων και η ιστορία ξετυλίγεται.
Δε θέλω να γράψω για τη ιστορία αλλά σας λέω ότι τα βιβλία είναι εθιστικά. Είχα συνεχώς ένα ενοχλημένο ύφος όταν με διέκοπταν απ’την ανάγνωση μου αυτές τις μέρες. Τα ονόματα ξυπνούν άλλες μνήμες και μου άρεσε να τα προφέρω φωναχτά. Ονόματα που στο χωριό μας είναι βαφτιστικά όπως τα Πριμικίριος, Σακελλάριος ή επίθετα όπως το Πρωτονοτάριος είναι, μαθαίνω, βυζαντινά αξιώματα, εκκλησιαστικά και άλλα.
Εδώ θα ομολογήσω κάτι που ξέρω θα παραξενέψει πολλούς. Εγώ το Βυζάντιο το αντιπαθώ! (Να, το το είπα) Δεν ξέρω γιατί, το έχω συνδέσει πολύ με την εκκλησία και με τα Θρησκευτικά του σχολείου και δε μου ταιριάζει καθόλου. Έτσι αυτά τα δυο βιβλία με τους έρωτες των πιστών, τα εξώγαμα παιδιά, τις ματαιωμένες αγάπες τις Βίκινγκ πολεμίστριες που από τότε είχαν άλλα ήθη, πιο ελεύθερα, με ενθουσίασε.

Κάπου στο επίμετρο λέει ο συγγραφέας για το πώς επηρέαζαν τη ζωή των ανθρώπων οι κίνδυνοι των μετακινήσεων, οι αργοί χρόνοι και οι μεγάλες αποστάσεις. Πράγματι οι άνθρωποι στα 33 τους θεωρούνταν σχεδόν τελειωμένοι και στα 17 μπορεί και να είχαν ήδη χριστεί αυτοκράτορες. «Η ζωή ήταν πολύ μικρή και ο θάνατος γρήγορος». Έτσι και τα βιβλία, όσες σελίδες κι αν είχαν θα μου φαίνονταν μικρά. Επίσης ήθελα να γράψω κι αυτό. Δεν ξέρω ποιο ταλέντο, ποια θεία έμπνευση μπορεί να μεταμορφώσει όλο αυτό το διάβασμα των ιστορικών πηγών (που είμαι σίγουρη ότι έχει κάνει ο συγγραφέας) σε κάτι τόσο όμορφο. Είμαι σίγουρη ότι οι πηγές από μόνες τους μπορεί να είναι και βαρετές. Αυτός ο συγγραφέας όμως ξέρει να γοητεύει τον αναγνώστη του. Σε ένα σημείο του δεύτερου βιβλίου ο Λέων το alter ego (;) του συγγραφέα ανησυχεί μήπως χρησιμοποιεί παραπανίσια λόγια. Ούτε μια κουβέντα δεν είναι περιττή κύριε Αγαπητέ, ούτε μία!

Η φωτό από αυτό το εμπορικό σάιτ με υπέροχα Χριστουγεννιάτικα (και άλλα) αντικέιμενα , της παλιάς μου φίλης από το σχολείο.