Δώρα, δώρα, δώρα

Φέτος είχα τη φαεινή ιδέα να αγοράσω για όλους ως δώρα βιβλία. Η ιδέα ξεκίνησε γιατί δεν είχα πολύ χρόνο και ήθελα να πάω σ’ένα μαγαζί και να τα πάρω όλα, αλλά όσο τη σκεφτόμουνα μου άρεσε όλο και περισσότερο. Έτυχε να το αναφέρω στο σχολείο και κάποιος με ειρωνεύτηκε λέγοντας μου ότι δε θα αρέσει και πολύ η ιδέα μου , ειδικά στα παιδιά, όμως εγώ διαφωνώ. Την έμπνευση για να το ξεκινήσω δε (μεγάλη έμπνευση γενικά αυτός ο άνθρωπος), μου την έδωσε ο Αθήναιος που είπε ότι θα κάνει δώρα από την κουζίνα φτιαγμένα απ’τα χεράκια του. Πολύ καλή αυτή η ιδέα και κατά καιρούς χαρίζω κι εγώ τέτοια δώρα, αλλά φέτος ήταν αδύνατο να αφιερώσω τόσο χρόνο. Έτσι σκέφτηκα να χαρίσω αυτό που ξέρω να κάνω κι εγώ καλύτερα, να διαλέγω βιβλία. Είμαι κα τυχερή γιατί έχουμε ένα πολύ καλό παιδικό βιβλιοπωλείο το Σκάλα Παιδικό, με την κοινωνικότατη Έλενα που ξημερώνεται διαβάζοντας παιδικά βιβλία και τα ξέρει ένα ένα.


Ιδού λοιπόν η λίστα μου και ελπίζω να σας δώσω ιδέες.

Ευγενία, οχτάχρονη βιβλιοφάγος με απαιτήσεις: Ιστορίες Αγάπης και Φιλίας εκδόσεις Παπαδόπουλος, κι ακόμη ένα με ένα μυστήριο με τους πίνακες του Βαν γκογκ (δε θυμάμι ακριβή τίτλο θα το βρώ όμως και θα το προσθέσω). Της τα χαρίσαμε χθες στη γιορτή της και είμαι σίγουρη ότι θα τα έχει ξεκοκαλίσει σε 2-3 μέρες.

Ξενοφώντας, δίχρονος διανοούμενος με αδυναμία στα οχήματα, Fisher Price Αυτοκίνητα, Φορτηγά, Τρένα, Αεροπλάνα, του άρεσε πολύ, ήρθε κι η γιαγιά μ’ένα αρκουδάκι αλλά το βιβλίο δεν το άφηνε απ’τα χέρια του.

Ιωάννα, εφτάχρονη πριγκίπισσα, εγκεφαλική και εύγλωττη: Το σπίτι της Νεράιδας Ευτυχίας Επιθυμίας για να μάθει να ισορροπεί ανάμεσα στις επιθυμίες της. (Κάτι πράγματα που απαιτούμε κι εμείς απ'τα παιδιά, εδώ δε το μάθαμε εμείς ακόμη).

Γιώργος τρίχρονος αδελφός Ιωάννας, τρελός με τα αυτοκίνητα. Αυτό το βιβλίο το είχα σταμπάρει από καιρό για τον Τζωρτζ. Είναι ένα βιβλίο που σε κάθε σελίδα έχει ένα όχημα (αγωνιστικό αυτοκίνητο, μοτοσικλέτα, τραίνο, πυροσβεστικό κλπ) και από κάτω πατάς ένα κουμπί και ακούς τον ήχο που βγάζει αυτό το όχημα. Ειδικά εκεί με το αυτοκίνητο F1 νομίζεις ότι είσαι στην Ινδιανάπολη. Δεν το έδωσα ακόμη το δώρο αλλά ο Γιώργος με λατρεύει γιατί του είχα πάρει ένα άλλο βιβλίο με αυτοκίνητα οπότε τώρα θα πέσει στα πόδια μου και θα με φιλάει.

Μαρία μαμά των δύο προηγούμενων και κολλητή. Αυτή αξίζει τα καλύτερα, τα ομορφότερα τα πιο ακριβά γιατί είναι πραγματική Φίλη και συγκινούμαι μόνο που τη σκέφτομαι. Θα της χαρίσω τις Γυναίκες Τρελαμένες 4 για να έρθει στο ίσα της κι ας πρέπει να το κρύβει απ’την κόρη της που κάνει άβολες ερωτήσεις.

Βάγιος, σύζυγος της προηγούμενης και μπαμπάς Ιωάννας /Γιώργου: Αυτό δεν το έχω πάρει ακόμη γιατί τελείωσαν τα λεφτά αλλά το έχω δει στον Παπασωτηρίου και είναι ταμάμ. Ιστορίες και Κρασιά από Γαλλικούς αμπελώνες.

Σοφία, wannabe δικαστής, άλλη κολλητή αυτή ευτυχώς μου δίνει wish list γιατί αλλιώς θα τα θαλάσσωνα. Φέτος όμως θα αυτοσχεδιάσω και θα της πάρω τα Άπαντα του Μπόρχες που ξέρω ότι τον λατρεύει.

Μαριάννα, νέα φίλη, θεολόγος/λογίστρια Το Εβένινο Λαούτο που διάβασε την περίληψη στο σπίτι και ξετρελάθηκε.

Μπαμπάς, βιβλιοφάγος ολκής, με ειδικότητα στα αστυνομικά. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρω αστυνομικό που να μην το έχει οπότε του παίρνω κάτι άλλο με την ελπίδα να του αρέσει. Αντώνης Σουρούνης, το Μονοπάτι στη Θάλασσα. Εδώ σκέφτομαι και πονηρά, το ομολογώ γιατί αυτό το βιβλίο θέλω κι εγώ πολύ να το διαβάσω οπότε το χαρίζω και αργότερα το δανείζομαι.

Μαμά. Εδώ δε δυσκολεύτηκα καθόλου Το Εδεσματολόγιο της Σμύρνης. Αυτή η σειρά βιβλίων είναι πολύ ωραία γιατί δεν έχει μόνο συνταγές αλλά και διηγήσεις για τα έθιμα ,ωραίες φωτογραφίες θα ξετρελαθούν και οι δύο είμαι σίγουρη.

Αγγελική, οχτάχρονη κόρη. Εδώ έχουμε μεγάλη δυσκολία γιατί με τα βιβλία η Αγγελική έχει σχέση ανταγωνιστική, τα βλέπει ως εμπόδια που της στερούν τη μαμά της και πρέπει να πάμε πολύ προσεκτικά. Αγόρασα το βιβλίο Πριγκίπισσες εκδόσεις Μεταίχμιο, είναι ένα μικρό θαύμα, η κάθε του σελίδα ένα έργο τέχνης και τα λόγια με χιούμορ και πνεύμα. Ας ελπίσουμε να το εκτιμήσει.

Μάκης , the love of my life, ένα βιβλίο για ένα συγκρότημα που αγαπάμε και οι δύo. Οι ιστορίες πίσω απ’τα τραγούδια των Beatles. Θα βάλουμε στο πικάπ το Help να παίζει δυνατά, θα καθίσουμε στον καναπέ και θα το ξεφυλλίσουμε αγκαλιά.


Χρωστάω κι άλλα βιβλία σε καλούς φίλους και φίλες, στον αδελφό μου, στους κολλητούς στην Αθήνα. στους μπλόγκερζ που αγαπώ αλλά αυτά στη δεύτερη δόση, την Πρωτοχρονιά.

Καλά Χριστούγεννα!

Περί μπλόγκιν

Μια φίλη μου σκέφτεται να φτιάξει το δικό της μπλογκ και ζήτησε τη γνώμη μου. Τόσο καιρό που γράφω δεν έχω αναφερθεί σε αυτή την εμπειρία γιατί δε μου αρέσει πολύ η αυτοαναφορικότητα. Αλλά μια που με ρώτησε έχω να πω ότι είναι μόνο θετική εμπειρία για μένα ακόμη και μέσα από τα αρνητικά της. Αυτά δεν έχουν να κάνουν τόσο με το μέσο, όσο με τις ανθρώπινες αδυναμίες μας και τη ματαιοδοξία μας που μερικές φορές μας παρασέρνει. Συν μια τάση να κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα γιατί τι άλλο είναι αυτή η μανία μας να διαβάζουμε τις ιστορίες των άλλων ανθρώπων. Όταν πρωτοβγήκαν τα reality είχαμε έντονες διαφωνίες με μια φίλη μου που τα ψιλοπαρακολουθούσε ενώ εγώ ήμουν εντελώς εναντίον τους. Δε μου άρεσαν, τα έβρισκα ανέντιμα, ντρεπόμουνα για λογαριασμό αυτών των ανθρώπων. Πέρσι όμως με τα μπλογκ κόλλησα πραγματικά και αφιέρωνα αναλογικά πολύ χρόνο σε αυτά, χρόνο που ξέκλεβα απ’το διάβασμα ή απ’την ξεκούραση μου. Η φίλη μου παρατήρησε ότι δεν είχε και μεγάλη διαφορά από ένα ριάλιτι σόου. Είχε βεβαία και το επιπλέον ενδιαφέρον ότι εδώ ήταν γραπτά τα πράγματα πράγμα που άφηνε περιθώρια στη φαντασία, ήταν σαν διάβαζα δέκα μυθιστορήματα ταυτόχρονα.
Αυτό ήταν το μόνο αρνητικό κομμάτι το ότι δηλαδή ξεκινώντας να γράψω στο μπλογκ άρχισα να διαβάζω και πολλά άλλα και να με απασχολούν οι ιστορίες ανθρώπων που δε θα δω και δε θα γνωρίσω ποτέ.
Όσο για το δικό μου γράψιμο μόνο θετικά απεκόμισα. Κατ’αρχήν άρχισα να γράφω, ενώ πριν ήμουνα μια τεμπέλα και μισή. Δεύτερον όλοι οι άνθρωποι που με γνώρισαν μέσα από το μπλογκ μόνο καλά λόγια και λόγια συμπαράστασης, αγάπης, (και λίγο φλερτ) είχαν να μου πουν, κανένα αρνητικό κλίμα, καμία κακεντρέχεια. Τρίτον γνώρισα και στην πραγματικότητα μερικούς πολύν ενδιαφέροντες ανθρώπους, και ξανασυνάντησα μετά από χρόνια κάποιους που είχα χάσει. Αλλά και μόνο το ότι κάποιοι άνθρωποι σου γράφουν και σου λένε ότι «βρήκα το μπλογκ σου και κόλλησα, το διάβασα όλο σε μια μέρα» είναι τεράστιο ego boost για μένα που δεν γράφω πουθενά αλλού, που το γράψιμο είναι το χόμπι μου.
Γενικά λοιπόν το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν να γράφουν. Ειδικά δε, για συγγραφείς νέους η παλιούς νομίζω ότι είναι το τέλειο μέσο για να έρχονται σε επαφή με τους αναγνώστες τους. Αν θέλουν αυτή την επαφή βέβαια και δεν τους αποπροσανατολίζει.

Κατά τα άλλα καλά, συνεχίζουμε σε hospital mode με τον παππού αλλά έχει κα τα καλά της η υπόθεση: έχω διαβάσει τέσσερα βιβλία σε 10 μέρες. Τα δύο τελευταία

The Bad Mother's Handbook - Kate Long
Αυτό ήταν στο πακέτο που μου έστειλε η Μπι μαζί με τα βιβλία του Αγαπητού. Νομίζω ότι της το είχα δωρίσει εγώ πέρσι. Όταν το άρχισα, την Κυριακή τα ξημερώματα στο νοσοκομείο, είχα πολλά νεύρα και μου φάνηκε πατάτα. «Μα τι μαλακίες πάω και αγοράζω για τις φίλες μου» σκέφτηκα. Αλλά τι να έκανα, ήμουν εκεί Κυριακή πρωί και δεν υπήρχε και κανένας αυτόματο βιβλιοπώλης όπως αυτός του Σταθμού Λαρίσης, έτσι το συνέχισα.

Σιγά σιγά όμως το αγάπησα αυτό το βιβλιαράκι που μιλάει για τρεις γενιές γυναικών κάπου στη βόρεια Αγγλία, κοντά στο Μάντσεστερ. Η γιαγιά έχει λίγο Αλτσχάιμερ, λίγο γεροντική άνοια, η μαμά είναι 34 και έχει μια κόρη 18 χρονών, νιώθει ότι όλα της τα όνειρα έχουν ματαιωθεί, για γκόμενους ούτε λόγος όλο νεύρα και υστερία. Η κόρη στον κόσμο της νομίζει ότι η (σεξουαλική) ζωή σταματά στα 22 και έχει όλη την έπαρση και τη φρεσκάδα των 18ρηδων. Σαν ιστορία δεν είναι και πολύ πρωτότυπη μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον 10 βιβλία που έχουν ακριβώς το ίδιο θέμα αλλά κάτι σε αυτό το κάνει πράγματι διασκεδαστικό. Αυτό χρειαζόμουν κι εγώ άλλωστε στην κατάσταση μου. Αλλά σε κάποια φάση έπινα καφέ και ξεκαρδίστηκα με κάτι που διάβαζα και τώρα το βιβλίο δεν επιστρέφεται. Sorry Bi! Θα σου πάρω άλλο, καλύτερο.

Σχεδόν Σούπερ – Εύη Λαμπροπούλου
Διάβασα κι ένα άλλο που μου δόθηκε για τους σκοπούς του bookcrossing. Μου το είχε πει η Μαρία ότι είναι ψιλοχάλια αλλά δεν την πίστεψα. Τελικά είχε δίκιο. «Σχεδόν Σούπερ» λέγεται. Να το αποφύγετε. Πολλά κλισέ, πολύ προβλέψιμο το τέλος, θα προτιμούσα να κατέληγε όπως οι ήρωες του Irvine Welsh μες τη βρώμα και την παρακμή.

Παναγιώτης Αγαπητός, Το Εβένινο Λαούτο, Ο Χάλκινος Οφθαλμός

Οχτώμιση το πρωί του Σαββάτου. Μόλις τέλειωσα και το 2ο βιβλίο του Παναγιώτη Αγαπητού «Ο Χάλκινος Οφθαλμός». Διάβασα και το επίμετρο και είναι τόση η χαρά μου για τα δυο βιβλία που μου’ρχεται να τα ξαναρχίσω απ’την αρχή. Το Εβένινο Λαούτο εκδόθηκε το 2003. Δεν ξέρω για ποιο λόγο ανέβαλλα να το διαβάσω τόσο καιρό. Ευτυχώς η φίλη μου η Λαμπρινή μου το έστειλε πριν λίγο καιρό μαζί με το καινούριο τον Οφθαλμό. Εδώ και μια βδομάδα που τα διαβάζω έχω χαθεί στις ιστορίες τους και το χωροχρόνο τους. Είναι δυο ιστορίες μυστηρίου που διαδραματίζονται τον 9ο αιώνα, το πρώτο στην Καισάρεια και το δεύτερο στη Θεσσαλονίκη. Από τις πρώτες σελίδες του Λαούτου όπου οι ήρωες φτάνουν οδικώς στην Καισάρεια μπαίνουμε στο κλίμα της εποχής με τις δημόσιες εκτελέσεις τους ανασκολοπισμούς, τις δυσκολίες μετακίνησης, τους στρατιωτικούς, τις ίντριγκες.
Κεντρικός ήρωας ο Λέοντας κάτι σαν δικαστής, απεσταλμένος του αυτοκράτορα Θεόφιλου ως πρεσβευτής. Κάποιες συγκυρίες τον αναγκάζουν να αναλάβει να εξιχνιάσει μια περίπλοκη ιστορία φόνων και η ιστορία ξετυλίγεται.
Δε θέλω να γράψω για τη ιστορία αλλά σας λέω ότι τα βιβλία είναι εθιστικά. Είχα συνεχώς ένα ενοχλημένο ύφος όταν με διέκοπταν απ’την ανάγνωση μου αυτές τις μέρες. Τα ονόματα ξυπνούν άλλες μνήμες και μου άρεσε να τα προφέρω φωναχτά. Ονόματα που στο χωριό μας είναι βαφτιστικά όπως τα Πριμικίριος, Σακελλάριος ή επίθετα όπως το Πρωτονοτάριος είναι, μαθαίνω, βυζαντινά αξιώματα, εκκλησιαστικά και άλλα.
Εδώ θα ομολογήσω κάτι που ξέρω θα παραξενέψει πολλούς. Εγώ το Βυζάντιο το αντιπαθώ! (Να, το το είπα) Δεν ξέρω γιατί, το έχω συνδέσει πολύ με την εκκλησία και με τα Θρησκευτικά του σχολείου και δε μου ταιριάζει καθόλου. Έτσι αυτά τα δυο βιβλία με τους έρωτες των πιστών, τα εξώγαμα παιδιά, τις ματαιωμένες αγάπες τις Βίκινγκ πολεμίστριες που από τότε είχαν άλλα ήθη, πιο ελεύθερα, με ενθουσίασε.

Κάπου στο επίμετρο λέει ο συγγραφέας για το πώς επηρέαζαν τη ζωή των ανθρώπων οι κίνδυνοι των μετακινήσεων, οι αργοί χρόνοι και οι μεγάλες αποστάσεις. Πράγματι οι άνθρωποι στα 33 τους θεωρούνταν σχεδόν τελειωμένοι και στα 17 μπορεί και να είχαν ήδη χριστεί αυτοκράτορες. «Η ζωή ήταν πολύ μικρή και ο θάνατος γρήγορος». Έτσι και τα βιβλία, όσες σελίδες κι αν είχαν θα μου φαίνονταν μικρά. Επίσης ήθελα να γράψω κι αυτό. Δεν ξέρω ποιο ταλέντο, ποια θεία έμπνευση μπορεί να μεταμορφώσει όλο αυτό το διάβασμα των ιστορικών πηγών (που είμαι σίγουρη ότι έχει κάνει ο συγγραφέας) σε κάτι τόσο όμορφο. Είμαι σίγουρη ότι οι πηγές από μόνες τους μπορεί να είναι και βαρετές. Αυτός ο συγγραφέας όμως ξέρει να γοητεύει τον αναγνώστη του. Σε ένα σημείο του δεύτερου βιβλίου ο Λέων το alter ego (;) του συγγραφέα ανησυχεί μήπως χρησιμοποιεί παραπανίσια λόγια. Ούτε μια κουβέντα δεν είναι περιττή κύριε Αγαπητέ, ούτε μία!

Η φωτό από αυτό το εμπορικό σάιτ με υπέροχα Χριστουγεννιάτικα (και άλλα) αντικέιμενα , της παλιάς μου φίλης από το σχολείο.

Καλό μήνα

Τέλειωσα το MacBride και το Dying Light και μαζί του μου φαίνεται τέλειωσε κι αυτή η μαύρη περίοδος που περνούσα. Έκλεισα το βιβλίο σημείωσα σ’ένα χαρτί αυτά που ήθελα και τέρμα. Τώρα άρχισα καινούριο βιβλίο ή μάλλον βιβλία, ταχτοποίησα και το σπίτι που ήταν ένας μύλος και πάμε ολοταχώς για Χριστούγεννα. Δε θα γράψω για τα βιβλία σήμερα απλώς θέλω να σας παραπέμψω στο άλλο μου project, του σχολείου. Ζητάω και τη βοήθεια των φίλων μεταφραστών για μια απόπειρα που θα βρείτε εκεί, καθώς και των φίλων των Λατινικών εν γένει. Ο φίλος μου ο Αθήναιος ας πούμε, ξέρω ότι μεταφράζει Λατινικούς στίχους μεταξύ ψησίματος και φλαμπαρίσματος.


Η φωτό είναι τα τρέχοντα βιβλία. Την ιδέα την πήρα από δω.