Stuart MacBride, Dying Light

Η βδομάδα μου χάλια. Χωρίς πολλά διαβάσματα γιατί πέφτω ξερή για ύπνο και στο ενδιάμεσο τρέχω σε νοσοκομεία και γιατρούς. Τις ώρες αναμονής διαβάζω το δεύτερο βιβλίο του Stuart McBride, από το Αμπερντίν της Σκοτίας, το Dying Light. Σας είχα γράψει και για το πρώτο, θυμάστε;
Όταν περιμένω στα Επείγοντα δε θέλω να κοιτάζω γύρω μου, δε θέλω να βλέπω τους ανθρώπους που έρχονται με τις πυτζάμες τους και τις παλιές παντόφλες τους, ντρέπομαι, στενοχωριέμαι. Καλύτερα να διαβάζω για πτώματα και νεκροψίες στο βιβλίο, καλύτερα να ψάχνω το δολοφόνο εκεί ανάμεσα στις σελίδες και να μην κοιτάζω τον κρατούμενο που τον έφεραν με χειροπέδες. Έπειτα είναι κι η εξέταση το πρωί, τα τηλέφωνα χτυπάνε συνέχεια και οι άνθρωποι είναι ανυπόμονοι δε σταματάνε μπροστά στην κλειστή πόρτα, στο γιατρό που εξετάζει κάποιον άλλο. Ανοίγουν και ξαφνικά το προσωπικό γίνεται δημόσιο, δεν φτάνει που ντρέπεσαι το γιατρό, τώρα σε βλέπουν κι όλοι οι περαστικοί.
Εκεί κατά τη μία το βράδυ, αν είναι καθημερινή, τα πράγματα ησυχάζουν στο νοσοκομείο. Οι γιατροί οι νοσηλευτές και οι τραυματιοφορείς παίρνουν μια ανάσα είναι ή ώρα του ντιλίβερι, της πίτσας και του σάντουιτς. Εγώ συνεχίζω το διάβασμα. Άλλη μια τέτοια νύχτα και θα το τελειώσω. Μ'αρέσει πιο πολύ απ'το πρώτο τελικά.

Την Παρασκευή - μια ανάσα πριν το δεύτερο γύρο νοσοκομειακών επισκέψεων του Σ/Κ - βγήκα για μια βόλτα στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο με τα παιδικά βιβλία. Βρήκα ένα παλιό βιβλιαράκι, μάλλον το ανατύπωσαν εκ νέου, η εικονογράφηση παλιακή κι αυτή και το κείμενο ένα παιδικό τραγουδάκι. Ντίλι, ντίλι, ντιλι. Τα βράδια που δεν μπορώ να κοιμηθώ το λέω και τα ξαναλέω μέσα μου και σιγά σιγά ξεχνιέμαι.

3 Βιβλία

Tην περασμένη εβδομάδα πήγα σε μια παρουσίαση βιβλίου: Γκάζμεντ Καπλάνι, Ημερολόγιο Μικρών Συνόρων εκδόσεις Λιβάνη. Πήγα λίγο αδιάβαστη είναι η αλήθεια γιατί το βιβλίο το έχω διαβάσει διαγωνίως. Έχω διαβάσει δηλαδή τα περισσότερα από τα κείμενα που αναφέρονται στην Ελλάδα αλλά πολύ λίγα από κείνα που αναφέρονται στην Αλβανία. Μου αρέσουν αυτά τα κείμενα και γενικά αυτά που γράφει ο συγγραφέας τους και στην εφημερίδα και στο μπλογκ του. Μου αρέσει που είναι χαμηλόφωνα που τα διαβάζεις σήμερα και τα σκέφτεσαι για μέρες. Κι ο συγγραφέας τους κάπως έτσι είναι. Μιλούσε με μια ήρεμη φωνή και οι κινήσεις των χεριών του υπογράμμιζαν αυτά που ήθελα να πει. Οι άνθρωποι που οργάνωσαν την εκδήλωση (Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Λάρισας) ήθελαν να μιλήσουν κυρίως για τη μετανάστευση και όσα καλά και αρνητικά φέρνει. Ήταν οι περισσότεροι δάσκαλοι και εκπαιδευτικοί, κάποιοι ακροατές μάλιστα ιδιαίτερα φορτισμένοι από τις δικές τους εμπειρίες. Το πιο συγκινητικό που άκουσα όμως ήταν από τον πρόεδρο Αλβανών μεταναστών Λάρισας που παρουσίασε λίγο τη ζωή του μετανάστη στην νέα του χώρα και σε κάποια στιγμή έλεγε τι (υποτίθεται) ότι δεν πρέπει να κάνουν οι μετανάστες εδώ για να μην τους κατηγορήσουν: «Τα κορίτσια να μην τα κοιτάς». Έτσι είπε ο άνθρωπος και μου ‘ρθε να κλάψω. Ως κορίτσι έχω να πω ευτυχώς που υπάρχουν και οι μετανάστες και μας σφυρίζει και κανένας άντρας στο δρόμο!
Ο Καπλάνι είπε χαριτολογώντας ότι έχει βρει το μπελά του με το βιβλίο γιατί εκείνος θέλει να μιλήσει για Λογοτεχνία και όπου τον καλούν μιλάνε για μετανάστευση. Η ώρα περνούσε είχε πάει πια 12 παρά όταν μας απεύθυναν το λόγο. Εκείνη των ώρα δε μου ήρθε καμία ερώτηση να κάνω. Την άλλη μέρα που ξύπνησα σκέφτηκα ότι πρέπει να τον ξανακαλέσουμε τον άνθρωπο και να μιλήσουμε μόνο για Λογοτεχνία και βιβλία που αγαπάμε. Να τον ρωτήσω ποιους συγγραφείς αγαπά να διαβάζει, τί σκέφτεται να γράψει στο επόμενο βιβλίο του, κλασικές ερωτήσεις βιβλιοκριτικού δηλαδή.

Δυο μέρες μετά, λες και για να εμπεδώσω το θέμα που ξεκίνησε η Τρίτη, πήγα στην ταινία Τα Παιδιά των Ανθρώπων. Ωραία ταινία, πολύ εντυπωσιακά φτιαγμένη βασισμένη σε ένα ακόμη καλύτερο βιβλίο. Όταν το είχα διαβάσει το 1996 είχε κυκλοφορήσει μια έκδοση με τον τίτλο «Τζούλιαν» από εκδόσεις Πατάκη. Τώρα είδα το ξανακυκλοφόρησαν με τον πρωτότυπο τίτλο. Πολύ ωραία μετάφραση απ’τη Σώτη Τριανταφύλλου. Λίγες μέρες πριν δω την ταινία είχα πέσει πάνω στην κριτική του Φενεκ Μικελίδη στην Ελευθεροτυπία. Ενώ διάβαζα τα λίγα πράγματα για την υπόθεση του έργου επ, λέω έγω την ξέρω αυτή την ιστορία. Η ταινία διαφέρει αρκετά από το βιβλίο σε ένα πολύ συνταρακτικό κομμάτι. Εκείνο που με είχε ταράξει τότε όταν το διάβασα, κι ας μην είχα παιδί ακόμη ήταν ότι αυτός ο άνθρωπος είχα σκοτώσει ο ίδιος κατά λάθος το παιδί του. Σε όλο το υπόλοιπο βιβλίο ήταν ένα ράκος βέβαια, χωρίς να καταφέρνει να συγχωρήσει τον εαυτό του. Είναι πολύ ωραία ιστορία, πολύ διαφορετική από τα άλλα βιβλία της P.D. James που έχει γράψει κυρίως αστυνομικά μυθιστορήματα.

Χθες κι άλλη βιβλιοπαρουσίαση, παιδικό βιβλίο αυτή τη φορά. Βαγγέλης Ηλιόπουλος, συγγραφέας του διάσημου Τριγωνοψαρούλη και άλλων. Το καινούριο του λέγεται «Που πήγαν τα Χριστούγεννα;» με πρωταγωνίστρια μια γάτα (εκδόσεις Πατάκη κι αυτά).Η παρουσίαση άρεσε στα παιδιά κυρίως γιατί έπαιζε μαζί τους και σε κάποια φάση έδιωξε τις μαμάδες γιατί μιλούσαν πολύ! Την εκδήλωση οργάνωνε ιδιωτικό σχολείο της πόλης μας. Ζήλεψα το ότι η δασκάλα μουσικής είχα κάνει πολύ καλή δουλειά, είχε μελοποιήσει τους στίχους του συγγραφέα και τα παιδιά ήξεραν όλους τους ήρωες απ’έξω και ανακατωτά, πράγμα που σημαίνει ότι τα διάβασαν με χαρά τα βιβλία. Απ’την άλλη οι μαμάδες παραπονιόντουσαν για το μεγάλο αριθμό (29) παιδιών στην τάξη και κάποιες αγέλαστες, αναίσθητες δασκάλες. Άντε βγάλε συμπέρασμα τώρα εσύ.
Ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος θα παρουσιάσει το καινούριο του βιβλίο κι αλλού, πληροφορίες εδώ.

DNA

Αυτή τη βδομάδα τρέχουν τόσα πολλά project στη δουλειά και το σπίτι που δεν προλαβαίνω όχι να γράψω αλλά ούτε και να διαβάσω. Ούτε μπλογκ δε διαβάζω καλά.

Τα παιδιά στο σχολείο με εκπλήσσουν κάθε μέρα. Φέτος είναι πολύ στη μόδα να φτιάχνουν αυτά τα βραχιολάκια από πλαστικά σύρματα που τα πλέκουν με διάφορους τρόπους.

Μου έχουν χαρίσει αρκέτα όπως βλέπετε αλλά χθες μου έδωσαν το πιο ωραίο, το DNA.

Από το σχήμα του είναι προφανές γιατί έχει αυτό το όνομα. Όποτε αφήσαμε τον Απλό Αόριστο στην άκρη και πιάσαμε μια συζήτηση για τη Βιολογία, τους είπα κι εγώ τα λίγα που θυμόμουνα, να 'ναι καλά ο παλιός μου Δάσκαλος.