Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες - Το Χάρτινο Σπίτι

Χθες βράδυ είχαμε καλέσει κάτι φίλους να φάμε και να πιούμε. Τελικά ήρθαν λιγότεροι απ’όσους περιμέναμε κι έτσι σήμερα δε χρειαζόταν ούτε να μαγειρέψω, ούτε να ψωνίσω. Απ’τον υπολογιστή για να γράψω το πρωινό μου ποστ, στον καναπέ για να διαβάσω ένα βιβλιαράκι και μετά ξανά στον υπολογιστή για να ξαναγράψω με ενδιάμεσο διάλειμμα στην κουζίνα για να φάω τα αγαπημένα μου leftovers.

Λοιπόν διάβασα «Το Χάρτινο Σπίτι» του Αργεντινού Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες (Εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Λένα Φραγκοπούλου). Είναι ένα βιβλίο μικρό, μια νουβέλα που διαβάζεται σε 2 ώρες το πολύ. Αφορά τους βιβλιόφιλους, τους βιβλιοφάγους και τους συλλέκτες βιβλίων. Τους προειδοποιεί ότι τα βιβλία είναι επικίνδυνα. Η ιστορία αρχίζει με μια καθηγήτρια στην Οξφόρδη που σκοτώνεται από ένα αυτοκίνητο καθώς βαδίζει στο δρόμο διαβάζοντας ένα βιβλίο. Από εκεί ξετυλίγεται ένα παραμύθι που μας φέρνει μέχρι το Μπουένος Άιρες και το Μοντεβιδέο αλλά που είναι μόνο η αφορμή για να μιλήσει για την αγάπη για τα βιβλία. Έχει τόσες ιδέες μέσα για το πώς διαβάζουμε τα βιβλία, πως τα ταξινομούμε, για τους ανθρώπους που τα διαβάζουν μια φορά και δεν τα ξαναπιάνουν καθόλου για τους ανθρώπους που διαβάζουν λίγο και αγοράζουν πολύ και ένα σωρό άλλα ενδιαφέροντα. Σας γράφω ένα που μου άρεσε πολύ. Ανάμεσα στους ανθρώπους του βιβλίου είναι ένας Αργεντινός συλλέκτης βιβλίων που τα διατηρεί σε γυάλινες προθήκες ειδικά κατασκευασμένες για να μην περνάει η σκόνη και τα ζωύφια. Αυτός φυσικά ούτε που διανοείται να γράψει κάτι πάνω στα βιβλία. Ένας άλλος φίλος του, όμως για τον οποίο τα βιβλία γίνονται το πάθος που θα τον καταστρέψει σημειώνει αφειδώς, ακατάσχετα και λέει το εξής: «Γαμάω το κάθε βιβλίο, κι αν δεν αφήσω σημάδι, δεν υπάρχει οργασμός».

Το βιβλίο βρίθει αναφορών σε άλλα βιβλία και συγγραφείς από τη Λατινική Αμερική αλλά και όλο τον κόσμο. Είναι σαν σου δίνει ένα μπούσουλα σαν να σου λέει «Διάβασε κι αυτό». Είναι και σαν ένας περίπατος στο Μπουένος Άιρες.



Με την ευκαιρία να συστήσω και μια Ελληνίδα μεταφράστρια (νομίζω) που ζει στο Μπουένος Άιρες και γράφει για τη ζωή εκεί. Κάθε φορά που διαβάζω τα κείμενα της ζηλεύω αφάνταστα που ζει σε μια ωραία πόλη και ακούει την αγαπημένη γλώσσα κάθε μέρα και σκέφτομαι πώς να είχαν άραγε εξελιχθεί τα πράγματα αν είχα διαλέξει άλλη κατεύθυνση στις σπουδές μου;

Για υπόκρουση ένα γκρουπ Αργεντίνικο, οι Bajo fondo, που παίζει ταγκό «όχι ταγκό τουριστικό αλλά ταγκό αληθινό, κομμάτι ζωντανού του ποταμιού που ενώνει/χωρίζει Αργεντινή και Ουρουγουάη, που μας κάνει μελαγχολικούς, νοσταλγικούς ή απλώς λυπημένους. Που μας κάνει να θέλουμε να χορέψουμε να γελάσουμε ή να κάνουμε έρωτα».