Μια φωτογραφία

Τότε ξυπνούσα πρωί πρωί, χειμώνα καλοκαίρι και σκούπιζα το πεζοδρόμιο γύρω απ’το σπίτι. Το φθινόπωρο που είχε πολλά φύλλα σκούπιζα και το δρόμο, καθάριζα καλά καλά γιατί αλλιώς φυσούσε και μου τα ‘φερνε στην αυλή. Οι γείτονες ξεκινούσαν για τη δουλειά (ο δικός μου άντρας είχε φύγει χαράματα) και μου λέγαν «Πάλι θα φτάσεις μέχρι πέρα Αγγέλα;» Μια μέρα, πέρασε κι ο φωτογράφος ο Τλούπας και μου’πε «Να σε βγάλω μια φωτογραφία;». Μερικές μέρες αργότερα ξαναπέρασε και μου την έφερε. Δε θυμάμαι αν την πλήρωσα η όχι.
Τότε ήμουνα μια χαρά, κατάγερη, έφιανα όλες τις δουλειές μου, ζύμωνα και δυο καρβέλια και τα πήγαινα στο φούρνο. Όταν πήγαινα να τα πάρω το μεσημέρι μέχρι να γυρίσω σπίτι μού έτρωγαν το ένα καρβέλι σχεδόν ολόκληρο, τόσο ζεστό και μυρωδάτο ήταν.

Όταν τέλειωνα τις δουλειές μου έβγαζα τη ρόμπα μου ντυνόμουνα ωραία, έβαζα ασορτί γάντια και καπέλο, τσάντα και παπούτσι κι έβγαινα στην αγορά: Καρκαντός, Σειρινιάν, Φις, Μισδραχής, Αστάρας, Ζιώγας, ….στα καλύτερα μαγαζιά ψώνιζα. Όταν γύριζα το μεσημέρι έλεγα στον άντρα μου, βγήκα στην αγορά Γιώργο, και ποτέ δε μου ΄λεγε όχι. Έκανα πάντα καλό κουμάντο.

Το Σεπτέμβριο, πηγαίναμε πάντα στο παζάρι. Πότε όλοι μαζί με την πεθερά και τα δυο παιδιά, αλλά καμιά φορά και μόνοι μας, ο Γιώργος κι εγώ. Ήταν στο Αλκαζάρ τότε το παζάρι, κι ερχόντουσαν οι έμποροι απ’όλη την Ελλάδα. Αγοράζαμε χαλβά, εγώ αγόραζα κιλότες κι ο Γιώργος κάλτσες.

Τώρα πάνε αυτά, έχω χρόνια να βγω να σκουπίσω το πεζοδρόμιο, που και που βγαίνω να πάω στα παιδιά μου, σχεδόν δε γνωρίζω το δρόμο μας, τόσες πολυκατοικίες που έχουν γίνει. Αλλά στο σπίτι μου εγώ κάνω πάλι κουμάντο και τα φέρνω βόλτα. Όλα τα καλά μου έχω, πρόσφατα άλλαξα και τις στόφες (το ύφασμα ήθελα να το πάρω απ’τον Φις αλλά μου είπαν ότι έκλεισε το μαγαζί, πήρε σύνταξη) και όλα είναι σαν καινούρια. Ο γιούκος γεμάτος με βελέντζες και κουβέρτες.

Τις φωτογραφίες τις έδωσα στα παιδιά μου κι αυτές. Τι να τις κάνω; Να τις κοιτάζω και να με πιάνει σεκλέτι; Τώρα έχω μερικές της εγγονής μου. Είναι ένα παλούκι αυτό το μικρό, μου μοιάζει νομίζω, έξυπνο πολύ έξυπνο.

Το κείμενο το εμπνεύστηκα όταν είδα το τελευταίο μέρος του Hotel Memory και ιδίαιτερα αυτό