¡Viva España!

Εδώ και λίγο καιρό διαβάζω τη Χουανίτα, δεν ξέρω ποια είναι, μάλλον μια Ελληνίδα που ζει στη Μαδρίτη. Κατεβάζω τα ωραία τραγούδια που έχει ανεβάσει εκείνη, μουσικές απ’την Ισπανία ή το Μεξικό ή όπου αλλού στη Λατινική Αμερική. Έτσι τώρα θέλω να γράψω για τη σχέση μου με τα Ισπανικά. Δε θυμάμαι πότε ακριβώς διάβασα τα «100 χρόνια μοναξιάς» του Μαρκές. Πρέπει να ήμουνα στο Γυμνάσιο. Είχα εντυπωσιαστεί φυσικά. Και μετά μια φίλη μου χάρισε τον «Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας». Εκεί κόλλησα πραγματικά και προσπάθησα να διαβάσω όσα περισσότερα μπορούσα από αυτό το μεγάλο παραμυθά. Γύρω στα 18 ο Μάκης με μύησε στο σύμπαν ενός άλλου μεγάλου του Ernesto Sabato. Περί Ηρώων και Τάφων, Αβαδδών ο Εξολοθρευτής, το Τούνελ. Ένα σκοτεινό κόσμο γεμάτο σέκτες τυφλών λέξεις που δεν καταλάβαινα αλλά κι έναν έρωτα πιο δυνατό απ’όλα. Πραγματικά έχουν περάσει τόσο χρόνια που τα διάβασα κι όπως έχω ως αρχή να μην ξαναδιαβάζω βιβλία (τόσα πολλά βιβλία, πότε να προλάβω) τώρα μόνο θυμάμαι την ατμόσφαιρα και ότι κούρνιαζα στο κρεβάτι μου διαβάζοντας μέχρι το πρωί. Όταν διάβασα το «Περί Ηρώων και Τάφων» αποφάσισα ότι ήθελα να μάθω Ισπανικά για να διαβάσω αυτό το συγγραφέα. Πέρασαν βέβαια μερικά χρόνια μέχρι να το καταφέρω αλλά αφού το αποφάσισα… Παραδόξως πρώτα διάβασα το Σάμπατο και μετά τον Μπόρχες, το γίγαντα της Λατινοαμερικάνικης Λογοτεχνίας που επηρέασε και το Σάμπατο ανάμεσα σε άλλους.
Το 1993 στο 3ο έτος του Πανεπιστημίου έψαχνα να φύγω με καμία ανταλλαγή Erasmus. Πάω στην υπεύθυνη καθηγήτρια την κα Λύτρα, καλή της ώρα, και μου λέει, «Για Αγγλία και Ολλανδία δεν έχω τίποτε αλλά υπάρχει μια θέση στη Σεβίλλη, τη θες; Δεν θέλει κανένας άλλος». Ευτυχώς! Το Νοέμβριο σε ένα ταξίδι με κλινάμαξα για Λάρισα, γνωρίζω ένα ωραίο αγόρι, το Μ.Τ.(μην του το πεις Στάθη) και μου λέει έχω τη μέθοδο της Ιντερλινγκουα για Ισπανικά, τη θες; Of course. Ξεκινάω λίγο λίγο αλλά ο Φλεβάρης ήρθε γρήγορα κι εγώ είχα μάθει να λέω (με άψογη προφορά ομολογουμένως) Me llamo Ana, soy Griega y tengo 22 años. (Με λένε Άννα είμαι Ελληνίδα και είμαι 22 χρονών). Με αυτά τα εφόδια και τεράστια περιέργεια προσγειώνομαι στη Σεβίλλη στις 5 Φεβρουαρίου του 1994. Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι στις 6-7 το βραδάκι και ακόμη δεν είχε νυχτώσει. Τι ωραία χώρα! αναφώνησα.

Με τη Σεβίλλη μεγάλος έρωτας. Μια πόλη μέσα απ’τα παραμύθια. Ήταν λίγο μετά την Expo 92 και την είχαν συμμαζέψει αρκετά, έχει και γέφυρα Καλατράβα αλλά κυρίως έχει ιστορία, έχει Μαυριτάνικο αίμα, έχει φλαμένκο έχει μαγέρικα η τηγανίλα Απλωνόταν σε όλη την πόλη απ’τις 11 το πρωί μέχρι τη νύχτα. Περπατούσα όλη μέρα στα στενά της παλιάς πόλης (Barrio Santa Cruz η παλιά Εβραϊκή συνοικία), δίπλα στο ποτάμι, στις γειτονιές, στους κεντρικούς δρόμους με τα μαγαζιά. Όταν ήμουνα σπίτι έβλεπα μεταγλωττισμένες σαπουνόπερες και ταινίες. Οι συγκάτοικοι μου δεν ήξεραν Αγγλικά και έπεσα κατ’ευθείαν στα βαθιά. Εκεί δεν ξεχώριζα καθόλου, φατσικά τουλάχιστον, στο λεωφορείο οι γιαγιάδες μου μιλούσαν Ισπανικά ροδάνι η γλώσσα τους κι εγώ τους απαντούσα με το ποιηματάκι που σας είπα παραπάνω. Αλλά κι εγώ έβλεπα τους ανθρώπους γύρω μου και μου θύμιζαν Έλληνες, συγκεκριμένα ήταν ένας τύπος στη γειτονιά που μου θύμιζε το θείο μου το Γιώργο απ’τη Νάξο.
Αρχίσαμε και τα μαθήματα γλώσσας στο Πανεπιστήμιο όπου μέσα σ’ένα μήνα «πήδηξα» 2 τάξεις γιατί τα μάθαινα γρήγορα. Έκανα παρέα με κάτι Ισπανούς και βγαίναμε κάθε βράδυ, μεθούσαμε και το πρωί τρώγαμε churritos ένα γλυκό που μοιάζει με λουκουμάδες αλλά πιο μακρύ και από πάνω βάζαμε και μερέντα. (Στα ισπανικά merendar σημαίνει τρώω ένα μικρό απογευματινό κολατσιό, τρομερή γλώσσα). Μιλάμε για κραιπάλη . Όταν έφτασα στην Ισπανία ήμουνα 52 κιλά, όταν έφυγα 56. Εκείνα τα κιλά δεν τα έχασα ποτέ έχουν μείνει πάνω μου για να μην ξεχνάω, αλλά είναι μικρό το τίμημα. Τώρα τα γράφω και συγκινούμαι. Η Σεβίλλη όσο πλησίαζε η άνοιξη γινόταν και πιο όμορφη, ήρθε και η Semana Santa η δική τους Μεγάλη εβδομάδα. Εκεί στο Νότο της Ισπανίας η θρησκεία είναι πολύ σημαντική θυμίζει τη δική μας κατάσταση εδώ, να μην πω ότι υπάρχει περισσότερη φανατίλα (μόνο που δεν μπερδεύεται με το κράτος). Ο συντηρητισμός (και η υποκρισία αυτά πάνε πακέτο) σε όλο του μεγαλείο.
Τον Απρίλιο η Fiesta de Avril άλλη κραιπάλη αυτή. Σας λέω όλη την Άνοιξη είχαμε φιέστες και πάρτι και μπάρμπεκιου και μπάνια στον Ατλαντικό και βόλτες στο Γουαλδακιβίρ. Αχχ!

Τώρα βέβαια τα έχω ωραιοποιήσει στο μυαλό μου, ήμουνα πολύ μικρή, ξένοιαστη, ελεύθερη (πρώτη φορά που δε δούλευα κιόλας) σε μια υπέροχη πόλη, ήταν μια φάση που γνώρισα πολλούς ανθρώπους. Τότε θυμάμαι ότι περνούσα και πολλές ώρες μόνη μου διαβάζοντας στο δωμάτιο μου και ακούγοντας μουσική.
Έφυγα ένα βράδυ του Ιουνίου, με το λεωφορείο για Μαδρίτη. Το προτελευταίο βράδυ βγήκα με τα αγόρια και γύρισα στο σπίτι στις 9 το πρωί μετά από churros πάλι. Ο Αλεχάντρο έκλαιγε και μου εξομολογήθηκε τον έρωτά του εκείνο το βράδυ (αμάν πια αυτοί οι Ισπανοί, πάντα της τελευταίας στιγμής). Το τελευταίο βράδυ οι συγκάτοικοι Μερσέδες και Μπεατρίθ είχαν οργανώσει ένα μίνι πάρτυ στο σπίτι με όλα τα αγαπημένα μου Ισπανικά φαγητά και μου χάρισαν κι ένα μπλουζάκι που λέει Sevilla. Πάνω έγραψαν vuelve pronto (Γύρνα σύντομα) αλλά εγώ δεν έχω γυρίσει από τότε.

Εκεί διάβασα πολλά βιβλία, στα Αγγλικά. Στο Πανεπιστήμιο έπρεπε να διαβάσω όλα τα βιβλία που είχαν κάνει απ’΄την αρχή του έτους. «Δε γίνεται μου είπαν είναι πολλά, διάβασε τα μισά». Χα, δεν ήξεραν με ποιον έμπλεξαν. Διάβασα και μερικά επιπλεόν. Όταν γύρισα, ο έρωτας με τα Ισπανικά συνεχίστηκε, μαθήματα στο Θερβάντες στην Αθήνα άρχισα να διαβάζω και τα πρώτα μου βιβλία στα Ισπανικά. Στο πρώτο μάθημα μάλιστα μας διαβάζει μια παράγραφο από το coursebook που τελικά ήταν ένα απόσπασμα από το «Περί Ηρώων και Τάφων».

Αυτή η γλώσσα με συγκινεί. Είναι κι εύκολη για μας τους έλληνες γιατί τους φθόγγους (θ,χ) τους έχουμε, σε αντίθεση με τους Αγγλοσάξονες που όσο καλά κι αν τη μάθουν πάντα ξεχωρίζουν. Αλλά είναι οι ήχοι της κυρίως που με επηρεάζουν με ένα σωματικό τρόπο.

Τα παραπάνω τα έγραψα ακούγοντας διάφορες ισπανόφωνες μουσικές: Bebe, Ojos de Brujo, Amparanoia, Mana, Gotan Project, Juanes, Caceres.