Αθήνα για μια μέρα ή μάλλον για μια νύχτα κι έκανα και λίγο shopping αυτή τη φορά γιατί την προηγούμενη δεν πρόλαβα με τα πολιτιστικά δρώμενα!
Θέλω να γράψω για τους καλούς μου φίλους αυτή τη φορά. Έλεγα προ καιρού σε μια φίλη ότι οι δικοί μου φίλοι είναι πάνω κι απ’την οικογένεια πολλές φορές. Και το εννοούσα. Εκείνη ξαφνιάστηκε λίγο γιατί είναι καχύποπτος άνθρωπος και η μάνα της τής είχε δώσει τη συμβουλή να μην εμπιστεύεται απόλυτα καμιά φιλενάδα. Κι η δική μου μάνα μου την έδωσε αυτή τη συμβουλή αλλά εγώ την αγνόησα και ανταμείφθηκα με ΦΟΒΕΡΟΥΣ φίλους. Αυτοί οι συγκεκριμένοι φίλοι είναι τόσο καρδιακοί που με νιώθουν απ’το τηλέφωνο. Παλιότερα που είχα ζόρια οικονομικά, μου έστειλαν με κούριερ εισιτήρια για να πάω Αθήνα και να ξελαμπικάρω. Είναι οι τύποι που σε γράφουν συνδρομήτρια σε αγαπημένο περιοδικό χωρίς να στο πουν , έτσι απλά και φυσικά, γιατί σε ακούν όταν τους μιλάς. Είναι οι τύποι που θα ξυπνήσουν 5 η ώρα το πρωί να σε πάνε στο αεροδρόμιο να προλάβεις την πτήση της Easy Jet για Λονδίνο, και οι ίδιοι που θα σου φέρουν απ’το Λονδίνο τα αγαπημένα σου έντυπα και μικροπράγματα χωρίς ποτέ να το ζητήσεις. Είναι κι αυτοί που θα σου βάλουν χέρι γιατί παρασύρεσαι με τις μπλογκοφιλοσοφίες και γράφεις μπαρούφες του τύπου «Πιστέυω..» (βλέπε παρακάτω).
Κυρίως όμως είναι οι τύποι που σου δανείζουν το ολοκαίνουριο αυτοκίνητο τους (2.000 χλμ μόνο) μέχρι να έρθει το δικό σου. Τι άλλο να πω; Και μόνο που τα γράφω συγκινούμαι και θα αρχίσω να γίνομαι μελό. Το κλείνω εδώ. Μαρία και Στάθη ευχαριστώ…
1 comment:
Βρίσκομαι σε μια περίοδο ανασυγκρότησης. Φίλοι χρόνων έφυγαν. Με τη μια ψυχρανθήκαμε, δώδεκα χρόνια φίλη κολλητή και έχουμε μήνες να μιλήσουμε, οι άλλοι άλλαξαν πόλη, μία τρίτη άλλαξε χώρα. Όλα αυτά συνέβησαν τους τελευταίους έξι μήνες. Και οι αλλαγές συνεχίστηκαν, ένας χωρισμός, ταυτόχρονα αλλαγή σπιτιού (έφυγα από το πατρικό σπίτι που ζούσα μόνη και πήγα σε καινούριο. Τα έπαιξα. Το νέο σπίτι δεν έχει μνήμες. Μια βαθιά σιωπή απλώθηκε. Τα τηλέφωνα λιγόστεψαν αφού κι οι άνθρωποι λιγόστεψαν. Λύπη, φόβος. Τώρα έχω αρχίσει να σηκώνω κεφάλι, να κάνω σχέδια ώστε να έχω κάτι να περιμένω. Δειλά δειλά και όνειρα, όχι επενδύσεις, όχι προσδοκίες. Αυτό το blog το ένοιωσα σαν καλωσόρισμα. Δεν είμαι από τη Λάρισα αλλά αγαπάω τις μικρές πόλεις και μου φάνηκαν οικεία όσα γράφετε.
Post a Comment