Στενοχώριες

Ακόμη πολύ πεσμένη. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου, μού έρχεται η εικόνα και ο ήχος της στιγμής του ατυχήματος. Δεν ξέρουμε καθόλου και τι μας επιφυλάσσει η ΤΟΥΟΤΑ όσο αφορά την εκτίμηση της ζημιάς. Σκεφτόμαστε τα χειρότερα σενάρια για να είμαστε προετοιμασμένοι.
Επίσης δεν μπορώ να ξεπεράσω τις ενοχές μου. Τι έκανα, τι έκανα;;; Ρωτώ και ξαναρωτώ τον εαυτό μου και ξέρω ότι θα μου πάρει πολύ καιρό να τον συγχωρήσω. Τι αχάριστοι που είμαστε όταν όλα πάνε καλά! Σκεφτόμενη τώρα την περασμένη εβδομάδα λέω «Τι ευτυχισμένη που ήμουν και πόσο καλά μου πήγαιναν όλα!» Τώρα …τα βλέπω όλα γκρίζα.
Οι αγαπημένες μου ασχολίες δε με ευχαριστούν, θέλω μόνο να είμαι αγκαλιά με την κόρη μου και τον άντρα μου. Το βράδυ της Παρασκευής δεν μπορούσα να κοιμηθώ απ’την υπερένταση. Το ίδιο και η μικρή. Την πήρα τελικά στο κρεβάτι μου και έτσι με το να την έχω δίπλα μου ησύχασα κάπως.
Είμαι εδώ, είμαι καλά αυτό είναι το σημαντικό. Τώρα σκέφτομαι πόσο είχα κλάψει πέρσι όταν γρατζούνισα απλώς το αυτοκίνητο και έδωσα 100 ευρώ για να το φτιάξω. Τι χαζή που ήμουνα. Λες να μου φαίνεται έτσι κι αυτό μετά από μερικούς μήνες; Τα μεγέθη είναι εντελώς διαφορετικά βέβαια αλλά το σκεπτικό το ίδιο. Ούτε μουσική θέλω να ακούσω, ούτε να διαβάσω, τίποτε. Αύριο σχολείο. Θέλω πολύ να πάω, να μπω σε ένα ρυθμό, μια ρουτίνα πάλι.