“What’s Bred in the Bone"

Διαβάζω και πάλι. Λίγο, λίγο, 15-20 σελίδες την ημέρα (μόνο), αλλά διαβάζω. Ξανάρχισα την περασμένη εβδομάδα, όταν πήγα στην Αθήνα. Τα τραίνα είναι ιδανικά για διάβασμα. Αγαπώ και τα τραίνα και τα βιβλία πολύ και ο συνδυασμός είναι απόλαυση για μένα. Επιπλέον, τώρα η τεχνολογία μας προσφέρει και μουσική σε συσκευασία MP3, οπότε η απόλαυση μεγαλώνει.

Το βιβλίο που διαβάζω τώρα λέγεται “What’s bred in the Bone” του Καναδού Robertson Davies, υποψήφιο για Booker το 1987 (αν σημαίνει κάτι αυτό). Διαδραματίζεται στις αρχές του αιώνα, σε μια επαρχιακή πόλη του Καναδά. Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει πιο πολύ είναι η άγνοια των ανθρώπων όσον αφορά σεξουαλικά ζητήματα, ό,τι έχει να κάνει με το σώμα τους γενικά, ο επαρχιωτισμός, η στενομυαλιά. Κι όλα αυτά με χιούμορ και ζωντανές περιγραφές χαρακτήρων. Δεν το έχω τελειώσει ακόμη, όταν το κάνω θα το γιορτάσω γιατί έχω μήνες να τελειώσω βιβλίο.

Κατά τα άλλα σήμερα άρχισα τα ΠΕΚ για πρωτοδιόριστους καθηγητές. Δε θα κριτικάρω, το περιεχόμενο του μαθήματος. Θα πω μόνο ότι με στενοχωρεί που είμαστε όλοι απογοητευμένοι από την κατάσταση στην Παιδεία, όλοι ξέρουμε τα προβλήματα, γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Και πάνω πάνω η κουβέντα «δε γίνεται τίποτε». Πως δε γίνεται ρε, συ, γίνεται, αλλά πρέπει να δουλέψουμε παραπάνω, πρέπει να κάνουμε και καμία απεργία ή κάτι τέλοσπάντων. Και πάνω απ’όλα να έχουμε ανοιχτό το μυαλό μας και την καρδιά μας.