I know many people are gonna hate me for saying this but I miss my job. Why, oh why should there be two-week long vacations in the middle of the winter? TO spend the days fighting with my husband about not doing anything different, or to spend loads of money on food and sweets? The only money I don't regret spending is what I gave for gifts. If I had more I would spend it all!
Right now, it's Friday afternoon, I'm so restless I can't read anymore, I've already solved three SUDOKU puzzles and I don't know what to do with myself. Sex is ruled out for today since Makis is doing his siesta right now, and tonight he's DJing so I bid goodbye to any fun for today!
One good thing though is Ispend ages surfing th internet and I found this page of the TIME magazine suggesting the best sites of the year. One of them, Heather's blog from Utah, USA is hilarious. I've been reading it for the past half hour and I'm LOL.
Friday, December 30, 2005
Monday, December 26, 2005
Η Μέθοδος Της Ορλεάνης
Δεύτερη μέρα Χριστουγέννων και με βρίσκει να διαβάζω «Τη Μέθοδο της Ορλεάνης» της Ευγενίας Φακίνου. Το ξεκίνησα το πρωί και το τέλειωσα το βραδάκι. Είναι ένα βιβλίο που κυλάει γάργαρο μέσα σου, ειδικά σε μένα που έψαχνα καιρό για ένα καλό διαβαστερό βιβλίο. Έλεγα ότι έφταιγα εγώ που δε διάβαζα όπως πριν ότι κάτι μου είχε συμβεί αλλά τελικά μάλλον ήταν τα βιβλία που διάλεγα. Αυτό λοιπόν είναι ένα διαμαντάκι κι ευχαριστώ την Όλγα που μου το χάρισε. Με τον καφέ στο χέρι λοιπόν το ξεκινάω και βυθίζομαι στο μαγικό σύμπαν της Φακίνου που φέρνει στο νου την Αστραδενή και τη Μεγάλη Πράσινη. Κι ας είναι αυτό μια ιστορία άλλης εποχής. Είναι το μαγικό και ο θάνατος και όλα αυτά τόσο φυσιολογικά που δεν σου φαίνονται παραμύθι. Είναι και το παραμύθι με κόρες ξανθές από Βόρειες Χώρες με ορφανά και κομμένα κεφάλια που επιπλέουν στο νερό. Είναι ο έρωτας που δε ζήσαμε ακόμη, γυναίκες αιώνια παρθένες και ο μεγάλος έρωτας που δεν πεθαίνει ποτέ.
Είναι όλα σα μια σούπα μυρωδική και νόστιμη και πάνω απ’όλα χορταστική ιδανική για ένα πρωί Χριστουγέννων που αλλιώς θα ήταν όπως όλα τα πρωινά. Κάνω μια στάση να φτιάξω μια πίτα για το μεσημεριανό, όπως και οι γυναίκες του βιβλίου και μετά συνεχίζω. Υπογραμμίζω τα λόγια που μου αρέσουν.
Οι Άντρες λοιπόν: Δε μιλάνε πολύ, λένε μια κουβέντα και πρέπει να καταλάβεις πέντε, τιμωρούνε άδικα και κρατάνε κακία για πάντα. Αλλά αγαπάνε για πάντα μερικές φορές. Έπειτα ποιος είπε ότι χρειάζονται πάντα τα λόγια: « Η αγάπη μπορεί να είναι και σιωπηλή, να μη χρειάζεται λόγια».
Οι Γυναίκες είναι αδυσώπητες σκληρές αλλά και γεμάτες ιστορίες, μαγειρεύουν, σιδερώνουν, ράβουν, φροντίζουν τα καθημερινά και τα σημαντικά, προσαρμόζονται σε νέες πατρίδες και αγαπάνε μια φορά και για πάντα. Για την αγάπη τους αψηφούν το γονιό τους, τις τάξεις, την κοινωνία, την πατρίδα.
Όλη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τους γυναικείους χαρακτήρες και ορίζεται μέσα από τις καθημερινές μικροδουλειές. Αυτές δείχνουν και το πέρασμα των εποχών. Η ιστορία κυλάει χωρίς να ξέρουμε ακριβώς πότε ή που. Γύρω στα μισά του βιβλίου έχουμε μια συγκεκριμένη χρονική αναφορά (τους Βαλκανικούς Πολέμους) και αργότερα τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ερχομό των προσφύγων. Για τον τόπο ξέρουμε μόνο ότι είναι στο νότο.
Οι γυναίκες κάνουν τις δουλειές του σπιτιού και σε αυτό νιώθεις ότι λίγα έχουν αλλάξει. Μήπως ακόμη και τώρα οι γυναίκες δεν κάνουν αυτά τα μικρά καθημερινά που είναι αόρατα στους άντρες αλλά τόσο σημαντικά. Οι γυναίκες δε φροντίζουν για τα ρούχα, για τα γιατροσόφια, για την απασχόληση των παιδιών, για την εκπαίδευση τους μέσα απ’τις ιστορίες;
Η φιλία ανάμεσα στις γυναίκες επίσης έχει σημαντική θέση στο βιβλίο. Οι γυναίκες χάνουν την ταυτότητα τους όταν παντρεύονται γίνονται η γυναίκα κάποιου η μάνα, η γιαγιά. Μόνο για τις φίλες τους παραμένουν η Παρασκευούλα, η Σεβαστή, η Μαρία η Δόμνα και η Άννα, η Όλγα, η Λαμπρινή, η Στέλλα, θα πρόσθετα εγώ.
Απ’το πρωί αναστενάζω διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Είναι αλήθεια ότι ένα βιβλίο μας συνεπαίρνει όταν βρίσκουμε κάτι απ’τον εαυτό μας σ’αυτό. Έτσι κι εγώ πρέπει να ξυπνήσω όπως η Αρέθα, να μη φοβάμαι να πονέσω, είναι ωραίο παιχνίδι αλλά επικίνδυνο να ζεις μια φαντασίωση. «…διότι οι συνεχείς αποδράσεις από την πραγματικότητα το μόνο που κάνουν είναι να σε αποξενώνουν από τα γήινα. Δε λύνουν τα προβλήματα». Άλλωστε «οι έρωτες οι ανεκπλήρωτοι, οι ανολοκλήρωτοι, οι φανταστικοί μάς καταδιώκουν διαρκώς και βρίσκουν πάντα τον τρόπο να παίρνουν εκδίκηση».
Είναι όλα σα μια σούπα μυρωδική και νόστιμη και πάνω απ’όλα χορταστική ιδανική για ένα πρωί Χριστουγέννων που αλλιώς θα ήταν όπως όλα τα πρωινά. Κάνω μια στάση να φτιάξω μια πίτα για το μεσημεριανό, όπως και οι γυναίκες του βιβλίου και μετά συνεχίζω. Υπογραμμίζω τα λόγια που μου αρέσουν.
Οι Άντρες λοιπόν: Δε μιλάνε πολύ, λένε μια κουβέντα και πρέπει να καταλάβεις πέντε, τιμωρούνε άδικα και κρατάνε κακία για πάντα. Αλλά αγαπάνε για πάντα μερικές φορές. Έπειτα ποιος είπε ότι χρειάζονται πάντα τα λόγια: « Η αγάπη μπορεί να είναι και σιωπηλή, να μη χρειάζεται λόγια».
Οι Γυναίκες είναι αδυσώπητες σκληρές αλλά και γεμάτες ιστορίες, μαγειρεύουν, σιδερώνουν, ράβουν, φροντίζουν τα καθημερινά και τα σημαντικά, προσαρμόζονται σε νέες πατρίδες και αγαπάνε μια φορά και για πάντα. Για την αγάπη τους αψηφούν το γονιό τους, τις τάξεις, την κοινωνία, την πατρίδα.
Όλη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τους γυναικείους χαρακτήρες και ορίζεται μέσα από τις καθημερινές μικροδουλειές. Αυτές δείχνουν και το πέρασμα των εποχών. Η ιστορία κυλάει χωρίς να ξέρουμε ακριβώς πότε ή που. Γύρω στα μισά του βιβλίου έχουμε μια συγκεκριμένη χρονική αναφορά (τους Βαλκανικούς Πολέμους) και αργότερα τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ερχομό των προσφύγων. Για τον τόπο ξέρουμε μόνο ότι είναι στο νότο.
Οι γυναίκες κάνουν τις δουλειές του σπιτιού και σε αυτό νιώθεις ότι λίγα έχουν αλλάξει. Μήπως ακόμη και τώρα οι γυναίκες δεν κάνουν αυτά τα μικρά καθημερινά που είναι αόρατα στους άντρες αλλά τόσο σημαντικά. Οι γυναίκες δε φροντίζουν για τα ρούχα, για τα γιατροσόφια, για την απασχόληση των παιδιών, για την εκπαίδευση τους μέσα απ’τις ιστορίες;
Η φιλία ανάμεσα στις γυναίκες επίσης έχει σημαντική θέση στο βιβλίο. Οι γυναίκες χάνουν την ταυτότητα τους όταν παντρεύονται γίνονται η γυναίκα κάποιου η μάνα, η γιαγιά. Μόνο για τις φίλες τους παραμένουν η Παρασκευούλα, η Σεβαστή, η Μαρία η Δόμνα και η Άννα, η Όλγα, η Λαμπρινή, η Στέλλα, θα πρόσθετα εγώ.
Απ’το πρωί αναστενάζω διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Είναι αλήθεια ότι ένα βιβλίο μας συνεπαίρνει όταν βρίσκουμε κάτι απ’τον εαυτό μας σ’αυτό. Έτσι κι εγώ πρέπει να ξυπνήσω όπως η Αρέθα, να μη φοβάμαι να πονέσω, είναι ωραίο παιχνίδι αλλά επικίνδυνο να ζεις μια φαντασίωση. «…διότι οι συνεχείς αποδράσεις από την πραγματικότητα το μόνο που κάνουν είναι να σε αποξενώνουν από τα γήινα. Δε λύνουν τα προβλήματα». Άλλωστε «οι έρωτες οι ανεκπλήρωτοι, οι ανολοκλήρωτοι, οι φανταστικοί μάς καταδιώκουν διαρκώς και βρίσκουν πάντα τον τρόπο να παίρνουν εκδίκηση».
Sunday, December 25, 2005
Χριστούγεννα
Σήμερα τέλειωσα ακόμη ένα βιβλίο, μου το χάρισε η φίλη μου η Μαρία για τη γιορτή μου. Τελευταία οι φίλοι μου χαρίζουν πολλά βιβλία. Αυτό είναι καλό και κακό: Καλό γιατί με σκέφτονται και ξέρουν ότι αυτό είναι το πιο ευπρόσδεκτο δώρο και κακό γιατί διαβάζω βιβλία που δεν τα έχω επιλέξει απολύτως και εκνευρίζομαι, χάνω χρόνο από τα βιβλία που θέλω πραγματικά να διαβάσω. Αυτό, εν πάσει περιπτώσει δεν ήταν έτσι, γιατί η Μαρία με ρώτησε ποιο βιβλίο θέλω.
Εϊναι λοιπόν το "Για μια συντροφιά ανάμεσα μας" του Ν. Θέμελη. Μια και είχα διαβάσει την τριλογία, και μου είχε αρέσει πολύ, είχα υψηλές προσδοκίες. Όμως απογοητεύτηκα. Αυτό το βιβλίο μου φάνηκε πολύ σύντομο, ότι ο συγγραφέας ήθελε να ξεπετάξει ένα βιβλίο και δεν το δούλεψε πολύ. Το ιστορικό υπόβαθρο ειδικά που στα άλλα βιβλία του ήταν πλούσιο, σε αυτό είναι πολύ περιορισμένο. Οι ήρωες δε, δεν αναπτύσσονται δεν είσαι σίγουρος ότι τους ξέρεις παρόλο που είναι αρκετά προβλέψιμοι και κλισαρισμένοι. Ναι, αυτό είναι: δεν είναι ήρωες αυτοί αλλά καρικατούρες, στερεότυπα μιας εποχής που γίνονταν μεγάλες ανακατατάξεις στην Ευρώπη. Τώρα σταματάω, θα συνεχίσω αργότερα γιατί ήρθε η Μαρία. Καλά Χριστούγεννα σε όλους!
Εϊναι λοιπόν το "Για μια συντροφιά ανάμεσα μας" του Ν. Θέμελη. Μια και είχα διαβάσει την τριλογία, και μου είχε αρέσει πολύ, είχα υψηλές προσδοκίες. Όμως απογοητεύτηκα. Αυτό το βιβλίο μου φάνηκε πολύ σύντομο, ότι ο συγγραφέας ήθελε να ξεπετάξει ένα βιβλίο και δεν το δούλεψε πολύ. Το ιστορικό υπόβαθρο ειδικά που στα άλλα βιβλία του ήταν πλούσιο, σε αυτό είναι πολύ περιορισμένο. Οι ήρωες δε, δεν αναπτύσσονται δεν είσαι σίγουρος ότι τους ξέρεις παρόλο που είναι αρκετά προβλέψιμοι και κλισαρισμένοι. Ναι, αυτό είναι: δεν είναι ήρωες αυτοί αλλά καρικατούρες, στερεότυπα μιας εποχής που γίνονταν μεγάλες ανακατατάξεις στην Ευρώπη. Τώρα σταματάω, θα συνεχίσω αργότερα γιατί ήρθε η Μαρία. Καλά Χριστούγεννα σε όλους!
Friday, December 23, 2005
Νέα Εργασία
Blogging after along time. Επιτέλους ήρθαν οι διακοπές! Ανυπομονούσα είναι η αλήθεια κι ας μην κουράζομαι τόσο όσο πι φίλοι μου . Καμιά φορά ντρέπομαι, όταν ας πούμε η πωλήτρια στο Σούπερ Μάρκετ με ρωτάει «πως κι έτσι νωρίς σήμερα;». Ψελλίζω μια δικαιολογία και φεύγω με τις ενοχές μου. Παλιότερα έλεγα ότι δε με νοιάζει καθόλου αν το παιδί μου σπουδάσει ή όχι. Τώρα τελευταία τα πράγματα έχουν γίνει πολύ σκληρά. Νομίζω ότι ο μόνος τρόπος να έχεις μια ελπίδα για καλύτερη ζωή είναι να έχεις κάποια εφόδια. Βλέπω τους φίλους που εργάζονται στις οικοδομές ή στα εργοστάσια, ή πωλητές και τρομάζω. Η εκμετάλλευση γίνεται προκλητική πλέον. Η ιστορία που με σόκαρε πιο πολύ είναι αυτή με τις καμαριέρες που θα προσλάβει το Χίλτον της Ρόδου: Μια καμαριέρα μέχρι τώρα στοίχιζε στο ξενοδοχείο περίπου 2.000 ευρώ, με την ασφάλιση της και τα όλα της. Τώρα όμως βρέθηκε τρόπος να πληρώνουν περίπου 700 ευρώ το μήνα σε ένα γραφείο που κάνει «εισαγωγή» εργατικού δυναμικού από χώρες της πρώην Σ. Ένωσης. Οι δε γυναίκες που θα εργάζονται θα παίρνουν στο χέρι γύρω στα 300 ευρώ και θα τους παρέχεται μια υποτυπώδης στέγη και τροφή. Δεν ήξερα για ποιον να λυπηθώ περισσότερο. Για τις καμαριέρες που μαθαίνουν ότι θα μείνουν χωρίς δουλειά Χριστουγεννιάτικα ή για τις άλλες , τις φτωχές Ουκρανές που θα έρθουν να δουλέψουν σα σκλάβες για 300 ευρώ και θα στείλουν και στις οικογένειες τους από αυτά!
Όσο για μας τι να πω; Εμείς παραπονιόμαστε ότι δεν τα βγάζουμε πέρα με 2 μισθούς, και γκρινιάζουμε για τις 2 ώρες που θα μείνουμε παραπάνω στο σχολείο. Έλεος, κάτι είναι πολύ λάθος εδώ πέρα.
Άλλα ξεκίνησα να γράφω και αλλού κατέληξα. Ήθελα να πω ότι ακόμη κι εγώ ανυπομονούσα για διακοπές! Σταματώ εδώ όμως. Τώρα θα έχω χρόνο και θα ασχοληθώ περισσότερο.
Όσο για μας τι να πω; Εμείς παραπονιόμαστε ότι δεν τα βγάζουμε πέρα με 2 μισθούς, και γκρινιάζουμε για τις 2 ώρες που θα μείνουμε παραπάνω στο σχολείο. Έλεος, κάτι είναι πολύ λάθος εδώ πέρα.
Άλλα ξεκίνησα να γράφω και αλλού κατέληξα. Ήθελα να πω ότι ακόμη κι εγώ ανυπομονούσα για διακοπές! Σταματώ εδώ όμως. Τώρα θα έχω χρόνο και θα ασχοληθώ περισσότερο.
Friday, December 02, 2005
“What’s Bred in the Bone"
Διαβάζω και πάλι. Λίγο, λίγο, 15-20 σελίδες την ημέρα (μόνο), αλλά διαβάζω. Ξανάρχισα την περασμένη εβδομάδα, όταν πήγα στην Αθήνα. Τα τραίνα είναι ιδανικά για διάβασμα. Αγαπώ και τα τραίνα και τα βιβλία πολύ και ο συνδυασμός είναι απόλαυση για μένα. Επιπλέον, τώρα η τεχνολογία μας προσφέρει και μουσική σε συσκευασία MP3, οπότε η απόλαυση μεγαλώνει.
Το βιβλίο που διαβάζω τώρα λέγεται “What’s bred in the Bone” του Καναδού Robertson Davies, υποψήφιο για Booker το 1987 (αν σημαίνει κάτι αυτό). Διαδραματίζεται στις αρχές του αιώνα, σε μια επαρχιακή πόλη του Καναδά. Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει πιο πολύ είναι η άγνοια των ανθρώπων όσον αφορά σεξουαλικά ζητήματα, ό,τι έχει να κάνει με το σώμα τους γενικά, ο επαρχιωτισμός, η στενομυαλιά. Κι όλα αυτά με χιούμορ και ζωντανές περιγραφές χαρακτήρων. Δεν το έχω τελειώσει ακόμη, όταν το κάνω θα το γιορτάσω γιατί έχω μήνες να τελειώσω βιβλίο.
Κατά τα άλλα σήμερα άρχισα τα ΠΕΚ για πρωτοδιόριστους καθηγητές. Δε θα κριτικάρω, το περιεχόμενο του μαθήματος. Θα πω μόνο ότι με στενοχωρεί που είμαστε όλοι απογοητευμένοι από την κατάσταση στην Παιδεία, όλοι ξέρουμε τα προβλήματα, γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Και πάνω πάνω η κουβέντα «δε γίνεται τίποτε». Πως δε γίνεται ρε, συ, γίνεται, αλλά πρέπει να δουλέψουμε παραπάνω, πρέπει να κάνουμε και καμία απεργία ή κάτι τέλοσπάντων. Και πάνω απ’όλα να έχουμε ανοιχτό το μυαλό μας και την καρδιά μας.
Το βιβλίο που διαβάζω τώρα λέγεται “What’s bred in the Bone” του Καναδού Robertson Davies, υποψήφιο για Booker το 1987 (αν σημαίνει κάτι αυτό). Διαδραματίζεται στις αρχές του αιώνα, σε μια επαρχιακή πόλη του Καναδά. Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει πιο πολύ είναι η άγνοια των ανθρώπων όσον αφορά σεξουαλικά ζητήματα, ό,τι έχει να κάνει με το σώμα τους γενικά, ο επαρχιωτισμός, η στενομυαλιά. Κι όλα αυτά με χιούμορ και ζωντανές περιγραφές χαρακτήρων. Δεν το έχω τελειώσει ακόμη, όταν το κάνω θα το γιορτάσω γιατί έχω μήνες να τελειώσω βιβλίο.
Κατά τα άλλα σήμερα άρχισα τα ΠΕΚ για πρωτοδιόριστους καθηγητές. Δε θα κριτικάρω, το περιεχόμενο του μαθήματος. Θα πω μόνο ότι με στενοχωρεί που είμαστε όλοι απογοητευμένοι από την κατάσταση στην Παιδεία, όλοι ξέρουμε τα προβλήματα, γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Και πάνω πάνω η κουβέντα «δε γίνεται τίποτε». Πως δε γίνεται ρε, συ, γίνεται, αλλά πρέπει να δουλέψουμε παραπάνω, πρέπει να κάνουμε και καμία απεργία ή κάτι τέλοσπάντων. Και πάνω απ’όλα να έχουμε ανοιχτό το μυαλό μας και την καρδιά μας.
Subscribe to:
Posts (Atom)