Saturday night

It's Saturday evening, mydaughter is having a friend for a sleepover, husband is DJing so I'm having a relatively stress free evening. I have to finish a translation but that's for later. Anyway I was surfing the internet and I found this traveller's site and it's fascinating. There is an article about the on-going debate between tourists and travellers, that I found very amusing. I'd love to be a traveller myself but so far I've only been a tourist. Getting to know other countries seems like a life's dream. The people mentioned in the site seem to leave their lives behind them so easily. Why is it that I am so constrained by family, job and money matters? Sometimes I wonder whether I did well to start a family: it's not that having a child hasn't given me otherwise unknown rewards. It has. But sometimes I keep wondering what I would have done if I hadn't.
Two years ago, while I was teaching in a school in a small town I met a Teacher, a philologist, appointed as a librarian, who was a really intellectual person. He has a deep love for books, a way to transmit knowledge and love for what he has read. He has spent all his life reading and travelling to places few people go like Jordan, Syria, cradles of ancient civilisations. Whenever I had a gap period I would go to the library and just give him a suggestion and he would start talking and I would just listen bedazzled. Don't take it wrong, the man was in his forties but looks fifty or something and is anything but goodlooking. Anyway one day I told him how I envied him the time he had available to himself to read and travel. And he replied he envied my life, my child, my having a partner to return to and the whole lot. It's kind of sad really how we people are never satisfied with what we have and always think that someone else is living the life we would like. At least I feel it all the time.
These days I don't envy the Teacher anymore, last year I had all the time of the world to satisfy my passion for books and loneliness (and traveling, come to think of it).
These days I envy my friend in Canada and she knows why. Anyway, at least she proves that there is life after 40! Especially sex life ;-)

The photo is Soufli at dawn.

Athens for a day

Κάθε φορά που πάω στην Αθήνα, νιώθω ότι πάω σε άλλη χώρα.
Σαν επαρχιωτάκι που κοιτάει θαμπωμένο τους μεγάλους δρόμους και τα φώτα, όπως όταν ήμουνα 9 χρονών και από τα Καμένα Βούρλα βρέθηκα στη Ρόδο.

Έτσι και χθες λοιπόν, ξύπνησα στο ωραίο ξερό κλίμα της Αθήνας, μετά από έναν ύπνο χωρίς διακοπές, τον ύπνο της ευχάριστης εξάντλησης, όταν έχεις κάνει πράγματα που αγαπάς ( φοβερή εμπειρία η όπερα) . Μετά βρέθηκα στο κέντρο ανάμεσα σε ανθρώπους που ψάχνουν δίσκους, βιβλία και άλλα συναφή. Αυτό δεν το ζεις στην επαρχία. Εδώ οι άνθρωποι το πολύ, πολύ να ψάχνουν γα ρούχα.

Μπήκα, βγήκα από το μετρό, περπάτησα με τις μπότες τις ψηλοτάκουνες (αν μου ΄λεγε κάποιος πριν από 2 χρόνια ότι θα φορούσα τα ψηλά τακούνια για να περπατήσω τόσες ώρες στην Αθήνα θα του έλεγα: «Δεν θα ΄σαι καλά». Τώρα το κάνω ευχαρίστως και τσαντίζομαι όταν με πειράζουν. Και δεν έχω και τη χάρη μιας ψηλόλιγνης Ουκρανής καλλονής, τρομάρα μου, ούτε πάω τόσο γρήγορα), ήπια καφέ, έφαγα καλά, μάζεψα ένα σωρό έντυπο υλικό για να το διαβάσω στο τραίνο και τελικά βρήκα παρέα και δε διάβασα τίποτε, και γύρισα πίσω στην υιοθετημένη μου πατρίδα.

Μ’αρέσουν αυτές οι αποδράσεις, έστω και σύντομες, αγχωτικές και με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου.

Ένα άλλο καλό που προέκυψε από το ταξίδι μου ήταν ότι ξανάρχισα να διαβάζω. Ναι, είχα πάθει μια ίωση που με εμπόδιζε να διαβάζω πάνω από δυο σελίδες τη φορά. Με αυτό το ρυθμό όχι το «Ζωή : Οδηγίες Χρήσης» του Ζόρζ Πέρεκ δε θα τέλειωνα ποτέ αλλά ούτε ένα αρθράκι στην Athens Voice. (άλλο καλό του ταξιδιού, τη ρούφηξα την εφημερίδα μιλάμε). Αλλά στο ταξίδι διάβασα το μισό από το βιβλίο που είχα μαζί μου και το υπόλοιπο το συνέχισα εδώ χθες. Είναι ακόμη ένα απ΄τα βιβλία που μου έφερε η Ασπασία (καλή της ώρα όπου κι αν βρίσκεται) άγνωστο εδώ στην Ελλάδα από μια μαύρη συγγραφέα. Λέγεται «Bone Black» και η συγγραφέας Bell Hooks.

Τώρα ακούω μια καλή μουσική εκπομπή σε έναν περιφερειακό σταθμό, το Ράδιο Λυχνάρι. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα κάθε Κυριακή βράδυ, 9 με 10.

Και αυτό το ποστ κλείνει με ευχαριστίες: ευχαριστώ πολύ το σύντροφο μου που είναι αυτός που είναι και ποτέ δεν έκανε θέμα το που πάω, ποιον συναντάω και γιατί έχω ανάγκη να ξεφεύγω. Ευχαριστώ επίσης τους φίλους στην Αθήνα που πάντα έχουν καλές προτάσεις και με τη γενναιοδωρία τους είναι σαν να επιχορηγούν τα ταξίδια μου! Παιδιά σας περιμένω στην έδρα μου για να ανταποδώσω με «τσίπρα» και gourmet απολαύσεις στο Νικόδημο.

Thank God It's Friday

I don't have any particular thing to write. It's just Friday and I'm happy that this bloody week is over and I'm writing in English cuz I feel I am being censored in Greek. I just feel bad cuz I mentioned this blog to people I shouldn't have and now I'm worrying about it! Yak!
But anyway tonight I'm going out with my friends to pre-celebrate my birthday, which is on Monday. That's all!

ΚΑΡΠΟΧΩΡΙ

Έχω πολλές μέρες να γράψω στο μπλογκ. Έχω και πολλές μέρες να διαβάσω βιβλίο λογοτεχνικό. Το έχω αφήσει στη μέση και δε λέω να βρω την όρεξη να το τελειώσω. Διαβάζω μόνο «Ο Εκπαιδευτικός στην Τάξη» του David Fontana και άλλα σχετικά όπως «Class Dynamics» της Jill Hadfield. Επιπλέον έχω πάθει κι ένα κόλλημα με το SUDOKU, έχω βγει από τα νερά μου. Σήμερα έχω ένα μικρό κενό μεταξύ δουλειάς 1 και δουλειάς 2 και θέλω να μεταφέρω ένα σκηνικό από το σχολείο που με έχει προβληματίσει. Φέτος δουλεύω σε δυο Δημοτικά σχολεία του νομού Καρδίτσας, στο Καρποχώρι και στο 1 ΔΣ Σοφάδων. Σήμερα θα μιλήσω για το Καρποχώρι. Είναι ένα μικρό χωριό κάπου 15 χιλιόμετρα από την Καρδίτσα και 55 χλμ από τη Λάρισα που μένω εγώ. Το σχολείο έχει 47 παιδάκια συνολικά. Η πιο μικρή μου τάξη (η Τρίτη) έχει 3 παιδιά. Το περιστατικό που θέλω να περιγράψω συνέβη στην Τρίτη, μας το διηγήθηκε ο δάσκαλος της τάξης. Ρώτησε τα παιδιά λοιπόν πώς περνάνε τις ώρες τους μετά το σχολείο. Απαντάει λοιπόν ο Χάρης: «Αν έχω μαθήματα να κάνω, διαβάζω, μετά πάω στο γήπεδο και κλωτσάω τον πάγκο και καμιά φορά τρώω φιστίκια». Τέλος. Αυτά είναι τα χόμπι του παιδιού, οι δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου που θα καλλιεργήσουν το μυαλό και την ψυχή του. Και μετά εγώ αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο πίσω στα Αγγλικά τα παιδιά της Ε και της ΣΤ. Αυτό το περιστατικό ήταν σαν να μου άνοιξε ένα καινούριο παράθυρο. Τώρα πρέπει να αλλάξω εντελώς την προσέγγιση μου στο μάθημα. Είναι επίσης μια καλή υπενθύμιση του ότι δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες για όλους, πάει και τελείωσε. Υπενθύμιση του πόσο προνομιούχοι είμαστε εμείς και τα παιδιά μας.