Tuesday, April 17, 2007

Κωνσταντίνα Δελημήτρου – Η Ψιλικατζού


Διάβασα αυτό το βιβλίο και ομολογώ ότι με τράβηξε το εξώφυλλο και ο τίτλος. Ήξερα το μπλογκ, το διαβάζω, αλλά δε θα το αγόραζα αν ήταν μόνο ιστορίες από το ημερολόγιο κάποιου. Όχι απλώς δε με απογοήτευσε αλλά με ενθουσίασε. Και τώρα θα το ξανααγοράσω για τις φίλες μου: στη μία γιατί νομίω θα την αγγίξει το θέμα του απιδιού και στην άλλη που ζει στον Καναδά για να δει μια εικόνα της Ελλάδας τρομακτική. Γνώρισα από κοντά τη γλυκύτατη συγγραφέα και διαβάζοντας το βιβλίο, είχα την εντύπωση ότι την είχα εκεί απέναντι μου να μου λέει την ιστορία της.

Το βιβλίο διηγείται δύο παράλληλες ιστορίες αυτή ενός ψιλικατζίδικου και των χαρακτήρων του αλλά και ενός ζευγαριού που προσπαθεί να κάνει παιδί και αυτό αποδεικνύεται πιο δύσκολο απ’όσο είχαν νομίζει στην αρχή.

Και στις δύο αφηγήσεις το βιβλίο είναι συγκινητικό. Το ψιλικατζίδικο είναι πρώτης τάξης μέρος για να συναντηθούν όλοι οι σύγχρονοι τύποι που ζουν σε μια μεγαλούπολη, με τα καλά τους και τα κακά τους: ρατσιστές, ψυχοπονιάρηδες, τσιγκούνηδες και γενναιόδωροι, άντρες καμάκια, γκόμενες, πιτσιρίκια, παππούδες και γιαγιάδες. Και η ψιλικατζού τους ψυχαναλύει όλους δεν κάνει εξαιρέσεις πάντα με χιούμορ και καλή διάθεση αλλά και με τσαμπουκά αν χρειάζεται.

Στα άλλα κεφάλαια είναι πιο εσωστρεφής: είναι μια νέα κοπέλα χωρίς προφανή προβλήματα υγείας με ένα αγαπημένο σύντροφο αλλά κάπου εκεί τα πράγματα αρχίζουν να στραβώνουν γιατί το τρίτο μέρος της εξίσωσης, το μωρό δε λέει να έρθει και η ψιλικατζού μας αρχίζει να βυθίζεται στην κατάθλιψη, να φοβάται και να τρέχει από γιατρό σε γιατρό.

Το βιβλίο συνεχίζεται έτσι και δυστυχώς δεν είναι Αμερικάνικη ταινία για να έχει χάπι έντ. Είναι η ζωή η αληθινή.

Νομίζω ότι ο καθένας θα συγκινηθεί διαφορετικά όπως σε κάθε ιστορία άλλωστε. Το διηγούμουν στη Μαρία τη φιλενάδα μου, με μια παρόμοια ιστορία πίσω της και μου ‘λεγε: «Άννα , δε μπορείς να καταλάβεις τι πόνο πέρασα, ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν κάθε πρωί και το τελευταίο πριν κοιμηθώ το βράδυ». Είναι μερικές φορές που σηκώνεις τα χέρια ψηλά και δεν ξέρεις τι να πεις. Καλύτερα να μην πεις τίποτε, να αγκαλιάσεις τη φίλη σου και να προσπαθείς να της φέρεις καλή τύχη.

Θα έλεγα ότι γενικά είναι ένα απαισιόδοξο βιβλίο όχι τόσο για το θέμα του παιδιού γιατί σε αυτό διαφαίνεται η ελπίδα, οι ήρωες είναι νέοι και θα τα καταφέρουν. Το πιο απαισιόδοξο είναι η Ελλάδα που παρελαύνει στο ψιλικατζίδικο ( μικρόψυχη σε γενικές γραμμές) αλλά και η ζωή ενός νέου ζευγαριού στη μεγάλη πόλη. Εκεί εγώ στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Τη ζούμε όλοι αυτή τη νέα κατάσταση με τις πολλές ώρες εργασίες και τις μικρές αμοιβές. Νομίζω όμως ότι στην Αθήνα, τον Πειραιά, τις πολύ μεγάλες πόλεις οι αδικίες είναι πιο έντονες. Ειδικά στο κεφάλαιο που περιγράφει τη μεγάλη παρέα και πως σιγά σιγά διαλύεται είναι να κλαις πραγματικά.

Το καλύτερο όμως σας το φύλαξα για το τέλος. Κλείνοντας το βιβλίο, υπάρχει σίγουρα μια πικρία (ίσως και μια ενοχή αν εσένα σου έχουν έρθει όλα πιο εύκολα). Υπάρχει και μια χαρά άγρια όμως, μια γλύκα. Βάσανα, βάσανα και δυσκολίες αλλά όλα θα τα αντιμετωπίσουμε αδερφέ γιατί εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος. Και δεν είναι καθόλου κλισέ αυτό καθόλου μελό. Οι ήρωες της ιστορίας μας αγαπιούνται από έφηβοι και είναι μαζί στα πάνω και στα κάτω. Εδώ πράγματι (και ευτυχώς) υπάρχει κάτι από Αμερικάνικη ταινία γιατί οι ήρωες μας είναι κούκλοι (καρατσεκαρισμένο, σας λέω) και ερωτευμένοι και το παλικάρι το καλό παίρνει το άλογο του (ε, καλά τη μηχανή του) και διασχίζει τη μισή Αθήνα σε χρόνο ντε τε για τα χατίρι της αγάπης τους!

Είναι λίγο περίεργο να γράφεις γνωρίζοντας ότι τα όρια ανάμεσα στους ήρωες ενός βιβλίου και τους αληθινούς ανθρώπους είναι δυσδιάκριτα αλλά είναι και πιο ενδιαφέρον βρε παιδί μου.

9 comments:

Anonymous said...

Αννούλα μου, η φίλη σου τα είπε ΟΛΑ:"ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν κάθε πρωί και το τελευταίο πριν κοιμηθώ το βράδυ"
Η φρίκη της κατάστασης είναι ότι διαρκεί πολύ καιρό με αποτέλεσμα να εξαντλεί κάθε σου απόθεμα.

Όσο για το πραγματικά απαισιόδοξο κομμάτι (ζωή στην μεγαλούπολη), τα ΄παμε και από κοντά. Για τους περισσότερους από εμάς είναι μόνιμο όνειρο να καταφέρουμε κάποτε να φύγουμε στην επαρχία (αν υπήρχαν δουλειές φυσικά). Είσαι πάρα πολύ τυχερή που βλέπεις ένα κομμάτι καθαρό ουρανό κάθε μέρα.

Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και εύχομαι κάποτε να καταφέρω να ανταποδώσω. Να 'σαι πάντα καλά κοριτσάρα μου. :')

Anonymous said...

Ωραίο το καινούργιο blog Αννα - σε εμφάνιση μ αρέσει πολύ πιο πολύ απ το παλιό. Για τα άλλα δεν ξέρω.

Και πολλά θέματα είχα χάσει τόσο καιρό που δεν είχα περάσει... Ωραία!!! Πολύ σ ευχαριστώ.

Κι αυτό το βιβλίο .... ΜΕ ΕΠΕΙΣΕΣ. Θα το διαβάσω κι εγώ.

Unknown said...

και εγω μετά από αυτά που διάβασα θέλω να το διαβάσω επιεγόντως!!!

EKT said...

Αγαπητή ΄Αννα,
Διάβασα το σχόλιο σου στην Anagnostria για..την ανταλλαγή των σχολίων μας. Δεν ξέρω αν φταίει που είναι αρχή ακόμη και δεν έχω βαρεθεί, αλλά νοιώθω τόσο υπέροχα να επικοινωνώ με ανθρώπους που διαβάζουν, όχι ότι τους προτείνουν οι λίστες, αλλά αυτά που βρίσκουν ενδιαφέροντα αυτοί ή οι φίλοι τους και έχουν άποψη που την εκθέτουν με θάρρος και παρρησία.
Μετά την κριτική σου στην " Ψιλικατζού" την κατέταξα στα "προς άμεση ανάγνωση". Το μόνο κακό είναι πως η μέρα έχει μόνο 24 ώρες και τα βιβλία που θέλεις να διαβάσεις τόσα πολλά, για να μιλήσω μόνο για τα βιβλία των άλλων, και όχι για αυτά που στριμώχνονται μέσα μας και θέλουν να βγούν έξω...
Ελένη ( ΕΚΤ)

Anonymous said...

Ελένη κι εγώ που ασχολούμαι παραπάνω καιρό ακόμη ενθουσιάζομαι με τους ανθρώπους που γνωρίζω και τα σχόλια τους!
Σήμερα κατά σύμπτωση είδα το βιβλίο σου σε μία προθήκη βιβλιοπωλείου. Καλή επιτυχία!

Anonymous said...

Καλησπέρα από την Μικρασία
Παίρνω το θάρρος να σας προσκαλέσω να περάσετε από το ιστολόγιο μου για να σας κεράσουμε λίγη από τη Νοσταλγία
Για περισσότερα "από κοντά"
Δημητρός
http;//nostou-algos.pblogs.gr
Καλό απόγευμα

Anonymous said...

Ευχαριστώ για την πρόσκληση και ανταποδίδω για το νέο μου μπλογκ
http://annabooklover.wordpress.com

Anonymous said...

http://vithos-psihis.pblogs.gr/2009/10/as-anadhmosieysoyme-ayth-thn-kraygh-epistolh-ston-k-hrysoho-dh-g.html#c534580c2861042
Ας αναδημοσιεύσουμε αυτή την κραυγή: Επιστολή στον κ. Χρυσοχοϊδη γιά αναίτειο ξυλοδαρμό
3 Σχόλια
Ανοιχτή Επιστολή στον κ. Χρυσοχοϊδη γιά τον αναίτειο ξυλοδαρμό μου από αστυνομικούς της Σαλαμίνας

http://yiannas.pblogs.gr/2009/10/anoihth-epistolh-ston-k-hrysoho-dh-gia-ton-anaiteio-xylodarmo-mo.html

Παρακαλώ τους φίλους και φίλες αν το επιθυμούν, ν' αναρτήσουν αυτήν την επιστολή.

Συγγνώμη αν δεν γράφω καλά, μα δεν είμαι καλά...

woman11.jpg

Kύριε Χρυσοχοϊδη είμαι η bloger Arkouda.

Κάποιος μου είπε ν' αποτανθώ σ' εσάς γιά τα προβλήματα που αντιμετωπίζω. Δεν θα το έκανα αν δεν με ενημέρωνε κάποια γνωστή πως διάβασε την εγγραφή μου και πήρε στο Αστυνομικό Τμήμα απ' όπου κι οι αστυνομικοί που με ξυλοκόπησαν και της αρνήθηκαν την ύπαρξη του συμβάντος. Μία δικηγόρος πήρε τηλέφωνο τρεις φορές, της έλεγαν πως έχουν δουλειά και θα την πάρουν και δεν την πήραν τελικά στο τηλέφωνο. Δηλαδή δεν υπήρξα...

Θα περάσω την προηγούμενη εγγραφή μου γιά μιά ιδέα, η ουσία όμως είναι πως ζω μιά Κόλαση εδώ και δυό χρόνια απ' τη στιγμή που ασχολήθηκα με το λαθρεμπόριο αδέσποτων. Καταδιώκομαι από εγκληματίες και παράνομους που χρησιμοποιούν το Ελληνικό Κράτος γιά να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους και το παράνομο χρήμα, την όποια θέση έχουν, τις γνωριμίες τους κλπ γιά να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους.

Αφορμή γιά να σας γράψω αυτά στάθηκε ο προχθεσινός αναίτειος ξυλοδαρμός μου από 3 νέους αστυνομικούς. Η αιτεία είναι το λαθρεμπόριο αδέσποτων, η προσπάθεια μου να ενημερωθώ και να ενημερώσω τον κόσμο γιά το τι συμβαίνει. Άπειρα στοιχεία και άρθρα που θα μπορούσαν να πείσουν και τον πιό άπιστο Θωμά βρίσκονται στο blog μου Arkouda στην ηλεκτρονική διεύθυνση

http://yiannas.pblogs.gr/

Το λαθρεμπόριο αδέσποτων δεν είναι 17 Νοέμβρη Κ. Χρυσοχοϊδη. Ποιός καίγεται τώρα γιά τα μαρτύρια των ζώων??? Είναι ένα έγκλημα, μιά παράνομη πράξη που δεν έχει καν ποινές. Κρύβει όμως τόση βρωμιά και εγκληματικότητα, εμπλέκονται σ' αυτό εκτός των "αφανών ηρώων" και τόσοι επιφανείς κύριοι και κυρίες, χρηματοδοτεί τόσες άλλες παράνομες δραστηριότητες, που νομίζω πως θα έπρεπε να διαθέσετε και λίγο απ' τον χρόνο σας σ' αυτό...

Παρακαλώ επίσης να διατάξετε έρευνα γιά να ερευνηθεί το θέμα του ξυλοδαρμού μου από τους αστυνομικούς της Σαλαμίνας.

Εγώ δέχομαι εδώ και δυό χρόνια συνεχή συστηματικά οργανωμένα χτυπήματα απ' όλες τις πλευρές. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να επιζήσω... Είμαι 49 χρονών. Έχω προβλήματα υγείας. Στην προκείμενη περίπτωση, θα μπορούσε ήδη να είχα πεθάνει από καρδιά από την επίθεση και το σοκ. Τουλάχιστον ας σωθούν κάποιοι άλλοι, ας σωθούν κάποια ζώα από τα μαρτύρια...

Αν τ' αποφασίσετε να βοηθήσετε, στη διάθεση σας γιά περισσότερα στοιχεία.

___________________________

Ebooks online said...

Ευχαριστούμε για την πρόταση!