Σενεγάλη, μετανάστες και ραπ

Προχθές πήγα στη Δημοτική πισίνα και κολύμπησα. Κολύμπησα 30 φορές κατά μήκος της πισίνας δηλαδή διένυσα μια απόσταση 750 μέτρων. Το άλλο πρωί ξύπνησα από την πείνα. Παρόλο που έφαγα καλά δεν μπορούσα να στανιάρω. Μια κούραση με είχε καταβάλλει, δεν είχα καθόλου ενεργητικότητα, ήθελα να πηγαίνω απο καναπέ σε πολυθρόνα. Τα χέρια μου πονούσαν και ακόμη και το να σηκώνω το πιρούνι ή να γυρίζω τις σελίδες του βιβλίου μου φαινόταν άθλος.



Σήμερα διαβάζω στην Ελευθεροτυπία το σχόλιο του Χρήστου Μιχαηλίδη για τους μετανάστες απ'τη Σενεγάλη. Η Σενεγάλη θεωρείται χώρα πρότυπο στην Αφρική λόγω της δημοκρατικότητας της. Υπάρχει φτώχια και ανεργία αλλά υποτίθεται ότι υπάρχει σταθερή οικονομία. (πληροφορίες για τη χώρα εδώ). Παρόλα αυτά πολλοί άνθρωποι αποφασίζουν να φύγουν. Μπαίνουν σε μικρά κανό και προσπαθούν να διανύσουν τα 100 χιλιόμετρα που τους χωρίζουν από τα Κανάρια νησιά (Ισπανία). Όταν φτάνουν είναι λέει τόσο εξαντλημένοι που χρειάζονται εβδομάδες για να συνέλθουν.

Στη Σενεγάλη υπάρχει πολύ πλούσια μουσική παράδοση. Ένας μουσικός, ένας ράπερ από τη Σενεγάλη έγραψε ένα τραγούδι και μπορούμε να το ακούσουμε εδώ. Το τραγούδι του λέγεται "Ζωντανοί Νεκροί". Ενώ ακούγεται, βλέπουμε και φωτογραφίες απ'την κατάληξη του ταξιδιού αυτών των ανθρώπων.
Προσπαθώ να σκεφτώ πως νιώθουν όταν φτάνουν πια. Δεν αντέχω όμως.

Η φωτογραφία από εδώ.