Νάξος

Δεν ξέρω τι να γράψω για τις διακοπές στη Νάξο. Από που ν’αρχίσω;
Και γιατί πρέπει να γράψεις; Μπορείς κάλλιστα να κάθεσαι στον καναπέ και να ονειροπολείς ή να κοιτάς και να ξανακοιτάς τις φωτογραφίες, ή να ανοίγεις το ψυγείο και να τρως τα ωραία τυράκια που έφερες ή να βάζεις στο εμπιθριόφωνο τα κομμάτια που άκουγες το βράδυ και να ξαναγυρίζεις εκεί συνέχεια μέχρι σιγά σιγά η καθημερινότητα να σε επαναφέρει στη Λάρισα και οι διακοπές στη Νάξο να είναι μια θολή ανάμνηση που θα επανέρχεται κάθε φορά που θ’ακούς τα κομμάτια στο εμπιθριόφωνο, κάθε φορά που θα κοιτάς τις φωτογραφίες κάθε φορά που θα τρως εκείνο το τυρί (αύριο μεθαύριο θα το έχουμε φάει κι αυτό).
Αλλά όχι, εσύ επιμένεις, θες να τα καταγράψεις όλα για να μην ξεχάσεις τίποτε, αφού το διάβασες σ’ένα απ’τα βιβλία των διακοπών, «too much recording, too little living”, και δε μιλούσε για το μπλογκιν.
Ξεκίνησα με τρία βιβλία στη βαλίτσα, το ένα το ξεφορτώθηκα στην Αθήνα (Ζωρζ Περέκ, Ζωή Οδηγίες Χρήσεως) αφού είχα διαβάσει το μισό και είχα απηυδήσει. Συνέχισα με Andrew Crumey, Μόμπιους Ντίκ πολύ ωραίο επιστημονικό μεταμοντέρνο θρίλερ, μου θύμισε λίγο την ταινία Memento. Στον Ελευθερουδάκη έκανα νέες προμήθειες σε βιβλία γιατί δεν ήμουν σίγουρη για τη Νάξο, επιπλέον έλεγα ότι θα έχω άπλετο χρόνο για διάβασμα μια και οι νύχτες θα τέλειωναν νωρίς, λόγω παιδιών.
Απ’την πρώτη στιγμή που ανεβήκαμε στο πλοίο όμως φάνηκε το πράγμα ότι η παρέα ήταν πληθωρική και δε θα είχαμε χρόνο για διάβασμα έπρεπε να τα χαρούμε όλα. Anyway, τέλειωσα τον Crumey, άρχισα το Lost in Music, του Giles Smith, ένα ωραίο ημερολόγιο για τη μουσική και την προσπάθεια του συγγραφέα να γίνει ποπ σταρ στη δεκαετία του 80. Εγγλέζικο χιούμορ και αυτό το βιβλίο διαβάζεται οπωσδήποτε με μουσική.

Συνέχισα με Zadie Smith, On Beauty και αυτό ήταν νομίζω η πιο πετυχημένη επιλογή των διακοπών, μου είχε αρέσει και το πρώτο της το White Teeth αλλά ετούτο είναι πιο ζουμερό, πιο διαβαστερό βρε παιδί μου, οι χαρακτήρες ενδιαφέροντες, μεγαλώνουν μέσα σου, δεν υπήρχε κάποιος να ταυτίζομαι αλλά μου άρεσε που ήταν αντιφατικοί. Πήρα μεγάλη χαρά που είδα τη συνέντευξη της στον Ταχυδρόμο του Σαββάτου.

Με αυτά τα βιβλία κύλησαν οι διακοπές αλλά νομίζω η πιο πετυχημένη αγορά που έκανα ήταν ένα άλλο βιβλίο. Πάλι στην Αθήνα από τον Παπασωτηρίου πήραμε ένα βιβλίο με τον Wally το παιδί με τα μαύρα μαλλιά και τα γυαλιά που κρύβεται μέσα σε σελίδες σχεδιασμένες με χιλιάδες λεπτομέρειες. Αυτό το βιβλίο ήταν μια σανίδα σωτηρίας σε στιγμές απίστευτης βαρεμάρας που έπρεπε να περιμένουμε σε ουρές ή στο καράβι. Η μικρή το κοιτούσε και τα ξανακοιτούσε και ήταν τόσο απασχολημένη που ξεχνούσε ότι πεινάει, διψάει, κατουριέται, πονάει το πόδι της, έχει καεί από τον ήλιο, την τσίμπησε ένα έντομο και της έβγαλε τη γλώσσα ένα κακομαθημένο.

Το πιο ωραίο των διακοπών όμως ήταν κυρίως η παρέα μας: ξεκίνησαμε δυο μαμάδες με τρεις συνολικά κόρες και με κάποιες επιφυλάξεις για το αν θα έκαναν παρέα τα παιδιά (λόγω διαφορετικών ηλικιών, 7-11-13 με τη δική μου να είναι η μικρότερη) τελικά οι κόρες της Όλγας ήταν μια αποκάλυψη και δέσαμε φοβερά καλά όλοι. Πέντε κορίτσια λοιπόν στα σοκάκια της Χώρας και σ’όλες τις παραλίες του νησιού, κολυμπήσαμε, περπατήσαμε, καήκαμε, μεθύσαμε (λίγο), παίξαμε ρακέτες, διαβάσαμε, βγάλαμε φωτογραφίες, φάγαμε, φάγαμε πολύ και καλά, είπαμε ιστορίες ( με είχε πιάσει απίστευτη πάρλα, το ακροατήριο με λάτρευε και με παρότρυνε να λέω κι άλλα). Νομίζω ότι εκτός απ’τα φαγητά και τα γλυκά που κουβάλησα έφερα πίσω και δυο καινούριες φιλίες με τις υπέροχες Στεφανία και Αφροδίτη! Με τη δε Όλγα αναβαθμιστήκαμε, περάσαμε σε άλλα επίπεδα φιλίας, τώρα προγραμματίζουμε το επόμενο ταξίδι μας όπου παίζουν η Μήλος, η Σκιάθος αλλά και το εξωτερικό.

Ανακάλυψα κι ένα βιβλιοπωλείο με μεταχειρισμένα βιβλία στη Χώρα, ήταν σαν να μπήκα στη σπηλιά του Αλή Μπαμπά, ήθελα να τα πάρω όλα, τέλοσπάντων έφυγα με 5 βιβλία παραπάνω. Ο ιδιοκτήτης μου είπε αν τα διαβάσω να πάω να του τα πουλήσω στη μισή τιμή κι εγώ τον κοίταζα σαν να μου ζητούσε να του πουλήσω την ψυχή μου: «Είσαι καλά άνθρωπε μου;»

Στο γυρισμό λόγω κάποιων κενών μεταξύ πλοίων και τρένων καταλήξαμε στην περιβόητη αμαξοστοιχία 602, τρένο παλιού τύπου, όχι ιντερσίτι. Στην αρχή είχα πάλι κάποιες αμφιβολίες για το αν έκανα καλά που το πήρα αλλά τελικά γνωρίσαμε μια οικογένεια με 2 αγοράκια που πήγαινε Λαμία και αυτή η γνωριμία ήταν το κερασάκι στην τούρτα των διακοπών μας: τα 2 παιδάκια ήταν τόσο ευγενικά και δροσερά, ειδικά ο μικρός είχε συναισθηματική νοημοσύνη στα ύψη, χαιρόσουν να μιλάς μαζί του. Είχαν πάει σ’ένα γάμο στην Αθήνα όπου είχε γίνει «παραμυθάκι» και μας έλεγε τις εντυπώσεις του. Το μπαμπά δεν τον άφηναν να μιλάει πολύ γιατί δεν έχει μάθει καλά τη γλώσσα ακόμη. Έτσι και το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μας πέρασε ομαλά.
Όλα καλά λοιπόν, πίσω στο σπιτάκι μας, τρελαίνομαι για ταξίδια αλλά η αλήθεια είναι ότι πουθενά δεν κοιμάμαι όπως στο κρεβάτι μου, είναι και η συντροφιά βέβαια ;-) Καλώς σας βρήκα!