Βιβλία, πολλά βιβλία

Από τη μέρα που τέλειωσα το βιβλίο του Ροθ (που με ταλαιπώρησε για μήνες όπως έχετε ήδη διαβάσει σε άλλο πόστ) διαβάζω ασταμάτητα. Με μεγάλη ευχαρίστηση πηδάω από βιβλιαράκι σε βιβλιαράκι, από εποχή σε εποχή.
Λοιπόν ορίστε η λίστα μου:
W.D. WINGFIELD, A TOUCH OF FROST. Αστυνομικό, από Εγγλέζο συγγραφέα, διαδραματίζεται στις αρχές δεκαετίας του 80. Πολύ συμπαθητικός ο ντετέκτιβ αν και τα κάνει όλα λάθος. Είναι ασουλούπωτος, βρώμικος, αξύριστος, άυπνος, λατρεύει το ποτό (ό,τι να ναι, δεν κάνει διακρίσεις), τρακαδόρος. Είναι μόνος του, κλασικά (η γυναίκα του έχει πεθάνει) ξέρετε εσείς κανένα ντετέκτιβ παντρεμένο με παιδιά; Μόνο τον αστυνόμο Χαρίτο, του αγαπημένου Μάρκαρη. Οι ξένοι όλοι μπακούρια και σαβουρογάμηδες. Τέλος πάντων το βιβλίο μου άρεσε, η γραφή του κυλάει και είναι απολίθωμα μιας άλλης εποχής που το να αστειεύεσαι για το βιασμό μιας γυναίκας ήταν ακόμη αποδεκτό (σχετικά). (Για τα αστυνομικά όμως πρέπει να αφιερώσω ολόκληρο ποστ)
ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ, Ο Θείος Τάκης. Μυθιστόρημα, το δανείστηκα (δε δίνω λεφτά για Ξανθούλη) και… απογοήτευση. Είχα διαβάσει παλιότερα το «Πεθαμένο Λικέρ», γιατί επέμεινα δεν καταλαβαίνω. Η σαπίλα, η κατάθλιψη, η νεκροφιλία, η κοπρολαγνεία. Ένα μεγάλο μυστικό, που σιγά το μυστικό δηλαδή, ένας τύπος πηδάει τη γυναίκα του και τον αδελφό της, κατατρώει μια οικογένεια και ο πιο ευαίσθητος φεύγει για τον πόλεμο στην Κορέα. Ας το διάβολο, έχασα το χρόνο μου, αλλά έχω κι εγώ κάτι εμμονές, να τελειώνω τα βιβλία που αρχίζω για να μην προσβάλλω το συγγραφέα. Γιάννη (Ξανθούλη), μην προσβάλλεσαι, το διάβασα όλο και σιχτίρισα την ώρα και τη στιγμή.
GUSTAVE FLAUBERT, Madame Bovary. Εντυπωσιαστήκατε ε; Μα τι νομίζατε αγαπητοί φίλοι ότι δε μπορούμε να διαβάσουμε κλασική λογοτεχνία, ότι δεν είναι για μας οι σοβαροί συγγραφείς; Μα, όχι, όχι. (Βέβαια το βιβλίο πάλι τσάμπα το κονομήσαμε, από τα δωράκια της Κυριακάτικης, αλλά τεσπά). Καταρχήν η μετάφραση είναι κι αυτή παλιά, του Κωνσταντίνου Θεοτόκη («Η Τιμή και το Χρήμα», «Σκλάβοι στα Δεσμά τους») και πραγματικά δυσκολεύει την ανάγνωση. Το βιβλίο στην αρχή μου φαινόταν βαρετό. Με το να διαβάζω τόση σύγχρονη λογοτεχνία μετά δυσκολεύομαι να διαβάσω 19ο αιώνα. Θέλει κι αυτό μια εκπαίδευση, μη νομίζετε. Σιγά σιγά όμως μπαίνεις στο νόημα που δεν είναι τελικά η ιστορία της άπιστης κας Μποβαρύ αλλά η ειρωνεία για όλους αυτούς τους μπουρζουάδες που συσσωρεύουν αντικείμενα, παντρεύονται χωρίς να αγαπούν και μετά έχουν μια βαρεμάρα, μια ennui, μια κατάθλιψη χωρίς να ξέρουν γιατί. Ειδικά ο τρόπος που τελειώνει το βιβλίο η τελευταία φράση είναι ξεκαρδιστική κατά τη γνώμη μου.
CAROLE SHIELDS, Unless. Από τα τέσσερα αυτά βιβλία αυτό ήταν το καλύτερο. Η συγγραφέας από τον Καναδά, πολύ αγαπημένη εκεί, είχε κερδίσει πολλά βραβεία (αν σημαίνει κάτι αυτό) ανάμεσα τους και το Πούλιτζερ για το βιβλίο Stone Diaries που έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά. Επίσης ένα άλλο που έχει μεταφραστεί εδώ είναι το «Πάρτυ του Λάρυ» (φανταστικό κι αυτό, το διάβασα). Ίσως πρέπει να γράψω πιο διεξοδικά γι αυτή και γιατί με συγκίνησε τόσο αυτό το μικρό βιβλιαράκι. Η πλάκα είναι ότι το απέφευγα, ενώ το είχα τόσο καιρό στο σπίτι επειδή είχα σχηματίσει μια εσφαλμένη εντύπωση γι αυτό. Αλλά είναι υπέροχο, τρυφερό, σύγχρονο, συγκινητικό με λίγα λόγια. Στο «Πάρτυ του Λάρυ» ο Λάρυ ήταν (προφανώς) ο ήρωας και το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι περιέγραφε την ψυχολογία του πολύ πειστικά. Εδώ η ηρωίδα είναι μια συγγραφέας, μάνα και σύζυγος που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι η 18χρονη κόρη της τα εγκαταλείπει όλα για να ζητιανεύει στους δρόμους και να δίνει τα χρήματα στους φτωχούς. Ταυτόχρονα η ζωή συνεχίζεται, έχει άλλες δυο κόρες, γράφει και το δεύτερο βιβλίο της για να ξεχνιέται, έχει τις φίλες της, ένα πιεστικό editor και την απασχολεί ιδιαίτερα η θέση της γυναίκας. Τα βιβλία της δεν έχουν ιδιαίτερη πλοκή , δε συμβαίνουν και πολλά εκεί μέσα αλλά τελικά έτσι είναι η ζωή. Διάβασα αυτή τη συνέντευξη της στον Observer και λέει μερικά ωραία: « Κάποτε με ανησυχούσε που με χαρακτήριζαν γυναικεία συγγραφέα, αλλά όχι πια. Γιατί να ανησυχώ, οι γυναίκες διαβάζουν τα πιο πολλά βιβλία». Μετά λέει ότι άρχισε να γράφει επειδή δε διάβαζε πουθενά για τις γυναίκες που γνώριζε Οι ηρωίδες ήταν είτε γκομενίτσες (bimbos) είτε σκύλες (bitches). Είχε πάει λέει σε μια ομιλία του μεγάλου κριτικού George Steiner και όταν τον ρώτησε γιατί δεν ανέφερε καμιά γυναίκα συγγραφέα αυτός απάντησε ότι δεν υπήρχαν. Υπάρχουν μερικές τον 19ο αιώνα αλλά τον 20ο το είδος εξέλειψε. Στο βιβλίο υπάρχει και αυτό το θέμα για το ότι οι άντρες δεν ενδιαφέρονται για τις σκέψεις των γυναικών. Και συνεχίζει η Shields: «Νομίζω ότι οι άντρες θέλουν να βρίσκονται κοντά στις γυναίκες. Ευχαριστιούνται με τη θηλυκότητα τους και ανακουφίζονται από αυτή. Αλλά νομίζω επίσης ότι δεν ενδιαφέρονται και πολύ για το πώς λειτουργούν οι συνάψεις του γυναικείου εγκέφαλου». Σωστή η Κάρολ. Αυτό θεωρείται από τα πιο σκοτεινά βιβλία της αν και εγώ το βρήκα πολύ αισιόδοξο τελικά. Βάζω και τη φωτογραφία του βιβλίου γιατί μου άρεσε και μόνο να το κρατάω στα χέρια μου. Τελειώνω με κάτι άλλο που είπε η ίδια σχετικά με την ανάγνωση που νομίζω ότι ταιριάζει πολύ σε αυτό το μπλογκ. « Το διάβασμα είναι εξ’ορισμού μια μοναχική πράξη, και η κοινωνία μας είναι κάπως καχύποπτη με αυτούς που κυνηγούν την ευχαρίστηση τους μόνοι τους. Αλλά σε 25 χρόνια από σήμερα προβλέπω ότι θα ξανα- ανακαλύψουμε το βιβλίο. Ξαφνικά οι άνθρωποι θα λένε για το βιβλίο: πόσο φορητό, πόσο μικρό, πόσο άμεσο, πόσο οικονομικό, πόσο ζεστό, πόσο ευλογημένα σιωπηλό, πόσο ζωντανό, πόσο διαρκές, πόσο αλληλεπιδραστικό, πόσο επαναστατικό!».