Home Alone

Χιόνια πάλι σήμερα στην Καρδίτσα και είμαι σπίτι μόνη. Καιρός να γράψω λίγο σε αυτό το μπλογκ που το έχω ξεχάσει εγώ πόσο μάλλον ο θεός.
New Year resolutions: Να μην ξαναπαραπονεθώ για τη δουλειά μου. Όχι ότι παραπονιέμαι και συχνά αλλά πρέπει να το κόψω εντελώς. Μιλάμε κάθε μέρα βλέπω να χειροτερεύουν τα πράγματα, προχθές η κοπέλα που μας κάνει babysitting που και που, μας έλεγε ότι δουλεύει 12-14 ώρες την ημέρα και καταφέρνει να βγάζει 650 ευρώ το μήνα. Σήμερα ντρέπομαι να πάω στο σούπερ μάρκετ γιατί θα με ρωτάνε γιατί δεν πήγα στη δουλειά και δεν μπορώ να εξηγώ.
Παρεμπιπτόντως, δε θέλω να ακούω και μαλακίες περί δασκάλων που λουφάρουν με τα χιόνια. Δεν ξέρω αν πράγματι η πρόσβαση σε όλα τα σχολεία του νομού Καρδίτσας είναι δύσκολη έως αδύνατη αλλά υπάρχουν και πολλά ζητήματα που τα αγνοεί όποιος κάνει σχόλια του τύπου: «Τα κλείσατε πάλι τα σχολεία, κουραστήκατε ε;» Ένα θα σας πω: Στο σχολείο που θα είχα μάθημα σήμερα, η τουαλέτα είναι έξω μακριά από τις τάξεις, και δεν υπάρχει κοινός χώρος για να μαζευτούν τα παιδιά στα διαλείμματα. Άντε κράτησε εσύ τώρα 70 παιδάκια από τις 8 ως τη 1 μέσα στις τάξεις. Συν το ότι η στέγη μας δεν είναι σε καλή κατάσταση και κάθε φορά που χιονίζει στάζει! Μη νομίζετε ότι υπερβάλλω αλλά στα περισσότερα Δημοτικά σχολεία των χωριών είναι κάπως έτσι τα πράγματα. Εκτός αν είναι τυχεροί και κάποιος πλούσιος ομογενής έχει αφήσει κληρονομιά στο σχολείο όποτε ρέει το παραδάκι. Εμείς πάντως αγοράζουμε οι ίδιοι το χαρτί για τις φωτοτυπίες (να μη σου πω και το χαρτί υγείας…)
Μην παρεξηγήσετε για παράπονο την όλη αφήγηση. Όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες η δουλειά αυτή καθ’αυτή είναι φανταστική. Να μιλάς στα πιτσιρίκια, να προσπαθείς να τους γνωρίσεις έναν άλλο κόσμο, άλλους ανθρώπους, είναι φοβερό προνόμιο. Και δεν ξεχνάμε ποτέ ότι μπορεί να ξεχάσουν αυτά που τους είπες, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να νιώσουν.

Αυτά με τη δουλειά. Κατά τα άλλα η ζωή κυλάει ήρεμα, ανακάλυψα και την power yoga (μαζί με τον ωραίο γυμναστή ; -) .
Θα σταματήσω τώρα για να χαζέψω και λίγο στα αγαπημένα μου μπλογκ, αν και τα πράγματα δε θα είναι πια τα ίδια: Η Λίλη σταματάει. Κρίμα, γιατί είχε γίνει σα μια μακρινή φίλη κι ας μη τη γνώρισα ποτέ.